กลับสู่เมืองหลวง

ดวงตาของเสิ่นเยี่ยหงเปล่งประกายท่ามกลางความมืดมืด แววตากริบเต็มไปด้วยความเฉียบขาด 

          เขาลุกขึ้นนั่งปรายตามองกู้เฉียวจิงที่แอบอิงนอนอยู่เคียงข้าง   เสิ่นเยี่ยหงขยับตัวอย่างระมัดระวัง  เขาเปิดประตูเดินออกไปด้านนอก  ทันทีที่เสิ่นเยี่ยหงขยับตัวกู้เฉียวจิงก็ตื่นแล้วเธอนอนนิ่งแสร้งทำเป็นหลับต่อ 

          เกือบจะรุ่งเช้า  เสิ่นเยี่ยหงก็เดินไปปลุกบุตรชายบอกให้ว่าตนเองจะเข้าเมืองเพียงคนเดียว จากนั้นก็หายไปเกือบครึ่งค่อนวันชายหนุ่มถึงกลับมา

          เมื่อปรากฏกายนางก็รับรู้ทันทีกลิ่นอายของสามีเปลี่ยนไป  เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับดวงตาเย็นชาคู่หนึ่ง  สักพักความแข็งกร้าวในดวงตาชายหนุ่มก็จางลงปรับสีหน้ายิ้มจาง ๆ พูดขึ้น

          “ข้าจะต้องเดินทางเข้าเมืองหลวง รายละเอียดข้าจะเล่าให้เจ้าฟังระหว่างเดินทาง”  จากนั้นเขาก็หันไปสั่งบุตรชาย

          “ไปเก็บข้าวของเอาเท่าที่จำเป็นก็พอ”

          กู้เฉียวจิงตกตะลึง เสิ่นเยี่ยหงแตกต่างจากสามีคนเดิมของนางอย่างสิ้นเชิง  ทั้งที่นางไม่ใช่ตัวจริงทว่ากลับรู้สึกมีก้อนจุกหนึ่งดันขึ้นมาที่คอ  นางกำลังน้อยใจ 

          เสิ่นเยี่ยหงเหมือนจะรับรู้ถึงอารมณ์ของนาง  เขาเดินเข้ามากุมมือของภรรยาแล้วพูดขึ้น

          “น้องหญิง...ความทรงจำข้ากลับมาแล้ว ครอบครัวข้าอยู่ที่เมืองหลวง...เจ้ายินยอมจะติดตามข้าไปหรือไม่”

          กู้เฉียวจิงแค่นเสียงเย้ยหยันตนเองในคอ   บิดามารดานางล้วนสิ้นไปหมดแล้ว  ถามเช่นนี้...เสิ่นเยี่ยหงต้องการสิ่งใด..ทว่านางก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งที่คิด  นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นใด  กล่าวด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

          “สามีเปรียบเสมือนแผ่นฟ้าของข้า  ท่านไปที่ใดข้าก็พร้อมจะติดตามท่านไป” 

          เสิ่นเยี่ยหงไม่มีคำปลอบโยนอื่นอีก  สำหรับเขาเรื่องที่ผ่านมาคล้ายความฝันค่ำคืนหนึ่งตัวตนที่แท้จริงเขาหาใช่บุรุษชอบป้อนคำหวาน   กู้เฉียวจิงเองก็ไม่คร่ำครวญสิ่งใดต่อ  นางกลับเดินเข้าไปหาบุตรชายเพื่อเก็บของที่สำคัญเพียงพอในการเดินทางเท่านั้น 

          เมื่อเช้าเสิ่นเยี่ยหงเข้าไปในเมืองเพื่อนำทรัพย์สินทั้งหมดไปขาย  แม้กระทั่งหนังสุนัขจิ้งจอกที่ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงหวานล้ำก็ถูกนำไปแลกเป็นเงินเรียบร้อย  เขาซื้อรถม้าพร้อมกับอาหารแห้งจำนวนหนึ่ง

          ทั้งที่บอกว่าจะอธิบาย  ทว่าตลอดการเดินทางเสิ่นเยี่ยหงหาได้เอื้อยเอ่ยคำใดหรือประโยคใด   ชายหนุ่มใส่ใจทั้งหมดไปกับการเตรียมการเดินทาง  เขาปลอมตัวเป็นชายขับรถม้า  ให้กู้เฉียวจิงและกู้ซวินนั่งอยู่ภายในรถม้าปิดผ้าม่าน ไร้การพูดคุย    

          กู้ซวินเดิมก็เป็นเด็กว่าง่ายรู้ความยิ่งนัก  เขาไม่กล้าเอ่ยถามเพียงแต่กอดมารดาแน่น  บิดาเปลี่ยนไปแล้ว บิดากลายเป็นคนอื่นแล้ว ในความรู้สึกตอนนี้บิดาที่รู้จักไม่ต่างจากตายจากไป  ตอนนี้เหมือนเขาเหลือแค่เพียงมารดาเท่านั้น    

          กู้เฉียวจิงรับรู้ถึงความรู้สึกของบุตรชาย ความเย็นชาของบิดาคงทำให้สะเทือนใจไม่น้อย  นางจึงกล่าวปลอบโยน  “ไม่ต้องห่วงมีแม่อยู่ทุกอย่างต้องดี” 

          เดินทางติดต่อกันสิบกว่าวันก็ถึงเมืองหลวง   กู้เฉียวจิงเปิดผ้าม่านออกดูภายนอก  เมืองหลวงแคว้นต้าเฟิ่งแตกต่างจากเมืองที่จากมายิ่งนัก  ผู้คนมากหน้าหลายตา ต่างล้วนสวมอารมณ์งดงาม  รถม้าคันหรูหราวิ่งขวักไขว่อยู่บนถนน  บ้านเรือนใหญ่อบอวลเต็มไปด้วยกลิ่นอายของถิ่นฮองเต้   แม้กระทั่งกู้ซวินที่ตกอยู่ในความเศร้าสร้อยก็ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น

          “ท่านแม่ที่นี่คือเมืองหลวง  เมืองฉางอี้หรือขอรับ”

กู้เฉียวจิงพยักหน้าแล้วบอกบุตรชายด้วยเสียงอ่อนโยน “ต่อไปเราจะพักอยู่ที่เมืองนี้” 

          เสิ่นเยี่ยหงปราดตามองเข้าไปในรถม้า  นัยน์ตาไม่สามารถคาดเดาความคิดได้  สักพักรถม้ามาจอดนิ่งอยู่หน้าประตูใหญ่ของตระกูลเสิ่น

          “บังอาจ  เอารถม้าของเจ้าออกไปเดียวนี้  ที่นี่ไม่ใช่ที่เจ้าจะมาทำนิสัยเหิมเกริมได้” 

          เสียงชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ที่เฝ้าประตูแผดเสียงตะโกนข่มขวัญ  ทว่าไม่ทำให้เสิ่นเยี่ยหงรู้สึกหวาดกลัว  เขาเดินเข้าไปใกล้ชายคนนั้นแล้วพูดขึ้น

          “จางลู่  เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ”

          กลิ่นอายของชายแปลกหน้าทำให้คนเฝ้าประตูชะงัก  ขณะที่เสิ่นเยี่ยหงเดินเข้ามาเขาก็จับทวนในมือแน่นอย่างระวัง  ทว่าหลังจากเห็นใบหน้าชายตรงหน้าชัดเจน  สีหน้าของเขาก็กลายเป็นแตกตื่น  เสียงคุกเข่าลงกระทบพื้นดังสนั่น   ร่างกายสั่นเทาใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