เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 732
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 733
"ไป พุ่งออกไป" ฟู่จาวหนิงออกแรงเอ่ยเสียงต่ำนางมองออกในพริบตา คนที่จะเข้ามาสังหารลู่ทงกับเจิ้งหยางเหล่านั้น วิชาแย่มากถึงอย่างไรก็ยังแย่กว่าพวกตรงปากซอยที่เข้ามาหานางพอสมควร ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย ดังนั้นใช้ลูกกลอนพิษที่นางสกัดขึ้นจึงสามารถเปิดทางออกพุ่งออกไปได้"ไป!"ลู่ทงกับเจิ้งหยางให้ความสำคัญกับคำพูดของฟู่จาวหนิงแบบเดียวกับพระราชโองการเลยทีเดียวขอแค่นางพูดมา นางไม่ลังเลเลย ไม่คิดด้วยซ้ำว่าถูกหรือไม่ถูก ฟังคำสั่งไปก็พอไป๋หู่คอยขวางคนด้านหลังฟู่จาวหนิงโยนลูกกลอนพิษอีกกำหนึ่งไปบนต้นไม้ด้านหน้านางเองก็ลงมือฉับไว ยิ่งไปกว่านั้นลางสังหรณ์นางเองก็ยังเฉียบคมมาก ขว้างออกไปอย่างไม่มีผิดพลาด หลักๆ เข้าเป้าไปยังจุดที่พวกมือสังหารซ่อนตัวอยู่นางโต้กลับเช่นนี้ ทำให้มือสังหารต้องลงมือทันทีโดยไม่สนอะไรอีก เพราะยาลูกกลอนพิษเหล่านั้นทำให้พวกเขาไม่เข้าใจเลย ว่าพอระเบิดออกมาจะเป็นของเหลวพิษ ของเหลวพิษถูกระเบิดกระเซ็นไปรอบด้าน เดิมทีคิดว่าจะกระเซ็นแค่หยดสองหยดยังไม่น่าเป็นห่วง ถึงอย่างไรก็ยังมีเสื้อผ้าอยู่แต่ไม่รู้เลยว่าพลานุภาพของเหลวพิษพวกนี้ร้ายกาจกว่าที่พวกเขาจินตนาการ พอเปื้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 734
จะสังหารพวกเขาหรือ?แล้วยังถือโอกาสสังหารทิ้งอีกด้วย?ทำเอาพวกเขาโมโหแล้วจริงๆ"ไสหัวไป"องครักษ์ลับคนหนึ่งตะคอกเสียงดัง เตรียมจะแหวกทางพวกเขาแล้วไล่ตามฟู่จาวหนิงแต่ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงที่อยู่หน้าปากซอยก็หันกลับมา เอ่ยกับพวกเขาว่า "ตายแล้ว พี่ๆ มือสังหาร ใบหน้าของพวกเจ้าถูกเจ้าพวกขี้แพ้พวกนี้เห็นกันหมดแล้วนะ ถ้าไม่สังหารพวกเขา ถึงเวลาพวกเขาจะสารภาพคายพวกเจ้าออกมาหมดนะ"พูดจบนางก็หันหน้ากลับ วิ่งเผ่นผลิวต่อไปแล้วองครักษ์ลับโกรธแค้นกำเริบนัก กำเริบเสิบสานเสียจริง!นี่นางยังกล้าวิ่งหันกลับมาท้าทายพวกเขาระหว่างหนีด้วยหรือนี่!"หลีกไป!" พวกเขาตะคอกใส่มือสังหารเหล่านั้นองครักษ์ลับที่ฮองเฮาชุบเลี้ยงขึ้นมา จะมากน้อยก็ยังหยิ่งในศักดิ์ศรีอยู่นะเจ้านายของพวกเขาคือฮองเฮา แต่เจ้านายของพวกขี้แพ้เหล่านี้ ตัวตนคงไม่ได้สูงส่งไปกว่าฮองเฮาหรอกกระมัง? ดังนั้นยังไม่รีบไสหัวไปอีก?ผลคือมือสังหารเหล่านี้ส่งสายตาให้กัน แล้วชักกระบี่พุ่งเข้ามาสังหารพวกเขาถูกต้อง ตอนนี้พวกเขาถึงอย่างไรก็ไล่ตามลู่ทงกับเจิ้งหยางไม่ทันแล้ว หลังจากนี้ยังมีโอกาสอยู่ ตอนนี้ต้องจัดการปิดปากคนเหล่านี้เสียก่อน"แม่ง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 735
