แชร์

วัดกัน

ผู้เขียน: จันทร์ส่องแสง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-21 11:21:52

“ข้าพระองค์เพียงแค่ ตื่นนอนมาแล้วเห็นฝ่าบาทบรรทมกับพื้นได้ด้วย”

ฮ่องเต้หนุ่มพลิกตัวนอนหงายเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า

“ข้ามีอะไรต่างจากคนอื่น ตรงไหนถึงนอนกับพื้นไม่ได้เจ้าคงเป็นอีกคนที่คิดว่าข้าเป็นถึงโอรสสวรรค์”

แพรวาจนคำพูด ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดต่อก็เห็นเขาพูดกันแบบนี้

“เจ้ามีพ่อแม่ไหม”

“มีเพคะ”

“แล้วตระกูลของเจ้าว่าอย่างไร กับการที่ลูกสาวต้อง มารอนแรมอย่างนี้”

หมายความว่าอย่างไร

“ข้าเห็นเจ้าที่มาไม่ชัดเจน แล้วยังไม่เคยได้ข่าวว่าตระกูลไหนลูกสาวหาย”

“ข้าพระองค์ไม่ใช่คนเมืองนี้มาจากที่ๆ ไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเคยได้ยินไหม”

สปริงตัวลุกขึ้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

“เจ้าคงไม่ได้หมายถึงที่ เหมยเจียงถูกส่งตัวไป” ใครวะเหมยเจียง

“เป็นใครเพคะ”

“นางอยู่ๆ ก็จากไปเหมือนกับเจ้าที่อยู่ก็มา แต่ต่างกันที่เหมยเจียงข้ามิอาจลืมนางได้แม้เพียงเสี้ยวนาที”

จริงรึนั่น รักขนาดนั้นเลย ฮ่องเต้มีรักจริงด้วยเหรอ แพรวาเพิ่งจะผิดหวังกับรักแท้

“แล้วทำไมนางถึงจากไป” เงียบไม่มีคำตอบ

ฮ่องเต้เลือกที่จะไม่ตอบ เดินเอามือไพล่หลังเหมือนกำลังครุ่นคิด

“เหมยเจียง ก็พูดกับข้าเหมือนกันว่านางจะจากไปที่ที่ไกลแสนไกล เช่นเดียวกับที่เจ้าบอกหรือเป็นเจ้าที่สับเปลี่ยนตัวนาง”

โอ้ยมโนใหญ่แล้ว แพรวาเองยังไม่รู้เลยว่าเธอมาอย่างไร”

อยากจะช่วยนะ

“อย่าปรักปรำ ฝ่าบาท ข้าพระองค์ยังไม่รู้จะหาคำไหนอธิบายเกี่ยวกับการมาในที่แห่งนี้ได้เลย”

แถมยังเรื่องเทียบยาที่หมอหลวงบอกอีก วันนี้สงสัยแพรวาต้องไปคารวะหมอหลวงดูสักทีแต่ต้องไม่ลืมนำป้ายหยกไปด้วยต้องเค้นเอาความจริงให้ได้ว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างไร

“แล้วเจ้ามาได้อย่างไร คนปกติข้าหลวงนางในจะเข้าออกภายในวังแห่งนี้เป็นเรื่องยากเจ้าคิดว่าลำพังเจ้าจะสามารถ ไขข้อข้องใจของผู้อื่นได้หมดหรือถ้าไม่มีข้าที่เป็นฮ่องเต้ช่วยเหลือเจ้า”

อันนี้ก็จริง ป่านนี้คงลือกันไปสามวังแปดวังแล้วว่าแพรวาเป็นใครมาจากไหนเพียงแต่ไม่มีใครกล้าถามเท่านั้นเอง

“เออจริง....ข้าพระองค์ซาบซึ้งบุญคุณฝ่าบาทอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่ไว้ให้ข้าพระองค์ สามารถให้คำตอบได้เมื่อไหร่จะบอกฝ่าบาทคนแรกเลยทีเดียว”

“เจ้านี่นอกจากหน้าตาผิวพรรณจะต่างออกไปวาจายังผิดเพี้ยน หรือว่าเป็นเทพธิดาจากสรวงสวรรค์เหมือนที่โหวยางจื้อเคยบอกไว้” เหน็บให้เจ็บปวดได้อีก ยื่นใบหน้าหล่อเนียนมาใกล้ตาจ้องตา แพรวาเกือบหงายหลังเพราะไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าจะถูกจู่โจม

“ห่วงเนื้อห่วงตัวเหมือนหญิงชาวป่าเขาเจ้าไม่อยากเป็นสนม ข้าหรืออย่างไร หญิงในวังแห่งนี้มีแต่คนที่ต้องการให้ข้า...ใกล้ชิดสนิทแนบเนื้อ” โอ้ยๆ ๆ ๆ ๆ ดูพูดเข้า

“ข้าพระองค์อยากเห็น จริงๆ ว่าฝ่าพระบาททรงมี ทีเด็ดอะไร สาวๆ ถึงต้องหมายปองฝ่าบาท หากแต่ว่าเป็นชาวป่าเขาคาดว่าหญิงใดก็ไม่แล” ปากไวไปไหมแพรวาฮ่องเต้กระชากร่างบางอ้อนแอ้น เข้าหาตัวรวบเอวกิ่วให้ชิดกลางลำตัว แพรวารู้สึกว่าใจเต้นแรง

“ลองดูไหม สุรารสเลิศไม่เพียงคำเล่าขาน หากแต่ต้องลิ้มลอง”

