LOGINShare
บทที่ 588
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 589
เมื่อเป็นเช่นนี้ สาวกลัทธิเทพทำลายล้างก็แทรกซึมยังสถานที่ต่างๆ ไปมากแล้วจริงๆ สินะ?เจ้าของเบื้องหลังหอจันทร์หยาดคือฮองเฮา แล้วเช่นนั้นฮองเฮาจะใช่..."ตั้งแต่โบราณก็ไม่เคยได้ยินแคว้นลัทธิเทพทำลายล้างมาก่อนเลย" เซียวหลันยวนพูดออกมาคำหนึ่งอย่างไม่ยี่หระ"ที่เจ้าไม่เคยได้ยินนั่นก็เพราะเจ้ามันความรู้ตื้นเขิน! ราชวงศ์เทพทำลายล้าง เป็นแคว้นที่เก่าแก่โบราณที่สุด เป็นชนเผ่าที่ใกล้เคียงกับเทพเจ้ามากที่สุด ภายใต้การปกครองของราชันเทพ ผู้คนช้วนเคารพศรัทธาต่อราชันเทพ ล้วนซื่อสัตย์ ศิโรราบ ไม่มีการสังหารฆ่าฟัน ไม่มีสงคราม ไม่มีการแก่งแย่งชิงดี และไม่มีความสับสนวุ่นวายอีกด้วย"ฟู่จาวหนิงมองแม่นางเจี๋ย ผลของพิษตอนนี้เป็นช่วงที่แข็งแกร่งที่สุด ดังนั้นแม่นางเจี๋ยจึงเสียการควบคุม ตอนนี้นางจะพูดความจริงออกมามากขึ้นนางส่งสัญญาณกับทหารและฮู่โม่ว่าไม่ต้องพูดอะไรมาก อย่าไปขัดแม่นางเจี๋ย นางจะพูดออกมารวดเดียวเองคำพูดของแม่นางเจี๋ยทำให้พวกเขาล้วนสั่นสะเทือนจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วราชวงศ์เทพทำลายล้างมาจากไหนอีกล่ะนั่น?พวกเขาทำไมจึงไม่เคยได้ยินมาก่อน? ยิ่งไปกว่านั้น มีราชันเทพที่แข็งแกร่งที่ร้ายกาจขนาดนี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 590
"กู่พิษ!"ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาเสียงหนึ่ง รีบหลีกทางออกมา ขณะเดียวกันก็ผลักทหารที่อยู่ข้างๆ ออกแมลงกู่ตัวนั้นทะลวงร่างออกมาจากในหัวใจของแม่นางเจี๋ย มีความเร็วสูงมากเข็มในมือฟู่จาวหนิงพุ่งฟิ้วออกไปแต่ว่าความเร็วของนางก็ยังช้าไปหน่อย ตอนที่นางคิดว่าน่าจะวืด เซียวหลันยวนก็ดีดลมดัชนีออกไปลมดัชนีที่แข็งแกร่งพุ่งกระแทกแมลงกู่ตัวนั้นอย่างแม่นยำ ได้ยินเสียงระเบิดแตกเบาๆ แมลงกู่ทั้งตัวก็ถูกซัดจนยับเยิน ตอนที่ร่วงลงมาบนพื้นก็มองไม่ออกถึงสภาพเดิมของมันแล้วตอนที่มันพุ่งออกมาบนตัวยังเต็มไปด้วยเลือด และไม่รู้ว่าเป็นเพราะกินหัวใจไปเต็มท้องหรือว่าเพราะอะไร ตอนที่ร่วงลงมาบนพื้นจึงไม่ใช่แค่ส่วนของแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ยังมีกองเลือดเนื้อบางส่วนอยู่ด้วยกลิ่นคาวเลือดวูบหนึ่งแผ่ซ่านออกมาพี่น้องฮู่จิ้งฮู่โม่สองคนนี้ที่ยังดูหนุ่มแน่น พอได้กลิ่นนี้ก็หน้าเปลี่ยนสี ดูพะอืดพะอมขึ้นมาทันที พุ่งออกไปที่ประตูสำรอกแห้งๆ ออกมาเซียวหลันยวนยื่นมือดึงฟู่จาวหนิงออกห่าง"เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? โดนเข้ากับอะไรที่ไม่ควรโดนหรือเปล่า?"สายตาของเขาตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าฟู่จาวหนิงจะไปสัมผัสกับพิษกู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 591
