LOGINShare
ใครกัน
Last Updated:
2024-11-21 11:21:05“ฝ่าบาท จะให้ทำอะไร”
“เจ้าแค่ยอมเสียสละอิสรภาพตัวเจ้า เข้ามาอาศัยอยู่ในตำหนัก สวมบทบาทว่าเจ้าเป็น คนโปรด”
“ทำไมต้องเป็นแบบนั้น”
“ข้าไม่อาจขัดบัญชาไทฮองไทเฮา เรื่องการเลือกป้ายรายชื่อสนมให้มาคอยปรนนิบัติในแต่ละคืน”
อ๋ออย่างนี้นี่เอง
“ถ้าเจ้าสามารถทำให้พวกนาง ออกไปจากตำหนักได้ยิ่งเป็นการดี”
“แล้วข้าพระองค์จะไม่ไปลำเส้นใครในนี้รึฝ่าบาท”
“เจ้ายังกลัวใครอีกในเมื่อข้าคือ ฮ่องเต้ และเป็นผู้ที่ คอยปกป้องการกระทำของเจ้า”
งานง่ายๆแค่เขี่ยพวกผู้หญิงของฮ่องเต้ให้กระเด็น
“ข้าพระองค์จะได้อะไรเป็นรางวัล”
"ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้ และป้ายหยกนี้ ข้ามอบให้เจ้าเห็นป้ายหยกเสมือนเห็นตัวข้า”
ว้าวๆ ๆ ๆ อำนาจในมือแพรวาตาวาว
“ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นข้าหลวงหญิง และระหว่างนี้ไม่ว่ากับใคร เจ้าต้องแสดงท่าทีว่าเป็น...คนสนิท...และเป็นที่โปรดปรานของข้า” ตลกล่ะเพิ่งจะอกหักมาจะมีอารมณ์ทำเรื่องแบบนี้ไหม แล้วทางกลับบ้านของเธอเล่า ฮ่องเต้เหมือนจะจับสังเกตได้เมื่อแพรวาท่าทางเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้ามีครอบครัวหรือใครที่ต้องห่วงอยู่ที่ไหนหรือไม่ข้าจะให้คนของข้าไปแจ้งข่าวว่าเจ้าสบายดี”
แพรวาส่ายหน้าน้ำตาร่วงกราวป่านนี่ที่นู้นจะเป็นอย่างไรคงตามหาเธอให้วุ่นไปหมด หรือไม่เธออาจจมน้ำตายไปแล้ว
“เป็นอะไรไปเจ้า”
น้ำเสียงอ่อนโยน ยิ่งทำให้แพรวาสะอื้นหนักกว่าเดิม ฮ่องเต้ไม่รู้จะทำอย่างไรกับน้ำตาผู้หญิงนั่งลงข้างๆ กดหัวแพรวาให้ซบอกตัวเอง
“หยุดร้อง ได้แล้ว”
แพรวายิ่งร้องหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ามีคนคอยเอาใจใส่ เรื่องราวต่างๆ ไหลเข้ามาในสมองทั้งภาพความช้ำใจที่ได้พบมาก่อนที่จะมาที่นี่ ฮ่องเต้ยิ่งสับสนงุนงงทำตัวไม่ถูก
“หยุดร้องได้แล้วข้าบอกให้หยุดร้อง นี่เป็นบัญชาจากข้าเจ้ายังกล้าขัดคำสั่ง”
เสียงตวาดดังลั่น แพรวาหยุดร้องโดยฉับพลัน
แล้วเมื่อเวลาพลบค่ำก็เวียนมาถึงเสี่ยวโอ เดินนำขบวนเข้ามาในห้อง
“แม่นางเฟยลี่รับราชโองการ”
แพรวายืนตัวแข็งและลี่มี่กระตุกชายเสื้อเบาๆ ให้คุกเข่าลงพร้อมกัน
“แม่นางเฟยลี่เป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้จึงมีพระราชโองการแต่งตั้งเป็นขุนนางหญิงผู้ดูแลขันทีนางใน ของตำหนักแห่งนี้รับราชโองการ”
เสี่ยวโอรับถาดที่มีป้ายรายชื่อ ของเหล่าสนม เดินเข้าไปในห้องทรงหนังสือของฮ่องเต้
“ฝ่าบาท ถึงเวลาที่ต้องเลือกป้ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
"เรียกตัว เฟยลี่เข้ามาวันนี้เราหารือเรื่องราชการกับเฟยลี่ ก่อน”
ไม่มองป้ายคว้าขึ้นมาหนึ่งอันก่อนจะโยนลงพื้น เสี่ยวโอ รนลานเก็บขึ้นมาดูชื่อ
“ลู่เอินกุ้ยเหริน”
“ข้าไม่ไปหานางให้นางเดินทางมานี่”
“ข้าน้อยรับบัญชา”
เสี่ยวโอถอยห่างออกมา
ลู่เอินประทินโฉมสวยงามเกณฑ์เหล่าเด็กรับใช้มาช่วยกันอาบน้ำให้นางทั้งน้ำหอมน้ำปรุงชวนเวียนหัวแป้งอบแป้งร่ำทั้งชาดทาปากสีแดง น่ากลัว แต่งไปแต่งมา หน้าเหมือนนางเอกงิ้ว ผิดกับแพรว่าชุดข้าหลวงหญิงเหมาะกับเธอยิ่งนัก ไม่มีการแช่น้ำหอมน้ำปรุงมีเพียงลี่มี่ที่แต่งตัวเกล้าผมให้เรียบร้อยกระนั้นใบหน้ากับสวยไร้ที่ติเมื่อยามที่ต้องแสงสว่างจากโคมไฟขับผิวสีน้ำผึ้งให้นวลผ่อง
สาวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังตำหนักเลี้ยวตรงหัวมุมตำหนักคนละฝั่งกับกุ้ยเหริน
“นั่นใครลี่มี่”
“กุ้ยเหรินลู่เอินค่ะนายหญิง”
“เป็นใคร”
“คงเป็น ผู้ที่ได้รับเลือกในค่ำคืนนี้”
