LOGINShare
บทที่ 1830
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1831
"แม่นางจู ตอนนั้นข้าแค่ทำไปส่งๆ เจ้าไม่ต้องมาจดจำไว้ในใจหรอก อย่าให้ข้าต้องมาเสียใจกับการกระทำในครั้งนั้นเลย" ฟู่จิ้นเชินเอ่ยขึ้นจูเฉียนเฉี่ยนตาแดงก่ำ รีบสูดจมูกอดกลั้นไว้ หมุนตัววิ่งออกไปหนังหน้านางหนามาก แต่ก็ไม่ได้หนาถึงขนาดนั้นถูกอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จิ้นเชินพูดแบบนี้ นางก็ราวกับถูกตบฉาดหน้าไปสองที เจ็บปวดอย่างรุนแรง"ท่านอ๋องพระชายาโปรดให้อภัยด้วย คุณชายฟู่โปรดให้อภัยด้วย ข้าจะพานางออกไปทันที!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยววันนี้หน้าตาไม่มีเหลือ รีบถอยออกไป"กลับไปก่อน มีของอะไรข้าจะให้คนมาเก็บไป!" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวบอกกับไฉ่เอ๋อร์ "ประคองแม่นางของเจ้าไปกับข้าซะ!"พูดว่าประคอง อันที่จริงความหมายของเขาคือถ้าให้จูเฉียนเฉี่ยนกลับไปไม่ได้ ก็ต้องลากนางกลับไปยังดีที่ไฉ่เอ๋อร์เข้าใจความหมายของเขา ไล่ตามจูเฉียนเฉี่ยน รีบดึงนางเอาไว้ "แม่นาง รีบตามใต้เท้าผู้บริหารท้องถิ่นไปเร็ว!"จูเฉียนเฉี่ยนตอนนี้จึงโดนทั้งผลักทั้งดึง ขึ้นไปบนรถม้าผู้บริหารท้องถิ่นโหยวผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมองนางหน้าขรึม"พ่อแม่ของเจ้าสั่งสอนเจ้ามาแบบนี้เรอะ?""ท่านลุง ข้า..."จูเฉียนเฉี่ยนก้มหน้า ตนเองก็รู้สึกห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1832
แล้วก็นะ ที่นางอยากแต่งกับฟู่จิ้นเชิน ก็เพราะรู้ว่าความรักสามีภรรยาของพวกเขาดีมาก มองออกได้ว่าฟู่จิ้นเชินเป็นชายหนุ่มที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกและดูแลคนเป็นดังนั้นนางจึงยิ่งชอบเขาขึ้นไปอีก"ข้าก็แค่อยากให้เขาแบ่งความรักสักเล็กน้อยมาให้ข้าบ้างก็พอแล้ว ข้าเองก็สามารถเรียกฮูหยินฟู่ว่าพี่สาวได้ด้วย หลังจากนี้ข้ากับพวกเขาก็ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ไม่ได้หรือไรกัน?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกเหมือนมีอารมณ์ขุ่นมัวมาจุกอยู่ที่อกเด็กคนนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่? ทำไมถึงมีความคิดแบบนี้ได้กัน?"เจ้าอยากจะมีชีวิตมีสุขกับพวกเขา แล้วเจ้าเห็นว่าพวกเขายอมที่จะรับเจ้าเข้าไปไหม?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าถ้านี่เป็นลูกสาวเขาเอง เขาคงได้ตบเรียกสตินางไปแล้วน่าเสียดายที่เป็นหลายสาวของฮูหยินเขา"พวกเขาเดิมทีก็มีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ทำไมจะต้องเพิ่มอีกคนเข้าไปด้วยกัน? ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะยอมไหม? ฮูหยินฟู่เป็นฮูหยินหลักคนเดียวไม่ดีหรือ? ทำไมจะต้องมาต้อนรับผู้หญิงอีกคนเข้าไปเรียกตนเองว่าพี่สาวด้วย? สมมติว่าเจ้าเป็นฮูหยินฟู่ เจ้าจะยอมไหม?""ข้า..."จูเฉียนเฉี่ยนลองแทนที่ดู ก็พูดอะไรไม่ออกนางเองก็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1833
