ตอนที่5. รักษาตัวให้ดี

“เอาละ ในเมื่อพวกเจ้าเหล่าพี่น้อง มาถวายพระพรเราจนครบแล้ว วันนี้ก็พอเท่านี้เถิด”

“ขอจงทรงพระเจริญ หมื่น ๆ ปี หมื่น ๆ ปี”

สนมทั้งหมดล้วนลุกขึ้นถวายพระพรน้อมส่ง ยกเว้น ฟางเหรินกุ้ยเฟย !

“กุ้ยเฟย”

เสียงเรียกขานดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือใหญ่วางลงที่บ่าของนาง เฟิ่งอี๋จึงดึงสติของตนกลับมาในปัจจุบัน

“ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”

เฟิ่งอี๋ในร่างของฟางเหรินกุ้ยเฟยลุกขึ้นยอบกายถวายความเคารพตามธรรมเนียม

ท่วงท่าห่างเหิน บวกกับน้ำเสียงเย็นชานั้น ทำให้เฉินเฉิงฮ่องเต้เข้าใจว่านางยังคงเสียใจเรื่องลูก จึงรีบเข้าไปประคองนางให้ลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า

“ร่างกายเจ้ายังไม่แข็งแรง ไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้”

ฮ่องเต้ประคองนางให้นั่งบนเก้าอี้ดังเดิม พร้อมกับกอบกุมมือนิ่มเอาไว้ แล้วเอ่ยอย่างเอาใจว่า

“เราตรวจฎีกาหมดแล้ว วันนี้ทั้งวันทั้งคืนเราจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าที่ตำหนักดีหรือไม่”

เฟิ่งอี๋เม้มปากเข้าหากันจนสนิทเป็นเส้นตรง หลุบตาลงต่ำซ่อนความโกรธแค้นเอาไว้จนมิดชิด นางจะร่วมเตียงกับคนที่สั่งประหารนางและลูกอย่างทารุณ และฆ่าล้างตระกูลของนางจนสิ้นได้อย่างไร

“ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันเพิ่งจะสูญเสียลูกไปร่างกายยังไม่พร้อมที่จะปรนนิบัติฝ่าบาท”

นางเอ่ยวาจาโดยไม่มองพระพักตร์ขององค์ฮ่องเต้แม้แต่น้อย

สีพระพักตร์ขององค์ฮ่องเต้สลดลง แต่เมื่อแลหันใบหน้าซีดเชียวของนาง พระองค์ก็ไม่อาจแข็งใจบังคับนางได้ แม้ว่าเขาอยากจะนอนกอดสนมรักมากเพียงไรก็ตาม ฮ่องเต้ทรงทอดถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ แล้วเอ่ยกับนางว่า

“งั้นเจ้าก็รักษาตัวให้ดี”

เฟิ่งอี๋ใคร่ครวญบางอย่างในใจ จากนั้นก็เปลี่ยนท่าทีโดยวางมือนุ่มซ้อนทับกับฝ่ามือของฮ่องเต้อีกชั้นหนึ่ง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมคล้ายกับจะปลอบประโลมว่า

“เอาอย่างนี้ดีไหมเพคะ หลังจากที่หม่อมฉันได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮาแล้ว  ฝ่าบาทก็ทรงให้หม่อมฉันไปอยู่ที่ตำหนักเมฆาสวรรค์กับฝ่าบาท เพื่อจักได้ปรนนิบัติอย่างใกล้ชิดทั้งวันทั้งคืน ฝ่าบาทว่าดีหรือไม่”

“แต่ตามกฎวังหลังไม่อนุญาตให้สนมนางใดพักที่ตำหนักเมฆาสวรรค์ร่วมกับฮ่องเต้ เกรงว่าเหล่าขุนนางเฒ่าจะไม่เห็นชอบ”

ฮ่องเต้เอ่ยอย่างลังเล สีพระพักตร์คล้ายกับลำบากใจ

เฟิ่งอี๋เห็นท่าทีเช่นนั้นแล้ว เกรงว่าแผนการในใจจักไม่ลุล่วงจึงฝืนใจโน้มตัวลงซบลงที่พระอังสาของพระองค์ แล้วบดเบียดเนื้อนุ่มนิ่มของนางเข้ากับพระพาหา พลางเอ่ยเสียงออดอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตว่า

“ให้หม่อมฉันไปอยู่กับพระองค์ที่ตำหนักเมฆาสวรรค์เถอะนะเพคะ พระองค์ก็ทรงรู้ฮองเฮาสิ้นชีพอย่างน่าเวทนาที่ตำหนักเฉียนชิง หม่อมฉันกลัววิญญาณอาฆาต ไม่อยากอยู่ตำหนักนั้น หม่อมฉันกลัวจริง ๆ นะเพคะ”

ระหว่างที่เอ่ยวาจานั้น นางไม่ลืมที่จะทำให้ดวงตาแดงระเรื่อขึ้น มีน้ำตารื้นขึ้นมาสักหน่อย มารยาร้อยเล่ห์เช่นนี้ นางเรียนรู้มามาก แต่เมื่อก่อนไม่เคยใช้ เพราะเชื่อในหลักคุณธรรม ที่ว่าหากเราไม่ทำร้ายใครก่อนมีหรือเขาจักทำร้ายเรา แต่สุดท้ายต่อให้วางเฉยสักเพียงไร ผู้อื่นก็ลากเราลงสู่ขุมนรกอยู่ดี !

