로그인공유
บทที่ 1826
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1827
"ถ้าอย่างนั้นก็พูดออกมาตรงๆ ท่านเองก็ไม่ใช่คนมีนิสัยคิดมากนี่"ตอนที่ฟู่จาวหนิงพูด เซียวหลันยวนก็กวักมือมาทางนางแล้ว ให้นางมานั่งข้างๆ จากนั้นจึงเอาน้ำแกงถ้วยหนึ่งยกมาตรงหน้านาง"นี่คือรังนกเลือดหายากตุ๋น รีบชิมเร็ว"พูดจบเขาก็หันไปทางฟู่จิ้นเชิน "เอาด้วยไหม?"ฟู่จิ้นเชินตอนนี้ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถามว่าเขาจะเอาไหม แต่มันมีอยู่แค่ถ้วยเดียวเท่านั้น นี่ตุ๋นมาให้จาวหนิงไม่ใช่เรอะ แล้วเขายังกล้าพูดว่าเอาได้รึ?"ไม่ล่ะ ให้จาวหนิงกินก็พอ นางช่วงนี้เหนื่อยหนักมากจริงๆ"ฟู่จิ้นเชินพูดเช่นนี้ เซียวหลันยวนกลับร้องเรียกคน "ยกเข้ามาเลย"พอสิ้นเสียงเขา ก็เห็นหงจั๋วถือถาดเข้ามาจากประตูบนถาดยังมีถ้วยเคลือบขาวลายทองแบบเดียวกันใบหนึ่ง ดูแล้วเหมือนกับของฟู่จาวหนิงไม่ผิดเพี้ยน"คุณชายฟู่ ตุ๋นไว้ให้ท่านถ้วยหนึ่งด้วยเช่นกัน กินตอนที่ยังร้อนเถิด" หงจั๋วบอกพอเปิดฝาถ้วยออก ก็เป็นรังนกเลือดเช่นกันเซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ "เดิมทีข้าก็ไม่ใช่คนที่ขี้งกนักหรอก"ท่าทางนั้นเหมือนจะดูหยิ่งๆ อยู่หน่อยๆ ด้วยฟู่จาวหนิงอดขำขึ้นมาไม่ได้ เซียวหลันยวนตอนนี้ดูมีอารมณ์เหมือนเด็กๆ กล้ามาแย่พ่อของนางด้วย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1828
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพอมองไปทางฟู่จิ้นเชิน พ่อลูกทั้งสองคนก็เข้าใจ ว่าพวกเขาเดาถูกแล้ว"แม่นางจูคนนั้น เป็นหลานสาวของใต้เท้าโหยวหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม"ถูกต้อง"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเงยหน้าขึ้นมาเพราะหลังจากที่องครักษ์ตระกูลจูเข้าเมืองมาหาเขา ก็เล่าที่มาที่ไปของเรื่องออกมา เขาจึงได้รู้ว่าหลานสาวหลังจากเข้าเมืองกลับไม่ได้มาหาเขากับฮูหยิน แต่หลังจากหาข่าวก็ตรงไปที่โรงหมอเลยยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเขาเข้ามาพอเห็นเสี่ยวเยว่กับสืออี ถามถึงจูเฉียนเฉี่ยน สีหน้าของทั้งสองคนก็ยากจะบรรยายเลยทีเดียวสืออีแค่บอกกับเขาคำหนึ่ง "แม่นางจูเอาแต่อาละวาดจะขอพบผู้มีพระคุณ"พอได้ยินองครักษ์ของตระกูลจูบอกมา ผู้มีพระคุณของจูเฉียนเฉี่ยนคือฟู่จิ้นเชิน หญิงสาวคนหนึ่งพูดปาวๆ ว่าจะพบเขาให้ได้ แล้วยังไล่ตามมาตลอดทางอีก เห็นได้ชัดว่ามีจุดประสงค์อยู่ดังนั้นผู้บริหารท้องถิ่นโหยวจึงรู้สึกว่าตนเองหน้าตาป่นปี้ไม่มีชิ้นดี โดยเฉพาะอ๋องเจวี้ยนที่ยังนั่งฟังอยู่ข้างๆผู้บริหารท้องถิ่นโหยวอยากจะยกขาแล้วเผ่นเสียด้วยซ้ำ แต่หลานสาวก็ยังอยู่ที่นี่ ต้องพาคนออกไปด้วย"แล้วใต้เท้าโหยวตอนนี้คิดอะไรอยู่ล่ะ?""พระชายา เด็กคนน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1829