ลู่ทงกับเจิ้งหยางวิ่งจนกระหืดกระหอบพวกเขาเองก็เห็นองครักษ์จวนอ๋องที่เข้ามารับแล้ว ขณะเดียวกันก็ผ่อนใจโล่งออกมา โค้งเอวเอามือยันหัวเข่าไว้ หอบหายใจหนักพอได้ยินประโยคนี้ของฟู่จาวหนิง ลู่ทงรู้สึกว่าหัวใจของตนเองแทบจะเต้นผางออกมาแล้ว"ลูก ลูกพี่หนิง ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ น้ำเสียงของท่านทำไมฟังแล้วเหมือนรู้สึกอย่างนั้นล่ะ?"พวกเขาไม่ใช่ว่ารอดจากอันตรายแล้วหรือ?ฟู่จาวหนิงเสียดายหน่อยๆ ที่ไม่มีใครตามมา"ก็เสียดายหน่อยๆ จริงๆ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยเสียงต่ำ "อันที่จริงข้ายังมีของอีกไม่น้อยที่จะออกมาทดสอบเสียหน่อย ไม่ได้ฝึกฝีมือเลย"ส่วนพลานุภาพของลูกกลอนพิษนั่น ฟู่จาวหนิงก็ดูพึงพอใจอยู่เพียงแต่ที่นางสกัดขึ้นระหว่างทางนี้ใช้หมดไปแล้ว รู้สึกปวดใจบ้างเหมือนกัน บัญชีนี้ถูกจดเอาไว้บนตัวเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคนพวกนั้นแล้วลู่ทงกับเจิ้งหยางพอได้ยินคำพูดนางกลับตาเป็นประกายขึ้นมา"ลูกพี่หนิง อาวุธลับที่ท่านใช้เมื่อครู่คืออะไร? ร้ายการมากเลย ให้พวกเราดูหน่อยได้ไหม?""ใช่เลยลูกพี่หนิง""เพิ่งใช้หมดไปน่ะ ของเล่นที่สร้างมาระหว่างทาง แต่เวลาไม่พอเลยทำมาไม่เท่าไร" ฟู่จาวหนิงผายมือออก"หา?" ลู่ทงคว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 736
ฟู่จาวหนิงเดินมาข้างโต๊ะ เทน้ำใส่แก้วแล้วดื่มพอเห็นเขายังไม่ปลดหมวกลง นางก็เลิกคิ้วเล็กน้อย "ใส่แล้วสบายหรือ?""อื๋อ?" เซียวหลันยวนหลังจากมีปฏิกิริยาก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยื่นมือปลดหมวกลงมาเขาเดิมทีคิดว่าถ้าไม่ปลดลงมาล่ะก็ เขายังมองนางได้ ประจันหน้ากับนางตรงๆ ได้หลังจากปลดลงมาเขาก็เอียงหน้าออกเล็กน้อย"ข้าให้คนไปตรวจสอบแล้ว คนที่มาครั้งนี้ไม่ได้ลงมือสังหารทันทีหรือ?""อืม ดูเหมือนคิดจะมาจับตัวข้า""เจ้าใช้อาวุธลับที่ทำขึ้นใหม่ด้วย?" เซียวหลันยวนถามดูท่าเขาเมื่อครู่จะได้ยินบทสนทนาระหว่างนางกับลู่ทงเข้าแล้ว"ลูกกลอนพิษน่ะ ด้านในมีส่วนประกอบบางอย่าง หลังจากที่โดนแรงกระแทกภายนอกจะเกิดปฏิกิริยาแล้วระเบิดเบาๆ แล้วด้านในก็ซ่อนของเหลวพิษที่มีฤทธิ์กัดกร่อนบางส่วนไว้ หลังจากระเบิดกระเด็นไปโดนคนก็จะกัดกร่อนจนเกิดแผลอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดยังรุนแรงยิ่งกว่าถูกไฟลวกเสียอีก"ฟู่จาวหนิงอธิบายคำหนึ่งเซียวหลันยวนตาเป็นประกายเล็กน้อย เขาอดมองไปทางฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอนที่นางมองมาก็เอียงหน้าออกอีก"ลูกกลอนพิษนี้เสียเวลาทำมากไหม?""ขอแค่มีวัสดุพอก็ได้แล้ว แต่ว่า วิธีทำค่อนข้างพิถีพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 737
