วัดกัน

“ข้าพระองค์เพียงแค่ ตื่นนอนมาแล้วเห็นฝ่าบาทบรรทมกับพื้นได้ด้วย”

ฮ่องเต้หนุ่มพลิกตัวนอนหงายเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า

“ข้ามีอะไรต่างจากคนอื่น ตรงไหนถึงนอนกับพื้นไม่ได้เจ้าคงเป็นอีกคนที่คิดว่าข้าเป็นถึงโอรสสวรรค์”

แพรวาจนคำพูด ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดต่อก็เห็นเขาพูดกันแบบนี้

“เจ้ามีพ่อแม่ไหม”

“มีเพคะ”

“แล้วตระกูลของเจ้าว่าอย่างไร กับการที่ลูกสาวต้อง มารอนแรมอย่างนี้”

หมายความว่าอย่างไร

“ข้าเห็นเจ้าที่มาไม่ชัดเจน แล้วยังไม่เคยได้ข่าวว่าตระกูลไหนลูกสาวหาย”

“ข้าพระองค์ไม่ใช่คนเมืองนี้มาจากที่ๆ ไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเคยได้ยินไหม”

สปริงตัวลุกขึ้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“เจ้าคงไม่ได้หมายถึงที่ เหมยเจียงถูกส่งตัวไป” ใครวะเหมยเจียง

“เป็นใครเพคะ”

“นางอยู่ๆ ก็จากไปเหมือนกับเจ้าที่อยู่ก็มา แต่ต่างกันที่เหมยเจียงข้ามิอาจลืมนางได้แม้เพียงเสี้ยวนาที”

จริงรึนั่น รักขนาดนั้นเลย ฮ่องเต้มีรักจริงด้วยเหรอ แพรวาเพิ่งจะผิดหวังกับรักแท้

“แล้วทำไมนางถึงจากไป” เงียบไม่มีคำตอบ

ฮ่องเต้เลือกที่จะไม่ตอบ เดินเอามือไพล่หลังเหมือนกำลังครุ่นคิด

“เหมยเจียง ก็พูดกับข้าเหมือนกันว่านางจะจากไปที่ที่ไกลแสนไกล เช่นเดียวกับที่เจ้าบอกหรือเป็นเจ้าที่สับเปลี่ยนตัวนาง”

โอ้ยมโนใหญ่แล้ว แพรวาเองยังไม่รู้เลยว่าเธอมาอย่างไร”

อยากจะช่วยนะ

“อย่าปรักปรำ ฝ่าบาท ข้าพระองค์ยังไม่รู้จะหาคำไหนอธิบายเกี่ยวกับการมาในที่แห่งนี้ได้เลย”

แถมยังเรื่องเทียบยาที่หมอหลวงบอกอีก วันนี้สงสัยแพรวาต้องไปคารวะหมอหลวงดูสักทีแต่ต้องไม่ลืมนำป้ายหยกไปด้วยต้องเค้นเอาความจริงให้ได้ว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างไร

“แล้วเจ้ามาได้อย่างไร คนปกติข้าหลวงนางในจะเข้าออกภายในวังแห่งนี้เป็นเรื่องยากเจ้าคิดว่าลำพังเจ้าจะสามารถ ไขข้อข้องใจของผู้อื่นได้หมดหรือถ้าไม่มีข้าที่เป็นฮ่องเต้ช่วยเหลือเจ้า”

อันนี้ก็จริง ป่านนี้คงลือกันไปสามวังแปดวังแล้วว่าแพรวาเป็นใครมาจากไหนเพียงแต่ไม่มีใครกล้าถามเท่านั้นเอง

“เออจริง....ข้าพระองค์ซาบซึ้งบุญคุณฝ่าบาทอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่ไว้ให้ข้าพระองค์ สามารถให้คำตอบได้เมื่อไหร่จะบอกฝ่าบาทคนแรกเลยทีเดียว”

“เจ้านี่นอกจากหน้าตาผิวพรรณจะต่างออกไปวาจายังผิดเพี้ยน หรือว่าเป็นเทพธิดาจากสรวงสวรรค์เหมือนที่โหวยางจื้อเคยบอกไว้” เหน็บให้เจ็บปวดได้อีก ยื่นใบหน้าหล่อเนียนมาใกล้ตาจ้องตา แพรวาเกือบหงายหลังเพราะไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าจะถูกจู่โจม