เมื่อพระองค์เห็นดวงตาคู่งามชื้นไปด้วยน้ำตาของนาง หัวใจของฮ่องเต้ก็อ่อนยวบลงดั่งเทียนถูกไฟลน จึงรีบรับปากว่า

“ได้ ๆ เจ้าอย่าร้องไห้เลยนะ เห็นน้ำตาเจ้าทีไร เราก็ปวดใจทุกที”

“เพคะ”

เฟิ่งอี๋ฝืนยิ้มอย่างไม่จริงใจให้ฮ่องเต้ไปครั้งหนึ่ง แล้วรีบซ่อนใบหน้าที่แสนจะเสแสร้งนั้นซุกลงกับอกเขา จากนั้นแววตาของนางก็วาวโรจน์ขึ้น

- ต่อจากนี้ไป ข้าจะทวงหนี้ชีวิตจากพวกเจ้าทุกคน !”

ช่วงยามจื่อ

แสงไฟในห้องบรรทมของกุ้ยเฟยดับลงไปนานแล้ว เฟิ่งอี๋ครึ่งหลับครึ่งตื่นสติสัมปชัญญะที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราพลันรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องที่ร่างของนางบนเตียง นางจึงสะดุ้งตื่นขึ้น หัวใจเต้นกระหน่ำ แล้วกวาดสายตามองฝ่าความมืดสลัวไปทั่วทั้งห้อง

แล้วหางตาก็เห็นเงาวูบไหวสายหนึ่งที่หน้าต่าง เมื่อหันไปมองเงานั้นก็วูบหายไป

“นั่นใครนะ”

เฟงอี๋ตวาดเสียงถามออกไป พร้อมกับกวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้งอย่างหวาดหวั่น แล้วเมื่อเห็นเงาคนปรากฏที่ประตูห้องบรรทม นางก็กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

“ช่วยด้วย ! ช่วยด้วยมีคนบุกรุก !”

เสียงร้องของพระสนมกุ้ยเฟยทำให้ขันที แลนางกำนัลรีบจุดโคมไฟสว่างขึ้นทั่วทั้งตำหนัก จากนั้นก็เร่งฝีเท้ามุ่งหน้ามายังห้องบรรทม แต่พวกเขาก็ยังช้าไป

ปัง !

ประตูห้องบรรทมถูกผลักออกด้วยกำลังภายในเต็มแรง ผู้ที่เข้ามาถึงห้องเป็นคนแรก คือ หัวหน้าทหารองครักษ์เกอหลาง

“พระสนมเป็นอะไรหรือไม่ !”

เสียงห้าวหาญถามขึ้น

เฟิ่งอี๋หยุดกรีดร้อง แล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสันองอาจนั้น อาภรณ์ที่เขาสวมบ่งบอกว่าเป็นทหารองครักษ์นางจึงสงบใจได้ แล้วเอ่ยว่า

“ระ เราเห็นเงาประหลาดที่ด้านนอก และยังรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องเรา”

ระหว่างที่นางตอบนั้น ข้ารับใช้คนอื่น ๆ ได้วิ่งกันเข้ามาถึงห้องบรรทมแล้ว นางกำนัลข้างกายรีบหยิบเสื้อคลุมมาห่มร่างสั่นเทาของพระสนมเอาไว้อย่างรู้หน้าที่ ส่วนขันทีก็รีบยกฉากม่านมุกเข้ามากั้นระหว่างพระนางกับเหล่าทหารองครักษ์เอาไว้ เพราะยามนี้พระนางสวมเพียงเสื้อบางเบาสำหรับบรรทมเท่านั้น

 เกอหลางขบกรามแน่น แววตานิ่งสงบซุกซ่อนอารมณ์บางอย่างไว้ภายในใจ จากนั้นก็ประสานมือไว้ตรงหน้าแล้วลั่นวาจาออกมาว่า

“พระสนมไม่ต้องกังวลพระทัย กระหม่อมจะรีบนำกำลังไปตรวจเดี๋ยวนี้ พ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้น หัวหน้าทหารองครักษ์ก็นำกำลังไปตรวจค้นทั่วตำหนัก

เมื่อเหตุการณ์สงบลงแล้ว เฟิ่งอี๋ก็ทอดกายลงนอนแต่มิอาจข่มตาหลับได้ นางลืมไปได้เช่นไรว่าร่างนี้ก็ถูกคนหมายจะเอาชีวิตเช่นกัน !  ฟางเหรินกุ้ยเฟยถูกลอบวางยาพิษแต่ยังมีชีวิตอยู่ และยังไม่สามารถจับตัวคนลอบวางยาได้ คนร้ายย่อมจะลงมือฆ่าร่างนี้เป็นครั้งที่สองแน่

เฟิ่งอี๋ไม่ยอมให้ร่างนี้ถูกฆ่าตายก่อนที่นางจะได้แก้แค้นเป็นอันขาด พรุ่งนี้นางจะต้องเร่งสืบให้ได้ว่ามันผู้ใดที่บังอาจลงมือกับนางเช่นนี้ !