ไม่เท่าไหร่ไม่เท่าไหร่ดูจาดกิริยาเยื้องย่างพวกนางคงมีคนฝึกสอนคนเดียวกัน อาการไม่ต่างจากสนมฮุ่ยแม้แต่นิดเดียวก้มลงมองตัวเองไม่เลวสวยสง่าน่ามอง เข้าข้างตัวเองหรือเปล่าวะ
"กุ้ยเหรินคนนี้นางเป็นคนเยี่ยงไรลี่มีเจ้ารู้จักนิสัยใจคอนางไหม"
"นางเป็น ดั่งดอกมู่หลานหวานละมุนเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีปัญหากับผู้ใดในวังแห่งนี้ นางนั้นยังเป็นถึงคนที่ไทฮองไทเฮาคัดเลือกมาให้ดำรงตำแหน่งนี้”
แบล็กดี สนมฮุ่ยเป็นไทเฮา กุ้ยเหรินคนนี้เป็นพระอัยยิกา แต่ละคนประเมินพวกนางต่ำไม่ได้ สาวเท้าเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องของฮ่องเต้ กุ้ยเหรินนั่งคุกเข่าอยู่ตรงแท่นบรรทมในหน้าขาวจนน่ากลัวตัดกับสีปากแดงแจ๋เหมือนนางเอกงิ้ว แต่ฮ่องเต้หาสนใจไม่ยังคงอ่านฎีกาเหมือนอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง
กุ้ยเหรินเองสงบนิ่งอย่างประหลาด แพรวาแต่งหน้าเพียงบางเบาชาดทาปากที่เธอเลือกสีชมพูหวานน่ามองริมฝีปากอวบอิ่ม
“ข้าพระองค์เฟยลี่ “
ฮ่องเต้ขยับตัวยิ้มเยือนก่อนจะรีบลุกจากที่นั่ง แขนสองข้างกางออกโอบไหล่ทั้งสองด้วยความอ่อนโยน
Related chapters
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ร่วมห้องกับข้าได้ไม่ถือ
“ลุกขึ้นไม่ต้องมากพิธี ข้ารอเจ้านานแล้วมาช่วยฝนหมึกให้ข้าหน่อย”แพรวาว่าง่ายเดินตามอย่างเป็นกันเอง ลี่มี่ถอยห่างออกมาก่อนจะปิดประตูลงกุ้ยเหรินมองด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจ“วันนี้พระองค์ทรงมีกุ้ยเหรินมาปรนนิบัติ ไยต้องเรียกหาข้าพระองค์ด้วย”โดนไปแล้วหนึ่งดอกหยั่งเชิงดูก่อนฮ่องเต้เชยคางมนเนียนละมุนมือก่อนจะก้มหน้าจนจมูกชนจมูกแพรวา เอาเปรียบเธอมากไปไหม“ใครจะทนคิดถึงข้าหลวงหญิงคนสนิทอย่างเจ้าได้ ร้อยหญิงงามไม่เท่าหนึ่งนางรู้ใจ”โอ้โห้จะลอยแล้วพระองค์แพรวายิ้มแบบฝืนทน ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งเบาๆให้ฮ่องเต้ปล่อยตัวเธอเพราะรู้สึกว่ามันจะเลยเถิดไปใหญ่กุ้ยเหรินกำมือที่ผสานกันแน่น“มาวันนี้เรามาคุยกันยันเช้าไปเลย”หาเอาอย่างนั้นเลยเหรอ แพรวาปรับสีหน้าให้แช่มชื่น“ใครที่ อยู่ข้างนอก ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนักวันนี้เราจะอยู่กับข้าหลวงเฟยลี่”อย่างนี้ก็ได้เหรอ คำประกาศิต เสี่ยวโอลนลานเข้ามาโดยเร็ว กุ้ยเหรินตาแดงๆแต่เมื่อลุกขึ้นยืนได้กลับเชิดคอตั้งตรงด้วยชาติกำเนิดหรือฐานันดรของนางแพรวาไม่อาจคาดเดาได้ ก่อนจะถวายความเคารพเดินเยื้องย่างตามแบบของนางในกุ้ยเหรินจากไปแพรวาขยับตัวจะออกจากห้องมาบ้าง“จะไปไหน”“
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน วัดกัน
“ข้าพระองค์เพียงแค่ ตื่นนอนมาแล้วเห็นฝ่าบาทบรรทมกับพื้นได้ด้วย”ฮ่องเต้หนุ่มพลิกตัวนอนหงายเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า“ข้ามีอะไรต่างจากคนอื่น ตรงไหนถึงนอนกับพื้นไม่ได้เจ้าคงเป็นอีกคนที่คิดว่าข้าเป็นถึงโอรสสวรรค์”แพรวาจนคำพูด ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดต่อก็เห็นเขาพูดกันแบบนี้“เจ้ามีพ่อแม่ไหม”“มีเพคะ”“แล้วตระกูลของเจ้าว่าอย่างไร กับการที่ลูกสาวต้อง มารอนแรมอย่างนี้”หมายความว่าอย่างไร“ข้าเห็นเจ้าที่มาไม่ชัดเจน แล้วยังไม่เคยได้ข่าวว่าตระกูลไหนลูกสาวหาย”“ข้าพระองค์ไม่ใช่คนเมืองนี้มาจากที่ๆ ไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเคยได้ยินไหม”สปริงตัวลุกขึ้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้“เจ้าคงไม่ได้หมายถึงที่ เหมยเจียงถูกส่งตัวไป” ใครวะเหมยเจียง“เป็นใครเพคะ”“นางอยู่ๆ ก็จากไปเหมือนกับเจ้าที่อยู่ก็มา แต่ต่างกันที่เหมยเจียงข้ามิอาจลืมนางได้แม้เพียงเสี้ยวนาที”จริงรึนั่น รักขนาดนั้นเลย ฮ่องเต้มีรักจริงด้วยเหรอ แพรวาเพิ่งจะผิดหวังกับรักแท้“แล้วทำไมนางถึงจากไป” เงียบไม่มีคำตอบฮ่องเต้เลือกที่จะไม่ตอบ เดินเอามือไพล่หลังเหมือนกำลังครุ่นคิด“เหมยเจียง ก็พูดกับข้าเหมือนกันว่านางจะจากไปที่ที่ไกลแสนไกล เช่นเดียวกับท
