อยากเปลี่ยนแปลง

ตึก ตึก  เสียงฝีเท้าซอยถี่รีบเร่งเขามาตามระเบียงทางเดิน  ลัวมามาที่กำลังช่วยเสิ่นฮูหยินเช็ดถูดูแลเครื่องประดับก็ขมวดคิ้ว  

“บ่าวคนใด เหตุใดเสียกริยาเช่นนี้”

สวีเหยียนเงยหน้าขึ้นมา  ใบหน้าฉายความสงสัย    

          “คงมีเรื่องด่วน  เจ้าออกไปดูเถิด” 

          ทว่ายังไม่ทันลัวมามาจะออกไป  บ่าวคนดังกล่าวก็วิ่งมาถึงหน้าประตูห้องเสียงตะโกนเรียกดังมาก่อนเจ้าตัว  

“ฮูหยิน  ฮูหยินเจ้าค่ะ”  น้ำเสียงระคนตื่นเต้นยินดีกระตุ้นความสนใจ    สวีเหยียนจึงเอ่ยถามน้ำเสียงร่ำสั่น  

“เข้ามาพูดจาดี ๆ เกิดอันใดขึ้น”   อีชิงถลาเข้าไปคุกเข่าตรงหน้า  น้ำหูน้ำตาของนางไหลท่วมใบหน้าเอ่ยน้ำเสียงสะอื้น  

“คุณชายใหญ่เจ้าค่ะ..ฮูหยิน..ท่านหงอี้โหวกลับมาแล้ว  เจ้าค่ะ ” 

สวีเหยียนได้ยินเช่นนั้นก็ลุกพรวดขึ้นถาม

“เยี่ยหงกลับมาแล้ว..แล้วตอนนี้คนอยู่ที่ใด”

“ห้องโถงเรือนใหญ่เจ้าค่ะ...”

 เสิ่นฮูหยินพยายามรักษากริยา  นางแทบอยากจะวิ่งออกไปยังเรือนใหญ่ให้เร็วที่สุดทว่าก็ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าให้ถี่ขึ้นเท่านั้น   เสียงสะอื้นไห้ดังแว่วมาจากห้องโถง ฝีเท้าของเสิ่นฮูหยินชะงักช้าลงนางก้าวเข้าไปอย่างรู้สึกหวาดหวั่นใจ

เสิ่นเยี่ยหงเงยหน้าหันมองไปยังมารดา  เขาลุกจากที่นั่งจากนั้นก็ไปคุกเข่าหน้าเสิ่นฮูหยิน  กู้เฉียวจิงเห็นเช่นนั้นก็พา       กู้ซวินไปคุกเข่าเคียงข้างสามี

ชายหนุ่มปรายตามองเล็กน้อยไม่กล่าวอันใด ชายหนุ่มเบือนหน้าไปทางมารดาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแฝงความคนึงหา 

“ท่านแม่...ลูกอกตัญญูกลับมาแล้วขอรับ”

เสิ่นฮูหยินถลาเข้าไปพยุงบุตรชายลุกขึ้น  ภายในใจเปี่ยมล้นเต็มไปด้วยความยินดี   “เยี่ยหง...เจ้ากลับมาแล้ว..หลายปีที่ผ่านมาเหตุใดไม่ส่งข่าว  แม่เป็นห่วงเจ้าแทบขาดใจรู้ไหม” 

“ทำให้ท่านแม่เป็นห่วง  ข้ารู้สึกผิดยิ่งนัก”

เสิ่นฮูหยินพลันกล่าว

“ทว่ากลับมาก็ดีแล้ว...ดีแล้ว”  เมื่อใจคลายความตื่นเต้นลง  นางก็ปรายสายตามองคนที่ติดตามบุตรชายมา  เป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามรูปร่างอรชนดูอ่อนหวานน่าหลงใหล  เสิ่นเยี่ยหงเห็นสายตามารดาก็รีบเอ่ยแนะนำ 