ยิ่งไปกว่านั้นผิวหนังของนางก็ยังสูญเสียความยืดหยุ่นและน้ำไปในพริบตา ดูแล้วเหมือนถูกสูบจนแห้งอย่างไรอย่างนั้น เหี่ยวย่นจนเหมือนเปลือกไม้เมื่อครู่นี้ แม่นางเจี๋ยยังเป็นหญิงสาวที่งดงามจับตาคนหนึ่ง แม้จะมีอายุบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงความสาวไม่ดูแก่ชรา ดูทรงเสน่ห์และสง่างามอยู่ ตอนนี้นางกลับดูแก่ลงสามสิบปีในพริบตา จากสาวงามกลายเป็นยายเฒ่าไปเสียแล้วยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นศพยายเฒ่าที่ดูน่ากลัวมากอีกด้วย"ดูพอหรือยัง? ดูพอแล้วข้าจะให้คนแบกนางออกไปจัดการเสีย" เซียวหลันยวนถามฟู่จาวหนิงอยากจะพูดมาก ว่าทิ้งศพนางเอาไว้ก่อน นางยังอยากจะแยกชิ้นส่วนเพื่อค้นคว้าสักหน่อยแต่ถ้าคำพูดนี้หลุดออกไป น่าจะทำเอาพวกฮู่จิ้งตกใจขนหัวลุกกันหมด"แม่นางเจี๋ยคนนี้ถึงอย่างไรก็เป็นคนตระกูลฮู่ของพวกเจ้า ศพจนเป็นต้องขนกลับไปไหม?" นางหันไปถามฮู่โม่ฮู่โม่ส่ายหัวทันที เอ่ยขึ้นอย่างโกรธแค้น "พวกเราไม่มีทางยอมรับนางเป็นคนตระกูลฮู่! ศพของนางเองก็ไม่ต้องส่งกลับไปแล้ว พวกเราท่านป้าคนโตคนหนึ่งก็ฝังอยู่ที่เขาสุสานตระกูลฮู่ แต่ก็ไม่มีที่สำหรับนางอยู่ดี"พวกเขาตอนนี้ไม่รู้ว่าโกรธแค้นแม่นางเจี๋ยขนาดไหนชัดเจนมากว่าแม่นางเจี๋ยมี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 592
เฮ่อเหลียนเฟยรู้สึกว่าอ๋องเจวี้ยนก็ไม่เลวดวงตาเขากลอกหมุน ตัดสินใจจะเปลี่ยนภาพความประทับใจต่ออ๋องเจวี้ยนต่อท่านผู้เฒ่าฟู่ทีละนิด"ท่านปู่ ท่านคิดว่าพี่หญิงฉลาดหรือไม่?"ผู้เฒ่าฟู่ยิ้มขึ้นมาทันที รอยย่นบนหน้าคลายออกไปบ้างแล้ว"แน่นอนสิ จาวหนิงฉลาดเอามากๆ"ก่อนหน้านี้น่าจะเพราะอายุยังน้อยอยู่ คิดอะไรก็ใสซื่อเกิน ตอนนี้พอโตขึ้นมาหน่อย ก็เหมือนตรัสรูขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น ดังนั้นจึงเปลี่ยนมาเป็นดูชาญฉลาดมาก"แล้วท่านรู้สึกว่าพี่หญิงของข้าตอนนี้เหมือนพวกถูกคนหลอกง่ายไหม?" เฮ่อเหลียนเฟยถามต่อ"แน่นอนว่าไม่ใช่"เรื่องที่ฟู่จาวหนิงทำช่วงนี้ล้วนอธิบายได้ทั้งหมด จะมาถูกคนอื่นหลอกง่ายๆ ได้อย่างไรกัน?"เช่นนั้นก็ถูกแล้วนี่? ดังนั้น ท่่านปู่ที่กังวลว่าอ๋องเจวี้ยนจะเล่นงานพี่หญิงของข้ามาตลอด คิดจะใช้ประโยชน์นาง หลังจากนี้จะทำร้ายนาง แต่ว่าถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง พี่หญิงจะมองไม่ออกเลยหรือ?""นาง""นางถ้าหากมองออกแล้วยังไม่ตัดขาดกับอ๋องเจวี้ยน เช่นนั้นก็อธิบายได้ว่าตนเองก็คงมีแผนการอะไรอยู่" เฮ่อเหลียนเฟยเอ่ยขึ้น "จะว่าไป ข้ารู้สึกว่าพี่หญิงน่าจะพูดกับอ๋องเจวี้ยนจนเข้าใจไปแล้ว""พูดอะไรจนเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 593
ผู้เฒ่าฟู่มองเขา ไม่รู้ว่าจะต่อคำพูดเขาอย่างไรดีเหมือนกันไปพักหนึ่งเขาถึงแม้จะเอาเฮ่อเหลียนเฟยเป็นหลานชายแท้ๆ ไปนานแล้ว แต่เขากลับพูดถึงชาติกำเนิดของตนเองออกมาอย่างมั่นใจขนาดนี้ แล้วยังคิดว่าตนเองถูกพ่อแม่แท้ๆ ทิ้งอีกด้วย สิ่งนี้มันทำให้เขา..แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ลูกหลานของบ้านตระกูลฟู่ขึ้นมา เสี่ยวเฟยจะเสียใจไหมนะ?"