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เพื่อนรู้ใจร้อยคนไม่เท่าสุราหนึ่งจอก
“ข้าต้องขอตัวแม่นาง...แพรวา ...ต้องไปจัดยาบำรุงให้กับสนมอีกหลายนางแม่นางจะรับสักเทียบไหม5555”หมอหลวงคนนี้ไม่ธรรมดารู้ด้วยว่าเธอชื่อ แพรวาหมอหลวงจากไปแพรวายังไม่ได้คำตอบตั้งใจจะตามหมอหลวงไป“เฟยลี่เจ้าหยุดก่อน”เสียงแหลมเล็กดังมาจากทางด้านหลัง แพรวาหันไปแบบไม่ค่อยพอใจด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างวางอำนาจ สนมฮุ่ยนั่นเอง คราวนี้มาแปลก ไม่สวยเรียบร้อยเหมือนเมื่อวานไปโมโหอะไรมา ลี่มี่ที่เดินตามมากระตุกชายเสื้อเบาๆ“ถวายพระพรสนมฮุ่ย ข้าน้อยข้าหลวงหญิงเฟยลี่”ยิ้มพรายที่มุมปาก กิริยา เหมือนกับคนละคนจากเมื่อวันนั้น“เขาลือกันให้แซ่ดว่าเป็นเจ้าที่ทำให้กุ้ยเหริน ตาบวมช้ำข้าเลยอยากรู้ความจริง”เอาแล้วอย่างไรงานเข้าแล้ว“ข้าน้อยมิกล้า เป็นฝ่าบาทเพค่ะพระสนมีที่ทรงเรียกให้ข้าน้อยเข้าไปคุย อุ้ย...ไปปรนนิบัติครั้นเมื่อจะออกมาจากห้องบรรทมก็ทรงรั้งตัวไว้แต่ทรงให้ขันที ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนัก ข้าน้อยมิอาจจัดพระราชประสงค์ของฝ่าบาท ครั้นเมื่อเช้าถึงได้มีพระราชานุญาตให้ข้าน้อย ออกมาได้”จัดไปอยากรู้นักไม่ใช่เหรอ สนมฮุ่ย กำมือจนเล็บยาวจิกเข้าไปในเนื้อ ทำไมจะไม่ได้ข่าวก็เจ้าเสี่ยวโอ ขันทีหน้าห้องเที่ยวพูดไปทั่วว่
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จื่อปาก
จะบ้าตาย แพรวายกกำปั้นขึ้นทุบอกแน่นด้วยความอาย“พระองค์ทรงเอาใจใส่เฟยลี่เข้าใจดี แต่ประเจิดประเจ้อไปหรือเปล่าเพค่ะ”เสียงลอดไรฟันจงใจให้เข้าใจความหมาย“ดีแล้วไหนๆ ก็ไหนๆ ให้สมบทบาทหน่อย”เดินเร็วไม่สนใจแพรวา“อย่าดิ้นนักเดี๋ยวจะ ให้อายมากว่านี้"ว่าแล้วก็ก้มลงริมฝีปากเกือบจะประกบริมฝีปากแพรวา“ขอร้อง....คนนี้นี่สำคัญแสดงให้เนียนหน่อย”แพรวานิ่งไม่ไหวติงมันคือการแสดง แพรวาใจอย่าเต้นแรงเดินผ่านกุ้ยเหรินที่คงจะไม่ถวายพระพรเป็นประจำแพรวามองเห็นตาบวมแดง ที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางแต่ไม่สามารถปกปิดได้หมด นางคงร้องไห้ทั้งคืนฮ่องเต้ใจร้าย พระองค์นี้ช่างทำนางได้ลงคอ นั่งลงถวายความเคารพตามแบบก่อนจะก้มหน้านิ่งฮ่องเต้ไม่สนใจอุ้มแพรวาสาวเท้าขึ้นไปบนเรือน รับลมที่ทำเป็นซุ้ม เหมือนเรือนผักผ่อน มีดอกไม่นานาชนิดส่งกลิ่นหอม ตลอดเวลา ขั้นบันไดไปได้เพียงสองสามก้าวแพรวาก็มองเห็นหญิงชราท่าทางสง่างาม นอนเหยียดยาวอยู่บน เบาะผ้าไหมที่ถูกเย็บขึ้นมาอย่างประณีต สวยงาม นางกำนัลโบกพัดไปมา น้ำชายังร้อนๆ เพราะมีไอลอยขึ้นมาบางเบา สายตาเหลือบขึ้นมองจากที่หลับตาพริ้ม เมื่อมีเสียงขานฮ่องเต้เสด็จ ทันมองเห็นตอนที่ฮ่องเต
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน สะสาง
