Mag-log inShare
บทที่ 1977
Kaugnay na kabanata
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1978
"แล้วมันไม่ควรหรือ?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นทำท่าทางเหมือนสับสนมากมองออกว่านางรู้สึกจริงๆ ว่าต้องรอเซียวหลันยวนกลับมากินด้วยกันจึงจะถูก"ความเร็วในการกินข้าวของพวกท่าน ไม่เหมือนกับเขา ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังอยู่กลางป่ากลางเขาด้วย อยู่ระหว่างเดินทาง ของที่ต้มเสร็จแล้วก็ต้องรีบกิน ไม่มีความจำเป็นต้องมารอให้ครบคน ใครก็ไม่รุ้ทั้งนั้นว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรขึ้น" ฟู่จาวหนิงอธิบายออกมาอย่างอดทนถึงอย่างไรก็ตัดสินใจเดินทางมาด้วยกันแล้ว ยังต้องเดินทางด้วยกันอีกระยะหนึ่ง พูดให้ชัดเจนไว้ก่อนดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งพูดทุกวันหลังจากนี้"แต่ว่า...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น กินไปเถอะ" ฟู่จาวหนิงตัดบทองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอธิบายรอบเดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าต้องมาอธิบายตลอด นางเองก็ทำไม่ได้หรอกถึงอย่างไรนางก็ยกชามขึ้นกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว"ท่านน้าเฉิง..."องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นฟู่จาวหนิงกินอย่างไม่ทุกข์ร้อน ก็อดมองไปทางฮูหยินเฉิงไม่ได้"พวกเรารอก่อน" ฮูหยินเฉิงเอ่ยขึ้นในฐานะที่นางเป็นผู้อาวุโส เรื่องจะกินก่อนที่เซียวหลันยวนจะกลับมานางยิ่งทำไม่ได้เลยถ้าเผื่ออีกเดี๋ยวเซียวหลันยวนไม่พอกิน นางก็ย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1979
ฮูหยินเฉิงไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมนี้นักโดยเฉพาะที่ฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ยังพูดว่า คนยังอยู่ระหว่างเดินทาง อยู่กลางทาง ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึน กินข้าวได้ก็รีบๆ กินไปก่อนเสียผลลัพธ์คือตอนที่นางพูดให้รีบกินข้าว เซียวหลันยวนที่เป็นถึงท่านอ๋องกลับไปเด็ดดอกไม้มาให้นางอยู่ช่อดอกไม้ป่านั่น วางไว้บนรถม้าจะได้สักกี่วัน? จะว่าไป ข้างทางก็ยังมีดอกไม้ป่าอีกตั้งมากมายนี่? แค่มองก็พอแล้ว ต้องเด็ดมาแบบนี้ด้วยว่างกันเสียจริง"ไม่เป็นไร ข้ายังไม่ค่อยหิวมาก"ชิงอีตักน้ำมาให้เขาล้างมือ จากนั้นก็ไปตักข้าวต้มให้เขาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเสี่ยวเยว่เอาดอกไม้ช่อนั้นไปที่รถม้า ไม่นานนักก็หยิบแจกันใบหนึ่งออกมาใส่น้ำ ความอิจฉาในดวงตาแทบจะทะลักออกมาแล้วนางอิจฉามากจริงๆ!ฮูหยินเฉิงอาจจะไม่มีอารมณ์ชวนฝันแบบนี้ แต่นางมีนี่นาก่อนหน้านี้เรื่องราวมากมายที่ได้ยินหรือเห็นมา ก็รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนดีกับฟู่จาวหนิงแค่ไหน แม้ว่านางจะอิจฉา แต่ก็ไม่ได้ถึงกับสะเทือนใจขนาดนั้นแต่เมื่อครู่ที่เห็นอ๋องเจวี้ยนส่งดอกไม้ช่อนี้ให้ฟู่จาวหนิงกับมือ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาอย่างสิ้นเชิงชายหนุ่มสูงส่งเย็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1980