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพาจูเฉียนเฉี่ยนกลับมาจวนแล้วส่งให้ฮูหยิน ส่วนตนเองก็รีบกลับไปหาฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงได้ยินแล้วก็รู้สึกเกินคาด"ท่านบอกว่า ตระกูลจูปลูกไร่ยามาตลอดหลายปีนี้หรือ?""ใช่!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตื่นเต้นมาก "ข้าน้อยเพิ่งจะถามจากเฉียนเฉี่ยนเมื่อครู่ นางเอารายการชุดหนึ่งออกมา เป็นชนิดวัตถุดิบยาที่ไร่ยาตระกูลจูเก็บเกี่ยวมาในช่วงสองปีนี้"เขารีบเอารายการนั้นออกมา ยื่นส่งไปให้ฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเหลือบมองผาดหนึ่ง ในนี้มีวัตถุดิบยาหลายชนิดที่นางต้องการ ยิ่งไปกว่านั้นบนรายการยังเขียนจำนวนที่เก็บไว้ในคลังของพวกเขาตอนนี้อย่างชัดเจน ปริมาณไม่น้อยเลย!"วัตถุดิบยาเหล่านี้ของตระกูลจู พวกเราต้องการมัน"ฟู่จาวหนิงพูดกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตรงๆ"ตระกูลจูเดิมทีจะจัดการวัตถุดิบยาเหล่านี้อย่างไร?" เซียวหลันยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจึงถามขึ้น"เดิมทีนำมาขายให้กับพันธมิตรโอสถใต้หล้าหรือไม่ก็โรงยาทงฝู แต่คนของพันธมิตรโอสถยังไม่ได้ไปที่ตระกูลจู แต่คุณชายซือถูคนนั้นของโรงยาทงฝูมีติดต่อกับตระกูลจูไว้แล้ว"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวพูดถึงจุดนี้ จู่ๆ ก็คิดออกถึงรายละเอียดหนึ่ง"ผู้เฒ่าจูอัน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1834
นี่คือเงื่อนไขของจูเฉียนเฉี่ยนผู้บริหารท้องถิ่นโหยวไม่รู้จะรับอย่างไร แต่ความจริงเป็นเช่นนี้จูเฉียนเฉี่ยนคิดจะใช้วัตถุดิบยาตระกูลจูเหล่านั้น มาช่วงชิงโอกาสที่จะได้อยู่ข้างกายฟู่จิ้นเชินนางรู้อยู่แล้วว่าบังคับไม่ได้ ดังนั้นจึงแค่อยากได้เวลาสองสามวันที่จะอยู่ด้วยกัน ไม่กล้าพูดเงื่อนไขให้ฟู่จิ้นเชินมาแต่งงานกับนาง"นางนี่ใจกล้าไม่เบา"น้ำเสียงที่พูดคำนี้ของเซียวหลันยวนค่อนข้างเย็นเยียบผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าถ้าเฉียนเฉี่ยนยังอยู่ที่นี่ ไม่แน่อ๋องเจวี้ยนอาจจะตบนางคว่ำไปเลยก็ได้"ข้าเองก็เตือนนางแล้ว...""ดูท่าคำเตือนของเจ้ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด" เซียวหลันยวนเยาะเย้ยขึ้นมา น้ำสเียงของเขาทั้งเย็นทั้งเยียบ "ถ้าข้าต้องการวัตถุดิบยาของตระกูลจู จะมีช่องให้นางมาเสนอเงื่อนไขรึ?"ช่างน่าขันฟู่จาวหนิงฟังอารมณ์โกรธของเขาออก ยื่นมือไปทาบบนหลังมือเขาแทบจะในทันที เซียวหลันยวนพลิกมือมาจับมือนางไว้ ถูกการกระทำเล็กๆ ของนางมาปลอบเช่นนี้ ก็เหมือนไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นแล้วฟู่จาวหนิงไม่อยากให้เรื่องราวต้องทำให้เขาลำบากใจ ถ้าหากเขาใช้อำนาจกดดันตระกูลจู นั่นก็คงบีบเอาวัตถุดิบย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1835