ใบหน้าที่เคลือบด้วยแป้งจนขาว ปากสีแดงมองแล้วขัดตา เทียบไม่ได้กับใบหน้าเนียนใสของแพรวาสักนิด ที่สวยใสแบบธรรมชาติ“ไปตามนางมาเดี๋ยวนี้”ตวาดเสี่ยวโอ“เออ ข้าพระองค์หานางจนทั่วแล้วแต่ไม่พบตัวเจี่ยเจีย.. เอ้ย... แม่นางเฟยลี่เลยกระหม่อม”ฮ่องเต้ ลุกขึ้นจากบัลลังค์ที่นั่งอยู่ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมมาใส่ เดินออกจากห้องไปสนมฮุ่ยเดินตามเกือบไม่ทันความมืดเข้าปกคลุม ลี่มี่กระตุกชายเสื้อแล้วหลายครั้งเพื่อเตือนสติแพรวา“อีกจอกน่าลี่มี่ข้ายังไม่เมา” แต่เสียงเปลี่ยนไป“แม่นางเฟยลี่ ดื่มสุราเก่งไม่แพ้บุรุษ สมกับที่เป็นหญิงงามอย่างนี้ถ้าใครได้เป็นคู่ครองต้องสำราญใจแน่เพราะไม่เพียงแต่ ร่วมชีวิต ร่วมทุกข์สุขได้ยังร่วมดื่มได้ ไม่มีเบื่อ"“5555เอิ้กกกกก ท่านโหวนี่ปากหมานชะมัด”“ปากหมานแปลว่าอะไรแม่นาง”“เปล่าๆ ๆ ๆ ข้าแค่หลงพูดภาษาต่างถิ่น”“ข้าประเมินแม่นางไว้ไม่ผิดแม่นางต้องคงท่องเที่ยวมานับไม่ถ้วนทั้งกิริยาและวาจาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง”“ข้า ไมค่อยได้ไปไหนอยู่แต่ที่บ้าน แต่บ้านของข้าต่างจากบ้านท่านเอิ้กกกก เรามีสิทธิเท่าเทียมกันดื่มได้เท่ากัน ทำได้เท่ากัน”“อย่างนั้นนับว่าแปลกข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีที่แบบนั้น
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน สะสางไม่เสร็จ
ด้วยความเคยตัวลุกขึ้นเดินหมายจะเข้าไปในห้องน้ำเดินโซซัดโซเซ จะล้มไม่ล้มแหล่ฮ่องเต้เข้าไปประคอง แต่ทนน้ำหนักตัวไม่ไหว แพรวาล้มโครมลงไปฮ่องเต้เสียหลักตาม ล้มทับลงไปบนตัวของแพรวา หน้าชนหน้าปากชนปาก กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเต็มตัวให้ความรู้สึกประหลาดฮ่องเต้รู้สึกว่าสุดจะห้ามความรู้สึกตัวเอง เมื่อหน้าอกเบียดชิดหน้าอกนุ่มใกล้ชิดหญิงงามมาก็เยอะไม่เคยมีใครเหมือนเฟยลี่ แพรวาผลักร่างฮ่องเต้ออกอย่างแรง“อย่ามาทำรุ่มร่าม แถวนี้นะ ฉันรักนวลสงวนตัวนะ แกยัยพลอยแกนี่เมาแล้วเลอะเทอะนึกว่าฉันเป็นสามีแกหรืออย่างไรไอ้เพื่อนบ้า”เมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้ฮ่องเต้คิดในใจ ยังบอกรักนวลสงวนตัวได้อีกหรือมีปัญญาอะไรปกป้องตัวเองกัน“เสี่ยวโอ เสี่ยวโอ”เงียบไม่มีเสียงตอบ หลังจากคิดว่าฮ่องเต้ต้องจัดหนักเจี่ยเจีย เสี่ยวโอเลยหลบไปนอน เดินออกมาเปิดประตูไม่พบใครมีเพียงทหารรักษาการณ์“เจ้าเสี่ยวโอตัวดี”ยกชามน้ำมาด้วยตัวเอง แพรวานอนแผ่หลาบนพื้นเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ท่อนล่างถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นขาขาวเรียวสวย ไม่กล้าเช็ดประเด็นคือ กลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหว จะเรียกใครมาเช็ดให้เล่านางอยู่ในห้องบรรทม เห็นแสร้งทำเป็นไม่เห็นเช็ดหน้าเช็ดตาไ
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน 哥哥 เก๊อเกอ(พี่ชาย)
ฮ่องเต้ขยับตัวตื่นลืมตาเมื่อแสงสว่างลอดเข้ามา แพรวาขยับตัวนอนท่าที่สบายที่สุด ชินอ๋องนั่นเล่าตกตะลึงอยู่ตรงนั้น“นางเป็นใครทำไมถึง ทำให้ท่านพี่ฮ่องเต้ลงมานอนข้างล่างได้”เสี่ยวโอคุกเข่าลงทันที“นาง คือเฟยลี่ข้าหลวงหญิงประจำกายฝ่าบาท”ชินอ๋องกระชากแขนแพรวาให้ลุกขึ้น ฮ่องเต้ลุกขึ้นมานั่งแบบงง แพรวาลืมตาตื่นงัวเงียมองคนนู้นที่คนนี้ที ยังไม่สร่างเมาอย่างที่ควรจะเป็นเพราะไม่ชินกับสุรา ไม่มียี่ห้อ“กรี๊ดดดด ใครทำอะไรฉัน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ ฮ่องเต้ทำอะไรทำไมเสื้อผ้าฉันเป็นแบบนี้”ลี่มี่ถลาเข้ามาเอามือปิดปากไว้แน่นกระซิบข้างหู“นายหญิงยังไม่รู้จักชินอ๋องขาโหด เบาๆ หน่อยอันตราย”แพรวาตาโตเบิกตามองหน้าชินอ๋อง แววตาดุจริงๆ แต่ความหล่อเหลาอย่างนี้ตรงใจทีเดียวใบหน้าสะอาดสะอ้าน ไม่น่าเชื่อว่าคนสมัยโบราณของประเทศนี้จะหน้าตาดีทุกคนทีแรกก็ฮ่องเต้ที่คิดว่าจะแก่หง่ำเหงือกกับหล่อร้าย กับท่านโหวที่มองอย่างไรก็พระเอกหนังกำลังภายใน เฮ้อทำใจไม่ได้ อยากเก็บไว้สักหลายคน แต่เวลานี้มันใช่เวลา รำพันถึงหน้าตาคนหล่อไหม“ก็มันจริงนี่ ทำไมฉันมาอยู่ในห้องนี้สภาพนี้”ลี่มี่ส่ายหน้าไปมา“นี่เจ้ายังไม่ทราบความผิดของตัวเ