หลายหมื่นตำลึงก่อนหน้านี้ที่จ่ายแทนฮูหยินเฉิง ฟู่จาวหนิงก็กลัวว่าเขาจะไม่มีเงินแล้วแต่เขาก็ไม่ได้จนขนาดนั้น"ไม่ว่าอย่างไร ต่อให้หนิงหนิงไม่เป็นหมอ แค่จะดูแลเรื่องเสื้อผ้าอาหารการกินนั้นไม่มีปัญหาอยู่""เช่นนั้นก็ดี ของพวกนี้ข้าก็ส่งให้พ่อข้าแล้วกันนะ แต่ว่า ข้าเองก็หาเงินได้นะ หากท่านต้องการเงินจริงๆ ข้าก็หาให้ได้" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"ข้ากล้าดูถูกหมอเทวดาเสียที่ไหน? เจ้ารู้ไหมว่ายาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจของเจ้า เม็ดนึงมันขายได้ตั้งเท่าไร?"เซียวหลันยวนเองก็ไม่เคยรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงขัดสนด้วยวิชาแพทย์ของนาง ทั้งชาตินี้นางไม่มีวันขัดสนแน่นอนดังนั้น สามีภรรยาทั้งสองอย่างพวกเขาก็เป็นเศรษฐีต่อไปเถอะฮูหยินเฉิงกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนั่งอยู่ข้างๆ ส่งสายตาเข้ามาเป็นระยะพอเห็นว่าเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงตอนที่กินยังตัวชิดติดกันขนาดนั้น เอาแต่กระซิบกระซาบกันไม่หยุด ทั้งสองคนรู้สึกขัดหูขัดตามาก"อายวน ลมแรงขึ้นมาแล้ว รีบกินเถอะ กินเสร็จจะได้รีบเดินทาง" ฮูหยินเฉิงเอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหว"ท่านน้าเฉิงกินเสร็จแล้วหรือ?" เซียวหลันยวนเห็นว่านางวางชามลงแล้วลวี่กั่วที่อยู่ข้างๆ ยังกินอยู่เลย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1981
แต่ไม่ว่าฮูหยินเฉิงจะมีความเห็นแค่ไหน เส้นทางถัดจากนี้ โอกาสที่พวกนางจะได้คุยกับเซียวหลันยวนก็มีน้อยถึงน้อยมากบางครั้งขบวนเพิ่งสั่งพัก ตอนที่พวกนางลงจากรถม้า ก็รู้ว่าเซียวหลันยวนพาฟู่จาวหนิงไปหาน้ำใกล้ๆ แล้วบอกว่าหาน้ำ อันที่จริงคือสองสามีภรรยาแค่เลี่ยงคนมากๆ หนีออกไปเที่ยวเล่นต่างหากบางครั้งพวกเขาจะเอาผลไม้ป่ากลับมาหลายพวง บางครั้งก็หอบดอกไม้ป่ากลับมาช่อหนึ่ง บางครั้งยังหิ้วปลากลับมาอีกหลายตัวถึงอย่างไรคนอื่นอาจไม่รู้ แต่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองออกว่าฟู่จาวหนิงดีอกดีใจมาก เพราะทุกครั้งที่กลับมานางก็จะยิ้มละไม ดวงตาเป็นประกายนั่นคือหญิงสาวที่ถูกรักคนหนึ่งแล้วมีอยู่สองครั้ง ที่นางกระทั่งถูกเซียวหลันยวนแบกกลับมาบอกว่าไปนั่งตกแดดอยู่บนหินใหญ่ก้อนหนึ่งแล้วง่วงจนหลับไป เซียวหลันยวนไม่อยากปลุกนาง ดังนั้นจึงแบกนางกลับมาพอเข้าเมือง ตอนเข้าพักในโรงเตี๊ยม ห้องของสองสามีภรรยาก็อยู่ห่างจากพวกเขาไปไกลลิบ พอเข้าห้องก็ไม่ออกมาอีกเลยแต่ว่า มีอสองครั้งที่พวกเขาออกไปเดินเที่ยวบนถนนยามค่ำคืน ตอนที่กลับมาก็หอบของกินเล่นกลับมาหลายห่อองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะอย่างไรก็กินไม่ค่อยลง แต่พวกเสี่ยวเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1982
