ตอนที่2. สิ้นคำ

ริมฝีปากขาวซีดเอ่ยถามเสียงแหบแห้ง นางได้รับความเฉยเมยจากสามีมาร่วมเดือน พบหน้ากันอีกครั้งเขากลับจะเอาชีวิตของเธอและลูกน้อยเสียแล้ว

“รับสั่งเรื่องใดงั้นรึ เจ้ารู้อยู่เต็มอกว่าตนทำผิดเรื่องใด ยังจะแสร้งตีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ คิดว่าเราหูหนวกตาบอดแล้วรึ”

เฉินเฉิงฮ่องเต้เชิดพระพักตร์ขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว สองมือไพล่หลัง แผ่นหลังเหยียดตรง เรือนร่างสูงเด่นงามสง่าสมดั่งผู้อยู่บนบัลลังก์มังกร อยู่เหนือคนนับล้าน

“หม่อมฉันไม่เคยทำผิดต่อพระองค์”

แม้เสียงของฮองเฮาจะแผ่วเบา แต่คำนั้นหนักแน่น นับตั้งแต่นางอภิเษกกับประมุขของแผ่นดิน ทั้งจิตใจและร่างกายก็มอบไว้บนฝ่ามือเขาเพียงผู้เดียว เป็นเขาเองต่างหากที่มีสนมนางในนับร้อย แม้เจ็บซ้ำที่ต้องแบ่งปันสามีให้สตรีอื่น แต่นางก็ฝืนทนกล้ำกลืนความเจ็บซ้ำนั้นเอาไว้ เพราะตระหนักดีว่า สามีของนางเป็นฮ่องเต้มีชีวิตเพื่อแผ่นดิน มิได้มีไว้ให้นางครอบครองเพียงผู้เดียว

“ไม่เคยทำผิดต่อข้างั้นรึ !”

ฮ่องเต้ทรงสาวพระบาทตรงเข้าหาฮองเฮา มือแกร่งบีบไหล่นางทั้งสองข้างอย่างแรง จากนั้นก็ตะคอกใส่หน้าของนางว่า “แล้วบุรุษที่เจ้าซุกซ่อนเอาไว้ในคราบของขันทีในตำหนักของเจ้าคืออะไร แล้วยังจะยาบำรุงครรภ์ที่เจ้าดื่มทุกวัน คือ อะไร คิดว่าเราโง่จนไม่รู้ว่าเจ้าแอบคบชู้จนตั้งครรภ์หรืออย่างไร !”

สิ้นคำ เขาก็ผลักร่างสั่นสะท้านลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี

ตุบ

นางกำนัลส่งเสียงกรี้ดออกมาเบา ๆ ด้วยความตกใจ แล้วรีบเข้าไปประคองร่างฮองเฮาบนพื้น  เฟิ่งอี๋ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บหน่วงที่ท้องน้อยแปลก ๆ มือเรียวรีบยกขึ้นกุมท้องตามสัณชาตญาณ พลางบอกลูกน้อยในใจว่า - เด็กดีเข้มแข็งไว้นะลูก แม่อุตส่าห์เฝ้ารอเจ้ามาสิบกว่าปี เจ้าต้องอยู่กับแม่นะ –

เหงื่อผุดพรายขึ้นตามหน้าผากขาวไร้สีของฮองเฮา นางกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้แล้วเอ่ยว่า “หม่อมฉันถูกปรักปรำ เด็กในครรภ์นี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์นะเพคะ”

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเข้าพระอุระเพื่อระงับความโกรธในใจ แค่นเสียงขึ้นจมูกว่า

“ลูกของเรารึ เรามาตำหนักเจ้าแค่ไม่กี่ครั้ง อีกทั้งหากเจ้าจะตั้งครรภ์ ก็ควรตั้งครรภ์ตั้งนานแล้ว ไยมาท้องเอาตอนนี้ ตอนที่เจ้าซุกซ่อนบุรุษไว้ในตำหนัก ทหารนำตัวชายโฉดผู้นั้นออกมา !”

ประโยคสุดท้ายฮ่องเต้สั่งทหารองครักษ์เสียงดังลั่น ใบหน้าถมึงทึงด้วยความโกรธ

ไม่นานนักทหารสองนายก็นำบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งในชุดขันทีของตำหนักเฉียนชิงเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์

“เจ้าจะปฏิเสธว่าไม่รู้จักมันรึ”

ฮ่องเต้เอ่ยถามเสียงเฉียบเย็น

“หม่อมฉันไม่รู้จักคนผู้นี้จริง ๆ เพคะ”

 เฟิ่งอี๋ส่ายหน้าตอบ

ฟางเหรินกุ้ยเฟยที่นั่งชมละครอยู่ข้าง ๆ ขยับกายลุกขึ้นดุจบุปผาไหวตามลม แล้วเข้าคล้องแขนฮ่องเต้พลางปรายตามองคนบนพื้นอย่างเย้ยหยันก่อนเอ่ยเสียงหวานเฉกเดิมว่า

“โจรที่ไหนกันจะยอมรับว่าตนเองขโมยของ ไม่สู้ถามคนในตำหนักคนอื่นดีหรือไม่เพคะ”

เมื่อฮ่องเต้พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต นางจึงเรียกข้ารับใช้ตำหนักเฉียนชิงที่เป็นคนของนางออกมาซักถาม “ไท่เจี้ยนเจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่”

หัวหน้าขันทีของตำหนักเฉียนชิงเหลือบมองฟางเหรินกุ้ยเฟย และองค์ฮ่องเต้ จากนั้นก็หมอบตัวสั่นอยู่กับพื้นพลางส่งเสียงที่ฟังไม่ได้ความว่า

“กระหม่อม... กระหม่อม... คือ.. กระ...”