ปากอุ่นประกบปากบางแนบสนิท ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน บดขยี้อย่างหิวกระหาย จริงสิฮ่องเต้ทรงห่างเหินกับสนมนางในมานานแสนนานแล้ว จะอดใจไหวไหม แพรวาแผลงฤทธิ์เต็มกำลังใช้กำปั้นทุบอกแข็งแรงรัวเร็ว ใครจะอยากรู้ว่าสุรารสชาติเช่นไรในเมื่อเธอยังไม่คิดจะดื่มสุราตอนนี้ แต่หาส่งผลใดไม่กับเพิ่มความหฤหรรษ์ให้คนที่กำลังบดริมฝีปาก จนกระทั่งร่างบางอ่อนระทวยในอ้อมแขน ฮ่องเต้หนุ่มยิ้มพึงใจก่อนจะพยายามระงับใจตนเองให้ได้

“ปากเจ้าคงหาตรงกับใจไม่ เห็นรึยัง ว่ารสจูบของข้าต่างจากผู้ใด”

แพรวานึกโมโหตัวเองที่ไม่สามารถหักห้ามใจได้กับอ่อนระทวยไปตามรสจูบวาบหวามนั้น หันหลังเดินออกจากห้องบรรทมอย่างรวดเร็ว ด้วยความเขินอาย ฮ่องเต้หัวเราะตามหลังด้วยความขบขันและเอ็นดู เสี่ยวโอยืนอยู่หน้าห้องอดอมยิ้มไม่ได้เนื่องด้วยฮ่องเต้ไม่เคยพระสรวลเสียงดังและมีความสุขแบบนี้มานานมากแล้วเจี่ยเจีย นี่สุดยอดจริงๆ

เรือนพักหมอหลวง

“ข้า เฟยลี่คารวะท่านหมอหลวง”

ชายสูงอายุมองแพรวาด้วยสายตา นิ่งเฉยไม่รู้สึกประหลาดใจอะไร

“ข้าส่งยาตามเทียบที่เจ้าต้องกินไปแล้ว ใยยังต้องลำบาก เจ้ามาพบข้า” เข้าเรื่องพอดี

“ท่าน ...เป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร”

แพรวาไม่อ้อมค้อม

“ข้าก็แค่ ผู้ที่คอยช่วยเหลือเจ้า”

“ช่วยทำไม เป็นท่านใช่ไหมที่พาข้ามาที่นี่”

“เป็นโชคชะตา....เจ้าไม่คิดบ้างหรือที่ที่เจ้ามาอาจไม่ใช่ที่ของเจ้า... และที่ที่เจ้าไปอาจไม่ใช่ที่ของใครอีกคน”

“หมายความว่าอย่างไร”

“สักวันเจ้าจะพบคำตอบ เมื่อรู้ว่าตัวเจ้ามาเพื่ออะไร”

ยิ่งงงหนักไปใหญ่

“หากเจ้ายังขืนดื้อดึงต้องการคำตอบจากข้าโดยไม่ค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง แม้แต่ผู้ช่วยอย่างข้าก็จะไม่เหลือ”

ขู่กันชัดๆ

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   เพื่อนรู้ใจร้อยคนไม่เท่าสุราหนึ่งจอก

    “ข้าต้องขอตัวแม่นาง...แพรวา ...ต้องไปจัดยาบำรุงให้กับสนมอีกหลายนางแม่นางจะรับสักเทียบไหม5555”หมอหลวงคนนี้ไม่ธรรมดารู้ด้วยว่าเธอชื่อ แพรวาหมอหลวงจากไปแพรวายังไม่ได้คำตอบตั้งใจจะตามหมอหลวงไป“เฟยลี่เจ้าหยุดก่อน”เสียงแหลมเล็กดังมาจากทางด้านหลัง แพรวาหันไปแบบไม่ค่อยพอใจด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างวางอำนาจ สนมฮุ่ยนั่นเอง คราวนี้มาแปลก ไม่สวยเรียบร้อยเหมือนเมื่อวานไปโมโหอะไรมา ลี่มี่ที่เดินตามมากระตุกชายเสื้อเบาๆ“ถวายพระพรสนมฮุ่ย ข้าน้อยข้าหลวงหญิงเฟยลี่”ยิ้มพรายที่มุมปาก กิริยา เหมือนกับคนละคนจากเมื่อวันนั้น“เขาลือกันให้แซ่ดว่าเป็นเจ้าที่ทำให้กุ้ยเหริน ตาบวมช้ำข้าเลยอยากรู้ความจริง”เอาแล้วอย่างไรงานเข้าแล้ว“ข้าน้อยมิกล้า เป็นฝ่าบาทเพค่ะพระสนมีที่ทรงเรียกให้ข้าน้อยเข้าไปคุย อุ้ย...ไปปรนนิบัติครั้นเมื่อจะออกมาจากห้องบรรทมก็ทรงรั้งตัวไว้แต่ทรงให้ขันที ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนัก ข้าน้อยมิอาจจัดพระราชประสงค์ของฝ่าบาท ครั้นเมื่อเช้าถึงได้มีพระราชานุญาตให้ข้าน้อย ออกมาได้”จัดไปอยากรู้นักไม่ใช่เหรอ สนมฮุ่ย กำมือจนเล็บยาวจิกเข้าไปในเนื้อ ทำไมจะไม่ได้ข่าวก็เจ้าเสี่ยวโอ ขันทีหน้าห้องเที่ยวพูดไปทั่วว่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จื่อปาก

