เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 152
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 153
อันห่าวถลึงตามอง นอนอยู่ตรงนั้นอย่างว่าง่าย มองดูเซี่ยซื่อ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง นิ้วของนางเกี่ยวนิ้วของฟู่จาวหนิงเอาไว้"จาวหนิง" เสียงของเซี่ยซื่อสั่นเล็กน้อย ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "อันห่าวนางไม่กลัวเจ้า นางชอบเจ้า"อันห่าวใสซื่อบริสุทธิ์ ความชอบก็ตรงไปตรงมา น้อยมากที่จะมีคนเข้าใกล้นางได้เช่นนี้ตั้งแต่พบกันครั้งแรก และยอมเข้าหาตัวตนเอง ดังนั้นพอเห็นท่าทางของอันห่าว เซี่ยซื่อจึงดีใจมาก"พี่สาวเป็นหมอ สามารถไล่โรคร้ายบนตัวอันห่าวออกไปได้" ฟู่จาวหนิงยิ้มให้หลินอันห่าวดวงตาสุกใสของหลินอันห่าวเต็มไปด้วยความเชื่อใจ นางพยักหน้าฟู่จาวหนิงปักลงไปอีกหลายเข็ม หลินอันห่าวหนังตาค่อยๆ ปิดลง หลับไหลไปแล้ว"จาวหนิง อันห่าวหลับไปแล้วหรือ?" เซี่ยซื่อถามขึ้นเสียงแผ่ว"ถูกต้อง ข้าแทงจุดชีพจรช่วยให้หลับนอนแก่นาง นางต้องพักผ่อนสักครู่ แล้วข้าจะตรวจนางให้อย่างละเอียด" ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา จับชีพจรให้กับหลินอันห่าว แลพบว่าร่างกายของนางไม่เลวนัก แต่มีเลือดลมหลายแห่งไหลเวียนไม่ดีนางยืนขึ้นมา เดินออกประตูไป ตรงไปด้านหน้าคนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่ ยกเท้าขึ้นถีบหน้าอกเขาคนรับใช้นั่นถูกนางพัดจนหน้าหงาย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 154
"ท่านอ๋อง บนเขานั่น ซือถูไป๋เคยช่วยชีวิตพระชายาเอาไว้ แล้วยังเอาอกเอาใจพระยาชาอย่างดีอีกด้วย" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้น "ซือถูไป๋ ท่านอ๋องรู้จักกระมัง"อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองเขาผาดหนึ่งเขาเองก็เคยเห็นซือถูไป๋ครั้งสองครั้ง และเคยได้ยินชื่อเสียงของซือถูไป๋ด้วย ที่คนพูดกันว่าคุณชายประดุจหยกล้ำค่า จันทร์ขาวกระจ่างแสง ก็คือพูดถึงซือถูไป๋คนนี้แต่ว่า ซือถูไป๋ไปรู้จักกับฟู่จาวหนิงตอนไหนกัน"กลับไปบ้านตระกูลฟู่เสีย"อ๋องเจวี้ยนไล่เขาเสียงเย็นจงเจี้ยนติดตามฟู่จาวหนิงไม่กี่วัน ทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นปากเปราะเสียแล้ว?พอมาถึงบ้านตระกูลฟู่ หลินอันห่าวก็ตื่นขึ้นมาแล้วเซี่ยซื่อพานางออกมานอกประตู บนรถม้าล้วนเตรียมชุดสำรองเอาไว้หนึ่งชุด เสี่ยวเถากับคนใช้ของเซี่ยซื่อพานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เซี่ยซื่อเดินมาอยู่เบื้องหน้าฟู่จาวหนิง คารวะให้กับนางอีกครั้งหนึ่ง"จาวหนิง ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้เจ้า ครั้งนี้อันห่าวก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี"ดวงตาเซี่ยซื่อแดงก่ำ กระทั่งยังอยู่ในอาการตระหนกไม่มั่นคงฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกว่าเซี่ยซื่อคนนี้คารวะตนเองอย่างผิดสังเกต ว่าตามหลักการแล้วนางเป็นผู้อาวุโสกว่านะ"ท่านเอาแต่คา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 155
