로그인공유
บทที่ 1446
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1447
เซียวหลันยวนเห็นว่าห้องขังตรงข้ามมีคนถูกโยนเข้ามาคนหนึ่งชายหนุ่มที่เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าสกปรกมอมแมมคนผู้นี้ร่างผอมโซ ตอนถูกผลักเข้ามาเท้าดูอ่อนแรงมาก เดินยังไม่ถึงสองเก้าก็ล้มลงกับพื้น แล้วจึงคลานไปอยู่บนกองฟาง จากนั้นก็นอนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ"นั่นคือใครน่ะ?" เซียวหลันยวนถามผู้คุมผู้คุมหลังจากส่งคนเข้ามาก็ลงดาลประตู ถอยห่างออกไปหลายก้าว หมุนตัวเดินออกไปพอได้ยินเซียวหลันยวนถามขึ้นมา พวกเขาสบตากันผาดหนึ่ง จากนั้นจึงตอบกลับส่งๆ ตามที่หัวหน้าคุกกำชับมา"นักโทษประหาร"หลังจากตอบกลับพวกเขาก็คิดจะรีบเดินออกไป แต่เซียวหลันยวนก็ร้องเรียกพวกเขาอีกครั้ง"โทษอะไร?"ผู้คุมตอบกลับแบบขอไปที "เรื่องนี้พวกเราก็ไม่แน่ใจ""ส่งนักโทษเข้ามาในห้องขัง ไม่ใช่ว่าต้องอธิบายสถานการณ์อย่างชัดเจนแล้วหรือ? ไม่ชัดเจนแต่พวกเจ้าก็ยังรับเข้ามา?""หัวหน้าพวกเราน่าจะรู้ ยังไม่ได้กำชับกับพวกข้า""อย่างนั้นหรือ?"เซียวหลันยวนไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัดอันที่จริงในใจผู้คุมก็ลนลานขึ้นมาเหมือนกันองค์จักรพรรดิแม้จะมารับมือกับอ๋องเจวี้ยน แต่จะมาทำลายเขาอย่างเปิดเผยแบบนี้ไม่ได้สิ มันต้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1448
"คนละชาม ดื่มเสีย""หัวหน้า นี่คืออะไร?" ดมไปพักหนึ่งก็มีกลิ่นชวนขยะแขยงขึ้นมาเลย"ยา ดีกับพวกเจ้านะ รีบดื่มลงไปเสีย"พวกเขาทำงานในคุกมานาน อันที่จริงก็ค่อนข้างใส่ใจอยู่ อย่างตอนที่หัวหน้าเคยได้ตำรับยาดีดีมา แล้วนำวัตถุดิบยาในตำรับยานั่นไปต้มเป็นยา จากนั้นคอยดื่มเป็นระยะๆ ก็สามารถขจัดความชื้นและหนาวเย็นออกจากร่างกายไปได้ทุกครั้งที่ดื่มหมดเขาก็รู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นมาพอควรตอนนี้ที่เอายาน้ำนี้ออกมาให้ เพราะเห็นว่าผู้คุมเหล่านี้ติดตามตนเองมาโดยตลอด ปกติแล้วก็เชื่อฟังดี ถ้าหากเปลี่ยนคนใหม่ไปก็เกรงว่าจะดูแลยาก ดังนั้นเขาจึงเอาใจใส่พวกเขาเป็นพิเศษนักโทษคนนั้นใครจะรู้ว่าติดโรคอะไรมา? ถึงอย่างไรก็สัมผัสไปแล้ว ดื่มยาน้ำป้องกันไว้ก่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรผู้คุมสองคนจึงทำได้แค่บีบจมูก แล้วกรอกยาน้ำชามนั้นลงไปแทบจะสำรอกออกมา"ตอนกลางคืนก็ออกไปพัดลมด้วย" หัวหน้าคุกกดเสียงต่ำเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง"ยังต้องพัดอีกหรือ?""คืนนี้หิมะจะตกหนัก อากาศจะเย็นขึ้นอีก ตอนนี้ก็แทบจะแช่มือข้าเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว ในห้องขังถ้ามีลมพัดเข้ามาอีก นั่นมันเอาชีวิตคนได้เลยนะ""คืนนี้ พัดที่ห้องนั้น พัดกลิ่นบนตัวนัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1449