    จะบ้าตาย แพรวายกกำปั้นขึ้นทุบอกแน่นด้วยความอาย“พระองค์ทรงเอาใจใส่เฟยลี่เข้าใจดี แต่ประเจิดประเจ้อไปหรือเปล่าเพค่ะ”เสียงลอดไรฟันจงใจให้เข้าใจความหมาย“ดีแล้วไหนๆ ก็ไหนๆ ให้สมบทบาทหน่อย”เดินเร็วไม่สนใจแพรวา“อย่าดิ้นนักเดี๋ยวจะ ให้อายมากว่านี้"ว่าแล้วก็ก้มลงริมฝีปากเกือบจะประกบริมฝีปากแพรวา“ขอร้อง....คนนี้นี่สำคัญแสดงให้เนียนหน่อย”แพรวานิ่งไม่ไหวติงมันคือการแสดง แพรวาใจอย่าเต้นแรงเดินผ่านกุ้ยเหรินที่คงจะไม่ถวายพระพรเป็นประจำแพรวามองเห็นตาบวมแดง ที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางแต่ไม่สามารถปกปิดได้หมด นางคงร้องไห้ทั้งคืนฮ่องเต้ใจร้าย พระองค์นี้ช่างทำนางได้ลงคอ นั่งลงถวายความเคารพตามแบบก่อนจะก้มหน้านิ่งฮ่องเต้ไม่สนใจอุ้มแพรวาสาวเท้าขึ้นไปบนเรือน รับลมที่ทำเป็นซุ้ม เหมือนเรือนผักผ่อน มีดอกไม่นานาชนิดส่งกลิ่นหอม ตลอดเวลา ขั้นบันไดไปได้เพียงสองสามก้าวแพรวาก็มองเห็นหญิงชราท่าทางสง่างาม นอนเหยียดยาวอยู่บน เบาะผ้าไหมที่ถูกเย็บขึ้นมาอย่างประณีต สวยงาม นางกำนัลโบกพัดไปมา น้ำชายังร้อนๆ เพราะมีไอลอยขึ้นมาบางเบา สายตาเหลือบขึ้นมองจากที่หลับตาพริ้ม เมื่อมีเสียงขานฮ่องเต้เสด็จ ทันมองเห็นตอนที่ฮ่องเต

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   สะสาง

    ใบหน้าที่เคลือบด้วยแป้งจนขาว ปากสีแดงมองแล้วขัดตา เทียบไม่ได้กับใบหน้าเนียนใสของแพรวาสักนิด ที่สวยใสแบบธรรมชาติ“ไปตามนางมาเดี๋ยวนี้”ตวาดเสี่ยวโอ“เออ ข้าพระองค์หานางจนทั่วแล้วแต่ไม่พบตัวเจี่ยเจีย.. เอ้ย... แม่นางเฟยลี่เลยกระหม่อม”ฮ่องเต้ ลุกขึ้นจากบัลลังค์ที่นั่งอยู่ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมมาใส่ เดินออกจากห้องไปสนมฮุ่ยเดินตามเกือบไม่ทันความมืดเข้าปกคลุม ลี่มี่กระตุกชายเสื้อแล้วหลายครั้งเพื่อเตือนสติแพรวา“อีกจอกน่าลี่มี่ข้ายังไม่เมา” แต่เสียงเปลี่ยนไป“แม่นางเฟยลี่ ดื่มสุราเก่งไม่แพ้บุรุษ สมกับที่เป็นหญิงงามอย่างนี้ถ้าใครได้เป็นคู่ครองต้องสำราญใจแน่เพราะไม่เพียงแต่ ร่วมชีวิต ร่วมทุกข์สุขได้ยังร่วมดื่มได้ ไม่มีเบื่อ"“5555เอิ้กกกกก ท่านโหวนี่ปากหมานชะมัด”“ปากหมานแปลว่าอะไรแม่นาง”“เปล่าๆ ๆ ๆ ข้าแค่หลงพูดภาษาต่างถิ่น”“ข้าประเมินแม่นางไว้ไม่ผิดแม่นางต้องคงท่องเที่ยวมานับไม่ถ้วนทั้งกิริยาและวาจาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง”“ข้า ไมค่อยได้ไปไหนอยู่แต่ที่บ้าน แต่บ้านของข้าต่างจากบ้านท่านเอิ้กกกก เรามีสิทธิเท่าเทียมกันดื่มได้เท่ากัน ทำได้เท่ากัน”“อย่างนั้นนับว่าแปลกข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีที่แบบนั้น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   สะสางไม่เสร็จ

    ด้วยความเคยตัวลุกขึ้นเดินหมายจะเข้าไปในห้องน้ำเดินโซซัดโซเซ จะล้มไม่ล้มแหล่ฮ่องเต้เข้าไปประคอง แต่ทนน้ำหนักตัวไม่ไหว แพรวาล้มโครมลงไปฮ่องเต้เสียหลักตาม ล้มทับลงไปบนตัวของแพรวา หน้าชนหน้าปากชนปาก กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเต็มตัวให้ความรู้สึกประหลาดฮ่องเต้รู้สึกว่าสุดจะห้ามความรู้สึกตัวเอง เมื่อหน้าอกเบียดชิดหน้าอกนุ่มใกล้ชิดหญิงงามมาก็เยอะไม่เคยมีใครเหมือนเฟยลี่ แพรวาผลักร่างฮ่องเต้ออกอย่างแรง“อย่ามาทำรุ่มร่าม แถวนี้นะ ฉันรักนวลสงวนตัวนะ แกยัยพลอยแกนี่เมาแล้วเลอะเทอะนึกว่าฉันเป็นสามีแกหรืออย่างไรไอ้เพื่อนบ้า”เมาจนไม่รู้เรื่องขนาดนี้ฮ่องเต้คิดในใจ ยังบอกรักนวลสงวนตัวได้อีกหรือมีปัญญาอะไรปกป้องตัวเองกัน“เสี่ยวโอ เสี่ยวโอ”เงียบไม่มีเสียงตอบ หลังจากคิดว่าฮ่องเต้ต้องจัดหนักเจี่ยเจีย เสี่ยวโอเลยหลบไปนอน เดินออกมาเปิดประตูไม่พบใครมีเพียงทหารรักษาการณ์“เจ้าเสี่ยวโอตัวดี”ยกชามน้ำมาด้วยตัวเอง แพรวานอนแผ่หลาบนพื้นเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ท่อนล่างถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นขาขาวเรียวสวย ไม่กล้าเช็ดประเด็นคือ กลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหว จะเรียกใครมาเช็ดให้เล่านางอยู่ในห้องบรรทม เห็นแสร้งทำเป็นไม่เห็นเช็ดหน้าเช็ดตาไ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   哥哥 เก๊อเกอ(พี่ชาย)