เสี่ยวเยว่เองก็ยอมใจจูเฉียนเฉี่ยนจริงๆจะบอกว่านางหน้าด้านหรือ ก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้จูเฉียนเฉี่ยนแค่สบตานางก็ยังไม่กล้า เอาแต่มุดหน้าแดงหนีแต่ถ้าบอกว่านางหน้าบาง นางคงจะไม่กล้าพูดว่าจะอยู่ต่อหรอกไม่รู้สึกผิดบ้างหรือไรกัน?"ถ้าหากเป็นเพราะเรื่องนี้ แม่นางจูก็ไม่จำเป็นเลยจริงๆ เพราะคุณหนูข้าจัดยาไว้ให้แล้ว หลังจากแม่นางจูกลับไปก็ต้มอาบอีกสักรอบ ดื่มยาอีกสามวันก็ไม่เป็นไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อเลย""แต่ถ้าเผื่อพิษยังไม่ออกไปจนหมดล่ะ? ถ้าเผื่อหลังจากนี้ข้ามีตรงไหนไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร? อยู่ที่นี่ต่อยังวางใจเสียกว่า"เสี่ยวเยว่รู้สึกว่าตนเองเป็นแค่สาวใช้ เรื่องบางเรื่องก็พูดให้เกินเลยไปไม่ได้จูเฉียนเฉี่ยนดื้อแพ่งจะอยู่ต่อ นางก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร"ถ้าหากเจ้าคิดจะอยู่ต่อ เช่นนั้นก็ต้องไปบอกกับคุณหนูกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเองแล้ว ข้าตัดสินใจให้ไม่ได้หรอก""แล้วพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?""พวกเขาอยู่กันที่โถงหน้า"จูเฉียนเฉี่ยนอดถามขึ้นไม่ได้ "แล้วผู้มีพระคุณของข้าล่ะ?"เสี่ยวเยว่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ "คุณชายฟู่เองก็อยู่ด้วย"นางควรจะไปบอกคุณชายฟู่เสียหน่อยไหม ให้เขาหลบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1830
เจ้าก็ยังรู้นี่ว่ายังมีข้าเป็นลุง!ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวยืนขึ้นมา พานางหมุนไปหาอ๋องเจวี้ยน"ท่านผู้นี้คืออ๋องเจวี้ยน ทักทายท่านอ๋องเสีย"จูเฉียนเฉี่ยนเงยหน้ามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ตอนที่เห็นหน้ากากเขา นางก็สูดปากออกมาทีหนึ่ง แล้วคิดไปถึงข่าวลือว่าใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนพังยับไปแล้วเมื่อก่อนหน้านี้"ข้าน้อยคารวะอ๋องเจวี้ยน"จูเฉียนเฉี่ยนสะกดความตกตะลึงกับความอยากรู้อยากเห็นในใจลงมา คารวะให้กับเซียวหลันยวนเซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "กลับไปกับใต้เท้าโหยวเถอะ"เขาเห็นแก่หน้าผู้บริหารท้องถิ่นโหยวถึงอย่างไรผู้บริหารท้องถิ่นโหยวก็เป็นศิษย์พี่ของอันเหนียน สำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นคนของตนเองผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพอได้ยินคำของเขาก็แอบถอนใจโล่ง อ๋องเจวี้ยนไม่คิดจะคิดเล็กคิดน้อยกับจูเฉียนเฉี่ยนแล้ว"ขอบคุณท่านอ๋อง เฉียนเฉี่ยน ไปเก็บของซะพวกเราจะไปกันแล้ว"จูเฉียนเฉี่ยนรู้สึกเสียใจ อันที่จริงนางรู้ว่าตอนนี้ตนเองจำเป็นต้องรีบออกจากที่นี่กับท่านลุงจึงจะถูกแต่นางมองไปทางฟู่จิ้นเชิน กลับรู้สึกว่าถ้าต้องไปแบบนี้ นางคงจะมามีปฏิสัมพันะ์กับฟู่จิ้นเชินได้ยากแล้ว ท่านลุงจะต้องให้ค
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1831