Last Updated : 2024-11-22ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เพ้อ
“ลูกสาวของท่านสนมจางฮุ่ย ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเราได้เลย”“คงจะเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว ข่าวลือเรื่องฮ่องเต้ ทรงมีข้าหลวงหญิงข้างพระวรกายเป็นที่โปรดปรานนั้น มีใครรู้ที่มาที่ไปของนางบ้าง”ที่เหลืออีกสามตระกูลส่ายหน้าไปมาแพรวานั่งแก่งขาไปมาครุ่นคิดเรื่องราวหลากหลาย“หายเมาหรือยัง”โหวหยางจื้อรุดมายังม้านั่ง ตัวเดิมที่แพรวานั่งเมื่อวันนั้นวันนี้ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้หน้าตาหม่นหมองอาจเป็นกำลังแฮงค์ อย่างนี้มันต้องถอนคิดถึงบ้านคิดถึงแม่และคิดถึงพี่กันต์คนรักป่านนี้ จะทำอะไรกันอยู่จะรู้ไหมว่าแพรวาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว สะดุ้งเมื่อคิดอะไรขึ้นได้ ลองออกไปข้างนอกดูดีกว่า อยู่แต่ข้างในนี้เหมือนกับถูกขังไม่แน่ข้างนอกอาจมีหนทางกลับบ้านได้ หันไปยิ้มหวานให้โหวหยางจื้อทันที“ท่านโหว ท่านช่วย เฟยลี่บางอย่างได้ไหม”“ถ้าเพียงแม่นางเอ่ยปาก สิ่งใดยากเย็นแค่ไหนโหวหยางจื้อยินดี และเต็มใจ”ดีดนิ้วเปาะ“อยากออกไปข้างนอก หมายถึงนอกวัง”“จะสร้างปัญหาอะไรให้ท่านพี่... ฮ่องเต้ อีกรึเจ้า”ชินอ๋องเดินเอามือไพล่หลังมาตั้งแต่เทื่อไหร่ แพรวาไม่ทันสังเกต โหวหยางจื้อก็หันหลังให้ บทสนทนาทั้งหมด ไม่แน่อาจไม่รอดพ้น หูของบุคคลที
Last Updated : 2024-11-22
Latest chapter
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1แผนของใคร
มือใหญ่เชยคางมนให้สบตา ก้มลงจูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง เขาไม่อาจหักใจหากยังปล่อยให้เป็นอย่างนี้ริมฝีปากอ่อนหนุ่มกลิ่นกายหอม ผิวเนื้ออ่อนละมุน ซุกอยู่กับอกกว้างถอนริมฝีปากออก“เราเคยรักกันมาก่อนใช่ไหม ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกข้ามาก่อนที่ข้าจะกลืนกินเจ้าไป”สายตาคาดคั้น“ฝ่าบาทเชื่อเรื่องการเดินทางผ่านกาลเวลาไหม”หยางหลงขมวดคิ้ว“เช่นไร”“ข้ากับท่านเราเคยพบกัน ก่อนที่ข้าจะหายไปจากฝ่าบาทและกลับมาอีกครั้ง”หยางหลงครุ่นคิดภาพที่เขาเห็นนั้นเล่าชัดเจนแจ่มชัดในความทรงจำ เหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้น“เจ้าใช้เวทมนตร์ใช่ไหม”“ไม่ใช่เวทมนตร์แต่มันคือเรื่องประหลาดที่ข้าไม่อาจอธิบายได้ และข้าเองมิได้กำหนดว่าจะมาจะไปตอนไหน สวรรค์เป็นผู้กำหนดเหมือนที่หมอหลวงบอกข้า ข้าเพียงแต่ไปมาตามแต่สวรรค์ต้องการ”“แล้วหมอหลวงทำไมถึงรู้ว่าเจ้าจะมา”“ท่านหมอบอกข้าว่าเขาเองไม่อาจเปิดเผยบัญชาสวรรค์ตัวเขาเองมีหน้าที่เพียง เป็นผู้แจ้งข่าว”ข้างนอกนั่น“ลี่มี่ เจ้าแน่ใจแล้วรึว่าฝ่าบาท ประทับอยู่ในห้องของแม่นางเฟยลี่”เหอหลงเอ่ยปากถาม“ ข้าเห็นมากับตา ฝ่าบาททรงหายเข้าไปในห้องของพี่สาวข้าจึงรีบมาแจ้งข่าวกับท่าน”เหอหลงยิ้มมี
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ได้เวลาสำหรับแผนการ