"คือสถานที่ขั้วอำนาจนอกวังที่พระสัสสุระดูแลแทนฮองเฮา องครักษ์ลับเหล่านี้น่าจะมาจากหมู่บ้านกุยเซี่ยว"หลังจากเซียวหลันยวนพูดออกมาฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึง "สถานที่สำคัญเช่นนั้น แต่พระสัสสุระกับฮองเฮาไม่อำพรางไว้ให้ดีหรือ?""แน่นอนว่าอำพรางไว้แล้ว"เซียวหลันยวนยิ้มๆ สายตากลับเย็นชาลงมา"แต่ข้าตรวจสอบพบนานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่ให้คนเข้าไปทำอะไรก็เท่านั้น"ด้านนอก ชิงอียื่นหัวเข้ามา "ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ท่านไม่ใช่เอาแต่พูดว่า ถ้าไปทำอะไรหมู่บ้านกุยเซี่ยว จะกลายเป็นเคลื่อนไหวมากเกินไป แล้วจะบีบให้ฮองเฮากับพระสัสสุระทำอะไรเกินเหตุไปไม่ใช่หรือ?"ฮองเฮากับพระสัสสุระน่าจะมีความมั่นใจมาก คิดว่าไม่มีใครล่วงรู้ถึงตัวตนของหมู่บ้านกุยเซี่ยว ขนาดองค์จักรพรรดิก็ยังงมโข่งไม่รู้เรื่องพวกเขาซ่อนไว้ได้ลับพรางมากเพื่อสิ่งนี้ พระสัสสุระถึงกับยอมแกล้งทำเป็นคนกลัวภรรยาคนหนึ่งต่อโลกภายนอกมานานหลายปี ทำภาพลักษณ์เป็นผู้ชายไร้ค่ากลัวเมีย และยังแก้นิสัยบ้ากามตัณหากลับเวลาอยู่ภายนอกไม่ได้ ชอบพาพวกคนสวยหน้าตาดีดีกลับมาที่หมู่บ้านกุยเซี่ยวถ้าหากถูกคนตรวจพบ มันก็เป็นแค่สีพรางตัวของหมู่บ้านเซี่ยวกุย...เป็นแค
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 738
หลังจากนี้นาง่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว!ลู่ทงพวกเขาเองก็ย้ายเข้ามาเรียบร้อยเดิมทีคิดจะให้ขึ้นมากินข้าวด้วยกันกับฟู่จาวหนิง แต่ระหว่างทางก็ถูกองครักษ์จวนอ๋องขวางไว้"ท่านอ๋องให้พวกเจ้าไปกินข้าวกับเขา"ลู่ทงกับเจิ้งหยางสบตากันกินข้าวกับอ๋องเจวี้ยน? พวกเขาจะกินกันลงไหม?แต่พวกเขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ ก็เลยตามไปในห้องเซียวหลันยวน คิดๆ แล้วก็รู้สึกแปลกหน่อยๆ"อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่ว่าต้องไปกินข้าวเย็นกับลูกพี่หนิงของพวกเราหรือ" ลู่ทงถามออกมาตรงๆเขาเองก็รู้สึกแปลกหน่อยๆทำไมสามีภรรยาถึงแยกห้องกันกินล่ะ?ยิ่งไปกว่นั้นยังนั่งอยู่ในห้องด้วย แล้วทำไมอ๋องเจวี้ยนยังสวมหมวกดำอยู่ด้วยล่ะ? พวกเขามองไม่เห็นหน้าของเขาเลยแต่ก็รู้สึกเหมือสายตาของอ๋องเจวี้ยนกลายเป็นวัตถุจริงๆ จับจ้องมาบนตัวพวกเขา ทำให้พวกเขานั่งกันไม่เป็นสุขบนโต๊ะมีกับข้าววางไว้แล้ว ดูแล้วครบรสกลิ่นสีเลยทีเดียว"พวกเจ้า ลูกพี่หนิงหรือ?"เซียวหลันยวนทวนคำเรียกนี้ขึ้นมาอีกครั้งลูกพี่หนิงก็คือลูกพี่หนิง แล้วยังมี "ของพวกเจ้า" ด้วย?ฟู่จาวหนิงเป็นของพวกเจ้าหรือ?ลู่ทงกับเจิ้งหยางรู้สึกเหมือนมีมีดมาจอคอในพริบตา ความรู้สึกนั้นเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 739