"เจ้าเองก็ไม่ง่ายนักเลย" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ "หลังจากคลอดอันห่าวมาก็ทำร้ายร่างกายจนมีบุตรไม่ได้อีก หลายปีมานี้หลินไห่เซิงก็เอาแต่หลงพวกภรรยาผู้น้อยกับอนุภรรยา เจ้ากับอันห่าวก็ผ่านคืนวันในบ้านตระกูลหลินอย่างลำบากเช่นกัน"ฟู่จาวหนิงเพิ่งรู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ด้วยดูท่าเซี่ยซื่อที่เป็นบ้านหลักตอนนี้จะใช้ชีวิตได้ไม่ค่อยดีในบ้านตระกูลหลินกระมังเซี่ยซื่อดวงตาก็รื้นขึ้นมา"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว จาวหนิงช่วยชีวิตอันห่าวไว้อีกครั้ง ข้าเองก็เห็นนางเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต ไหนจะตอนนี้ที่นางเป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วอีก จะขาดมารยาทไปได้อย่างไร""น้าสะใภ้รองของจาวหนิงมาแล้วหรือ?" ด้านนอกมีเสียงของฮูหยินรองดังลอดเข้ามาฮูหยินรองหลายวันนี้ไม่กล้าเข้ามาอยู่ต่อหน้าฟู่จาวหนิงเลย แต่ตอนนี้กลับเข้ามาแล้วเซี่ยซื่อยืนขึ้นมา ฮูหยินรองยื่นหน้าอยู่ที่ประตูไม่กล้าเข้ามา มองฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "จาวหนิง ข้ามาหาน้าสะใภ้รองของเจ้า เจ้าอย่าถือไม้กวาดมาไล่ตี้ข้านะ มีรุ่นหลังทำกับผู้อาวุโสเช่นนี้อย่างเจ้าเสียที่ไหนกัน"ฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไรคนเหล่านี้กำลังวางแผนต่อบ้านตระกูลฟู่ นางยังตรวจสอบออกมาไม่ไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่156
"เพราะปากของท่านมันเหม็น ไสหัวไป" ฟู่จาวหนิงสายตาเย็นชาลงมาแล้วฮูหยินรองฟู่มองท่าทีนางเช่นนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก หันตัวออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด ตอนกำลังจะออกไปก็ถลึงตามองใส่หลินอันห่าวอีกทีหลินอันห่าวถูกเซี่ยซื่อปลอบไว้แล้ว มองฟู่จาวหนิงอย่างหวาดๆฟู่จาวหนิงเดินมาข้างหน้านาง กดมือทั้งสองยื่นไปหานาง "มา อันห่าว ข้าจะเลี้ยงลูกกวาดเจ้า แต่ว่า เจ้าต้องลองเดาดูนะว่าลูกกวาดอยู่ในมือข้างไหน?"หลินอันห่าวมองมือฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น ชี้อย่างระมัดระวังไปที่มือขวา "ในนี้?"เสียงของนางแผ่วเบา"จ่างจางจ๊าง !" ฟู่จาวหนิงยิ้มออกมา แบมือขวาออกเหมือนเปิดจับรางวัล ในมือมีลูกกวาดที่ห่อกระดาษสีสันเอาไว้สองเม็ด "อันห่าวเก่งจังเลย ครั้งเดียวก็ทายถูกแล้ว มา นี่เป็นรางวัลของเจ้า"ลูกกวาดสองเม็ดวางไว้บนมืออันห่าว นางดีใจจนยิ้มออกมาเซี่ยซื่ออเห็นนางกล้าพูดคุยกับฟู่จาวหนิง แล้วยังถูกแหย่จนหัวเราะออกมาอีก น้ำตาแห่งความปีติก็ไหลรินออกมา"พวกเขาล้วนอยากจะเอาอันห่าวไปเป็นกรณีศึกษาอาการป่วยกันหมด จะเอานางไปร่วมพิธีเดิมพันโอสถ" ฟู่จาวหนิงพูดกับเซี่ยซื่อว่า "ท่านปฏิเสธไปคือถูกต้องแล้ว อันห่าวไม่เหม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่157