ความคิดของฟู่จาวหนิง ก็คือทางนี้ถ่วงเวลาจูเฉียนเฉี่ยนไว้ก่อน ส่วนทางนั้นพันธมิตรโอสถใต้หล้าจะไปเจรจาการค้าวัตถุดิบยากับตระกูลจูให้เสร็จสิ้นตระกูลจู เดิมทีคิดจะเอาวัตถุดิบยาขายให้กับพันธมิตรใต้หล้ากับโรงยาทงฝูอยู่แล้วเดิมทีอาจจะเอนเอียงไปทางโรงยาทงฝูหน่อย เพราะตระกูลจูอยากจะดองญาติกับซือถู ธุรกิจนั้นแน่นอนว่าทำกับเครือญาติในอนาคตน่าจะดีกว่าแต่ถ้าหากพวกเขาเอาความคิดของความคิดของผู้นำตระกูลซือถูบอกกับนายท่านจูล่ะ?"ผู้นำตระกูลซือถูอยากให้ซือถูไป๋แต่งงานกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ถ้าแค่ให้นายท่านจูรู้ว่าผู้นำตระกูลซือถูมีความทะเยอทะยานต่อการดองญาติยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เป้าหมายสูงขนาดนั้น ซือถูไป๋ตอนนี้เองก็ถูกเรียกกลับไปแล้ว ถ้านายท่านจูรู้ การจะให้มาเป็นลูกเขยของเขาก็คงเป็นไปไม่ได้แน่"ฟู่จาวหนิงจับมือเซียวหลันยวนไว้ "คนที่พันธมิตรโอสถใต้หล้าส่งไปถ้าแค่เจรจากับเขาดีดี จะต้องทำการค้าครั้งนี้สำเร็จแน่"เซียวหลันยวนพยักหน้า "ตอนที่จำเป็นก็สามารถเปิดเผยออกมาได้ วัตถุดิบยาชุดนี้จะส่งมาที่เมืองเจ้อ เมืองเจ้อตอนนี้มีโรคระบาดอยู่ พี่สาวน้องสาวของนายท่านจูกับลูกสาวตอนนี้ก็อยู่ที่นี่ แล้วยังเกี่ยว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1836
ฮูหยินโหยวป้าของนางหลังจากรู้เรื่องที่นางทำ ก็เกือบจะให้นางต้องนั่งคุกเข่าสำนึกผิดแต่ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวยังกล่อมนางไม่ได้ ฮูหยินโหยวต่อให้จะดุด่านางอย่างไร ก็ยังแก้ไขความคิดของจูเฉียนเฉี่ยนไม่ได้ฮูหยินโหยวรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังขึ้นมา"ข้าเองก็เคยเห็นคุณชายฟู่แล้ว เขาดูเป็นคนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งจริงๆ อ่อนโยนมีมารยาท แล้วยังมีความรู้อีก ถ้าหากเขาอายุยังน้อย แล้วยังไม่แต่งงาน นั่นก็คู่ควรกับเจ้าอย่างเหลือเฟือ แต่พวกเจ้าไม่ได้เกิดมาในช่วงเวลาเดียวกัน! เขามีภรรยามีลูกสาวแล้ว ความรักต่อภรรยาคนทั้งเมืองหลวงก็รู้กันหมด ว่าเป็นสิ่งที่ความเป็นความตายพรากจากกันไม่ได้""แล้วก็ ลูกสาวของเขาก็เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน เจ้าคิดจะไปเป็นแม่คนที่สองของพระชายาอ๋องเจวี้ยน เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรไหม?"จูเฉียนเฉี่ยนฟังแล้วก็ไม่ค่อยยินยอมนัก"ข้าไม่ดีตรงไหนกัน? ทำไมถึงจะไม่คู่ควร? ท่านป้าคงจะลืมไปแล้ว ถ้าหากตงฉิงไม่ล่มสลายไป ท่านเองก็เป็นถึงรุ่นหลังขุนนางของตงฉิงเลยนะ ท่านย่าก็พูดแล้ว ว่าตระกูลจูแห่งตงฉิงในตอนนั้นเป็นถึง...""เจ้าหุบปากไปเลย! จูเฉียนเฉี่ยน เจ้ากังวลจนบ้าไปแล้วหรือ? ตั้งแต่เด็กจนโต พ่อแม่เจ้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1837