    ฮ่องเต้ขยับตัวตื่นลืมตาเมื่อแสงสว่างลอดเข้ามา แพรวาขยับตัวนอนท่าที่สบายที่สุด ชินอ๋องนั่นเล่าตกตะลึงอยู่ตรงนั้น“นางเป็นใครทำไมถึง ทำให้ท่านพี่ฮ่องเต้ลงมานอนข้างล่างได้”เสี่ยวโอคุกเข่าลงทันที“นาง คือเฟยลี่ข้าหลวงหญิงประจำกายฝ่าบาท”ชินอ๋องกระชากแขนแพรวาให้ลุกขึ้น ฮ่องเต้ลุกขึ้นมานั่งแบบงง แพรวาลืมตาตื่นงัวเงียมองคนนู้นที่คนนี้ที ยังไม่สร่างเมาอย่างที่ควรจะเป็นเพราะไม่ชินกับสุรา ไม่มียี่ห้อ“กรี๊ดดดด ใครทำอะไรฉัน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ ฮ่องเต้ทำอะไรทำไมเสื้อผ้าฉันเป็นแบบนี้”ลี่มี่ถลาเข้ามาเอามือปิดปากไว้แน่นกระซิบข้างหู“นายหญิงยังไม่รู้จักชินอ๋องขาโหด เบาๆ หน่อยอันตราย”แพรวาตาโตเบิกตามองหน้าชินอ๋อง แววตาดุจริงๆ แต่ความหล่อเหลาอย่างนี้ตรงใจทีเดียวใบหน้าสะอาดสะอ้าน ไม่น่าเชื่อว่าคนสมัยโบราณของประเทศนี้จะหน้าตาดีทุกคนทีแรกก็ฮ่องเต้ที่คิดว่าจะแก่หง่ำเหงือกกับหล่อร้าย กับท่านโหวที่มองอย่างไรก็พระเอกหนังกำลังภายใน เฮ้อทำใจไม่ได้ อยากเก็บไว้สักหลายคน แต่เวลานี้มันใช่เวลา รำพันถึงหน้าตาคนหล่อไหม“ก็มันจริงนี่ ทำไมฉันมาอยู่ในห้องนี้สภาพนี้”ลี่มี่ส่ายหน้าไปมา“นี่เจ้ายังไม่ทราบความผิดของตัวเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   เพ้อ

    “ลูกสาวของท่านสนมจางฮุ่ย ไม่ได้ช่วยอะไรพวกเราได้เลย”“คงจะเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว ข่าวลือเรื่องฮ่องเต้ ทรงมีข้าหลวงหญิงข้างพระวรกายเป็นที่โปรดปรานนั้น มีใครรู้ที่มาที่ไปของนางบ้าง”ที่เหลืออีกสามตระกูลส่ายหน้าไปมาแพรวานั่งแก่งขาไปมาครุ่นคิดเรื่องราวหลากหลาย“หายเมาหรือยัง”โหวหยางจื้อรุดมายังม้านั่ง ตัวเดิมที่แพรวานั่งเมื่อวันนั้นวันนี้ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้หน้าตาหม่นหมองอาจเป็นกำลังแฮงค์ อย่างนี้มันต้องถอนคิดถึงบ้านคิดถึงแม่และคิดถึงพี่กันต์คนรักป่านนี้ จะทำอะไรกันอยู่จะรู้ไหมว่าแพรวาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว สะดุ้งเมื่อคิดอะไรขึ้นได้ ลองออกไปข้างนอกดูดีกว่า อยู่แต่ข้างในนี้เหมือนกับถูกขังไม่แน่ข้างนอกอาจมีหนทางกลับบ้านได้ หันไปยิ้มหวานให้โหวหยางจื้อทันที“ท่านโหว ท่านช่วย เฟยลี่บางอย่างได้ไหม”“ถ้าเพียงแม่นางเอ่ยปาก สิ่งใดยากเย็นแค่ไหนโหวหยางจื้อยินดี และเต็มใจ”ดีดนิ้วเปาะ“อยากออกไปข้างนอก หมายถึงนอกวัง”“จะสร้างปัญหาอะไรให้ท่านพี่... ฮ่องเต้ อีกรึเจ้า”ชินอ๋องเดินเอามือไพล่หลังมาตั้งแต่เทื่อไหร่ แพรวาไม่ทันสังเกต โหวหยางจื้อก็หันหลังให้ บทสนทนาทั้งหมด ไม่แน่อาจไม่รอดพ้น หูของบุคคลที

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   ฉันเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า