เขาไม่น่าพบขนาดนั้นเลยหรือ ยกมาพูดไม่ได้เลยหรือ?"ท่านอ๋อง ไปไหม?" ชิงอีถามขึ้นพระชายาเดินไปจนไม่เห็นเงาแล้วเซียวหลันยวนร้องเชอะขึ้นมา เดินตามไปพอถึงในเรือนฟู่จาวหนิง ฟู่จาวหนิงก็สั่งให้เสี่ยวเถาไปชงชา ส่วนตนเองก็ไปล้างไม้ล้างมือหลังจากเซียวหลันยวนเข้ามาในห้องนางก็สนใจอยู่แต่กับเรื่องของตนเอง จึงโมโหขึ้นมา"ข้ายังคิดว่าอย่างน้อยเจ้าก็ควรจะอธิบายอะไรบ้าง""ท่านก็น่าจะเข้าใจดีไม่ใช่หรือ ท่านปู่ข้าไม่เชื่อใจท่าน รู้สึกที่ท่านมาแต่งงานกับข้ามีลับลมคมนัย ไม่ได้มาด้วยเจตนาดี ดังนั้นถ้าข้าบอกเขาไปว่าท่านเป็นคนหาป้ายตราสีม่วงนี้มาให้ เขาจะต้องคิดมากเป็นแน่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเรื่องนี้ตัวเขาเองก็รู้อยู่เต็มอก"ดังนั้นเจ้าจึงพูดโกหกหรือ?""ท่านมาทำอะไร?" ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเซียวหลันยวนเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามาทำอะไรเพราะจงเจี้ยนบอกว่านางโมโหอยู่ ดังนั้นเขาเลยมาดูหรือ?นางโมโหแล้วเกี่ยวอะไรกับเขากัน?"เจ้าให้จงเจี้ยนมาบอกข้า บอกว่าจะให้ข้าทำเรื่องที่สอง มันคืออะไร?""ท่านรีบขนาดนี้เชียว?" ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างประหลาดใจ อยากรีบช่วยนางทำเรื่องที่สองขนาดนี้เลยหรือ?
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 158
อุทยานท่าโม่ เป็นอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งใต้ชื่อของโรงหมอเมตตาอยู่ในสถานที่ที่รวมตัวของครอบครัวร่ำรวยในเมืองหลวงเพราะว่าที่นี่จะจัดพิธีเดิมพันโอสถแล้ว ดังนั้นถนนเส้นหนึ่งด้านนอกอุทยานท่าโม่จึงมีร้านรวงมากมาย และยังมีเด็กน้อยหิ้วตะกร้าออกมาเดินเร่ขายของหวานผลหมากรากไม้อีกด้วย คึกคักอย่างมากด้านนอกอุทยานมีลานเรียบๆ ที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง เวลานี้มีรถม้ามาจอดอยู่เต็มไปหมดคนขับรถเหล่านั้นไม่เข้าไปในอุทยาน ตอนที่กำลังเฝ้ารถม้าก็ยังสามารถไปเดินตามแผงร้านซื้อของได้ และยังมีบางส่วนก็ยังจับกลุ่มกันคุยโม้ คึกคักกันใหญ่ด้านนอกอุทยานท่าโม่มีโต๊ะยาวตัวหนึ่งวางไว้ มีชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวคอยตรวจเก็บป้ายเข้าประตูอยู่ว่ากันว่า ขอแค่ให้เงินพวกเขาสักส่วนหนึ่ง ก็ยังสามารถเอาของกินเล่นเข้าไปขายได้ด้วยฟู่จาวหนิงวันนี้พาเสี่ยวเถามาด้วย นางไม่รู้ว่าที่นี่เป็นอย่างไร เผื่อต้องมีคนมาเป็นม้าเร็วอะไรแบบนี้ เสี่ยวเถาถือว่าได้ใช้งานอยู่แต่ว่า จงเจี้ยนไม่วางใจ จึงติดตามมาด้วยป้ายเข้าประตูหนึ่งชิ้นสามารถพาผู้ติดตามเข้าไปได้สองคน จึงพาพวกเขาทั้งสองเข้าไปได้พอดีฟู่จาวหนิงหยิบป้ายตราส่งให้กับชายหนุ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 159