เมืองเล็กที่ชื่อจื่อซวีแห่งนี้มีลักษณะกระจายตัวเป็นอักษร 品ด้านหน้าส่วนใหญ่เป็นร้านค้าและตลาด และยังมีคนที่คอยดูแลรถม้าให้อาหารม้าโดยเฉพาะอีกด้วย พื้นที่ก็ไม่เล็กเลย ค่อนข้างคึกคักทีเดียว พอเห็นรถม้าหลากหลายรูปแบบและผู้คนที่เดินไปเดินมา องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็รู้สึกว่าแปลกใหม่ดี"ท่านน้าเฉิง ระหว่างทางท่านบอกอยู่ตลอดว่าเป็นเมืองเล็กๆ ข้าก็คิดว่าจะเล็กมากๆ คิดไม่ถึงว่าจะคึกคักขนาดนี้"โดยเฉพาะฮูหยินเฉิงยังบอกนางอีกว่า ตลาดนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งของเมืองเล็กนี้ ส่วนที่พักของคนยังอยู่ด้านหลัง"สถานที่นี้เดิมทีก็ไม่ได้คึกคักขนาดนี้ หลายสิบปีมานี้ ยอดเขาโยวชิงค่อยๆ มีชื่อเสียงขึ้น คนก็แวะมามากขึ้น นอกจากนี้ ถนนที่ลอดใต้ยอดเขาโยวชิงเองก็ถูกขยายออกมาแล้ว คนที่สัญจรไปมาก็มากขึ้น พอมาถึงจื่อซวีก็เป็นจุดพักที่เหมาะเหม็งพอดี""ลอดยอดเขาโยวชิงออกไปที่ใดหรือ?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถามฮูหยินเฉิงยิ้มๆ ตอบว่า "ไปถึงสถานที่หนึ่งที่ชื่อว่าโป๋ไห่ โป๋ไห่ทางนั้นหลายปีนี้ก็คึกคักขึ้นมาเช่นกัน มีการซื้อขายของทะเลบางอย่างที่นั่น ดังนั้นพวกนักชิมบางคนจึงไปที่เมืองโป๋ไห่ ที่นั่นสามารถได้กินอาหารทะเลที่สถานที่อื่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1983
"แม่นาง เจ้าอยากจะซื้ออาหารทำเลหรือ? เจ้าพวกนี้ไม่เหมือนกับปลาในแม่น้ำที่พวกเรากินกันปกตินะ เจ้าอาจจะปรุงมันไม่เป็นด้วยซ้ำ" มีคนพิจารณาฟู่จาวหนิงกับเสี่ยวเยว่"เมื่อครู่เหมือนจะเห็นว่าฮูหยินเฉิงกลับมาแล้ว?" มีคนกลับสังเกตเห็นถึงจุดนี้"ฮูหยินเฉิงกลับมาแล้วหรือ? ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็นัดเหล่าว่านได้แล้วใช่ไหม? งั้นก็ซื้อไว้หน่อย ให้เหล่าว่านช่วยเราจัดการปลาปูให้หน่อย!"คนที่ร้องขึ้นมาอย่างลิงโลดนี้ เห็นได้ชัดว่าอยากกินมาตลอด"คุณหนู ท่านคงไม่ได้คิดจะซื้อพวกนี้หรอกกระมัง?" เสี่ยวเยว่เห็นฟู่จาวหนิงมองปูในตะกร้าไม้ไผ่ นางเหมือนรู้ว่านี่คือปู แต่ไม่เหมือนกับปูแม่น้ำที่เคยเห็นมา ก้ามใหญ่กว่ากันมาก ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวยังเป็นสีฟ้าอีกเปลือกของเจ้านี่ดูเหมือนจะแข็งเอามากๆ นางเองก็จัดการไม่เป็น ถึงอย่างไรก็ไม่เคยเห็นมาก่อน"สิ่งนี้ อร่อยมากเลยนะ" ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ิคดว่าจะมาเห็นปูทะเลที่นี่ ข้างๆ ยังมีกุ้งมังกรตัวใหญ่อีกด้วยเจ้าพวกนี้ไปเอามาจากไหนกันเนี่ย?ในทะเลแคว้นเจามีเจ้าพวกนี้ด้วยหรือ?แต่หลังจากได้เห็นนางก็น้ำลายสอเสียแล้วแล้วยังมีหอยทะเลอีกด้วย เอามาทำพริกเกลือนี่อร่อยจัดๆ เลย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1984