    แพรวาคิดว่าเธอต้องไม่ลืมว่าตัวเองออกมาหาเบาะแสในการกลับบ้าน อย่างไม่ทันตั้งตัว ชายร่างผอมท่าทางโซเซ เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคว้าป้ายหยกที่ฮ่องเต้หมอบให้ ที่แพรวาผูกไว้กับชายผ้ารัดเอวก่อนจะวิ่งหนีแต่ช้าไปเสียแล้ว บทบู๊ในหนังกำลังภายในก็ปรากฏตรงหน้าด้วยวิทยายุทธ์สูงส่งของ ทั้งท่านโหว และชินอ๋อง ประเคนฝ่ามือซัดเข้าไปจนชายร่างผอมกลิ้งไปมาหลายตลบ มือแข็งแรงคว้าที่คอหอยของชายผู้นั่น แพรวาเห็นท่าไม่ดี ตรงเข้ายึดมือของชินอ๋องไว้ด้วยความตกใจ ชินอ๋องมองมือของแพรวาแบบงงงงชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อสัมผัสตัวกัน ใจหนุ่มแตกกระเจิงไปไกล ไม่เคยเข้าใกล้หญิงใด และยิ่งไม่เคยมีหญิงใดกล้าเข้าใกล้เขาแบบนี้“ปล่อยเขาไปเถอะท่าน อย่าฆ่าเขาเลย “แววตาตื่นตกใจ“หากปล่อยไปคราวหลังมันก็จะ ยิ่งกล้าว่าไม่มีความผิดคราวหลังก็จะทำผิดอีก” แววตาดุดัน“ท่านจะ ฆ่าเขาจริงๆ เหรอ เขาแค่... คงไม่มีเงินท่านโหวช่วยกันห้ามหน่อยสิ”โหวหยางจื้อมองยิ้มๆ แสดงท่าทีไม่แยแสแพรวาเป็นกังวลอย่างมาก ภาพตรงหน้ากลับปรากฏร่างชายหนุ่มร่างผึ่งผายหากแต่สวมหมวกปิดบังใบหน้าเดินเข้ามา“นายท่านโปรดอภัย ข้าน้อยยินดีชดใช้ ค่าเสียหายแทนชายผู้นี้เอง”ริมฝีปากที

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22
  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   เลือกเลยสิค่ะฝ่าบาท

    แพรวาเดินเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจสภาพแวดล้อมข้างกาย ยกมือขึ้นปิดปากหาว ลี่มี่เดินตามอย่างสำรวมเอามือกุมอยู่ข้างหน้าแบบนางในทั่วไป“ดอกไม้ร่วงหล่น ลงพื้นคล้ายความรักหลุดปลิวหายไป”เสียงทุ้ม ดังอยู่ใต้ต้นเหมยที่ออกดอกสีชมพูพร่างพราว ใต้ต้นดอกเหมยร่วงหล่นเกลื่อนพื้น“หากเจ้ามิใช่ดอกเหมย ใย ไม่หวนคืน”แพรวายืนนิ่งฟังอยู่ตรงนั้น โอ้ล้ำลึก คนที่นี่ช่างเปรียบเปรยร่างสูงขายาว ยืนชมดอกไม้อยู่ตรงนี้ไม่ใช้ใครอื่นแต่เป็นฮ่องเต้ ที่แพรวาเมื่อรู้ว่าเป็นฮ่องเต้ทำให้เกิดอาการหมั่นไส้มาเพ้ออะไรอยู่ตรงนี้ แพรวายืนอยู่ในเงามืดไหนเลยลองฟังคารมของหนุ่มที่นี่ดู ปรากฏร่างของหญิงสาวนางหนึ่งที่แพรวามองพินิจอยู่ตั้งนานถึงรู้ว่าเป็นกุ้ยเหริน เดินออกมาจากระเบียงด้านหน้าตำหนัก“ความรู้สึกฝังลึก ยากขุดรากถอนโคน เหมือนรากของดอกเหมยที่หยั่งลึกยาก..ขุดถอน”แพรวาอดทึ่งกับ สำนวนของกุ้ยเหรินไม่ได้“เจ้าอย่าได้เสียเวลาเลยลู่เอิน ใจของข้ามีเพียงเหมยเจียงเจ้าก็รู้”กุ้ยเหรินทำหน้าเศร้า แพรวานึกสงสารจับใจ“กายอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือหากแต่ใจอยู่ไกลนับพันลี้”โอ้มายก๊อดสุดยอด แพรวาอยากมีปากกาหรือดินสอเอาไว้จดไม่ได้ไม่ได้ต้อง ให้ลี

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23

บทล่าสุด

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่3เรามจะมาพบกันใหม่

    “เซอะไอ้คนหลายใจทำเพื่อนฉันอกหักมาเป็นปี ถึงว่าเพื่อนชั้นทำไมถึงทำท่าเหมือนคนอกหักเพราะแกนี่เอง ขอดูหน้าชัดๆสักที”เท้าไวเท่าความคิดเดินตรงไปยังคู่รักที่แพรวาชี้มือไป แพรวาไม่อาจห้ามเพื่อนได้ทันมืออวบกระชากไหล่ชายหนุ่มร่างสูงให้หันมาเผชิญหน้า“คุณ ทำไมทำแบบนี้ รู้ไหมเพื่อนฉันจริงจังกับคุณแค่ไหนทำไมทิ้งเพื่อนฉันได้ลงคอ”พลอยถามเป็นภาษาจีนกระท่อนกระแท่น แพรวาฉุดมือไว้แต่ช้าไปเสียแล้วร่างสูงหันหน้ามาเผชิญหน้าแพรวาและพลอย กวาดสายตามองทั้งสองคนด้วยความงุนงง ก่อนจะหยุดสายตาคมที่ใบหน้าสวยของแพรวาสบตานิ่งแพรวาเองก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็นภาพตรงหน้าเป็นหยางหลงในชุดเสื้อยืดสีเทากางเกงยีนตามสมัยนิยม ดูน่ามองไปอีกแบบ แพรวาโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความคิดถึงที่ยากจะบรรยาย คนร่างสูงไม่ปัดป้องได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น“พวกคุณพูดอะไร”เสียงทุ้มถามออกมาอย่างสุภาพแพรวาหลุบตาต่ำนึกได้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว ถอยออกห่างจากคนตรงหน้าเสียงผู้หญิงข้างๆส่งเสียงดังโวยวายเพราะรู้สึกว่าถูกแพรวาและพลอยคุกคาม แพรวายกมือไหว้ประหลกประหลก“ตุ้ยปู้ฉี่ ตุ้ยปู้ฉี่”แพรวาขอโทษ ชายหนุ่มมองด้วยแววตาฉงน“คือว่าเข้าใจผิดค่ะคิดว่าเป็น