“อยู่ต่อหน้าข้า เจ้ายังไม่พูดความจริงมาอีก !”

ฮ่องเต้ตวาดออกมา สนมรักที่ยืนอยู่ข้างกายจึงลูบอกของเขาเบา ๆ คล้ายกับกำลังปลอบเขาให้สงบสติอารมณ์

“ชายผู้นี้เป็นคนที่ฮองเฮานำมาเลี้ยงไว้ในตำหนักพระเจ้าค่ะ”

หัวหน้าขันทีผู้นั้นตะโกนออกมาทั้งที่ยังหมอบอยู่ ไม่เหลือบมองชายแปลกหน้าผู้นั้นด้วยซ้ำ

เมื่อหลักฐานทุกอย่างต่างชี้ชัดว่านางลอบคบชายชู้ ฮองเฮาได้แต่ส่ายหน้าอย่างช้า ๆ นึกไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะรวมหัวกันใส่ร้ายนาง

“หม่อมฉันถูกใส่ความเพคะ ฝ่าบาทโปรดใคร่ครวญด้วย”

เฟิ่งอี๋ร้องออกมาพลางสะอื้นไห้ แม้นเป็นฮองเฮาแต่นางก็ไม่เคยข่มเหงรังแกสนมนางใด แต่ไยพวกนางถึงไม่ยอมละเว้นนางกับลูก !

ฮ่องเต้ไม่ฟัง อีกทั้งไม่มองหน้านางแม้แต่น้อย เขาเชิดหน้าขึ้นแล้วตรัสสั่งลงโทษนางทันที

“ให้นางกินยาขับก้อนเลือดชั่ว ๆ ออกมาซะ และมอบผ้าขาว ประหารตระกูลนางเก้าชั่วโคตร !”

เมื่อได้ยินดังนั้นนางก็กรีดร้องออกมาจนไม่มีเสียง ดวงตาเฟิ่งอี๋แดงก่ำคล้ายร่ำไห้ออกมาเป็นสายเลือด ทหารสองนายจับนางกรอกยาขับเลือด เฟิ่งอี๋ขัดขืนสุดกำลังแต่สุดท้ายเรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็มิอาจต้านทาน

ทันทีที่น้ำยาไหลซึมแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย ท้องของนางก็เริ่มบีบรัดจนเจ็บปวด นางเงยหน้าขึ้นมองฟางเหรินกุ้ยเฟย ใบหน้าสวยนั้นกำลังฉาบรอยยิ้มบาง ๆ เอาไว้ ส่วนสามีที่สั่งฆ่าเลือดเนื้อตัวเองกับมือกลับใบหน้าเย็นชายิ่ง

เมื่อเลือดไหลซึมออกมาจนแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั้งกระโปรง นางก็รับรู้ว่าลูกได้เดินทางล่วงหน้าไปยังธารเหลืองก่อนแล้ว หัวใจของนางแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ

“ลูกแม่.... ลูกแม่....”

น้ำตาของนางไหลออกมาเป็นสายเลือดแล้วจริง ๆ

“พระราชทานแพรขาว !”

ตรัสสั่งเสร็จ ฮ่องเต้ก็สะบัดพระภูษาเสด็จออกไป พร้อมกับพระสนมกุ้ยเฟย

ในขณะที่เฟิ่งอี๋ฮองเฮาถูกจับแขวนคอด้วยผ้าขาว ดวงตาจ้องมองแผ่นหลังคนทั้งคู่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

“ข้าถูกปรักปรำจนตัวตาย วิญญาณมิอาจสงบได้ พวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้สงบสุข !”

ทันทีที่ทหารปล่อยมือทิ้งร่างนางลง ผ้าขาวที่พาดลำคอเอาไว้ก็รัดแน่น ร่างนางกระตุกสามสี่หนอย่างทรมานก่อนจะสิ้นใจตายอย่างเดียวดาย

ภายในเกี้ยวสีทองลายมังกร

ฟางเหรินกุ้ยเฟยเอนซบไหล่ของฮ่องเต้ ใช้แก้มนุ่มเนียนคลอเคลียไปกับต้นแขนคล้ายกับจะปลุกปลอบใจให้เขาคลายความทุกข์โศกในใจ

ฮ่องเต้ลูบไล้ใบหน้าสวยดุจบุปผางามในฤดูวสันต์ กลิ่นหอมกรุ่นจากกายนางช่วยให้ความเศร้าหัวใจเขาได้บรรเทาลงบ้าง

“เฮอ.... คงจะมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ภักดีต่อเราด้วยความจริงใจ”

พระองค์ทรงทอดถอนลมหายใจออกมา เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หากไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าฮองเฮามีชู้ เขาเองก็ไม่อยากเชื่อว่าเฟิ่งอี๋จะทรยศเขาได้ลงคอ ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานางอยู่ในจารีตประเพณีอันดีงามเสมอ