เสี่ยวเฟย พวกเราพูดกันแล้ว ว่าหลังจากนี้ไม่ว่าชาติกำเนิดของเจ้าจะเป็นอย่างไร เจ้าก็เป็นหลานของข้า เป็นคนของบ้านตระกุลฟู่ของพวกเรา ท่านปู่กับพี่หญิงของเจ้าก็ยอมรับเจ้านะ"เฮ่อเหลียนเฟยยิ้มขึ้นมา "ขอบคุณท่านปู่ เสี่ยวเฟยรู้แล้ว"ถึงอย่างไรไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลฟู่ฟู่จาวหนิงไปเรือนตระกูลเสิ่นอีกรอบหนึ่งเสิ่นเสวียนพอได้ยินเรื่องที่ในร่างกายแม่นางเจี๋ยมีแมลงกู่อยู่ ก็ขมวดคิ้ว สีหน้าเองก็ไม่ดีเอาเสียเลย"กู่ทะลวงใจ""ท่านลุงรู้จักหรือ?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาดหน่อยๆถ้าเสิ่นเสวียนรู้จักแมลงกู่ล่ะก็ นางก็คงไม่ต้องไปตรวจสอบอีกแล้ว"กู่ทะลวงใจอันที่จริงชื่อว่ากู่ชุบเลี้ยงใจ คนที่เลี้ยงกู่รู้สึกว่าแมลงกู่ชนิดนี้เลี้ยงไว้ในร่างกาย ทุกวันสามารถช่วยขจัดอาก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 594
ฟู่จาวหนิงไม่ได้ให้คนไปช่วย ตนเองใช้เวลาหนึ่งวันใช้ยาฆ่าเชื้อในห้องเภสัชจัดการฆ่าเชื้อเรือนเล็กนี้ทั้งนอกและในเสียรอบหนึ่ง แล้วยังฆ่าพวกมดแมลงอีกด้วยในห้องกั้นเป็นห้องเดี่ยวเล็กออกมาห้องหนึ่ง วางไว้เพียงโต๊ะยาวตัวเดียว ถึงเวลาถ้าหากมีงานอะไรจำเป็นต้องผ่าตัดหรือแยกชิ้นส่วน ก็ยังพอนำมาบังหูบังตาได้แต่ว่า ถ้าต้องทำการผ่าตัดจริงๆ นางก็ยังต้องกลับไปในห้องเภสัชแน่นอน ปลอดภัยกว่า ไม่ต้องกลัวใครมาขัดในช่วงจังหวะสำคัญด้วยนางบอกว่าที่นี่ต้องสว่างหน่อย เซียวหลันยวนก็ไม่รู้ว่าไปหาตะเกียงวังเคลือบเงาที่ดูซับซ้อนหลายใบมาจากไหน ตอกไว้บนเสาบนกำแพง เพิ่มเชิงเทียนเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้นเชิงเทียนก็ยังทำมาจากสิ่งเคลือบเงาด้วย หลังจากที่จุดไฟขึ้นมาก็จะสะท้อนให้สว่างได้มากขึ้นทั้งสี่ด้านแขวนกระจกไว้บางส่วน และบางส่วนมีไว้สำหรับรวมแสงด้วยสิ่งเหล่านี้ยังไม่แน่ว่าจะเพียงพอ แต่ว่าในห้องเภสัชของนางก็ยังมีตะเกียงแสงอาทิตย์อยู่พอทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ฟู่จาวหนิงก็ทำให้คนแบกแม่นางเจี๋ยเข้ามาเซียวหลันยวนอยากจะพูดว่าจะหาลูกมือให้นาง แต่ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตอนนี้คงยังไม่มีคนที่จะยอมรับพฤตกรรมการหั่นศพของนางไหว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 595
"ท่านเองก็กินไม่ลงหรือ?" ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขา"ก็ไม่ขนาดนั้น แค่ไม่ค่อยอยากอาหาร"เซียวหลันยวนไม่ได้อธิบาย ว่าพอเขาคิดถึงฟู่จาวหนิงที่หมกตัววุ่นอยู่ในห้อง ขนาดข้าวปลาก็ยังไม่มีเวลาออกมากิน เขาก็รู้สึกว่าตนเองไม่อยากกินเหมือนกัน"ให้คนแบกนางออกไปฝังเถอะ" ฟู่จาวหนิงชี้ไปในห้อง นางจัดการเก็บกวาดทั้งหมดแล้ว แค่ยกคนออกไปก็พอ"ได้""ท่านเองก็ออกไปเถอะ ที่นี่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแรง ข้าจะไปอาบน้ำสระผมหน่อย อีกเดี๋ยวจะไปกินข้าว"ฟู่จาวหนิงพูดพลางรีบวิ่งออกจากเรือนไปบนตัวนางเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเซียวหลันยวนถอยออกไป เพียงไม่นานก็ให้ทหารมาแบกคนออกไปหลังจากออกมา ทหารก็บอกกับเขา "ท่านอ๋อง ที่นี่เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว บนโต๊ะก็ไม่มีหยดเลือดอยู่ มีเพียงกลิ่นประหลาดๆ แต่ก็ไม่มีกลิ่นเน่าเหม็นหรือกลิ่นคาวเลือด"พวกเขาเดิมทีคิดว่าด้านในจะระเกะระกะ แต่หลังจากเข้ามากลับเห็นว่าสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย"ศพล่ะ?""