ฮูหยินเฉิงถึงอย่างไรก็ไม่สบอารมณ์ฟู่จาวหนิงจริงๆนี่เป็นหญิงสาวที่เกินความเข้าใจที่นางเคยรู้จักมาจริงๆ กิริยาท่าทางก็ตรงไปตรงมา ชอบก้าวเท้ายาวๆ เหมือนสายลม เวลาหัวเราะก็เห็นฟัน เสียงหัวเราะก็ไม่มีปิดบังตอนที่กินก็ไม่มีการยับยั้งควบคุม ปริมาณการกินของฟู่จาวหนิงยังมากกว่านางและองค์หญิงใหญ่รวมเข้าด้วยกันอีก บางครั้งกระทั่งแอบใช้มือขโมยกินด้วย พอถูกเซียวหลันยวนจับได้ก็ทำหน้าทะเล้นใส่ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างทางพอเห็นอะไรที่นางสนใจก็จะหยุดลง บางครั้งก็หายเข้าไปในป่าครึ่งค่อนวันไม่รู้ไปทำอะไรทั้งที่บอกว่าจะเร่งเดินทาง แต่กลับถูกนางถ่วงเอาไว้หลายวันเซียวหลันยวนเองก็ยังตามใจนาง"ไม่รู้ว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนเคยเห็นของทะเลพวกนั้นจริงไหม"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากถึงอย่างไรนางก็ไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อครู่ตอนได้กลิ่นคาวทะเล นางยังรู้สึกรับไม่ค่อยได้เลยของที่เหม็นขนาดนั้นจะเอาเข้าปากได้อย่างไรกัน?นางรู้สึกคาดหวังให้อ๋องเจวี้ยนเห็นฟู่จาวหนิงตอนที่ทำของเหล่านี้ แล้วเกิดความรังเกียจและตกใจขึ้นมาฮูหยินเฉิงระหว่างทางก็ดูไม่สบอารมณ์ฟู่จาวหนิงมาก แต่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1985
ชื่อเสียงของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น เหตุผลสำคัญส่วนใหญ่มาจากเจ้าของอุทยานคนก่อนสร้างไว้ หรือก็คือสามีของฮูหยินเฉิงนั่นเองพูดได้ว่า ทั้งเมืองจื่อซวีตอนนี้ที่คึกคักได้ขนาดนี้ ถือว่าเป็นผลงานของเจ้าอุทยานเช่นกัน"ตอนที่ท่านลุงเจ้าอุทยานยังมีชีวิตอยู่ ทุกปีจะออกทั้งเงินลงทั้งแรง พาคนไปสร้างถนนสร้างสะพานไปทั่วเมือง ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่มีขบวนพ่อค้าเดินทางมา ก็มักจะเชิญพวกเขากินข้าวร่ำสุรา พยายามแนะนำเมืองจื่อซวีนี้อย่างเต็มที่ และก่อนที่พวกเขาจะจากไปก็ยังมอบของขวัญให้พวกเขาอีกไม่น้อย หวังว่าหลังจากพวกเขาออกไปแล้ว จะบอกเล่าเรื่องเมืองจื่อซวีให้กับคนภายนอกได้ฟังบ้าง"เซียวหลันยวนเล่าเรื่องอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นกับเมืองจื่อซวีให้ฟู่จาวหนิงฟัง"การค้าของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นเองก็ทำไปถึงภายนอกด้วย ด้านนอกเองก็พูดถึงเมืองจื่อซวีอยู่ไม่น้อย ดังนั้นจึงค่อยๆ มีชื่อเสียงขึ้นมา บวกกับยอดเขาโยวชิง ความนิยมก็มากขึ้นเรื่อยๆ คนในเมืองล้วนรู้ถึงคุณูปการที่อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นทำไว้ จึงได้เคารพต่ออุทยานเขาเฉิงอวิ๋นกัน"ฟู่จาวหนิงฟังถึงตรงนี้ ก็ครุ่นคิดแล้วถามขึ้น "หรือก็คือ คนในเมืองตอนนี้ดีกับฮูหยินเฉิงมาก...""ส่ว
Pinakabagong kabanata
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2016
