เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 583
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 584
คนทั้งหมดล้วนกลั้นหายใจมองการเคลื่อนไหวของฟู่จาวหนิงฟังคำพูดของนาง นางเก็บหยกพกลงไป จากนั้นก็ดีดนิ้วขึ้นแรงๆ ตรงหน้าองครักษ์ลับ"เพียะ!"เสียงดังแจ่มชัด แล้วยังกะทันหันอย่างมาก"ปึง"จากคำสั่งที่แจ่มชัดเสียงหนึ่งของฟู่จาวหนิง องครักษ์ลับคนนั้นสั่นไปทั้งตัว ดวงตาที่เหม่อลอยแต่เดิมกลับมารวมศูนย์ในพริบตา สีหน้าเองก็เปลี่ยนไป"พระชายา?"เซียวหลันยวนมองเห็นสิ่งนี้ ก็ออกคำสั่งขรึมลงทันที "วิชาหมัดร้อยสังหารหนึ่งรอบปฏิบัติ""ขอรับ!" องครักษ์ลับพอได้ยินคำสั่ง ก็ถอยออกไปยังลานกว้าง ใช้วิชาหมัดร้อยสังหารออกมากระบวนหนึ่งองครักษ์ลับท่วงท่าราบรื่น วิชาหมัดทรงภูมิฐาน ตอนออกหมัดเปี่ยมล้นด้วยพลัง หมัดซัดออกไปพร้อมแรงลมยังเหลือท่าทางอืดอาดเหมือนเมื่อครู่เสียที่ไหน?วิชาหมัดซัดออกไป ตอนที่เก็บหมัดก็ยังมีความดุดันอีกพอควร ท่าทางเหมือนพวกเขาในการฝึกซ้อมปกติ"ไม่เป็นไรแล้วหรือ?"ชิงอีพอเห็นสภาพก็ถลึงตาโตเซียวหลันยวนถอนใจเบาออกมาพวกเขาล้วนมองไปทางฟู่จาวหนิง ในดวงตามีความทอดถอนใจอย่างตกตะลึง"เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว" ฟู่จาวหนิงนำหยกพกคืนให้เซียวหลันยวน"เจ้าทำได้อย่างไรกัน?"กระทั่งสายตาที่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 585
"ท่านอ๋อง" ทหารรีบเดินเข้ามา"เอาคนผู้นี้ไปไว้ที่โถงด้านข้าง""ขอรับ"ทหารพาแม่นางเจี๋ยออกไป เซียวหลันยวนจูงมือฟู่จาวหนิง นางสะบัดๆ แต่ก็สะบัดไม่หลุด"พวกเราไปไต่สวนคนกัน"ฮู่จิ้งกับฮู่โม่เองก็ถูกเชิญมาด้วยพวกเขาพอเห็นแม่นางเจี๋ยถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก็เหลือบตามองกันเอง สีหน้าล้วนตกตะลึงและกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นคนตระกูลฮู่ของพวกเขา ก่อนหน้าก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของพวกเขา แล้วยังเรียกว่าท่านป้าอีกด้วยท่านป้าถูกจับไว้เช่นนี้ พวกเขาอย่างน้อยก็ต้องหน้าเจื่อนกันบ้างแต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไต่สวนแม่นางเจี๋ยออกมาให้ได้ว่ามีปัญหาอะไร"ปลดจุดชีพจรนางเสีย" เซียวหลันยวนเพิ่งจะพลาดไปพลิกบัญชีเก่าออกมา ตอนนี้จึงไม่คิดจะเข้าไปปลดจุดชีพจรให้แม่นางเจี๋ยแล้วหลังจากทหารเข้าไปปลดให้กับแม่นางเจี๋ย นางก็ยังไม่ลืมตาขึ้น ไม่ขยับเขยื้อนเซียวหลันยวนเหลือบมองฟู่จาวหนิงคิดว่าไม่ลืมตาแล้วจะถือว่ายังไม่ตื่นหรือ?คิดอะไรกันฟู่จาวหนิงเอ่ยลอยๆ ขึ้นมาคำหนึ่ง "งูหลังทองของพวกเจ้า ข้าใช้เข็มแทงตายไปแล้วนะ"ควับ!แม่นางเจี๋ยทนไม่ไหวจริงๆ พอได้ยินเสียงของนาง และคำพูดของ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 586