เสื้อผ้าใส่เรียบร้อย ครบถ้วนดีด้วยขอรับ" ทหารพูดต่อไปไม่ไหว หรือต้องบอกว่าพวกเขาเดิมทีคิดว่าจะเป็นศพที่ไม่เรียบร้อยศพหนึ่ง ถูกเปิดผ่าหน้าท้องอะไรแบบนั้น? แล้วยังให้พวกเขาต้องฝืนม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 596
รอจนเซียวหลันยวนลงมือเช็ดผมให้ฟู่จาวหนิง นางก็พบความพิเศษแล้วผ้าฝ้ายยิ่งเช็ดยิ่งอุ่น บางครั้งตอนที่ลูบผ่านคอนางก็สัมผัสได้ ร้อนวูบวาบ"ผ้าฝ้ายทำไมถึงได้ร้อนล่ะ?"ฟู่จาวหนิงหันหน้ามองเขาอย่างประหลาดเซียวหลันยวนยิ้มๆ ยื่นมือข้างหนึ่งออกมานางเองไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยื่นมือไปสัมผัสมือของเขาด้วยสัญชาตญาณ "มือท่านร้อนขนาดนี้เลยหรือ?""กำลังภายในน่ะ"เซียวหลันยวนกุมนิ้วของนาง จากนั้นจึงปล่อยแล้วไปเช็ดผมต่อ"กระตุ้นกำลังภายใน เลือดก็จะอุ่นขึ้น ตอนนี้อากาศเย็นมากแล้ว ต้องรีบเช็ดให้แห้ง ไม่เช่นนั้นจะเป็นหวัดเอา"ผมของนางดีกว่าก่อนหน้าอย่างเห็นได้ชัดแม่นางคนนี้เปลี่ยนไปมากเซียวหลันยวนแม้ในใจจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่ก็ยังไม่ได้ถามออกมา"เสร็จแล้ว""ขอบคุณมาก! ไปไปไป รีบไปกินข้าว หิวเหลือเกิน" ฟู่จาวหนิงดึงผ้ามาเส้นหนึ่งแล้วมัดเส้นผม ยกชายกระโปรงออกวิ่ง"เจ้าช้าหน่อย เดี๋ยวก็หกล้ม""รีบๆ มา ไม่งั้นข้าจะกินของอร่อยให้เรียบเลย!"เซียวหลันยวนมองแผ่นหลังนาง จู่ๆ ก็เหม่อลอยตอนนี้มีฟู่จาวหนิงอยู่ข้างกาย เขาก็เหมือนรู้สึกว่าบ้านคึกคักขึ้นมา ชีวิตก็น่าสนใจขึ้นมา ในใจเองก็เต็มเต็มไม่เหมือ
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1812
หยวนอี้ตอนที่เข้ามาก็เห็นกับภาพที่ 'สับสนอลหม่าน' นี้เขาประกายตาแล่นวาบ กำลังจะเข้าไปในประตูวงกลม ไป๋หู่ก็หมุนตัวมามองเขา "ช้าก่อน"หยวนอี้โบกไม้โบกมือ "สหายไป๋หู่""อย่าเข้าใกล้นัก เหมือนข้าเคยบอกท่านไว้แล้ว ที่นี่ท่านห้ามเข้าไป" ไป๋หู่เอ่ยขึ้นฟู่จิ้นเชินออกมาจัดการความวุ่นวายนี้ ให้ป้าหนิวป้าหลี่มาช่วยประคององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้าไปในห้องเฉินเซียงกลับไม่มีใครสนใจ"พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว..."เฉินเซียงดิ้นรนอยู่พักหนึ่งถึงลุกขึ้นมาได้ นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในตนเองปวดร้าวไปหมดเท้าของฟู่จาวหนิงแรงหนักขนาดนี้เชียว!นางไม่เป็นวรยุทธ์เลยจริงหรือ?แต่ว่าฟู่จาวหนิงทำไมถึงกล้า กล้าเตะนางขนาดนี้!สายตาของหยวนอี้เก็บกลับมาจากตัวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่ถูกประคองเข้าห้อง หันไปตกอยู่บนตัวเฉินเซ๊ยงแทน ใต้ตาเกิดความสนใจขึ้นมา"แม่นางไปยั่วหมอฟู่อย่างไรกันเนี่ย?"