ตอนที่9. หลับตาลง

เขาหลับตาลง ยากนักที่จะตัดใจจากโฉมสะคราญล่มเมืองเช่นนี้ นางเปรียบเสมือนน้ำผึ้งในแดนสวรรค์ยิ่งกินก็ยิ่งหวาน ยิ่งชวนให้ติดตรึงในรสนั้นจนยากจะตัดใจ

ในขณะที่เขาตกอยู่ในห้วงคำนึงของตน ก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นนุ่มประทับลงที่ริมฝีปากตน เขาจึงรีบลืมตาขึ้นแล้วก็พบกับใบหน้างดงามอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ 1 ชุ่น เขาร้องออกมาคำหนึ่ง แล้วขยับตัวหมายจะถอยหลังตามสัญชาตญาณ

“อ๊ะ !”

แต่ร่างสวยกลับโอบรัดเขาไว้อย่างรวดเร็ว แล้วทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนเตียง บุรุษที่ถูกเนื้อนิ่มของนางเบียดเสียดร่างกายก็กลับรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาฉับพลัน เป็นผลให้เขาไม่ทันระวังตัว จึงถูกดึงให้ล้มลงไปกับเตียงพร้อมนาง

ตุบ !

“เบา ๆ อย่าส่งเสียง.... ท่านอยากให้พวกนางกำนัลในตำหนักเข้ามาเห็นเราสองคนในท่าทีแบบนี้รึ”

เสียงกังวานใสของดรุณีวัยแรกแย้มนั้น ช่างชวนให้ลุ่มหลง

คิ้วดาบที่พาดเฉียงบนใบหน้าคมคายอาจหาญของหัวหน้าองครักษ์ย่นเข้าหากันในแสงสลัว เมื่อวานเขาประหลาดใจที่นางทำตัวคล้ายคนไม่รู้จักกัน แต่คืนนี้ฟางเหรินกลับทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่า จากดรุณีน้อยหวานหยดย้อยคล้ายกับลูกแมวช่างออดอ้อน กลายเป็นปีศาจจิ้งจอกแสนเร่าร้อนไปได้อย่างไร !

“ฟางเหริน เจ้าไม่เคยเรียกข้าว่า... ท่าน มาก่อน”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนั้นแฝงความสงสัยอยู่สามส่วน ร่างกายของเขาก็เหมือนจะต่อต้านการโอบกอดจากร่างนุ่มนิ่มเล็กน้อย

“ท่านใส่ใจไปไยกับคำเรียกขาน อย่างไรข้าก็เป็นของท่านแล้ว”

น้ำเสียงหวานปานจะคั้นออกมาเป็นน้ำตาลได้ของนางออดอ้อน พร้อมกับวางมือเรียวลูบไล้ไปตามแผงอกกำยำของเขา นางรู้สึกว่ากล้ามเนื้อหน้าอกขององครักษ์วังหลวงช่างแน่นดียิ่งนัก เหตุใดหลายปีที่ผ่านมานางจึงทนรับใช้ฮ่องเต้ที่มีแต่เนื้อนิ่ม ๆ แม้จะไม่อ้วนเผละแต่ก็ไม่แน่นน่ากัดเหมือนบุรุษวัยหนุ่มผู้นี้

“ฟางเหริน... จะ เจ้าปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า”

เมื่อนางรุกรานกายเขามากขึ้น เขาก็คร้านจะใส่ใจเรื่องคำเรียกขาน เพราะแม้แต่เสียงของเขาที่เปล่งออกมาก็ไม่อาจควบคุมได้ เขารู้สึกว่าเสียงของเขาสั่นพร่าเหลือเกิน

“ท่านว่ามาสิ ข้ามีเรื่องจะรบกวนท่านให้ช่วยเช่นกัน”