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่3ข้ารอเจ้าเฟยลี่

    หนึ่งปีผ่าน“แพรแกไปเที่ยวเมืองจีนกับฉันหน่อย”เสียงปลายสายของเพื่อนสาวที่ชื่อพลอย ดังบาดแก้วหู“อ้าวไหนว่าจะไปกับฝาชีอย่างไรล่ะ”แพรวากรอกเสียงตามสายไป“เขาติดสัมมนาฉันเสียดาย อุตส่าห์จองทัวร์ไว้แล้ว นะนะแกแพรไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”แพรวานิ่งคิดหลังจากที่เธอเดินทางท่องเที่ยวจนทั่วประเทศจีน แต่ก็ไม่สามารถเดินทางย้อนเวลากลับไปหาหยางหลงได้ทำให้แพรวาถอดใจ กลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายพยายามลืมเรื่องราวต่างต่างให้หมดสิ้น แต่ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแพรวาก็จำ หยางหลงได้ไม่ลืมเลือนเธอจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ข้องเกี่ยวกับเมืองจีนเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บกว่านี้“ฉันไม่อยากไป”แพรวาตัดสินใจปฏิเสธ“แหมแก เล่นตัวจริง ฉันอุตส่าห์หวังจะให้แกไปเพราะฉันพูดภาษาจีนไม่เก่งเท่าแก น่านะช่วยกันหน่อยไม่อย่างนั้นฉันอดข้าวตายเลย”“แกไปกับคณะทัวร์ไม่อดตายหรอก”เสียงปลายสายทำเสียงจิจ๊ะไม่พอใจ“น่าแพรวา ฉันหาใครไม่ทันจริงจริงจะเห็นก็มีแต่แกคนเดียวเพื่อนรัก ฉันจองทัวร์ไว้สำหรับสองคนเสียดายแย่หลายตังค์เลยนะ”น้ำเสียงออดอ้อนแพรวาอดขำกับคำว่าเพื่อนรักไม่ได้อย่างน้อยเวลา พลอยอยากได้อะไรมักจะเรียกแพรวาว่าเพื่อนรักเสมอแพร

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่3

    เวลาผ่านไปเนิ่นนานเมื่อเธอกลับมาที่นี่ ห้วงเวลาที่ต่างกัน ป่านนี้หยางหลงคงไปเกิดใหม่หลายรอบแล้ว แพรวาคิดว่าอย่างไรเสียตัวเองต้องจำสถานที่ต่างๆไม่ว่าจะเป็นตำหนักของฮ่องเต้หรือห้องของแพรวา ตำหนักเหมยฮวา และสะพานสูงที่แพรวาตกลงไปก่อนจะมาที่อนาคต และกลับไปอดีตอีกครั้งในฐานะเฟยลี่ที่นั่นต้องมีอะไรบางอย่างที่สามารถให้คำตอบแก่แพรวาได้การที่จะกลับไปอีกครั้งต้องอาศัยสถานที่และเวลาฉะนั้นแพรวาต้องไปยังที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง"น้องแพรเป็นอย่างไรบ้างลูก"เสียงมารดาดังอยู่ทางด้านหลัง แพรวาโผเข้ากอดมารดามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลัง"แม่ใจหายหมดเลยนึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็เชื่อว่าหนูต้องกลับมา"แพรวาคิดว่าอย่างไรเสียแม่ก็ยังห่วงเธอเป็นที่สุด คำถามหนึ่งจึงบังเกิดขึ้นในใจ ไม่วายที่ต้องเอ่ยปากถาม"แม่ขาแพรมีเรื่องอยากรู้""เรื่องอะไร นอนไปเสียนานมีเรื่องอะไรถามแม่หรือว่าเรื่องพี่กันต์คงสงสัยว่าพี่กันต์มีสาวอื่นยไหมใช่ไหม"แพรวายิ้มกับคำสัพยอก"เปล่าค่ะ แพรแค่สงสัยว่าคือแพรอยากรู้ความจริง ว่า...แพรใช่ลูกของแม่จริงๆหรือเปล่า"แม่ของเธอ ขมวดคิ้วเข้าหากัน"ใครพูดอะไรให้ฟังหรือเปล่าหรือว่า

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   หาทางกลับไป(จบแบบที่3)

    “ฝ่าบาท ได้เวลาแล้ว”หมอหลวง เข้ากระซิบข้างข้างฮ่องเต้ถอยห่างออกมาอย่างอาวรณ์ โหวหยางจื้อให้สัญญาณมือกับทหารคนสนิท แพไม้ไผ่ถูกปล่อยให้ล่องลอยฮ่องเต้ทรุดร่างลง กับพื้นมองตามแพไม้ไผ่ที่ล่องลอยไปสุดสายตากัดฟันข่มความเจ็บปวดภายในใจที่บอบช้ำน้ำตาไหลเป็นสายสนมฮุ่ย พยุงร่างใหญ่“ฝ่าบาทถนอมพระวรกายด้วย” หยางหลงกับปล่อยให้น้ำตาหยดรินลงพื้นไม่อายสายตาใครแพรวาลืมตาตื่นขึ้นจากการ สลบไสลไม่ได้สติ พยายามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีเพียงใบหน้าของหยางหลงที่มีหยาดน้ำตาที่ยังอยู่ในความทรงจำ กับเหตุการณ์ที่เหอหลงชักกระบี่ออกจากหน้าอกข้างซ้ายของแพรวาข้างหน้านั่นนางพยาบาล กำลังวัดไข้ และง่วนอยู่กับการวัดความดันโลหิต“คุณพยาบาลขอน้ำหน่อย” พยาบาลหันมาตาเหลือกลาน“คนไข้ฟื้นแล้วตามหมอเร็วตามหมอ”เสียงตะโกนไปยังห้องพยาบาล ที่อยู่ข้างหน้าอาจารย์หมอผมสีดอกเลา เดินแกมวิ่งมาที่เตียง หูฟังสเตโทสโคป ที่หน้าอกข้างซ้ายของแพรวา“ปกติดี คุณพยาบาลแจ้งญาติให้คนไข้ด้วย ยินดีต้อนรับการกลับมาของคุณครับคุณแพรวา”แพรวามองคนนู้นทีคนนี้ที“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ”“คุณคนไข้หลับไปนานที่เดียว หมอคิดว่าคุณยังไม่พร้อมที่จะตื่น