ฟู่จาวหนิงมองเขา ถามไป๋หู่ว่า "นี่ใครหรือ?""บอกว่าชื่อหยวนอี้ ติดตามหมอหลวงคนหนึ่งเข้ามา อยากจะมาช่วยเหลือที่เมืองเจ้อขอรับ" ไป๋หู่บอกกับฟู่จาวหนิงฟู่จิ้นเชินเดินมาอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง กดเสียงลงต่ำ "รู้สึกเหมือนเขาน่าสงสัย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1811
เซียวหลันยวนหมุนตัวจากไปองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองแผ่นเหลังเขา จะอย่างไรก็ตั้งสติกลับมาไม่ได้เฉินเซียงเห็นว่าการสนทนาขององค์หญิงใหญ่พังทลายลงแล้ว สีหน้าก็ลนลานขึ้นมา รีบลุกขึ้นมาไล่ตามเซียวหลันยวนไป"อ๋องเจวี้ยน! ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้!" หมอเทวดาฟู่วางยาอะไรใส่ท่านใช่ไหม ท่านทำไมถึงได้ใจดำขนาดนี้?นางยังไม่ทันพุ่งออกจากประตูวงกลม ก็ถูกไป๋หู่ฟาดกลับมาไป๋หู่ยังใช้แค่กำลังภายในด้วย แต่ห้ามไม่ให้นางออกไป ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายนางแต่เฉินเซียงก็ทรุดตัวลงบนพื้น แค่รู้สึกว่าเจ็บเข่าเจ็บก้น มือก็เจ็บ หัวก็ปวดไปหมดนางร้องไห้ออกมา "พวกเจ้าจะมารังแกองค์หญิงใหญ่ของพวกเราแบบนี้ไม่ได้ นางเป็นองค์หญิงใหญ่ที่มีโชคมากที่สุดในต้าชื่อนะ"เซียวหลันยวนเดินไปไกลแล้ว ไม่หันหลังกลับมาไป๋หู่ยืนอยู่ที่ประตูวงกลม มององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้น เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "องค์หญิงใหญ่กลับห้องไปเถิด"จะว่าไปเขาเองก็เป็นคนต้าชื่อเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินเรื่ององค์หญิงใหญ่มามากตอนนี้พอเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกต่ำจนน้ำตานองหน้า เขาก็รู้สึกซับซ้อนขึ้นมาหน่อยๆแต่ว่า องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1810
หญิงสาวที่น่าสงสาร ตอนเด็กๆ เขาเห็นในวังหลังมาแล้วไม่น้อย มีภูมิคุ้มกันไปนานแล้ว"ข้าไม่ได้จะแย่งชิงอะไรกับหมอเทวดาฟู่ ถ้าเราแต่งกันหลอกๆ ได้ไหม? ข้าแค่ต้องการหาที่ไปเท่านั้น แค่อยากให้ท่านคอยปกป้องข้าไม่กี่ปี ถ้าห้าปีไม่ได้ล่ะก็ สามปีก็พอ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเซียวหลันยวนไม่พูดจา จึงหดเวลาลงมาอีก"สามปีนี้ ข้าแค่แบกชื่อพระชายารองไว้ในนามเท่านั้น พออยู่ภายนอกก็ขอให้ท่านอ๋องเล่นละครกับข้าหน่อย แสร้งเป็นสามีภรรยา สามารถปกป้องข้าได้ ในจวนอ๋อง ข้ารับรองว่าจะทำตามหน้าที่ตนเอง เลี่ยงท่านอ๋องให้ห่าง ไม่คิดอะไรเกินเลย""เป็นถึงองค์หญิงใหญ่ต้าชื่อ แต่คิดจะเอาตัวเองไปไว้ในจุดต่ำตมหรือ?" เซียวหลันยวนถาม"อ๋องเจวี้ยนโปรดเมตตา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นน้ำตาไหลพราก "ข้าไม่มีทางเลือกแล้ว ข้าเอาของให้ท่านได้ ยิ่งไปกว่านั้น โชคของข้าก็ดีมาโดยตลอด ถ้าเป็นพระชายารองอ๋องเจวี้ยนในนาม จะต้องช่วยเหลือท่านอ๋องได้แน่ ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำอะไร ก็จะยิ่งราบรื่น ผลลัพธ์สมปรารถนา""องค์หญิงใหญ่มั่นใจกับโชคของตนเองขนาดนี้เชียว?" เซียวหลันยวนได้ยินคำนี้ก็อดนึกขันขึ้นมาไม่ได้"โชคจุดนี้ข้ามีอยู่ ท่านเองก็เชื่อข้าได