“ท่านแม่นี่คือ กู้เฉียวจิงภรรยาของข้านางเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้  ช่วงที่ข้าความจำเสื่อมได้แต่งงานกับนางแล้วมีบุตรด้วยกันหนึ่งคน”

          ความตื่นเต้นยินดีใจยังคงไม่หายใจสั่น  ความตระหนกก็เข้ามาแทน  เสิ่นฮูหยินรีบคุมสติกล่าว 

“ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยดูแลเยี่ยหง...นี่ นี่คือหลานข้าอย่างนั้นหรือ”  กู้ซวินเมื่อถูกจ้องมองก็รู้สึกหวาดหวั่นเขากุมมือมารดาแน่น  เสิ่นเยี่ยหงจึงพูดขึ้น 

“ซวิน  เข้ามาคารวะท่านย่าของลูก”

เมื่อบิดาสั่ง  กู้ซวินก็ค่อย ๆ เดินมายังเบื้องหน้าเสิ่นฮูหยิน จากนั้นก็คุกเข่ายกมือประสาน  “หลานคารวะท่านย่า” 

น้ำเสียงของกู้ซวินใสกระจ่างแฝงความประหม่า  ดวงตาของเด็กชายกลมโต ผิวพรรณสะอาดหมดจดท่าทางดูฉลาดเฉลียว  แม้จะเกิดในชนบทก็ต่างจากบุคคลทั่วไป กลิ่นอายมีความเย่อหยิ่งในตัว

เสิ่นฮูหยินพินิจอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น  “ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก รู้ความยิ่งนัก  ในเมื่อเป็นบุตรของเยี่ยหงเจ้าก็เป็นหลานของข้า”

ขณะนั้นก็มีฝีเท้าจำนวนหนึ่งเข้ามา  หญิงสาวงดงามอรชนผู้หนึ่งเป็นคนนำขบวนเข้ามา  เมื่อมองเห็นคนในห้องโถงฝีเท้าของนางก็หยุดชะงัก

เสิ่นฮูหยินเบือนหน้าไปแล้วพูดขึ้น  “อิงเอ๋อร์มาคารวะพี่ชายของเจ้าสิ” 

กู้เฉียวจิงหรี่ตามองเล็กน้อย  หญิงงามพริ้มเพราอ่อนโยนผู้นี้คงเป็นเสิ่นซูอิงน้องสี่ของเสิ่นเยี่ยหง 

 พวกเขาทักทายพูดคุยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความคะนึงหา   กู้เฉียวจิงปรายสายตามองภาพตรงหน้าเย้ยหยันในใจ  ในยุคที่สตรีได้รับความสำคัญน้อย  ทั้งที่นางเป็นภรรยา เป็นคนช่วยชีวิต ยังไม่สำคัญเท่ากับบุตรชายของนาง  ภายในใจของกู้เฉียวจิงจึงเกิดความปรารถนาหนึ่งขึ้นมา  นางอยากจะไปยืนจุดที่คนนับถือนางพินอบพิเทาดูสักครั้ง  ในฐานะนักฆ่าจากศตวรรษที่ 25  แถมยังมีห้องยาเคลื่อนที่ติดตัว ฐานะรองแม่ทัพติดตามสามีก็น่าจะไม่สูงจนเกินไป  กู้เฉียวจิงก้มหน้าคิดแผนการต่าง  ๆ  ภายใต้การพูดคุยของพวกเขาอยู่เงียบ ๆ ประหนึ่งคนไร้ตัวตน

เมื่อได้ไต่ถามพูดคุยสักพัก คล้ายเสิ่นฮูหยินตระหนักถึงบางอย่าง   จึงสั่งให้คนพากู้เฉียวจิงไปพักผ่อนเพราะคาดว่าอีกไม่นานคงจะมีหลายคนเข้ามาคารวะเสิ่นเยี่ยหง  ฐานะของนางค่อนข้างจะกระอักกระอ่วนจำเป็นต้องพูดคุยภายในเสียก่อน 