หลังจากลู่ทงกับเจิ้งหยางออกไปได้ไม่เท่าไร ก็มีองครักษ์ลับกลับเข้ามารายงานเซียวหลันยวน"ท่านอ๋อง ตรวจสอบพบมาเรื่องหนึ่ง""ว่ามา""ตระกูลลู่กับตระกูลเจียในอดีตเคยช่วยเหลือคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ไว้ หรือก็คือตอนที่เขาจะพาฟู่หลินซื่อหนีออกไป""อื๋อ?" เซียวหลันยวนพอได้ยินข่าวนี้ก็ประหลาดใจขึ้นมาเขาอันที่จริงตอนที่ลงมาจากเขาเมฆอรุณก่อนหน้านี้ก็ให้คนไปตรวจสอบตระกูลลู่กับตระกูลเจิ้งแล้ว แต่เพราะภายหลังเรื่องเยอะเกินไป เรื่องนี้จึงวางไว้ข้างๆ ไม่ได้ไปถามไถ่ต่อชั่วคราวตอนนี้จึงสั่งให้ตรวจสอบอย่างละเอียดจากเบาะแสที่ตรวจเจอขึ้นอีกครั้ง แล้วก็ได้ผลลัพธ์มาเช่นนี้"ไปช่วยไว้อย่างไรกัน?""ตระกูลลู่กับตระกูลเจิ้งอันที่จริงก็เข้าช่วยเหลืออย่างไม่ตั้งใจ พวกเขาเองอาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ ในอดีตไม่กี่วันนั้น ทั้งสองตระกูลนัดกันออกไปเที่ยวที่เจียงหนาน ทั้งสองตระกูลออกจากเมืองหลวงพร้อมกัน ผ่านเมืองชิงเหยา ต่อมาก็จ้างเรือใหญ่ด้วยกัน"องครักษ์ลับเอ่ยต่อ "ที่พวกเราตรวจสอบพบ ในตอนนั้นคุณชายใหญ่ฟู่กับฟู่หลินซือออกจากเมืองหลวง คิดว่าน่าจะติดขบวนรถม้าของตระกูลผู้ดีไหนสักตระกูล แฝงตัวแล้วออกไป ตอนนี้พอเอาเบาะแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 740
ในเมื่อคิดจะเอาของเหล่านี้ เช่นนั้นก็คือ ตัวตนฐานะก็ต้องมีความเป็นไปได้ที่จะช่วงชิงตำแหน่งจักรพรรดิอยู่บ้างองค์รัชทายาท องค์ชายอีกหลายคน ไม่แน่ว่ายังมีเสด็จอาสองคนนั้นอีกด้วย ในอดีดเสียตำแหน่งจักรพรรดิให้กับไท่ซ่างหวงไปจึงผูกใจเจ็บมาตลอดในอดีตอนที่ไท่ซ่างหวงยังอยู่ พวกเขาต่อให้จะไม่ยินยอมแต่ก็รู้ว่าแย่งมาไม่ได้ ตอนนี้พอเห็นว่าองค์จักรพรรดิโง่เง่าถึงเพียงนี้ ก็ไม่แน่ว่าจิตใจทะเยอทะยานอาจจะจุดติดขึ้นมาอีก รู้สึกว่าตนเองอาจจะมีโอกาสขึ้นมานี่ก็เป็นไปได้แต่ในที่สุดก็เป็นคนเหล่านี้ วงแคบๆ ตรวจสอบไม่ยาก"ท่านอ๋อง" ชิงอีเองก็ไม่ได้ดื้อแพ่งต่อเรื่องนี้ แต่กลับคิดไปถึงอีกจุดหนึ่ง "คิดไม่ถึงเลย ว่าพระชายากับลู่เจิ้งสองตระกูลจะยังมีที่มาในจุดนี้ด้วย" ถ้าพระชายารู้ว่าตอนนั้นสองตระกูลนี้ช่วยเหลือพ่อแม่นางหนีออกจากเมืองหลวงไว้พอดี เช่นนั้นจะไม่มองตระกูลลู่เจิ้งเป็นผู้มีพระคุณหรือ?จะว่าไป พระชายาก็ดีกับลู่ทงเจิ้งหยางขนาดนี้ ถ้ารู้เรื่องนี้ขึ้นมา หลังจากนี้จะยิ่งดีกับพวกเขามากขึ้นไหมนะ?เซียวหลันยวนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาหน่อยๆ ทันที"เรื่องนี้ยังไม่ต้องบอกนาง""แต่จะบอกกับสองตระกูลลู่เจิ้งไ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