ฟู่จาวหนิงยื่นหัวออกมามอง จึงพบว่าจุดที่เจ้าอารามยืนอยู่นั้นแปลกประหลาดหน่อยๆตรงหน้าเขามีแท่นหินแท่นหนึ่ง ด้านบนไม่รู้สลักอะไรไว้ แล้วยังมีรางที่ดูซับซ้อนอยู่ ปลายรางมีลูกปัดหยกหลายขนาดหลายสีฝังอยู่ด้วยแท่นหินนั้นสูงประมาณเอวเขาด้านหน้าคือหน้าต่างหินธรรมชาตินั่นตอนนี้เป็นช่วงกลางวัน แสงด้านนอกสาดส่องเข้ามา ดังนั้นในถ้ำจึงไม่มืดนักแต่ว่าฟู่จาวหนิงยังพบว่าในถ้ำภูเขานี้ รอบๆ ยังมีเสาหินบางส่วนยื่นออกมา เสาหินทุกต้นฝังลูกปัดหยกขนาดกำปั้นเด็กเอาไว้เม็ดหนึ่งนางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที จึงก้าวออกไปข้างๆ สองก้าว เข้าหาเม็ดที่อยู่ใกล้ที่สุด ก้มหน้าลงไปดูแน่นอน รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ ไม่ควรเข้าไปแตะสุ่มสี่สุ่มห้า นี่เป็นมารยาท ดังนั้นนางจึงเพียงแค่มอง ไม่ยื่นมือออกไปเพียงแต่พอมองดู ฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึงนี่มันอะไรกันเนี่ย?ก่อนหน้านี้ฮูหยินเฉิงถึงกับต้องแจ้นไปเมืองหลวงไกลนับพันลี้เพื่อกำไลหยกดาราตงฉิงวงหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นเซียวหลันยวนยังเคยบอกว่า หยกดาราตงฉิงตอนนี้หายากมาก ถึงอย่างไรตงฉิงก็หายสาบสูญไปแล้วแต่ตอนนี้ที่นางเห็นนี่มันอะไรกัน?ลูกปัดหยกขนาดเท่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2015
พอคิดแบบนี้ ในใจนางก็มีความหวังพรั่งพรูออกมาพวกเขาเดินผ่านประตูหลัง ก็มองเห็นบันไดที่ทอดยาวลงด้านล่างด้านหลังยอดเขาโยวชิงผืนนี้ มองออกไปเป็นทิวเขาที่ทอดยาวผืนหนึ่ง แต่ก็ยังเตี้ยกว่ายอดเขาโยวชิงอยู่มาก"นี่จะไปคุยกันที่ไหนหรือ?"คุยกันในหออู๋จิ้งที่พักของเจ้าอารามยังสงบไม่พออีกหรือไรกัน?เอาจริงๆ ยอดเขาโยวชิงทั้งลูกก็เงียบสงบมากพอแล้ว"ไม่รู้สิ" เซียวหลันยวนสีหน้ายังคงสงบเขาเองก็ไม่รู้ว่าเจ้าอารามจะพาพวกเขาไปคุยกันที่ไหนหลังจากลงไป ก็มีอุโมงค์หินที่มาราวหินเส้นหนึ่ง เหมือนเจาะออกมาจากหน้าผาอย่างไรอย่างนั้น เดินผ่านไปได้พร้อมกันแค่สองคนองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหลังจากลงมาก็เหลือบมองลงไปด้านล่าง หน้าผาลึกทำเอานางสันหลังวาบเลยทีเดียวนางกลัวขึ้นมาหน่อยๆแต่ด้านหน้าก็ไม่เห็นหลังของเจ้าอารามโยวชิงแล้ว เซียวหลันยวนเองก็ยังคงจับมือฟู่จาวหนิงไว้แน่น ยิ่งทำให้นางดูโดดเดี่ยวน่าสงสารขึ้นไปอีกนางหันกลับไป ก็เห็นซางจื่อที่เดินตามหลังมาอย่างไร้ซุ่มเสียงเดินมาพักหนึ่ง เลี้ยวหนึ่งโค้ง ก็มองเห็นเข้ากับถ้ำหินธรรมชาติ ด้านบนมีเถาวัลย์หนามอยู่มากมาย ห้อยลงมาบนศีรษะฟู่จาวหนิงมองเถาวัลย์เหล่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2014
ฟู่จาวหนิงเกิดความรู้สึกเมื่อครู่ขึ้นอีกครั้งฮูหยินเฉิงดูจะเชื่อฟังง่ายไปหน่อยแล้ว อารมณ์นั่นสลายเร็วเกินไปไหม?เพราะคำพูดแผ่วเบาสองคำนั่นของเจ้าอารามหรือ?หรือจะบอวก่า เจ้าอารามมีบารมีแข็งแกร่งมาก แค่คำพูดที่เขาพูด คนอื่นก็เกิดความคิดโต้แย้งประท้วงอะไรไม่ได้ทั้งสิ้นเลยหรือ?กลายเป็นว่าเชื่อฟังคำของเขาไปทั้งหมด?"ข้าอยากจะคุยกับพวกเขาสักหน่อย เจ้าลงเขาไปก่อนเถอะ ออกมานานแล้ว ธุระที่อุทยานเขา เจ้เาองก็ต้องไปจัดการอยู่"เจ้าอารามยังคงพูดเสียงอ่อนโยนกับฮูหยินเฉิงฮูหยินเฉิงลุกขึ้นมา"ได้ เช่นนั้นข้าขอลงเขาก่อน ถ้ามีเรื่องอะไร เจ้าอารามก็ส่งคนมาหาข้าได้เลย"เจ้าอารามพยักหน้าให้เบาๆองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ลนลานขึ้นมา เดิมทีนางก็ไม่ค่อยชอบเรื่องที่ฮูหยินเฉิงปีนเกลียวเอาแต่เรียกนางว่าอาฝูอยู่แล้ว แต่ฮูหยินเฉิงเองก็คิดจะช่วยนางเรื่องแต่งเข้าจวนอ๋องเจวี้ยนจริงๆพอมีฮูหยินเฉิงอยู่ บางทีอาจจะช่วยนางพูดได้บ้าง ให้เจ้าอารามโยวชิงช่วยเหลือนางหน่อยตอนนี้ฮูหยินเฉิงไปแล้ว แล้วถ้านางมีหลายคำพูดที่พูดออกมาลำบากล่ะ?