แม่นางเจี๋ยไม่มีแรงจะต่อต้าน ยอมให้ฟู่จาวหนิงค้นตัวไปรอบหนึ่งนางตอนหลังถึงสงบลงมาได้ แค่รู้สึกว่าถึงอย่างไรฟู่จาวหนิงก็หาไหมใจโลหิตของนางไม่เจอฟู่จาวหนิงค้นของออกมาจากตัวนางได้ไม่น้อยเลย รวมถึงอาวุธลับยาพิษบางส่วน แต่ก็หาไหมใจโลหิตไม่เจอตอนที่นางหยุดค้น แม่นางเจี๋ยก็ยืนยันใจใจแล้ว แล้วยังยกตาท้าทายไปทางนางผาดหนึ่งด้วย"พระชายาอ๋องเจวี้ยน เจ้าแม้จะเป็นพระชายา แต่อายุก็ยังน้อยกว่าข้ามาก จะเป็นมนุษย์ก็ต้องรู้จักวางมารยาทให้เหมาะสม""โอ้ ข้าจะทำสุดกำลังแล้วกัน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็พิจารณามองนางมองๆ ปิ่นปักผมของนาง มองต่างหูนางในใจแม่นางเจี๋ยตึกตัก เอ่ยต่อว่า "อย่าคิดว่าอ๋องเจวี้ยนเอ็นดูเจ้าแล้วจะทำได้ทุกอย่าง นี่เป็นใต้หล้าขององค์จักรพรรดินะ ไม่ใช่ของอ๋องเจวี้ยน!""ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเขาเอ็นดูข้า?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็น "ด้านนอกเขาไปลือกันอย่างไร?"เซียวหลันยวนหันหลังให้พวกเขา พอได้ยินบทสนทนานี้ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร"คนที่เป็นที่โดนโปรดปรานถูกเอ็นดูส่วนใหญ่มักมีจุดจบไม่ค่อยดีนัก" แม่นางเจี๋ยเอ่ยต่อ"อืม ขอบคุณที่เตือน"ฟู่จาวหนิงไม่เอาคำพูดนี้ไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 587
"ท่านพูดได้ถูกแล้ว"ฟู่จาวหนิงนำไหมใจโลหิตนั่นส่งให้เขา "นี่ คืนหนี้""ตามข้อตกลงเดิม เจ้าเก็บไว้ก่อน" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ต้องคิดฟู่จาวหนิงเองก็เหมือนจะไม่ค่อยอึดอัดแล้ว จัดการเก็บของลงมา ราวกับว่าตอนนี้นางเก็บของแทนเขาจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้วไหมใจโลหิตอยู่ในมือ ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกว่าในใจผ่อนคลายลงอย่างมากเลยจริงๆ ไม่เช่นนั้นนางคงได้เกิดความรู้สึกที่ว่าติดค้างหนี้ที่ใช้ไม่หมดแน่ๆถึงอย่างไรก่อนหน้านี้นางก็เอาไหมใจโลหิตไปให้จงเจี้ยนใช้เสียแล้ว"นางเองก็เป็นคนจากเผ่าโม๋ลั่วอะไรนั่นหรือ?" ฮู่โม่กับฮู่จิ้งตอนนี้ก็มีปฏิกิริยากลับมาแล้วเผ่าโม๋ลั่วพวกเขาเคยได้ยินมาแล้ว แต่ว่าพวกเขาเดิมทีก็คิดว่านี่เป็นชนเผ่าที่ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ใดกับพวกเขา คิดไม่ถึงว่าพวกเขาคนที่เขาเรียกท่านป้ามาตั้งนาน จะเป็นคนจากเผ่าโม๋ลั่ว"น่าจะใช่"ฟู่จาวหนิงพูดกับเซียวหลันยวน "ที่เหลือพวกเจ้าไปไต่สวนกันเถอะ นางไม่ใช่ว่าเกี่ยวข้องกับไห่ฉางจวิ้นหรอกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นดูแล้วยังไม่ใช่แค่ไห่ฉางจวิ้นด้วย นางในเมื่อมีวิชาดูดวิญญาณจากต่างแดน เช่นนั้นพวกเจ้าก็ไต่สวนจากด้านนี้แล้วกัน ก่อนหน้านี้นางน่าจะใช้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 588
