บทที่ 1827

"ถ้าอย่างนั้นก็พูดออกมาตรงๆ ท่านเองก็ไม่ใช่คนมีนิสัยคิดมากนี่"

ตอนที่ฟู่จาวหนิงพูด เซียวหลันยวนก็กวักมือมาทางนางแล้ว ให้นางมานั่งข้างๆ จากนั้นจึงเอาน้ำแกงถ้วยหนึ่งยกมาตรงหน้านาง

"นี่คือรังนกเลือดหายากตุ๋น รีบชิมเร็ว"

พูดจบเขาก็หันไปทางฟู่จิ้นเชิน "เอาด้วยไหม?"

ฟู่จิ้นเชินตอนนี้ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถามว่าเขาจะเอาไหม แต่มันมีอยู่แค่ถ้วยเดียวเท่านั้น นี่ตุ๋นมาให้จาวหนิงไม่ใช่เรอะ แล้วเขายังกล้าพูดว่าเอาได้รึ?

"ไม่ล่ะ ให้จาวหนิงกินก็พอ นางช่วงนี้เหนื่อยหนักมากจริงๆ"

ฟู่จิ้นเชินพูดเช่นนี้ เซียวหลันยวนกลับร้องเรียกคน "ยกเข้ามาเลย"

พอสิ้นเสียงเขา ก็เห็นหงจั๋วถือถาดเข้ามาจากประตู

บนถาดยังมีถ้วยเคลือบขาวลายทองแบบเดียวกันใบหนึ่ง ดูแล้วเหมือนกับของฟู่จาวหนิงไม่ผิดเพี้ยน

"คุณชายฟู่ ตุ๋นไว้ให้ท่านถ้วยหนึ่งด้วยเช่นกัน กินตอนที่ยังร้อนเถิด" หงจั๋วบอก

พอเปิดฝาถ้วยออก ก็เป็นรังนกเลือดเช่นกัน

เซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ "เดิมทีข้าก็ไม่ใช่คนที่ขี้งกนักหรอก"

ท่าทางนั้นเหมือนจะดูหยิ่งๆ อยู่หน่อยๆ ด้วย

ฟู่จาวหนิงอดขำขึ้นมาไม่ได้ เซียวหลันยวนตอนนี้ดูมีอารมณ์เหมือนเด็กๆ กล้ามาแย่พ่อของนางด้วย