ข้อมูลที่จูเฉียนเฉี่ยนพูดออกมา สำหรับฮูหยินโหยวแล้วเป็นเรื่องน่าตกตะลึงมากอันที่จริงหลายปีนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะโหยวจางเหวินดีกับตนเองมาก คอยปกป้องนางอยู่ตลอดเวลา นางอยู่ในตระกูลโหยวก็มักถูกคนดูหมิ่นอยู่บ่อยๆโหยวจางเหวินเองก็ถือว่ามาจากตระกูลนักปราชญ์ ตระกูลค่อนข้างใหญ่ มีความหยิ่งทะนงองอาจ และนางก็ไปรู้จักโหยวจางเหวินตอนที่ออกท่องศึกษา ในบ้านมีเงินทอง แต่ก็ยังทำให้ตระกูลโหยวรู้สึกดูถูกอยู่ตระกูลโหยวให้ความสำคัญกับตัวตนฐานะตระกูลจูเองก็เหมือนจะมาทีหลัง เป็นครอบครัวเล็กๆ ไร้ชื่อสเียง เป็นเพราะท่านผู้เฒ่าจูแต่งงานกับภรรยาที่มีความสามารถและมั่งคั่งโหยวจางเหวินหลายปีนี้อันที่จริงก็แบกรับปัญหาเรื่องครอบครัวของนางอยู่ไม่น้อยเลยบางครั้งที่ตระกูลเกิดเรื่องอะไร บ้านฝ่ายหญิงของนางช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย ก่อนหน้าที่โหยวจางเหวินจะถูกย้ายมายังเมืองเจ้อ ก็เกือบจะถูกเนรเทศไปอยู่ยังที่ยากจนห่างไกลแล้ว นางเองก็ช่วยอะไรไม่ได้แม้แต่น้อยตอนท้ายตระกูลอันออกโรงจัดการให้เขา โยกย้ายมายังเมืองเจ้อฮูหยินโหยวเองก็อยากให้ตัวเองมีตัวตนฐานะที่ดีเหมือนกันคำพูดเหล่านั้นที่จูเฉียนเฉี่ยนพูดออกมาเมื่อครู่ ท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1838
"หมอฟู่เป็นคนแบบไหนกัน?""ทำไมจู่ๆ ถึงถามถึงหมอฟู่ขึ้นมาล่ะ? นางเป็นคนที่มีฉลาดและมีความสามารถสุดๆ แน่นอน" ฮูหยินโหยวมีความประทับใจที่ดีมากต่อตัวฟู่จาวหนิงถ้าไม่ใช่นางเข้ามา พวกเขาอาจจะต้องรับกรรมไปเต็มๆ ผู้ประสบภัยกับคนป่วยมากขนาดนี้ ไม่มีหมอไม่มีวัตถุดิบยา คงจะตายกันไปไม่น้อยเลยเช่นนั้นนายท่านของบ้านนางคงจะรักษาตำแหน่งราชการนี้ไว้ไม่ได้แล้ว หัวก็อาจจะถูกตัดด้วยองค์จักรพรรดิไม่พิจารณาถึงความยากลำบากที่แท้จริงด้วย ถึงอย่างไรขอแค่เกิดผลลัพธ์แย่ๆ ก็จะหาคนมาถามหาความรับผิดชอบทันทีดังนั้น ฟู่จาวหนิงจึงถือเป็นผู้มีบุญคุณต่อครอบครัวพวกเขาเลยก่อนหน้านี้ฟู่จิ้นเชินก็เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลจู เท่ากับว่าพ่อลูกคู่นั้นช่วยพวกเขาเอาไว้"ข้ารู้ว่านางมีความสามารถ ข้าเองก็นับถือนางและชอบนางเช่นกัน แต่นางเดิมทีก็ทำอะไรเด็ดขาด แล้วยังเป็นคนที่ทำอะไรน่าตกใจอีกด้วย! ท่านคิดดู นางสามารถถอนหมั้นกับรัฐทายาทเซียว จากนั้นก็หันไปเลือกสามีใหม่ได้ในวันแต่งงาน เรื่องแบบนี้ถ้าลือออกไป จะไม่มีใครบอกว่านางหน้าด้านหรือ?""นี่ก็..."ตอนนั้นฟู่จาวหนิงแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนอย่างไร ฮูหยินโหยวเองก็เคยได้ยินมา
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