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1809
เซียวหลันยวนมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นและไม่รู้ว่านางทำไมถึงพูดว่า 'เขาเอามาเองไม่ได้' ออกมา"แล้วของนั่นมันคืออะไรกัน?" เขาถามขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นลนลานขึ้นมานางรู้ที่ไหนว่าสิ่งนั้นคืออะไร? มันคือกล่องที่เปิดไม่ได้ แล้วก็มองไม่เห็นว่าด้านในมีอะไรนี่นา?"ตอนนี้ข้ายังบอกท่านไม่ได้ แต่สำคัญกับท่านมากแน่นอน""เจ้าไม่บอกว่าคืออะไร แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจริงหรือไม่จริง? จะว่าไป เจ้าบอกว่าเจ้าฝันเห็นอนาคตได้ นี่มันก็ดูเหลวไหลเกินไปนะ ข้าควรจะเชื่อเรื่องนี้ด้วยไหม?""เรื่องจริงนะ เพราะข้าฝันเห็นแบบนั้น ตอนเด็กๆ ได้พบกับเจ้าอารามยอดเขาโยวชิง เขาบอกว่า ข้าเป็นตัวเลือกที่เหมาะจะเป็นพระชายาของท่านมาก! แล้วยังชี้แนะข้า ให้ข้าเติบโตอย่างดีในสุสานจักรพรรดิ ถ้ายังไม่ถึงเวลาสำคัญอย่าเพิ่งกลับเมืองหลวง"เซียวหลันยวนก็เชื่อคำพูดของนางอยู่ เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงอาจจะพูดเหล่านี้กับนางก็ได้ยิ่งไปกว่านั้น ท่านหูที่คุยถ่ายทอดคำพูดเจ้าอารามมาตลอดก็พูดอะไรทำนองนี้แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องไปผูกอยู่บนตัวหญิงสาวคนหนึ่งเลยบางทีอาจจะได้ แต่คนคนนั้นก็อาจจะไม่ใช่คนที่เขากำหนด อย่างจาวหนิง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1808
นางอยากจะให้เซียวหลันยวนไม่พอใจตัวฟู่จาวหนิงเสียเหลือเกินแต่พอสิ้นเสียงนาง เซียวหลันยวนก็หันมามองนาง แม้จะสวมหน้ากากอยู่ แต่เฉินเซียงจู่ๆ ก็สัมผัสได้ว่านางถูกสายตาที่เย็นเยียบแหลมคนฆ่าตายไปแล้วนางใจสั่นวาบ จู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดเมื่อครู่ที่พูดไป แต่ก็สายไปแล้วนางได้ยินคำพูดเย็นชาของเซียวหลันยวนว่า"องค์หญิงใหญ่ถ้าหากมีเรื่องจะคุยกับข้า ก็ให้ทาสของเจ้าไปคุกเข่าอยู่ตรงนั้นก่อน"เซียวหลันยวนชี้ไปที่กลางสวนคุกเข่าที่นั่น คนป่วยทั้งหมดในห้องข้างฝั่งตะวันตกจะมองเห็นเฉินเซียงถลึงตาโตใส่อย่างไม่อยากเชื่อ"อ๋องเจวี้ยน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกตะลึงไป "เฉินเซียงก็แค่ปกป้องข้ามากเกินไปเท่านั้น นางไม่ได้มีความคิดไม่ดี...""ให้นางคุกเข่า ข้าถึงจะฟังเจ้าพูด ถ้านางไม่ทำ ข้าก็จะไปแล้ว" เซียวหลันยวนตัดบทนางเฉินเซียงบอกว่าฟู่จาวหนิงแอบมีชู้กับอันเหนียน เขาจดจำมาโดยตลอด"อ๋องเจวี้ยน เฉินเซียงนางเองก็ป่วย ถ้าไปตากลมหนาวบนพื้น นางจะ...""เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"เซียวหลันยวนพูดจบก็หมุนตัวกลับทันทีเฉินเซียงลนลานขึ้นมา "อ๋องเจวี้ยน ข้าจะไปคุกเข่าเดี๋ยวนี้! ท่านโปรดรอก่อน!""เฉินเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1807