“หา”แพรวาเผลอยกมือขึ้นกระชับคอเสื้อที่หลุดหลุ่ยเผยให้เห็นผ้าคาดอกสีอ่อนเกือบจะเห็นเนินอกสวย“ข้าหมายถึง แก้ผ้าพันแผลของข้าออก”แพรวาย่นจมูก เอื้อมมือแกะผ้าพันแผลออกหยางหลงกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดแผลไม่ลึกนักทว่ารอยแผลยาวเหยียดแพรวาโรยยาจนทั่วแผลก่อนจะเป่าเบาๆที่แผลของหยางหลงอย่างอ่อนโยน“เพี้ยง หายไวไวนะ”หยางหลงมองแพรวาด้วยสายตาลึกซึ้งความอ่อนโยนที่แพรวามอบให้เขาไม่เคยได้รับจากผู้ใด แพรวาเงยหน้าขึ้นพบกับสายตานั้นความเขินอายกับเกิดขึ้นกับแพรวาอย่างช่วยไม่ได้ หยางหลงเองก็เผลออมยิ้มกับอาการเขินอายนั้น“ทหารจัดเวรยามให้มากกว่านี้ ถ้าหากยังไม่อยากหัวหลุดจากบ่า คืนนี้ข้าจะค้างที่นี่”เสียงตะโกนจากในห้องออกไปแพรวาขยับตัวลุกจากแท่นนอน หยางหลงฉุดมือด้วยแขนข้างที่ไม่เจ็บไว้แพรวาหันมามองประสานสายตาแววตาลึกซึ้งแววตาที่แพรวาเคยเห็นกลับมาแล้ว“ข้าพระองค์กำลังจัดที่บรรทมให้ฝ่าบาท คืนนี้อากาศหนาวนัก”“ไม่เป็นไร เพียงแค่...มีเจ้าร่วมหมอน”แพรวาอายม้วน เฮ้อไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของหยางหลงยังสามารถทำเอาแพรวาเขินอายได้“ฝ่าบาทนอนเสียเถิด”แพรวาเสมองไปที่ผ้าห่มที่เคยห่มคลุมกายของตัวเองบัดนี้กลับถูกห่มคล
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ห่วงใย
“ไม่ไม่ อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้เลย (เพลงพี่ป้างดังแทรกขึ้นมาในคลื่นสมองของแพรวา) ”เหอหลงยิ้มมีเลศนัย นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ“อ้า ถ้าอย่างนั้นท่านพอจะบอกข้าได้ไหมถึงแผนการที่ท่านวาดไว้”แพรวาอ้อนวอน“ข้าคิดว่าไม่บอกจะดีกว่าเพราะ...หลอกศัตรูต้องหลอกมิตรให้ตายใจ”"คือถ้าท่านบอกแผนการข้าก่อนอย่างน้อยข้าก็พอที่จะทำตามแผนรับมือสิ่งที่จะเจอได้อย่างมีประสิทธิภาพ”แพรวาพยายามยกแม่น้ำทั้งห้า“ข้าเห็นต้องไปเสียทีแล้ว รั้งอยู่ที่นี่เสียนานเดี๋ยวความแตก”เหอหลงไม่สนใจแพรวา ขยับตัวหลบยังมุมมืดจากไปทันที แพรวาหันไปทางเสี่ยวโอ“เจ้ารู้ใช่ไหม”เสียวโอหันหลังเดินหนีเช่นกัน ลี่มี่ยิ้มอย่างรู้ทัน“พี่สาวข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”ออกตัวไว้ก่อน“ข้ารู้แล้ว”“ดีแล้วค่ะพี่สาวแต่ว่าท่านรู้ว่าอย่างไรคะ”“ก็รู้ว่า ทุกคนปิดบังข้า”“พี่สาวเราทั้งหมดเพื่อบ้านเมืองแล้วเราพร้อมที่จะทำทุกอย่าง แต่สำหรับข้า ชินอ๋องและเสี่ยวโอ เพื่อฝ่าบาทและพี่สาวเรายอมทำทุกวิถีทางเพราะเราเชื่อว่าท่านหมอพูดไว้ไม่ผิดเรื่องพี่สาวอยากให้พี่สาวเชื่อใจเถิดว่าข้าเสี่ยวโอและชินอ๋องหวังดีต่อฝ่าบาทและพี่สาวด้วยความจริงใจ”แพรวาซาบซึ้งในน้ำใจของ ท
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน คงต้องอาศัยแม่นางเสียแล้ว(จบแบบที่1)
คำพูดที่ออกมาจากใจของแพรวาน้ำตาเอ่อล้นตา หยางหลงรู้สึกเศร้าใจตามไปด้วย“เจ้าจะไปที่แห่งใดใครอนุญาตให้เจ้าไป”เสียงทรงอำนาจเหมือนจะออกอาการหงุดหงิดกับการจะจากไปของแพรวาหยางหลงจ้องมองที่แพรวาเหมือนจะค้นหาคำตอบ“ไม่อยากอยู่แล้วท่านหมอ”แพรวายังคงหลบตา หยางหลงหันไปมองหมอหลวงสายตาดุดัน หมอหลวงประสานมือถอยห่างออกไป“ข้าพระองค์ขอตัว ข้าขอตัวแม่นางเฟยลี่ไว้เจ้าคิดให้ดีแล้วข้าจะให้คำตอบ”แพรวาหลับตาไล่หยาดน้ำตาที่หยดริน ฮ่องเต้หนุ่มรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้ายิ่งนัก หยาดน้ำตาของนางสร้างความปวดร้าวแก่เขาเหลือเกิน ใจคิดถึงคำพูดของสนมฮุ่ยนางพูดสิ่งใดก่อนที่จะผลักเฟยลี่ลงจากสะพาน ครั้นจะคาดคั้นสนมฮุ่ยก็ตั้งครรภ์ต้องได้รับการดูแลอย่างดี“ข้า...จะปกป้องเจ้าเอง หากมีเรื่องใดในวังหลวงแห่งนี้ทำให้เจ้าลำบากใจขอเพียงบอกข้า”แพรวาร้องไห้โฮอย่างสุดจะกลั้น“มิไยต้องลำบากฝ่าบาท หม่อมฉันโหวหยางจื้อยินดีปกป้องนางด้วยชีวิต”โหวหยางจื้อเข้ามา เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ หยางหลงมองโหวหยางจื้อด้วยความแปลกใจ“เจ้า... นะหรือโหวหยางจื้อ”น้ำเสียงเยาะหยัน แพรวาอดขำไม่ได้ทั้งๆที่น้ำตายังเปรอะเปื้อนใบหน้าโหวหยางจื้อทำหน้าเหลอหลา