คำพูดนี้เหมือนแทงเข้าไปในใจซุนหลานอินเลยทีเดียวนางแม้จะออกเรือนกับตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งมีท่านหญิงอยู่สองคน ท่านหยิงอวิ๋นเหยากับท่านหญิงหยวนหลิน ยิ่งไปกว่านั้นนางยังเป็นหลานสาวขององค์หญิงใหญ่อีกด้วย แต่มีแต่นางที่ไม่มีตัวตนฐานะอะไรเลยไม่ใช่องค์หญิง ไม่ใช่ท่านหญิง ไม่ใช่พระชายา คุณชายใหญ่ซ่งก็ยังพยายามศึกษาอยู่ในสำนักบัณฑิตจะเข้าร่วมการสอบเคอจวี่ในปีหน้าอยู่"นี่คือฮูหยินคุณชายใหญ่ตระกูลซ่ง องค์หญิงใหญ่คือน้าของฮูหยินน้อยของพวกเรา ตัวตนฐานะสูงส่งกว่าพวกเจ้ามากนัก!"ซุนหลานอินหน้าเปลี่ยนสี สาวใช้ข้างกายของนางรีบแจงตัวตนฐานะของนางออกมาทันที"องค์หญิงใหญ่คือน้าของนาง แล้วแม่ของนางก็เป็นองค์หญิงด้วยไหม?"ฟู่จาวหนิงคำนี้หันไปถามจงเจี้ยนนางรู้สึกแปลกจริงๆ ทำไมต้องแนะนำเช่นนี้ด้วย? บอกมาเลยว่านางเป็นลูกสาวขององค์หญิงอะไรมาก็พอแล้วนี่?จงเจี้ยนกระแอมทีหนึ่งถ้าไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงไม่รู้จักซุนหลานอินจริงๆ เขาคงคิดว่านางจงใจไปแล้วจงใจเหยียบจิตใจของซุนหลานอิน"มารดาของนางเพื่อจะออกเรือนกับตระกูลซุน ตอนนั้นจึงยอมสละตำแหน่งองค์หญิง ครั้งนั้นไท่ซ่างหวงโกรธมาก และยอมรับไป""ดังนั้น นางจึงท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 160
ซ่งหยวนหลินเดิมทีอยากจะพูดตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิงออกมาแล้ว แต่พอเห็นว่าวันนี้นางแต่งตัวธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นอ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่ได้มาด้วยกัน ลูกตาจึงกลอกกลับ เข้าไปคล้องแขนของซุนหลานอิน "ข้าไม่รู้จักหรอก"นางถ้าบอกว่าไม่รู้จักฟู่จาวหนิงก็ถือว่าพูดได้อยู่อ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงแต่งงานกันวันนั้น ฟู่จาวหนิงก็คลุมหัวเอาไว้ตลอด นางไม่เห็นหน้าตาของนางเลยขอแค่นางไม่พูด ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นนางแอบไปที่เขาจันทร์ลับฟ้ามา?"นังสารเลวคนนี้ก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยเข้ามา พิธีเดิมพันโอสถในอุทยานท่าโม่ครั้งนี้ ธรณีประตูคงจะต่ำเกินไปแล้ว หมาแมวอะไรก็ปล่อยเข้ามาหมด""ฮูหยิน ท่านอย่าไปยุ่งกับคนเช่นนี้เลย" ซ่งหยวนหลินเห็นว่าที่นี่มีคนมากมาย รู้สึกว่าไม่ใช่โอกาสลงมือที่ดีนัก "พวกเรารีบไปที่สวนหลักกันเถอะ ได้ยินว่าทางนั้นมีคนนำดอกไม้ประหลาดช่อหนึ่งออกมาด้วย รีบไปดูกัน""จริงหรือ?"ซุนหลานอินเองก็สนใจขึ้นมา ถลึงตามองฟู่จาวหนิง "เห็นแก่หน้าเจ้าแล้วกัน จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคนชั้นต่ำแบบนี้""ใช่ ฮูหยิน ไปกันๆ ส่วนพวกนี้คือเหล่าผองเพื่อนจากสำนักบัณฑิตชิงหวาของพวกเรา ข้าพาพวกเขามาดู""สำนักบัณฑิตชิงหวา ต้อ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1396
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1395
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1394
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1393
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1392
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1391
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1390
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1389
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1388
