บทที่ 1474

ดังนั้น ฟู่จิ้นเชินจึงให้เขามาด้วยตนเอง มาถามนางดูว่ามีปัญหาอะไร

แต่ว่ากลัวจะระบาดไปถึงนาง เขาเองก็เตือนจงเจี้ยนว่าอย่าเข้าใกล้นาง

"เจ้าปิดปากไว้ตลอด และไม่ได้ใช้มือไปจับเสื้อผ้านั้นใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม

"ไม่ขอรับ ผ้าที่พันมือก็ทิ้งกับเผาแล้วด้วย" จงเจี้ยนบอก

"เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ว่ากินยาลูกกลอนนี้ให้วางใจหน่อยดีกว่า" ฟู่จาวหนิงเข้าไปหยิบยา คิดจะส่งไปให้เขา

"พระชายาโยนออกมา ข้าน้อยรับได้" จงเจี้ยนรีบห้ามนางไว้

ฟู่จาวหนิงชะงัก โยนยาออกไป

จงเจี้ยนหลังจากรับยาแล้วก็กินลงไป ไม่มีลังเลแม้แต่น้อย

"ข้าจับชีพจรให้เจ้าก็แล้วกัน" ฟู่จาวหนิงบอก

"ไม่ต้องหรอก พระชายา ข้าไม่ได้แตะจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้สัมผัสจริง ก็คงไม่ได้ติดง่ายขนาดนั้นหรอกกระมัง?"

"อืม ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น"

"เสื้อผ้านั้นสีอะไร รูปร่างอย่างไร ลองบอกมาหน่อย" เซียวหลันยวนน้ำเสียงขรึมลงเล็กน้อย

จงเจี้ยนบรรยายออกมารอบหนึ่ง

หลังจากพวกเขขาได้ยินสีหน้าก็เย็นลงมา

ยืนยันแล้ว ว่านี่คือชุดของชายที่ป่วยตายในคุกคนนั้น

คิดไม่ถึงว่าขนาดคนตายไปแล้ว ชินอ๋องเซียวก็ยังคิดแผนทำร้ายแบบนี้ออกมาได้ ถอนเสื้อผ้าเขาออกมา แล้วส่งไปในบ้า