ข้างกายนางเองก็ไม่มีใครที่ใช้ได้ด้วย รู้สึกโดดเดี่ยวเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2013
"นี่เป็นชาที่อายวนปลูกเอาไว้ในอดีต มีชื่อว่ายอดชาหิมะ" เสียงของเจ้าอารามยังคงเหมือนสายลมแผ่วเบา ฟังแล้วเหมือนได้รับการปลอบประโลมฟู่จาวหนิงอดมองไปทางเขาไม่ได้นางมีความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทั้งที่เจ้าอารามไม่ได้ปลอบองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตรงๆ แท้ๆ แต่เขาที่พูดมาแค่คำสองคำ สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับสงบลงมาแล้ว นี่มันพลังมารอะไรกันเนี่ย?นี่ยิ่งทำให้ใจของฟู่จาวหนิงยิ่งระแวดระวังขึ้นไปอีกนางหันสายตาออกเล็กน้อย และสบเข้ากับถังอู๋เจวี้ยนพอดี เขากำลังมองนางอย่างเป็นห่วงหน่อยๆ พอเห็นว่าสีหน้านางไม่เปลี่ยน ถังอู๋เจวี้ยนก็ยิ้มขึ้นมาฟู่จาวหนิงมองเห็นถึงแววปลื้มใจจากในรอยยิ้มของเขาปลื้มใจ? เขาจะปลื้มใจทำไมกัน? ฟู่จาวหนิงไม่เข้าใจสุดๆ"ชานี้รสชาติดีจริงๆ" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหลังจากที่ดื่มชา ความน้อยเนื้อต่ำใจก็หายไปแล้ว ดูแล้วเหมือนเป็ดขนฟูถูกลูบให้เรียบลง กลับมาอ่อนโยนว่าง่ายอีกครั้งฟู่จาวหนิงมองการเปลี่ยนแปลงในช่วงสั้นๆ นี้ของนาง ในใจระแวดระวังขึ้นไปอีกนางมองไปทางเซียวหลันยวนอีกครั้งเซียวหลันยวนหรุบตาไม่มองนาง แต่กุมมือนางไว้ คลึงนิ้วของนางเบาๆ มองไม่ออกว่าจับความผิดปกติอะไรได้ห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2012
"อายวน หน้าของเจ้าดีขึ้นแล้วนี่ แล้วทำไมยังต้องสวมหน้ากากอยู่ตลอดด้วย?"ฮูหยินเฉิงอันที่จริงก็ถูกหน้าตาของเซียวหลันยวนทำให้ตะลึงไปเช่นกันนางเองก็ไม่ได้เห็นหน้าตาเซียวหลันยวนมานานแล้วตอนยังเด็กกับตอนนี้ต้องต่างกันอยู่แล้วหลังจากโตขึ้นมา ใบหน้าเซียวหลันยวนก็มีแผลเป็นพิษอยู่ตลอด มีครั้งหนึ่ง นางเคยเห็นเขาตอนที่ไม่สวมหน้ากาก แต่ก็เห็นแผลเป็นข้างนั้นเข้าพอดีเพราะแผลเป็นพิษนั้นมันสะดุดแทงตามาก มองจนนางต้องสูดลมหายใจเลยทีเดียว ดังนั้นนางจึงจำหน้าตาจริงๆ ของเซียวหลันยวนไม่ได้แต่ก็พอรู้ว่ารูปหน้าดีจมูกโด่งเป็นสัน อวัยวะบนหน้าดูมีมิติพวกนั้นดูหล่อเหลาไปเสียหมดตอนนี้พอได้เห็นใบหน้าสมบูรณ์แบบของเซียวหลันยวนจริงๆ นางจึงรู้สึกตกตะลึงมากต้องรู้ด้วย ว่าฮูหยินเฉิงเองเป็นคนที่มีภูมิคุ้มกันชายงามอยู่ ถึงอย่างไรก็เคยเห็นเจ้าอารามโยวชิงมาแล้ว จะมีสักกี่คนที่หน้าตาดีไปกว่าเขา?ฮูหยินเฉิงยังรู้สึกเศร้าและเสียใจอยู่หน่อยๆ"เด็กอย่างเจ้านี่จริงๆ เลย ข้ายังคิดว่าหน้าของเจ้ายังไม่หายดี แผลเป็นพิษนั่นก็ลือกันไปในเมืองหลวงว่าเลวร้ายแสนสาหัส หลายวันนี้ข้าเองก็รู้สึกเสียใจแทนเจ้าไปไม่น้อย เจ้าหายดีแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2011
ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากต่อตัวเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงก่อนหน้านี้ นางยังรู้สึกมาตลอด ว่ารูปร่างเขาน่าจะเป็นคนชราผมสีเงินที่ดูมีท่วงท่าเหมือนเซียนนางยังคิดว่าตนเองควรจะให้ความเคารพกับเขาระดับหนึ่งด้วยแต่ว่า ใครก็ได้บอกนางทีว่านี่ คนคนนี้ คือเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงหรือ?!ฟู่จาวหนิงตอนที่เห็นคนคนนั้นก็ตะลึงงันไปแล้วให้นางจินตนาการอย่างไรก็คงนึกไม่ออก ว่าเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงจะเป็นแบบนี้!ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น คิ้วยาวดั่งภาพวาด ดวงตาหงส์งอนขึ้นเล็กน้อย ดวงตามีประกายดาว สันจมูกโด่งตรง ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดูเหมือนกลีบดอกไม้ที่รอเด็ดไปดอมดม...นางๆๆ! นางงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว!อายุของเขา ดูแล้วน่าจะประมาณถังอู๋เจวี้ยนนี่เอง สามสิบต้นๆ ได้ และผิวของเขายังขาวเหมือนหิมะ ทำให้เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนเหมือนฉาบไว้ด้วยแสงนวลนี่ไม่ใช่เทพเซียนจากตำหนักไหนลงมาจุติหรอกหรือ?ไหนล่ะคนแก่คนเฒ่า?ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงพบว่า เพราะอะไรในโถงถึงเงียบขนาดนี้ นั่นเพราะว่า องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ตาพร่ามัว จมดิ่งอยู่กับความสับสนของตนเองเช่นกันเด็กคนนี้ ไม่รู้ว่าเข้ามาเห็นแล้วยังจะงงงันอีกนานแค่ไหนฮูหย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2010
พรวด เรื่องนี่ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาดมากซางจื่อตอนนี้ก็รับศิษย์แล้ว อายุยังไม่เท่าไรเลยนี่ ยิ่งไปกว่านั้นพอมองสามคนนี้แล้ว ถ้าอยู่ภายนอกถือว่าเป็นยอดฝีมือได้เลย"ถ้าเป็นแบบนี้ วิชายุทธ์ของซางจื่อก็ยอดมากเลยสิ?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา"อืม ดีมากเลยล่ะ"ชิงอีหันกลับมาเอ่ยคำหนึ่ง "แน่นอนว่ายังสู้ท่านอ๋องไม่ได้"ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้วนางไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่มองไปรอบๆ"ดูอะไรหรือ?" เซียวหลันยวนถาม"ก่อนหน้านี้ถังอู๋เสวียนไม่ใช่เข้ามาแล้วหรอ? เขาไปไหนแล้วล่ะ?" ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะพูดว่า ถังอู๋เจวี้ยนเข้ามาแล้วพอได้ยินว่าเจ้าอารามปิดด่านจึงกลับไปแล้วหรือเปล่าความคิดต่อถังอู๋เจวี้ยนของนางตอนนี้ซับซ้อนมากแล้วยังอยากจะไปพิสูจน์ที่มาของเขาด้วย ว่าใช่เพื่อนออนไลน์ของนางหรือเปล่า ลุงที่เขาบอก จะมีตัวตนอยู่จริงไหม ยิ่งไปกว่นั้นตายไปในทะเลเพลงที่เมืองชายแดนจริงหรือเปล่าถ้าหากอาจารย์ที่นางกับผู้อาวุโสจี้อุปโลกขึ้นมา "ชน" กับลุงของถังอู๋เจวี้ยนเข้าจริงๆ เช่นนั้นนางก็พูดลำบากแล้วจริงๆแล้วอีกฝ่ายก็ดันถนัดวิชาแพทย์ขึ้นมาด้วยพอดีอีกแล้วญาติของเขาชิงถงนี่ ยังต้องยอมรับอยู่อีกไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2009