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่2

    ร่างของแพรวาถูกเคลื่อนผ่านยังสุสานบรรพชน รายล้อมด้วยทหารและเหล่าองค์รักษ์ หยางหลงปล่อยน้ำตาร่วงรินกำป้ายหยกไว้ในมือแน่นหากร่างของแพรวาสลายไปสิ่งเดียวที่เขาไว้ให้ระลึกถึงนางมีเพียงหยกชิ้นนี้เท่านั้น“ลี่มี่ เฟยลี่ จากข้าไปแล้วใช่ไหม”ลี่มี่สะอื้นไห้สายตาเศร้าหมอง เหอหลงนั่งนิ่งชุดขาวที่สวมใส่เปรอะเปื้อน ใบหน้างดงามราวกับสตรีหม่นหมองไม่สดใสผมยาวสลวยที่เคยถูกรวบอย่างประณีตกับถูกปล่อยให้ตกละลงมารุงรัง“ท่านอย่าทรงเศร้าโศกไปเลยพี่สาวเฟยลี่นางสู่สรวงสวรรค์ รับใช้เง็กเซียนด้วยความสุข รอวันเวลาที่พวกเราจะได้พบเจอนางบ้าง” คำพูดปลอบโยน ไม่ได้ช่วยอะไร เหอหลงเหม่อมองไปไกล“ลี่มี่ มีเพียงเจ้าที่ยังรั้งอยู่ดูแลข้า แม้จะไม่เหลือสิ่งใดให้ผู้ใดย่ำเกรง หากมีสิ่งใดที่ข้าขอ.. ให้เจ้าทำเพื่อข้า”ดวงตาหม่นหมองมองลอดผ่านกรงขังเข้าไปอย่างปวดร้าว ณ.ที่แห่งนี้มีเพียงลี่มี่และเหอหลงนางไม่เพียงแต่ไม่อาจทิ้งเขาแต่จะไม่มีวันที่จะปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวบุรุษหนึ่งที่น่าสงสาร ตัวคนเดียวมาตลอดแม้อ้อมกอดของคนเป็นแม่ยังต้องปล่อยให้หลุดลอยไป“ท่านประสงค์สิ่งใดลี่มี่ไม่อาจขัดพระบัญชา”สุดกลั้นน้ำตา“ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่4 จบบริบูรณ์โปรดติดตามตอนจบแบบอื่นได้ใน ฮ่องเต้ตัวร้ายกับยัยตัวป่วนค่ะ

    “ฉันขอตัวเลยก็แล้วกัน”แพรวาพูดด้วยความรู้สึกจุกในอกพยายามคิดหาคำอธิบายว่าเขาไม่ใช่หยางหลงอย่าคาดหวังอะไร“ผมรู้ว่าคุณมาขอบคุณที่ผมช่วยชีวิต แต่ไม่ต้องกังวลผม ไม่ได้มีอะไรพิเศษเพียงแค่ผ่านไปพบคุณกำลังจมน้ำ”แพรวาหันหลังก่อนที่หยาดน้ำตาจะร่วงริน เดินจ้ำออกจากตรงนั้นเสียงตะโกนไล่หลังดังลั่น“ผมได้ข่าวว่าคุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่พักผ่อนรีบมาทำไม ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ที่เมืองจีนเราไม่ให้ความสำคัญกับการหวังผลตอบแทนจากการที่ช่วยใคร”ความปีติเกิดขึ้นในใจของแพรวา“ขอบคุณ”แพรวาพึมพำให้พอได้ยิน"คุณ ตั้งใจมาใช่ไหม""ในเมื่อคุณไม่ต้องการคำขอบคุณก็ไม่เป็นไรฉันเพียงแค่อยาก...เห็นหน้าคนที่ช่วยชีวิตก็เท่านั้น""เห็นแล้ว เป็นอย่างไร"คำพูดทีเล่นทีจริงไม่จริงจังนักคล้ายจะหยอกเย้าแพรวาช่างเหมือนหยางหลงยิ่งนักคนคนนี้มีอะไรเกี่ยวพันกับหยางหลงนะ"ไม่มีอะไรก็ในเมื่อที่เมืองจีนเขาไม่ต้องการการตอบแทนอย่างที่คุณว่า ฉันก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล"รอยยิ้มมีเลศนัยแพรวาไม่อาจมองข้าม เหมือนต้องการลองใจแพรวา“แต่ที่นี่ไม่ใช่เมืองจีนตอนนี้ผมไม่อยากได้กระเช้าหรอกนะ แต่อยากได้บางอย่าง”ภาษาไทยแบบยานคาง แพรวานิ่งหย