นางเอ่ยเสียงกระเส่า พร้อมกับวาดแขนเรียวขึ้นโอบรอบคอเขา แล้วบดเบียดเนื้ออุ่นนุ่มเข้าหาเขาอย่างยั่วยวน  ทำเอาเลือดภายในกายเขาร้อนฉ่าขึ้นทั่วทั้งตัว ก่อนที่เขาจะควบคุมตนเองไม่ได้จึงรีบเอ่ยปากว่า

“ลูกในท้องของเจ้าที่เสียไป ใช่ลูกของเราหรือไม่”

เมื่อได้ยินเขาถามเช่นนั้น เฟิ่งอี๋ชะงักไปเพราะไม่คาดคิดว่าฟางเหรินจะปิดบังเรื่องที่นางตั้งครรภ์ทั้งกับฮ่องเต้ และกับชู้ด้วยเช่นกัน

เดิมทีนางเพียงแค่จะคิดใช้เรือนร่างตนเองเพื่อแลกเปลี่ยนให้ชู้ผู้นี้ทำอะไรบางอย่างให้ แต่เมื่อเขาสนใจเรื่องลูก และกังวลเรื่องของฟางเหริน งั้นเรื่องที่นางจะไหว้วานให้เขาไปทำต้องสำเร็จแน่ ๆ นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะง่ายดายเพียงนี้ !

“ท่านพี่... ละ ลูกของเราถูกคนใจร้ายลอบวางยาจนตายไปแล้ว”

เฟิ่งอี๋เปลี่ยนท่าทีเป็นเศร้าโศก แล้วบีบน้ำตาออกมา

เกอหลางเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกราวกับว่าร่วงหล่นลงมาจากหน้าผากระแทกลงสู่ผสุธาจนเจ็บร้าวไปทั้งแผ่นอก

“มันผู้ใดที่ฆ่าลูกข้า”

เขาแค่นเสียงคำรามต่ำ ดวงตามีประกายโทสะจนแทบจะควบคุมไม่ได้

“เฟินหนิงกุ้ยเหริน พี่สาวของข้า... ท่านพี่ต้องแก้แค้นให้ข้า และลูกของเรานะ”

นางเอ่ยทั้งน้ำตา พร้อมกับยื่นมือขึ้นมาคล้ายกับจะวิ่งวอน ร่างกายของบุรุษหนุ่มถึงกับสั่นสะท้านไปกับความสูญเสียของเขาและนาง

เขาคว้าจับมือนางเอาไว้แน่น แล้ววางมันไว้เหนือศีรษะ จากนั้นก็โน้มตัวลงประทับริมฝีปากลงจูบซับน้ำตาที่ข้างแก้มเนียนนุ่มทั้งซ้ายและขวา

จากนั้น ก็จุมพิตลงที่กลีบปากบางราวกับบุปผชาติสีสด เขากดปากตนเองลงไปลึกอย่างดูดดื่มโหยหา อีกทั้งยังผสมปนเปไปด้วยการปลอบประโลม

เฟิ่งอี๋เผยอริมฝีปากรับจูบ แล้วขบริมฝีปากเขาอย่างยั่วเย้า อีกทั้งมือเรียวที่ยังเป็นอิสระอีกข้างก็เลื่อนลงไปแกะสายรัดเอวของเขาออกอย่างคล่องแคล่ว

เกอหลางคำรามในลำคอครางหนึ่ง เมื่อไฟสวาทเผาไหม้เขาจนไม่อาจควบคุมได้แล้ว !

หัวหน้าองครักษ์หนุ่ม ปล่อยมือนาง แล้วลูบไล้สํารวจเรือนร่างที่แสนคะนึงหา ในขณะที่สอดแทรกปลายลิ้นร้อนครวญความหอมหวานดุจน้ำผึ้งจากเรียวลิ้นเล็ก เขาบดจูบหนักหน่วงจวนเจียนจะหมดอากาศหายใจจึงยอมละปากออก

“อ่า... ฟางเหริน เจ้ารู้หรือไม่ หลายวันมานี้ข้ากังวลเรื่องของเจ้าจนมิอาจข่มตาหลับลงได้”

