บทที่ 1922

ฟู่จาวหนิงเปิดกล่องอก ก็พบว่าด้านในเป็นของสีดำเทาชิ้นหนึ่ง ใช้กระดาษห่อไว้แน่นหนา ทรงสี่เหลี่ยม มองไม่ออกว่าเป็นอะไร

"ท่านอาจารย์ นี่มันอะไรหรือ?"

"มันคือเครื่องหอมน่ะ"

ผู้อาวุโสจี้ตีมือนางที่คิดจะแกะกระดาษออก ตำหนิขึ้นว่า "อย่าแกะ ห่อเอาไว้ดีแล้ว เขาไม่ใช่มีอารามโยวชิงอยู่หรือ? ในอารามทุกวันต้องจุดเครื่่องหอมแน่ๆ เช่นนั้นเขาอาจจะเป็นคนที่ชอบเครื่องหอมก็ได้ เครื่องหอมนี้ เป็นสิ่งที่อาจารย์ได้มาก่อนหน้านี้แบบไม่ตั้งใจ ด้านในมีแปดกล่องเล็ก เครื่องหอมในกล่องต้องจัดการเอง ว่ากันว่าจุดแล้วจะมีกลิ่นไม้หอมที่ทำให้จิตใจสงบ"

ต่งฮ่วนจืออยู่ข้างๆ ก็ยิ้มแล้วบอกว่า "ศิษย์น้องหญิง เครื่องหอมกล่องนี้มูลค่าไม่ธรรมดาเลย แต่ก่อนเจ้าพันธมิตรจะซื้อจากท่านอาจารย์สามพันตำลึง อาจารย์ก็ยังไม่ยอมขาย"

"แล้วก็ ซือถูไป๋ตอนนั้นก็เคยเห็นเครื่องหอมกล่องนี้ อยากจะซื้อด้วยเหมือนกัน บอกว่าย่าของเขาชอบมาก แต่อาจารย์ก็ขี้เกียจจะให้เขา"

"แพงขนาดนี้เชียว?"

ถ้าอย่างนั้นตอนที่จุด มันไม่ใช่เหมือนเผาเงินทิ้งหรอกหรือ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตนเองยังเป็นพวกสามัญชนอยู่ ที่ดันรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเหมือนกับการเผาเงินทิ้ง

"แน่นอ