บทที่ 1441

ตอนที่ฟู่จาวหนิงกลับมา ทั้งครอบครัวยังร้องไห้กันไม่จบ น้ำตายังเช็ดกันอยู่ แต่เหมือนเช็ดเท่าไรก็ไม่หมดเสียที

นางเข้ามาในโถงใหญ่ อันห่าวเห็นนางก่อนเป็นคนแรก

อันห่าวตาเป็นประกาย ร้องเรียกนางขึ้นทันที "พี่หญิงจาวหนิง!"

เสียงนี้ ทำให้คนที่กำลังร้องไห้ตัวโยนได้สติกลับมา

พวกเขามองไปทางฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงหันหลังให้แสง เดินเข้ามาช้าๆ ท้องฟ้าแสงหิมะอยู่ด้านหลังนาง ส่องโครงร่างนางออกมาราวกับเคลือบชั้นแสงอ่อนโยนชั้นหนึ่งให้กับนาง

พอนางเข้ามา ความโศกเศร้าเหล่านั้นก็จางลงไปพอควร

เดิมทีพวกเขาก่อนหน้ายังควบคุมตัวกันไม่ได้ คิดถึงภาพความยากลำบากของแต่ละคนในช่วงสิบกว่าปีก่อน ทุกคนล้วนเศร้าเสียใจ แต่พอฟู่จาวหนิงเข้ามา พวกเขาก็เหมือนกับมองเห็นความหวังในอนาคต

อดีตสุดท้ายก็จะผ่านไป

อนาคตนั้นยังไม่เข้ามา

ฟู่จาวเฟยเองก็ไม่ละอายอีกต่อไปแล้ว "ท่านพี่!"

พอเขาเห็นฟู่จาวหนิง ก็รู้สึกเหมือนมีสิ่งยึดเหนี่ยว ไม่ว่าอย่างไร ต่อให้พ่อแม่จะคิดเล็กคิดน้อยต่ออดีตเขาที่มองศัตรูเป็นแม่แท้ๆ ถึงอย่างไรท่านพี่ก็ยอมรับเขาแล้ว มีท่านพี่คอยหนุนอยู่ เขาก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

ผู้เฒ่าฟู่เองก็ตื่นเต้นเหลือจะกล่าว รีบกวักมื