สิ่งที่ทำให้ตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นขุ่นเคืองคือ ฟู่จาวหนิงคล้องแขนอ๋องเจวี้ยนเดินเข้ามา"พวกเขาทำไมถึงคล้องแขนกันเดินแบบนั้นล่ะ?"เฉินเซียงถลึงตาโตนางไม่เคยเห็นสามีภรรยาเดินกันแบบนี้เลย ปกติแล้ว ภรรยาจะเดินอยู่ด้านหลังสามีประมาณครึ่งก้าวนี่ หรืออย่างมากก็ไหล่ชนไหล่แต่พออยู่ภายนอกก็ต้องคอยระวังเรื่องมารยาท มีใครเขามาคล้องแขนเดินกันแบบนี้บ้าง?ยิ่งไปกว่านั้นตัวฟู่จาวหนิงเองก็ยังเอนมาเบียดแขนอ๋องเจวี้ยนด้วย"นางเดินแบบนี้มันดูสง่างามตรงไหน บิดๆ เบียดๆ เงอะงะงุ่มง่ามเหมือนอะไรล่ะนั่น?" เฉินเซียงกดเสียงต่ำ พูดแบบไม่พอใจกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น "นี่มันดูเป็นพระชายาตรงไหนกัน?"เหมือนพวกอนุภรรยาที่เอาแต่เบียดเสียดชายหนุ่มมากกว่าพระชายาตัวจริงต้องมีท่าทีสง่างาม มีคุณธรรม บุคลิกภาพโดดเด่นสิทำตัวออดอ้อนแบบนี้ มันเหมือนกับปีศาจสาวที่อยากจะสูบพลังหยางจากชายหนุ่มจนตัวสั่นอย่างไรอย่างนั้น เหมือนพวกอนุภรรยาที่ไร้เกียรติเฉินเซียงถึงอย่างไรก็ไม่ชินตาแต่ไม่รู้เพราะอะไร องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับรู้สึกอิจฉาจนควบคุมไม่อยู่ชายหนุ่มที่เย็นชาขนาดนั้นแบบอ๋องเจวี้ยน ก็ยังตามใจให้ฟู่จาวหนิง แล้วยังปร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1806
"ข้ารู้แล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะออกไป" เซียวหลันยวนพยักหน้าฟู่จิ้นเชินเงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า "นางน่าจะมีเรื่องมาขอร้องท่าน แต่ว่า เรื่องที่นางจะขอร้องข้าเองก็พอจะนึกออก"เขาอยากบอกว่า เรื่องแบบนี้ ถ้าหากรับปากไป ไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์สามีภรรยากับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหรือไม่ แต่การที่พานางเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยน ถือเป็นการทรยศและทำร้ายจาวหนิงแต่ก็ไม่อยากพูดออกมาตอนนี้เขาอยากจะเห็นว่าเซียวหลันยวนจะเลือกอย่างไร ที่สำคัญที่สุดคือ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเงื่อนไขที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นงัดออกมาได้คืออะไร ถ้าเผื่อมันสำคัญอย่างมากกับเซียวหลันยวนจริงๆ ล่ะ?"ท่านพ่อตาอยากพูดอะไรหรือ?" เซียวหลันยวนย้อนถามเขา"อ๋า?"ฟู่จิ้นเชินถูกคำเรียก 'ท่านพ่อตา' ที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำเอางงงันไปหมด ตั้งตัวกลับมาไม่ได้ชั่วขณะหนึ่งเซียวหลันยวนก็พูดต่อมาอีก "วางใจเถิด ข้าไม่ทำเรื่องที่ผิดกับหนิงหนิงแน่นอน"พูดจบเขาก็หมุนตัวเตรียมเข้าห้อง ""หากไม่มีเรื่องอะไร คนป่วยทางนั้นรบกวนท่านดูไว้หน่อย ให้หนิงหนิงได้กินข้าวเช้าก่อนพอเซียวหลันยวนเข้าห้องไป ประตูก็ปิดลงมา ฟู่จิ้นเชินมองไปทางชิงอีที่อยู่ข้างๆ ช้าๆชิงอีเองก็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1805
