บทที่ 479

"สมัยก่อนท่านลุง เหมือนจะไม่ค่อยชอบของสีดำนัก"

เสิ่นเสวียนรู้สึกว่าตนเองถูกใบไม้บังตาเข้าแล้ว

ท่านลุงหลังจากอายุมากขึ้นก็กลัวตายเป็นพิเศษ รวมถึงของที่เกี่ยวข้องกับความตาย กระทั่งเสื้อผ้าเองส่วนใหญ่ก็เป็นสีแดง น้ำเงินเข้ม เทาอ่อนอะไรพวกนี้ ไม่เคยชอบสีดำเลย

รองเท้ายาวกับรองเท้าก็ล้วนเป็นสีน้ำเงินเข้ม

แล้วเขาทำไมจึงไปหาจี้ธรรมชาติสีดำมาคู่หนึ่งล่ะ แล้วยังคอยเอามาคลึงเล่นในมืออยู่ตลอดด้วย?

ลุงลั่วเองก็หน้าเปลี่ยนสี

"นายท่าน"

เขาไม่กล้าพูดต่อ

แต่ว่า ความหมายก็คือ หินดาราคู่นั้น ก็เป็นสิ่งที่ท่านผู้เฒ่ารองตระเตรียมมาให้นายท่านจริงๆ น่ะหรือ?

ครู่หนึ่ง สีหน้าพวกเขาล้วนเคร่งขรึมขึ้นมา

เสิ่นเสวียนสีหน้าดูใจเย็นกว่าพวกเขา

เขาคิดๆ พูดกับฟู่จาวหนิงว่า "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ระหว่างนี้ข้ากลับไปต้าชื่อสักครั้งได้หรือไม่ จะส่งผลกระทบกับการรักษาไหม?"

"ไม่ได้ ร่างกายของท่านจะรับไม่ไหวเอา" ฟู่จาวหนิงส่ายหัวทันที

"นายท่าน ตอนนี้การรักษาเร่งด่วนกว่า" ลุงลั่วพวกเขาเองก็รีบเตือน

"เรื่องอื่นยังไม่ต้องพูด ต้องส่งคนพาท่านพ่อท่านแม่ออกจากบ้านสองเสียก่อน" เสิ่นเสวียนพูดเช่นนี้ก็คือสงสัยในตัวท่านผู้เฒ่า