"แม่นางจู ตอนนั้นข้าแค่ทำไปส่งๆ เจ้าไม่ต้องมาจดจำไว้ในใจหรอก อย่าให้ข้าต้องมาเสียใจกับการกระทำในครั้งนั้นเลย" ฟู่จิ้นเชินเอ่ยขึ้นจูเฉียนเฉี่ยนตาแดงก่ำ รีบสูดจมูกอดกลั้นไว้ หมุนตัววิ่งออกไปหนังหน้านางหนามาก แต่ก็ไม่ได้หนาถึงขนาดนั้นถูกอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จิ้นเชินพูดแบบนี้ นางก็ราวกับถูกตบฉาดหน้าไปสองที เจ็บปวดอย่างรุนแรง"ท่านอ๋องพระชายาโปรดให้อภัยด้วย คุณชายฟู่โปรดให้อภัยด้วย ข้าจะพานางออกไปทันที!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยววันนี้หน้าตาไม่มีเหลือ รีบถอยออกไป"กลับไปก่อน มีของอะไรข้าจะให้คนมาเก็บไป!" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวบอกกับไฉ่เอ๋อร์ "ประคองแม่นางของเจ้าไปกับข้าซะ!"พูดว่าประคอง อันที่จริงความหมายของเขาคือถ้าให้จูเฉียนเฉี่ยนกลับไปไม่ได้ ก็ต้องลากนางกลับไปยังดีที่ไฉ่เอ๋อร์เข้าใจความหมายของเขา ไล่ตามจูเฉียนเฉี่ยน รีบดึงนางเอาไว้ "แม่นาง รีบตามใต้เท้าผู้บริหารท้องถิ่นไปเร็ว!"จูเฉียนเฉี่ยนตอนนี้จึงโดนทั้งผลักทั้งดึง ขึ้นไปบนรถม้าผู้บริหารท้องถิ่นโหยวผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมองนางหน้าขรึม"พ่อแม่ของเจ้าสั่งสอนเจ้ามาแบบนี้เรอะ?""ท่านลุง ข้า..."จูเฉียนเฉี่ยนก้มหน้า ตนเองก็รู้สึกห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1832
แล้วก็นะ ที่นางอยากแต่งกับฟู่จิ้นเชิน ก็เพราะรู้ว่าความรักสามีภรรยาของพวกเขาดีมาก มองออกได้ว่าฟู่จิ้นเชินเป็นชายหนุ่มที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกและดูแลคนเป็นดังนั้นนางจึงยิ่งชอบเขาขึ้นไปอีก"ข้าก็แค่อยากให้เขาแบ่งความรักสักเล็กน้อยมาให้ข้าบ้างก็พอแล้ว ข้าเองก็สามารถเรียกฮูหยินฟู่ว่าพี่สาวได้ด้วย หลังจากนี้ข้ากับพวกเขาก็ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ไม่ได้หรือไรกัน?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกเหมือนมีอารมณ์ขุ่นมัวมาจุกอยู่ที่อกเด็กคนนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่? ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ได้กัน?"เจ้าอยากจะมีชีวิตมีสุขกับพวกเขา แล้วเจ้าเห็นว่าพวกเขายอมที่จะรับเจ้าเข้าไปไหม?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าถ้านี่เป็นลูกสาวเขาเอง เขาคงได้ตบเรียกสตินางไปแล้วน่าเสียดายที่เป็นหลายสาวของฮูหยินเขา"พวกเขาเดิมทีก็มีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ทำไมจะต้องเพิ่มอีกคนเข้าไปด้วยกัน? ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะยอมไหม? ฮูหยินฟู่เป็นฮูหยินหลักคนเดียวไม่ดีหรือ? ทำไมจะต้องมาต้อนรับผู้หญิงอีกคนเข้าไปเรียกตนเองว่าพี่สาวด้วย? สมมติว่าเจ้าเป็นฮูหยินฟู่ เจ้าจะยอมไหม?""ข้า..."จูเฉียนเฉี่ยนลองแทนที่ดู ก็พูดอะไรไม่ออกนางเองก็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1833