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที1ยังไปไม่ได้
แพรวาน้ำตารื้นขอบตา มาช่วยเธอทำไม เพียงครู่เดียวแพรวาก็สิ้นสติในอ้อมแขนของหยางหลง ร่างเปียกปอนกับชุดบางเบา สนมฮุ่ยยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น“ฝ่าบาท”เรียกหยางหลงเหมือนรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไปผิดมหันต์ แต่ไม่แน่ใจว่าหยางหลง มาทันตอนที่ผลักแพรวาลงไปหรือไม่หยางหลงเพียงแต่หันไปมองด้วยสายตาตำหนิ แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดอุ้มแพรวาที่สิ้นสติกลับเข้าไปในตำหนักลี่มี่ถือถาดน้ำชาเดินมาเห็นเข้าพอดีรีบกุลีกุจอตามหยางหลงฮ่องเต้ไปทันที“ลี่มี่ลำบากเจ้าแล้วเปลี่ยนชุดให้นางด้วยน้ำค่อนข้างเย็น”หยางหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดใดหากแต่ในใจกลับรู้สึกสงสารแพรวาจับใจ ในวังหลวงหากใครเป็นที่โปรดปรานย่อมได้รับการเกลียดชังเขารู้นิสัยของสนมฮุ่ยดีว่าเป็นเช่นไร นางถูกเขาช่วยเข้ามาในตำหนักถึงสองครั้งสองคราแล้วไหนจะคำทำนายของหมอหลวงนั่นอีกไม่แน่นางจะสามารถเอาชีวิตรอดจากการปองร้ายของสนมฮุ่ย ใครกันเล่าจะอาจหาญมาปกป้องนางจากสนมคนโปรดถ้าไม่ใช่เขาหยางหลงเลี่ยงออกมา เสี่ยวโอนำอาภรณ์ชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ฮ่องเต้หนุ่ม“ส่งองครักษ์เฝ้าหน้าห้องเฟยลี่ไว้”เสี่ยวโอยิ้มออกคำสั่งทันทีเสียงดังลั่นเหมือนจงใจให้สนมฮุ่ยที่เด
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1ตัวช่วยมาแล้ว
ลี่มี่ยังคงทำหน้าสงสัยใคร่รู้ หากแต่รู้ว่าแพรวาต้องเสียใจอะไรบางอย่างควรปล่อยให้ได้ระบาย ลูบหลังลูบไหล่“ข้าเพียงแต่อยากกลับมา แต่เมื่อทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้วข้าควรจะกลับไป”“พี่สาวจะกลับไปได้อย่างไรเล่า”ลี่มี่เพียงแต่พูดปลอบใจ แต่แพรวากลับคิดได้จริงสิแพรวาน่าจะกลับได้ด้วยวิธีเดิม ...กระโดดน้ำ“พี่สาวอย่าคิดมากเลย ทุกอย่างมีทางแก้ไขตอนนี้ก็ค่ำมากแล้วพี่สาวพักผ่อนเสียเถอะ อ๋อจริงสิพี่สาวไม่ต้องไปคอยปรนนิบัติสนมฮุ่ยใกล้ชิดฝ่าบาทตามแผนหรืออย่างไร”พูดเสียแทงใจดำ“ไม่จำเป็นหรอกลี่มี่ตอนนี้สนมฮุ่ยมี หลายคนคอยรับใช้ฐานะนางต่างจากเดิมแล้ว”“พี่สาวหมายความว่านาง...”“ใช่นาง นำข้าไปอีกก้าวแล้วนางกำลังตั้งครรภ์”“พี่สาวข้าเหมือนเห็นแววตาเปี่ยมด้วยความรักในตัวฝ่าบาทของพี่สาว ข้าสงสารท่านด้วยความจริงใจ”แพรวายังคงสะอื้นไห้“ลี่มี่ข้าอยากได้สุราเลิศรสเจ้าพอจะนำมันมาให้ข้าได้ไหม”แพรวาถามหาเพื่อนที่ดีที่สุดยามนี้ ลี่มี่มองแพรวาด้วยความสงสารจับใจพยักหน้าช้าๆไหสุราถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะกลางห้องพร้อมถ้วยสุรา แพรวารินสุราจากไหใส่ถ้วยครั้งแล้วครั้งเล่าปล่อยมันให้หายวับไปในลำคอ ใบหน้าแดงระเรื่อกลิ่นสุรา
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ตัวช่วย
“อย่างนั้นข้าน้อยโหวหยางจื้อขอทูลลา ข้าไปก่อนแม่นางเฟยลี่ หวังอย่างยิ่งว่าจะมีโอกาสชมดอกไม้กับแม่นางอีกในไม่ช้า”หยางหลงยืนนิ่ง แต่เมื่อโหวหยางจื้อเดินจากไป หยางหลงหันกลับมามองแพรวาเต็มตากวาดตามองแบบไม่สนใจว่าสายตาจะดุดันเช่นไร“ได้เวลาต้อง กลับไปกับข้าอีกแล้ว”แพรวายิ้ม เอาวะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ขยับตัวไปยืนเคียงข้างสอดแขนเข้าไปในวงแขนแข็งแรงอย่างไม่เคอะเขินหยางหลงมองแขนของแพรวาที่เกี่ยวเกาะกับแขนของตัวเอง“ไปเพคะ ข้าพระองค์พร้อมแล้ว”“บังอาจ”“ไหนว่าข้าพระองค์เป็นสมบัติของฝ่าบาทอย่างไรเล่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะโมโหไปไย”ฮ่องเต้หนุ่มฮึดฮัดแต่แพรวาก็ไม่ยอมปล่อย