“ห่วงเนื้อห่วงตัวเหมือนหญิงชาวป่าเขาเจ้าไม่อยากเป็นสนม ข้าหรืออย่างไร หญิงในวังแห่งนี้มีแต่คนที่ต้องการให้ข้า...ใกล้ชิดสนิทแนบเนื้อ” โอ้ยๆ ๆ ๆ ๆ ดูพูดเข้า

“ข้าพระองค์อยากเห็น จริงๆ ว่าฝ่าพระบาททรงมี ทีเด็ดอะไร สาวๆ ถึงต้องหมายปองฝ่าบาท หากแต่ว่าเป็นชาวป่าเขาคาดว่าหญิงใดก็ไม่แล” ปากไวไปไหมแพรวาฮ่องเต้กระชากร่างบางอ้อนแอ้น เข้าหาตัวรวบเอวกิ่วให้ชิดกลางลำตัว แพรวารู้สึกว่าใจเต้นแรง

“ลองดูไหม สุรารสเลิศไม่เพียงคำเล่าขาน หากแต่ต้องลิ้มลอง”

ปากอุ่นประกบปากบางแนบสนิท ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน บดขยี้อย่างหิวกระหาย จริงสิฮ่องเต้ทรงห่างเหินกับสนมนางในมานานแสนนานแล้ว จะอดใจไหวไหม แพรวาแผลงฤทธิ์เต็มกำลังใช้กำปั้นทุบอกแข็งแรงรัวเร็ว ใครจะอยากรู้ว่าสุรารสชาติเช่นไรในเมื่อเธอยังไม่คิดจะดื่มสุราตอนนี้ แต่หาส่งผลใดไม่กับเพิ่มความหฤหรรษ์ให้คนที่กำลังบดริมฝีปาก จนกระทั่งร่างบางอ่อนระทวยในอ้อมแขน ฮ่องเต้หนุ่มยิ้มพึงใจก่อนจะพยายามระงับใจตนเองให้ได้

“ปากเจ้าคงหาตรงกับใจไม่ เห็นรึยัง ว่ารสจูบของข้าต่างจากผู้ใด”

แพรวานึกโมโหตัวเองที่ไม่สามารถหักห้ามใจได้กับอ่อนระทวยไปตามรสจูบวาบหวามนั้น หันหลังเดินออกจากห้องบรรทมอย่างรวดเร็ว ด้วยความเขินอาย ฮ่องเต้หัวเราะตามหลังด้วยความขบขันและเอ็นดู เสี่ยวโอยืนอยู่หน้าห้องอดอมยิ้มไม่ได้เนื่องด้วยฮ่องเต้ไม่เคยพระสรวลเสียงดังและมีความสุขแบบนี้มานานมากแล้วเจี่ยเจีย นี่สุดยอดจริงๆ

เรือนพักหมอหลวง

“ข้า เฟยลี่คารวะท่านหมอหลวง”

ชายสูงอายุมองแพรวาด้วยสายตา นิ่งเฉยไม่รู้สึกประหลาดใจอะไร

“ข้าส่งยาตามเทียบที่เจ้าต้องกินไปแล้ว ใยยังต้องลำบาก เจ้ามาพบข้า” เข้าเรื่องพอดี

“ท่าน ...เป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร”

แพรวาไม่อ้อมค้อม

“ข้าก็แค่ ผู้ที่คอยช่วยเหลือเจ้า”

“ช่วยทำไม เป็นท่านใช่ไหมที่พาข้ามาที่นี่”

“เป็นโชคชะตา....เจ้าไม่คิดบ้างหรือที่ที่เจ้ามาอาจไม่ใช่ที่ของเจ้า... และที่ที่เจ้าไปอาจไม่ใช่ที่ของใครอีกคน”

“หมายความว่าอย่างไร”

“สักวันเจ้าจะพบคำตอบ เมื่อรู้ว่าตัวเจ้ามาเพื่ออะไร”

ยิ่งงงหนักไปใหญ่

“หากเจ้ายังขืนดื้อดึงต้องการคำตอบจากข้าโดยไม่ค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง แม้แต่ผู้ช่วยอย่างข้าก็จะไม่เหลือ”

ขู่กันชัดๆ