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถูกคนเหล่านี้พูดจนตาแทบแดงก่ำนางไม่ยอมให้เป็นแบบนี้!นางเองก็มีเกียรตินะ นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ เดิมทีควรจะล้ำค่าสูงส่ง สามารถเลือกราชบุตรเขยดีดีได้แต่ตอนนี้นางมีทางเลือกอะไรล่ะ?ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีพระเชษฐาแบบนั้น นางคงไม่ต้องทำให้มาถึงจุดนี้หรอกนางแค่อยากจะช่วยตนเองเท่านั้น แล้วมันผิดตรงไหน? ถ้าหากทำได้ นางก็ไม่อยากไปทำร้ายใครทั้งนั้น นางเป็นคนที่มดแค่ตัวเดียวก็ยังทำใจเหยียบไม่ลงด้วยซ้ำ"รบกวนท่านลุงฟู่ด้วย ข้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคารวะให้ฟู่จิ้นเชินอีกครั้ง ถอยไปที่ประตูวงกลมทางนั้นเฉินเซียงถลึงตาใส่ห้องนั้น คารวะให้ฟู่จิ้นเชินอีกครั้ง "รบกวนท่านลุงฟู่ช่วยเหลือด้วย องค์หญิงใหญ่พวกรเาจะไปรออ๋องเจวี้ยนที่นั่น"พูดจบนางก็รีบเดินไปหาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นฟู่จิ้นเชินส่ายหัวเขาก็เหมือนรู้ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกอยู่ในสภาพไหน มาเจอกับฝ่าบาทต้าชื่อแบบนั้น นางเองอันที่จริงก็น่าสงสารแต่ว่า ท้ายสุดแล้วนางก็ยังไม่ฉลาดพอ เส้นทางที่เดินได้ นางกลับเดินอย่างสะเปะสะปะแต่พูดมาก็ถูก นางเติบโตมาที่สุสานจักรพรรดิ ไม่ค่อยได้พบเจอกับผู้คนสักเท่าไร และย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1804
ก่อนหน้านี้ทรมานหมอฟู่ไว้มาก สาวใช้นั่นยังบอกว่าหมอฟู่กับนายท่านเป็นอะไรอะไรกันอีก ป้าหนิวเห็นแล้วไม่สบอารมณ์องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ถูกนางเหลือบมองใส่แบบนี้จนอายไปเฉินเซียงกลับถลึงตามองแผ่นหลังป้าหนิวเจ้าคนชั้นต่ำ นังคนชั้นต่ำ กล้ามามององค์หญิงใหญ่พวกนางแบบนี้เรอะฟู่จิ้นเชินตอนนี้จึงหมุนตัวหันไปมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ถามขึ้นว่า "องค์หญิงใหญ่จะพบอ๋องเจวี้ยน เพราะอยากให้อ๋องเจวี้ยนพาท่านไปเมืองหลวงหรือ? ถ้าหากมีเป้าหมายนี้ เช่นนั้นข้าบอกท่านไว้ได้เลย ว่าท่านยังออกจากเมืองเจ้อไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกับอันเหนียนผู้บริหารท้องถิ่นโหยวสามฝ่ายตกลงกันแล้ว ตอนนี้ประตูเมืองปิดอยู่ ใครอยากจะออกจากเมือง ต้องยื่นจดหมายออกจากเมืองมา ถ้าบนต้องมีผู้บริหารท้องถิ่นโหยวใต้เท้าอันและหมอฟู่สามคนลงนาม ขาดไปสักคนก็ไม่ได้ถ้าหากไม่มีจดหมายออกจากเมืองที่มีนามทั้งสาม ใครก็ออกไปไม่ได้ทั้งนั้นแล้วอาการป่วยอย่างองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ฟู่จาวหนิงไม่มีทางปล่อยนางออกไปแน่ไหนจะเรื่องที่นางจะตามอ๋องเจวี้ยนไปอีกฟู่จิ้นเชินตอนนี้รู้สึกว่าสมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก แค่คิดก็รู้แล้ว ฟู่จาวหนิงจะยอมให้อ๋องเ