จนต้องจำยอมในที่สุดปล่อยให้แพรวาคล้องแขนเดินอยู่อย่างนั้นสนมฮุ่ยในชุดฮั่นฝูสีฟ้าใสอ่อนหวานเยื้องย่างจากทางเดินทอดยาวจากตำหนักหนึ่งสู่อีกตำหนักหนึ่งผู้ติดตามเกือบสิบคน เดินตามคอยยกชายชุดฮั่นฝูที่ยาวรุมร่ามฉับพลันนั้นเองร่างระหงกับมีอาการเซถลาคล้ายทรงตัวไม่อยู่ หญิงรับใช้หลายคนถลาเข้าประคองอย่างรวดเร็ว แต่ร่างบางกลับหมดสติ อย่าง ไม่มีใครได้ทันคาดเดาต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเสียงวี้ดว้ายดังระงม ทหารองครักษ์วิ่งวุ่นวายเหล่าขันทีที
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ข้าเป็นสมบัติของท่าน
เมื่อมาถึงตำหนักใหญ่ผลักร่างแพรวาเซถลาลงไปกองกับพื้น เสี่ยวโอคุกเข่าลงข้างๆ“ฝ่าบาท ถนอมพระวรกายด้วย อย่าทรงกริ้วนักเลย”ใบหน้าถมึงทึงหันไปมองเสี่ยวโอ“ธุระกงการอะไรของเจ้า ถอยไปแล้วปิดประตูคอยฟังคำสั่ง”เสี่ยวโอหดตัวถอยห่างออกมาปิดประตูเบามือ ส่งสายตาแสดงความเห็นใจมาให้แพรวาฮ่องเต้หนุ่มหันไปหาแพรวา“เจ้าช่าง ทำข้าขายหน้านัก”แพรวาทำหน้าเหลอหลาไม่เข้าใจอะไรอีกทีนี้“เฟยลี่ไม่บังควร สุดแล้วแต่ฝ่าบาทจะกล่าวโทษ”“นี่เจ้าหาว่าข้ากล่าวโทษเจ้าลอยๆ รึ”แพรวาหันหน้าหนีส่ายหน้าช้าๆ ฮึอย่าให้แพรวาโมโหมาบ้างนะชักจะไม่มีเหตุผลไปกันใหญ่“ก็แล้วแต่ฝ่าบาทจะคิด ข้าพระองค์ไม่อาจโต้แย้งอย่างไรเสียข้าพระองค์ก็เป็นเพียงลูกแกะ ฝ่าบาทเป็นหมาป่าเจ้าอำนาจ”ไม่ทนแล้วยอมมาเยอะแล้วแม่จะแผลงฤทธิ์ให้ดูทีว่าใครจะแจ๋วกว่ากัน“เจ้านี่คงไม่พ้นจะโดนลงทัณฑ์จากข้า”“ใครกลัวเพคะ”ฮ่องเต้หนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์“ข้าคิดแล้วอย่างเจ้าไม่กลัวการลงทัณฑ์เป็นแน่ ถึงได้จงใจปลอมตัวเป็นฮุ่ยเหนียงทำข้าสับสนอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ทัน ไหนๆก็ปลอมตัวเป็นสนมของข้าแล้ว อย่างนั้นไม่สู้เจ้ามาแสดงให้มันจบไปเลยดีกว่า”เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แพรวาถอยจน
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่1(รับมือศัตรูคนใหม่3)
บรรจงจุมพิตที่แก้มนวล แพรวาหลับตาลงช้าๆ เหมือนอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ คิดถึงอดีตที่เคยอยู่ข้างกายหยางหลง“ฮุ่ยเหนียงเจ้ามารอข้าถึงนี่เลยหรืออย่างไร”แพรวาเบิกตาโพลงหันหน้ามาเผชิญหน้ากับ หยางหลงเต็มตาฮ่องเต้หนุ่มจ้องมองแพรวา ที่สวยหวานปานหยาดน้ำผึ้งอย่างตะลึงงันสักพักก็เปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งชี้มือมาที่แพรวาด้วยมือสั่นระริก“เจ้า เจ้าบังอาจ นำชุดของสนมฮุ่ยมาสวมใส่ใครก็ได้มาจับนางไว้”เสี่ยวโอรีบวิ่งมาคุกเข่าแพรวานิ่งคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะตาลปัตรขนาดนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงพริบตาเดียว ทหารองครักษ์สองนายวิ่งมายืนขนาบข้างกดแพรวาให้คุกเข่าแพรวาไม่มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด แต่อดไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลริน“ฝ่าบาท ทรงสอบสวนก่อน”เสี่ยวโอแย้งขึ้นทันทีเมื่อเห็นน้ำตาแพรวา"ไม่มีการสอบสวนใดใดทั้งสิ้น นำนางไปจองจำไว้”องครักษ์หิ้วแขนสองข้างของแพรวาขึ้นมาทันที“ไทฮองไทเฮาเสด็จจจจจจจจจจจจจจจจ”เสียงดังกังวานทำเอาทุกคนหยุดทุกการกระทำ“ฮ่องเต้ ใยเจ้ากล่าวโทษนาง ย่ามองไม่เห็นว่านางจะมีความผิดแต่อย่างใด”น้ำเสียงปราศจากความยโสเหมือนที่แพรวาเคยได้ยินแต่น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความปรานี“เสด็จย่านางนำอาภรณ์ของสนมฮุ