เขาส่งเสียงแหบพร่า สายตาอันเร่าร้อนของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม การปลุกปั่นอัคคีสวาทเมื่อครู่เผาผลาญใบหน้านางจนแดงก่ำ ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็ก ๆ ดวงตาฉ่ำหวานไปด้วยความปรารถนา

“คะนึงหาข้ามากเพียงใด ก็โปรดรักข้าให้มากยิ่งกว่า”

เฟิ่งอี๋เอ่ยเสียงกระเส่าแว่วหวาน เมื่อสายรัดเอวของเขาถูกนางปลดออกแล้ว สาบเสื้อก็เผยอออกให้เห็นแผงหน้าอกที่มีมัดกล้ามเนื้อเป็นรูปร่างอย่างชัดเจน จนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมสอดเข้าไปลูบไล้ผิวเนื้อแข็งแกร่ง

“ฟางเหริน......”

เกอหลางเรียกชื่อนางผะแผ่วราวคนละเมอ จากนั้นก็ประทับริมฝีปากรวกร้อนไปตามผิวเนื้อเนียนละเอียดของนาง ทุกครั้งที่ประทับจูบลง มือแกร่งก็ค่อย ๆ เปลื้องอาภรณ์ของนางออก เขาลากลิ้นไล้เลียแล้วจูบพรมไปตามลำคอขาวระหง ลาดไหล่ขาวผ่อง จากนั้นออกแรงขบเม้มเบาๆ

“อือ.....”

นางครางออกมาอย่างสุขซ่าน  

ในขณะที่ปากร้ายกำลังพรมจูบไปทั่วราวกับคนเมามัว ฝ่ามือสองข้างของเขาก็บีบเฟ้นเคล้าคลึงภูเขาเนื้อนุ่มสองลูกตรงกลางอกของนาง เขาใช้นิ้วหัวแม่มือกดคลึงยอดภูเขาเนื้อสีแดงระเรื่อ จนนางเปล่งเสียงครางออกมาอีกหน

อาชาไนยผู้เหี้ยมหาญรับรู้ถึงยอดปทุมถันรัดรึงแข็งขึงสู้ฝ่ามือ จึงรีบสยบความเคร่งครัดของเต้าอวบ ๆ โดยการโฉบปากลงดูดกลืนกินความหวานของยอดภูเขานั้นอย่างว่องไว

“อ่า....”

เฟิ่งอี๋เปล่งเสียงครางออกมา เรือนร่างในวัยสาวนี้ช่างตอบสนองต่อสัมผัสวาบหวามของบุรุษหนุ่มไวนัก ทำเอานางทรมานไปทั้งกายจนบิดเร่าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อถูกเขาครอบปากร้อนจัดลงที่ปลายยอดถัน แล้วตวัดปลายลิ้นร้อนหยอกล้อกับหัวนมที่บีบรัดจนชูชัน

ในขณะที่ปากดูกลืนความหอมหวานราวกับทารกหิวโหย ภูเขาเนื้อนุ่มอีกข้างก็ถูกฝ่ามือร้อนฉ่ากอบกุมเอาไว้เต็มฝ่ามือ ทุกครั้งที่องครักษ์หนุ่มดูดดึงปลายถัน แผ่นหลังของนางก็จะหยัดขึ้นมา พร้อมกับเสียงครวญครางครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อดื่มด่ำกับภูเขาเนื้อนุ่มจนสาแก่ใจแล้ว เขาก็ผละปากออกแล้วพรมจูบเลื่อนต่ำลงสู่กายเบื้องล่าง ค่อยประทับริมฝีปากร้อนฉ่าไปตามเรือนร่างสวยอย่างละเมียด ค่อย ๆ ลิ้มลองรสชาติหอมหวานจากเนื้อสาวทั่วทุกแห่ง จูบ เม้ม ลากไล้เลียไปตามผิวราบรื่น

“หืม”