เรือนไผ่หยกของเสิ่นเยี่ยหงจะอยู่ถัดจากเรือนใหญ่ไปไม่ไกลนัก  ทว่าเรือนที่จัดเตรียมให้กู้เฉียวจิงกลับเป็นเรือนหลังเล็กหลังหนึ่ง  และค่อนข้างอยู่ห่างไกลผู้คน กระนั้นกู้เฉียวจิงก็ไม่รู้สึกผิดหวังแต่อย่างไร  เพราะเรือนหลังนี้ก็นับว่าใหญ่กว่าบ้านหลังเดิมนางมาก

ถึงแม้กู้เฉียวจิงจะเป็นหญิงสาวชาวบ้าน แต่ก็คนที่        เสิ่นเยี่ยหงพากลับมาแนะนำด้วยตนเอง  รวมทั้งนางยังคลอดบุตรชายให้ตระกูลเสิ่นทำให้บ่าวไพร่ต่างปฏิบัติกับนางอย่างระมัดระวัง

“แม่นางกู้  ข้าได้เตรียมน้ำเอาไว้ท่านจะอาบน้ำก่อนหรือไม่เจ้าคะ”

แม่นางกู้?     ใบหน้างดงามคลี่ยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อวานนางยังเป็นฮูหยินทว่าวันนี้กลับกลายเป็นแม่นางเสียแล้ว   หากเป็นกู้เฉียวจิงตัวจริงนางคงจะเสียใจไม่น้อย

“อาบน้ำก็ดี  ข้ารู้สึกว่าตนเองสกปรกยิ่งนัก”   

กู้ซวินถูกพาตัวไปอาบน้ำปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน  เมื่อเรียบร้อยแล้วเด็กน้อยก็มานั่งรอมารดาอย่างสุภาพเรียบร้อย  ทันทีมารดาปรากฏกายเขาก็จ้องมองอย่างตกตะลึง

เด็กน้อยเดินเข้ามาใกล้มารดาแล้วพูดขึ้น

“ท่านแม่ท่านงดงามยิ่งนัก”

มีเพียงยิ้มให้กับบุตรชาย  รอยยิ้มของกู้เฉียวจิงจึงมีประกายขึ้นไปถึงดวงตา  พลางเอ่ยถาม  “เจ้าหิวหรือยัง”

เด็กน้อยส่ายหน้า  “ไม่หิวขอรับ...ท่านแม่...แล้วท่านพ่อไม่พักอยู่กับพวกเราหรือ” 

เดิมกู้ซวินก็ไม่ควรจะพักอยู่เรือนเดียวกันกับนาง  ทว่าเสิ่นฮูหยินเองก็หาเป็นคนใจดำ  จึงยังไม่จับแยกพวกนางสองแม่ลูกในตอนนี้  นางดึงแขนบุตรชายมานั่งข้างกายแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“กู้ซวิน  เจ้าคงเห็นแล้วว่าที่นี่หาได้เหมือนหมู่บ้านอี้หลาง  บิดาของเจ้าก็ไม่ใช่คนเดิมแล้ว  ทุกอย่างจะต้องปรับเปลี่ยนเจ้าเองก็ต้องปรับตัว   แต่นั้นก็เปลี่ยนแค่การปฏิบัติตนท่านพ่อก็ยังเป็นท่านพ่อของเจ้าเช่นเดิม”

กู้ซวินผงกหน้าเล็กน้อย  “ลูกเข้าใจแล้วขอรับ”   

กู้เฉียวจิงลูบหัวบุตรชายอย่างรักใคร่  เดิมนางก็คิดว่าใช้ชีวิตเรียบง่าย  ดูแลให้บุตรชายเติมใหญ่ก็น่าจะเพียงพอ  แต่วันนี้ทำให้นางครุ่นคิด  นางไม่อาจจะอยู่ในฐานะสงบปากสงบคำได้