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่4ชะตาฟ้าลิขิต

    แพรวายิ้มเศร้า อยากขอบคุณเขาสักครั้งอย่างน้อยเขาก็ทำให้เธอได้พบเจอสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามแม้จะต้องพลัดพรากกันก็ตาม อย่างน้อยแพรวาก็ได้รู้ว่าแม้จะเคยรักกันต์มากแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับที่แพรวามีรักให้แก่ฮ่องเต้นามหยางหลงถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝันก็ตามทีบัดนี้แพรวาเริ่มมีความเชื่อเก้าในสิบส่วนแล้วว่าสิ่งที่พบเจอมาเป็นเพียงความฝัน จากสิ่งแวดล้อมที่ประกอบกันขึ้นมาทำให้เธอฝันแบบนั้นไม่ว่าจะเป็นพยาบาลพิเศษ หรือหมอเจ้าของไข้ หรืออาจจะแม้กระทั่งคนที่ช่วยเธอขึ้นจากน้ำเหล่านั้นอาจเป็นส่วนประกอบที่ทำให้กลายเป็นความฝันที่เหมือนจริงขึ้นมาได้แม่ของแพรวาคว้าโทรศัพท์มากดหาเลขหมายที่ต้องการก่อนจะกรอกคำพูดลงไป แพรวาเดาว่าคุณแม่ของเธอต้องคุยกับเลขาของคนที่ช่วยชีวิตเธอ“เขาบอกอีกสองสามวันจะนัดเขาให้หนู ไปขอบคุณเพราะงานเขาค่อนข้างยุ่ง กำลังสร้างโรงงานเกี่ยวกับแผงโซล่าเซลล์ในไทย ความจริงเขาก็บอกปัดแม่มาแล้วว่าเข้าใจว่าหนูอยากขอบคุณเขาแต่นายของเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ไม่ค่อยให้ความสำคัญ ออกจะไปรบกวนเขาด้วยซ้ำ แต่แม่ยืนยันว่าเป็นธรรมเนียมของไทย เขาถึงยอมแต่บอกว่าต้องรอให้นายเขาว

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่4 เราจะพบกันใหม่

    “คุณคนไข้ หลับไปนานมากอาจจะสับสนเหมือนที่คุณคิดนั่นล่ะครับมีหลายกรณีที่เป็นแบบคุณ ความจริงคือคุณยังอยู่ตรงนี้ร่างกายของคุณยังอยู่ตรงนี้อาจมีบ้างที่สติของคุณหลุดลอยไปสู่กับหลับลึก และจะทำให้คุณรู้สึกว่าความฝันนั้นเหมือนความจริง หมอจะยกตัวอย่างอย่างเวลาที่คุณเผลอนอนหลับไปในตอนกลางวันเพราะความเหนื่อยล้าและหลับลึกจนถึงกับฝัน ความฝันในช่วงนั้นของคุณจะเหมือนกับมันเกิดขึ้นจริงจริง จนคิดว่าเป็นเรื่องจริง และจะรู้สึกว่าเรื่องราวต่างเหมือนจริงทั้งทั้งที่คุณเผลอหลับไปไม่กี่นาทีเพราะว่าคุณสามารถจำความฝันได้แม่นยำไม่เหมือนช่วงกลางคืนที่คุณใช้เวลาในการนอนหลับที่ยาวนาน ความฝันในแต่ละคืน มีหลายเรื่องราวจนจำไม่ได้และรู้ว่ามันคือความฝันแต่ถ้าหากความฝันนั้นเป็นฝันที่มันกระตุ้นจิตใต้สำนึกหรือความอ่อนไหวในจิตใจคุณเช่นเรื่องเศร้าที่ทำให้ร้องไห้ หรือเรื่องที่ต้องสูญเสียยิ่งจะทำให้คุณคิดว่าเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นหมอไม่อยากให้คุณกังวล เพราะอาการแบบนี้เกิดขึ้นได้ในทุกคนที่หมดสติ และอยู่ในช่วงวิกฤต จะทำให้เกิดความฝันแปลกแปลก และรู้สึกแปลกไปเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกไม่นานอาการเหล่านั้นก็จะหายไปเอง”แพรวาคิดตามทุกคำพูด

  • ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน   จบแบบที่4เราจะพบกันใหม่

    “คนไข้ เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกมีอะไรผิดปกติไหม”หมอหนุ่มเอ่ยปากถามแพรวาส่ายหน้ายังคงจ้องมอง หมอหนุ่มตาไม่กะพริบ“คุณคนไข้ สลบไปนานที่เดียวหมอคิดว่าทุกอย่างปกติเพียงแค่คุณยังไม่พร้อมที่จะตื่นขึ้นมา หมอจึงแนะนำญาติให้ใช้เครื่องช่วยหายใจและคิดว่าอย่างไรเสียคนไข้ต้องฟื้นมาแน่นอนเพราะสัญญาณชีพทุกอย่างปกติ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลติดต่อญาติของคุณให้เขาทราบว่าคุณฟื้นแล้ว”“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”“คุณประสบอุบัติเหตุ รถชนราวสะพานจมน้ำไปทั้งรถทั้งคน ดีที่มีพลเมืองดีเห็นเหตุการณ์และช่วยคุณไว้ได้ทัน”แพรวาพยักหน้างั้นสิ่งที่เธอเห็นและสัมผัสเป็นเพียงความฝันหรืออย่างไร“ฉันอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ”พยาบาลที่มีใบหน้าเหมือนลี่มี่ชิงตอบคำถามบ้าง“อยู่ในห้องไอซียู พักหนึ่งค่ะ แล้วก็ออกมาอยู่ห้องซีซียูค่ะด้วยคุณหมอลงความเห็นว่าคุณเป็นผู้ป่วยวิกฤติของระบบหัวใจและดิฉันเป็นผู้ดูแลคุณในฐานะพยาบาลพิเศษที่คุณแม่คุณจ้างค่ะ”อย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันคือความฝันในเมื่อแพรวาไม่ได้หายไปไหนยังคงนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่แพรวาเหม่อมองไปยังฝ้าเพดานห้องที่ลวดลายสวยงามเหมือน รูปมังกรจีนโบราณ ความฝันที่พานพบอาจเป็นเพียงเ

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status