"ตามไม่ทันหรือ?"หลังจากเซียวหลันยวนพอได้ยินรายงานของเขาก็นิ่งงันไปครู่หนึ่งติดตามฮู่เจียไท่ไปไม่ทันเสียแล้วยิ่งไปกว่านั้นคนที่คุ้มกันอยู่นอกวังจักรพรรรดิก็ยังไม่เห็นเขาเข้าไปในวังด้วย"วิชาตัวเบาของเขาร้ายกาจมาก ยิ่งไปกว่านั้นความระแวดระวังก็สูงมาก"ทหารก้มหน้า ไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับเซียวหลันยวนไม่ว่าจะพูดอย่างไร ติดตามคนไม่ทันก็คือพวกเขาบกพร่องในหน้าที่เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ "ให้คนจับตาดูวังจักรพรรดิไว้ เขาไม่มีทางปล่อยแผนนี้ไปแน่"หลุมที่ขุดไว้ให้ฟู่จาวหนิงใหญ่เสียขนาดนั้น แล้วยังสามารถลากเขาเข้าไปในหลุมได้อีก นี่ถือเป็นแผนที่ดี ฮู่เจียไท่ไม่มีทางปล่อยวางแน่นอน ดังนั้นเขาต้องเข้าวังแน่เพียงแต่ว่าเขาควรจะรู้ว่าในวังมีคนจับจ้องอยู่ ดังนั้นต้องคิดหาวิธีอื่นเข้าวังแน่"ลุงขิงข้ารักท่านป้าคนนี้มาก"ฮู่โม่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นก็มองไปทางแม่นางเจี๋ยแม่นางเจี๋ยเพิ่งจะถูกปิดตาไปนางพอได้ยินประโยคนี้ ก็โมโหเดือดดาลร้องขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ "ฮู่โม่ เจ้ายังเป็นคนตระกูลฮู่อยู่ไหม? ลุงของเจ้าไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรก็ทำเพื่อตระกูลฮู่ แล้วพวกเจ้าสองคนมากินบนเรือนขี้รดบนหล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 589
เมื่อเป็นเช่นนี้ สาวกลัทธิเทพทำลายล้างก็แทรกซึมยังสถานที่ต่างๆ ไปมากแล้วจริงๆ สินะ?เจ้าของเบื้องหลังหอจันทร์หยาดคือฮองเฮา แล้วเช่นนั้นฮองเฮาจะใช่..."ตั้งแต่โบราณก็ไม่เคยได้ยินแคว้นลัทธิเทพทำลายล้างมาก่อนเลย" เซียวหลันยวนพูดออกมาคำหนึ่งอย่างไม่ยี่หระ"ที่เจ้าไม่เคยได้ยินนั่นก็เพราะเจ้ามันความรู้ตื้นเขิน! ราชวงศ์เทพทำลายล้าง เป็นแคว้นที่เก่าแก่โบราณที่สุด เป็นชนเผ่าที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้ามากที่สุด ภายใต้การปกครองของราชันเทพ ผู้คนช้วนเคารพศรัทธาต่อราชันเทพ ล้วนซื่อสัตย์ ศิโรราบ ไม่มีการสังหารฆ่าฟัน ไม่มีสงคราม ไม่มีการแก่งแย่งชิงดี และไม่มีความสับสนวุ่นวายอีกด้วย"ฟู่จาวหนิงมองแม่นางเจี๋ย ผลของพิษตอนนี้เป็นช่วงที่แข็งแกร่งที่สุด ดังนั้นแม่นางเจี๋ยจึงเสียการควบคุม ตอนนี้นางจะพูดความจริงออกมามากขึ้นนางส่งสัญญาณกับทหารและฮู่โม่ว่าไม่ต้องพูดอะไรมาก อย่าไปขัดแม่นางเจี๋ย นางจะพูดออกมารวดเดียวเองคำพูดของแม่นางเจี๋ยทำให้พวกเขาล้วนสั่นสะเทือนจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วราชวงศ์เทพทำลายล้างมาจากไหนอีกล่ะนั่น?พวกเขาทำไมจึงไม่เคยได้ยินมาก่อน? ยิ่งไปกว่านั้น มีราชันเทพที่แข็งแกร่งที่ร้ายกาจขนาดนี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 590