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพาจูเฉียนเฉี่ยนกลับมาจวนแล้วส่งให้ฮูหยิน ส่วนตนเองก็รีบกลับไปหาฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงได้ยินแล้วก็รู้สึกเกินคาด"ท่านบอกว่า ตระกูลจูปลูกไร่ยามาตลอดหลายปีนี้หรือ?""ใช่!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตื่นเต้นมาก "ข้าน้อยเพิ่งจะถามจากเฉียนเฉี่ยนเมื่อครู่ นางเอารายการชุดหนึ่งออกมา เป็นชนิดวัตถุดิบยาที่ไร่ยาตระกูลจูเก็บเกี่ยวมาในช่วงสองปีนี้"เขารีบเอารายการนั้นออกมา ยื่นส่งไปให้ฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเหลือบมองผาดหนึ่ง ในนี้มีวัตถุดิบยาหลายชนิดที่นางต้องการ ยิ่งไปกว่านั้นบนรายการยังเขียนจำนวนที่เก็บไว้ในคลังของพวกเขาตอนนี้อย่างชัดเจน ปริมาณไม่น้อยเลย!"วัตถุดิบยาเหล่านี้ของตระกูลจู พวกเราต้องการมัน"ฟู่จาวหนิงพูดกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตรงๆ"ตระกูลจูเดิมทีจะจัดการวัตถุดิบยาเหล่านี้อย่างไร?" เซียวหลันยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจึงถามขึ้น"เดิมทีนำมาขายให้กับพันธมิตรโอสถใต้หล้าหรือไม่ก็โรงยาทงฝู แต่คนของพันธมิตรโอสถยังไม่ได้ไปที่ตระกูลจู แต่คุณชายซือถูคนนั้นของโรงยาทงฝูมีติดต่อกับตระกูลจูไว้แล้ว"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพูดถึงจุดนี้ จู่ๆ ก็คิดออกถึงรายละเอียดหนึ่ง"ผู้เฒ่าจูอัน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1834
นี่คือเงื่อนไขของจูเฉียนเฉี่ยนผู้บริหารท้องถิ่นโหยวไม่รู้จะรับอย่างไร แต่ความจริงเป็นเช่นนี้จูเฉียนเฉี่ยนคิดจะใช้วัตถุดิบยาตระกูลจูเหล่านั้น มาช่วงชิงโอกาสที่จะได้อยู่ข้างกายฟู่จิ้นเชินนางรู้อยู่แล้วว่าบังคับไม่ได้ ดังนั้นจึงแค่อยากได้เวลาสองสามวันที่จะอยู่ด้วยกัน ไม่กล้าพูดเงื่อนไขให้ฟู่จิ้นเชินมาแต่งงานกับนาง"นางนี่ใจกล้าไม่เบา"น้ำเสียงที่พูดคำนี้ของเซียวหลันยวนค่อนข้างเย็นเยียบผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าถ้าเฉียนเฉี่ยนยังอยู่ที่นี่ ไม่แน่อ๋องเจวี้ยนอาจจะตบนางคว่ำไปเลยก็ได้"ข้าเองก็เตือนนางแล้ว...""ดูท่าคำเตือนของเจ้ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด" เซียวหลันยวนเยาะเย้ยขึ้นมา น้ำสเียงของเขาทั้งเย็นทั้งเยียบ "ถ้าข้าต้องการวัตถุดิบยาของตระกูลจู จะมีช่องให้นางมาเสนอเงื่อนไขรึ?"ช่างน่าขันฟู่จาวหนิงฟังอารมณ์โกรธของเขาออก ยื่นมือไปทาบบนหลังมือเขาแทบจะในทันที เซียวหลันยวนพลิกมือมาจับมือนางไว้ ถูกการกระทำเล็กๆ ของนางมาปลอบเช่นนี้ ก็เหมือนไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นแล้วฟู่จาวหนิงไม่อยากให้เรื่องราวต้องทำให้เขาลำบากใจ ถ้าหากเขาใช้อำนาจกดดันตระกูลจู นั่นก็คงบีบเอาวัตถุดิบย
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