ฟู่จาวหนิงมองออกไป เห็นชายหนุ่มร่างสูงสง่าคนหนึ่งนางรู้สึกว่า นี่น่าจะเป็นซางจื่อเพราะเขามีความสง่าราศีที่ยากจะบรรยาย บางทีอาจมีสาเหตุจากการเติบโตและอยู่เป็นเวลานานในสถานที่แห่งนี้"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"เซียวหลันยวนพยักหน้า เขาสวมหน้ากากซางจื่อหันหน้ามองมาทางฟู่จาวหนิง คารวะให้เล็กน้อย"เชิญท่านอ๋องพาพระชายาไปด้วยกัน ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้าไปแล้ว""ได้"เซียวหลันยวนกวักมือมาทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเดินออกมา"คนนี้คือซางจื่อหรือ?""ใช่แล้ว""ดูสง่าราศีดี" ฟู่จาวหนิงมองแผ่นหลังซางจื่อที่จากไป"อื๋อ?" เซียวหลันยวนบีบมือนาง "เจ้านี่จริงๆ เลย อย่าชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าข้านักได้ไหม""ก็แค่ชื่นชมเท่านั้นไม่ได้หรือ?""อืม ไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกลั้นขำ "ท่านเองก็พอเถอะ นี่ขนาดคนข้างกายเจ้าอารามก็ยังหึงเนี่ยนะ"แต่ว่า ฮูหยินเฉิงพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปหาเจ้าอารามแล้ว ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าต้องรีบไป ไม่เช่นนั้นให้เจ้าอารามรอนานคงจะเสียมารยาท"เสี่ยวเยว่ ไป๋หู่ นำของขวัญติดไปด้วย"เซียวหลันยวนเห็นไป๋หู่กับเสี่ยวเยว่อุ้มกล่องไว้คนละใบ "เจ้าเตรียมของขวัญไว้สองชิ้นเลยหรือ?"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2008
ผ่านไปครู่หนึ่งฟู่จาวหนิงเลิกม่านเตียงออก เดนหาผ้าเช็ดมือไปทั่วหลังจากเช็ดเสร็จนางก็จัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเอง ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นไป๋หู่"ไป๋หู่ ยกน้ำเข้ามาหน่อย"เซียวหลันยวนนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้ลมหายใจยังคงไม่สงบเขาเมื่อครู่เหมือนพุ่งขึ้นสวรรค์ อยู่ในแดนเซียนที่สวยงาม คิดไม่ถึงว่ามือของฟู่จาวหนิง...พอได้ยินฟู่จาวหนิงเรียกไป๋หู่ให้เอาน้ำเข้ามา เขาก็หัวเราะร่าขึ้น เพราะตอนที่ฟู่จาวหนิงพูดน้ำเสียงยังดูสงบมาก ฟังไม่ออกเลยว่านางเพิ่งทำเรื่องอะไรไปบางที เพราะเป็นหมอนางจึงดูสงบสติอารมณ์ได้มากหรือเปล่า?ไป๋หูนำน้ำเข้ามา วางไว้แล้วก็ออกไปฟู่จาวหนิงรีบล้างมือพอเห็นว่าบนเตียงยังไม่ขยับ นางก็เหลือบมองไป "ท่านยังไม่ลุกหรือ?""มันเกินจะบรรยาย ชวนฝันไม่รู้ลืม"เซียวหลันยวนตอบนางมาแบบนี้หลังม่านฟู่จาวหนิงเมื่อครู่เดิมทียังดีอยู่ ไม่ได้อายอะไร แต่พอได้ยินเขาถอนหายใจพูดความรู้สึกนี้มา นางกลับหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที"น่าเกลียด"เอาเปรียบเขาแล้วยังจะทำสำออยคิดไม่ถึงว่าจะทำให้เขานอนจนลุกไม่ขึ้นอยู่นานเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา ตอนนี้เขาอารมณ์ดีแล้ว ความหึงหวงที่พ