"กู่พิษ!"ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาเสียงหนึ่ง รีบหลีกทางออกมา ขณะเดียวกันก็ผลักทหารที่อยู่ข้างๆ ออกแมลงกู่ตัวนั้นทะลวงร่างออกมาจากในหัวใจของแม่นางเจี๋ย มีความเร็วสูงมากเข็มในมือฟู่จาวหนิงพุ่งฟิ้วออกไปแต่ว่าความเร็วของนางก็ยังช้าไปหน่อย ตอนที่นางคิดว่าน่าจะวืด เซียวหลันยวนก็ดีดลมดัชนีออกไปลมดัชนีที่แข็งแกร่งพุ่งกระแทกแมลงกู่ตัวนั้นอย่างแม่นยำ ได้ยินเสียงระเบิดแตกเบาๆ แมลงกู่ทั้งตัวก็ถูกซัดจนยับเยิน ตอนที่ร่วงลงมาบนพื้นก็มองไม่ออกถึงสภาพเดิมของมันแล้วตอนที่มันพุ่งออกมาบนตัวยังเต็มไปด้วยเลือด และไม่รู้ว่าเป็นเพราะกินหัวใจไปเต็มท้องหรือว่าเพราะอะไร ตอนที่ร่วงลงมาบนพื้นจึงไม่ใช่แค่ส่วนของแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ยังมีกองเลือดเนื้อบางส่วนอยู่ด้วยกลิ่นคาวเลือดวูบหนึ่งแผ่ซ่านออกมาพี่น้องฮู่จิ้งฮู่โม่สองคนนี้ที่ยังดูหนุ่มแน่น พอได้กลิ่นนี้ก็หน้าเปลี่ยนสี ดูพะอืดพะอมขึ้นมาทันที พุ่งออกไปที่ประตูสำรอกแห้งๆ ออกมาเซียวหลันยวนยื่นมือดึงฟู่จาวหนิงออกห่าง"เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? โดนเข้ากับอะไรที่ไม่ควรโดนหรือเปล่า?"สายตาของเขาตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าฟู่จาวหนิงจะไปสัมผัสกับพิษกู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 591
ยิ่งไปกว่านั้นผิวหนังของนางก็ยังสูญเสียความยืดหยุ่นและน้ำไปในพริบตา ดูแล้วเหมือนถูกสูบจนแห้งอย่างไรอย่างนั้น เหี่ยวย่นจนเหมือนเปลือกไม้เมื่อครู่นี้ แม่นางเจี๋ยยังเป็นหญิงสาวที่งดงามจับตาคนหนึ่ง แม้จะมีอายุบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงความสาวไม่ดูแก่ชรา ดูทรงเสน่ห์และสง่างามอยู่ ตอนนี้นางกลับดูแก่ลงสามสิบปีในพริบตา จากสาวงามกลายเป็นยายเฒ่าไปเสียแล้วยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นศพยายเฒ่าที่ดูน่ากลัวมากอีกด้วย"ดูพอหรือยัง? ดูพอแล้วข้าจะให้คนแบกนางออกไปจัดการเสีย" เซียวหลันยวนถามฟู่จาวหนิงอยากจะพูดมาก ว่าทิ้งศพนางเอาไว้ก่อน นางยังอยากจะแยกชิ้นส่วนเพื่อค้นคว้าสักหน่อยแต่ถ้าคำพูดนี้หลุดออกไป น่าจะทำเอาพวกฮู่จิ้งตกใจขนหัวลุกกันหมด"แม่นางเจี๋ยคนนี้ถึงอย่างไรก็เป็นคนตระกูลฮู่ของพวกเจ้า ศพจนเป็นต้องขนกลับไปไหม?" นางหันไปถามฮู่โม่ฮู่โม่ส่ายหัวทันที เอ่ยขึ้นอย่างโกรธแค้น "พวกเราไม่มีทางยอมรับนางเป็นคนตระกูลฮู่! ศพของนางเองก็ไม่ต้องส่งกลับไปแล้ว พวกเราท่านป้าคนโตคนหนึ่งก็ฝังอยู่ที่เขาสุสานตระกูลฮู่ แต่ก็ไม่มีที่สำหรับนางอยู่ดี"พวกเขาตอนนี้ไม่รู้ว่าโกรธแค้นแม่นางเจี๋ยขนาดไหนชัดเจนมากว่าแม่นางเจี๋ยมี
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