ในห้องขังหนาวมากการกระทำเล็กน้อยๆ ที่พวกเขาทำในวันนี้ เซียวหลันยวนมองออกอยู่แล้ว แต่ว่าเขาก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยเดิมทีคิดจะดูว่าพวกเขามีอะไรตามมาอีก หรือแค่คิดจะให้เขาหนาวตายเท่านั้น ตอนนี้ดูแล้ว บางทีนักโทษที่ยัดเข้ามาอย่างประหลาดคนนั้นน่าจะมีปัญหาพอได้กลิ่นเหม็นที่เหมือนมีเหมือนไม่มีนั่น เซียวหลันยวนก็ล้วงเอาขวดยาเล็กสอบใบในอกออกมา เทออกมาขวดละเม็ด กินลงไปเม็ดหนึ่งคือยาแก้พิษ อีกเม็ดหนึ่งคือยารักษาความอบอุ่นยาแก้พิษนี้ เป็นเพราะเขาค่อนข้างระมัดระวัง เตรียมตัวให้พร้อมล่วงหน้าส่วนยารักษาความอบอุ่น ต้องขอบคุณฟู่จาวหนิงนักสกัดยาตัวน้อยร่างกายอุ่นขึ้นมาทันที ทำให้เซียวหลันยวนยิ่งนับถือฟู่จาวหนิงขึ้นไปอีก และคิดถึงนางมากไม่รู้นางตอนนี้หลับไปแล้วหรือยัง หรือว่ายังสนทนากับฟู่จิ้นเชินอยู่นี่ล้วนเป็นไปได้ทั้งนั้นผู้คุมเข้ามาใส่ร้ายป้ายสีต่อหน้าเขาว่าฟู่จาวหนิงจะทิ้งเขาไปแล้ว สนใจแต่กับพ่อแม่แท้ๆ คิดว่าจะทำให้ความรักฉันท์สามีภรรยาของพวกเขาต้องแตกแยก ทำลายความเชื่อใจของพวกเขาได้ช่างน่าขันก่อนหน้านี้พวกเขาคาดเดาไว้แล้ว หลังจากสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินกลับถึงเมืองหลวงแล้วจะเกิดเรื
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1450
ผู้คุมไม่กล้าเข้าไป กระทั่งยังใช้มือบีบจมูกไว้ ส่วนมืออีกข้างก็โยนหมั่นโถวเข้าไปในห้องขัง"นี่ กินข้าวเช้าซะ!"พอคุยกับนักโทษคนนั้น น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ หยาบคายขึ้นมากแต่นักโทษคนนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อน"ได้ยินหรือยัง? เรียกเจ้าให้มากินข้าวเช้าน่ะ!" ผู้คุมตะโกนเสียงดังไปอีกคำหนึ่งคนคนนั้นยังคงไม่ขยับเขยื้อน กระทั่งเสียงครางก็ยังไม่มีผุคุมหันหน้ามองไปทางหัวหน้าคุก ใช้สายตาสอบถามเขา: หัวหน้า เอาอย่างไรดี?หัวหน้าคุกคิดจะบอกว่า จะกินก็กินไม่กินก็เรื่องของเขานักโทษเหล่านี้พวกเขาไม่มีทางไปปรนนิบัติแต่นักโทษคนนี้นั้นต่างออกไป เขาจึงขมวดคิ้ว "ปลุกเขาขึ้นมา"แม้จะบอกว่าให้ปลุกเขาขึ้นมา แต่พวกเขาก็ยังไม่กล้าเข้าไป จึงหยิบกระบอกท่อนหนึ่งยื่นเขาไปแหย่ๆ นักโทษคนนั้นแหย่ไปทีแรก ไม่ขยับแหย่อีกที ก็ยังไม่ขยับผู้คุมรู้สึกว่าผิดปกติแล้ว จึงออกแรงกระทุ้ง "ถ้ายังไม่ลุกอีกข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ!"เขาออกแรงพอควร แทงไปเช่นนี้ ถ้าเป็นปกติต้องร้องเจ็บแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ต้องมีปฏิกิริยาพลิกตัวหลบบ้าง แต่นักโทษคนนี้ยังคงไม่ขยับขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าความรู้สึกที่แทงลงไปนี่ผิดปกติ"ห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1451
องค์จักรพรรดิกดเสียงต่ำ"ทำให้เขาติดโรคระบาดนั้นได้จริงหรือ?"เขาลังเลไปครู่หนึ่ง เอ่ยถามเสียงต่ำกลับมาอีก "ไม่ใช่บอกว่าโรคนั้น ต้องเสพสุขกับหญิงสาวถึงจะติดได้หรอกหรือ? แล้วคนที่ส่งเข้าไปในห้องขังก็ไม่ใช่หญิงสาวเสียหน่อย ซ้ำยังไม่ได้สัมผัสกับเซียวหลันยวนด้วย แล้วจะไปติดได้อย่างไร?"เรื่องนี้คุยกันในห้องหนังสือหลวง เขาก็รู้สึกโหวงๆ หน่อยๆ ดูเหมือนไม่ใช่พฤติกรรมของจักรพรรดิเลยแต่โทษเขาได้หรือ?ถ้าจะโทษก็ต้องโทษไท่ซ่างหวงที่ลำเอียงรักแต่เซียวหลันยวน!เขาเป็นลูกนอกสมรสที่ไม่รู้ว่าเกิดจากที่ไหนด้วยซ้ำ ขนาดแม่บังเกิดเกล้าก็ยังไม่สามารถพากลับมาที่วังได้อย่างเปิดเผย แต่ก็ยังให้อำนาจใหญ่โตขนาดนั้นกับเขาถึงกับส่งองครักษ์เงามังกรให้เขาไท่ซ่างหวงทำตัวอย่างนี้ก่อน ตอนนี้จะมาโทษเขาได้หรือ?เขาใช้วิธีไหนรับมือเซียวหลันยวนมันก็สมเหตุสมผลทั้งนั้นล่ะ!"ที่องค์จักรพรรดิพูดมันคือโรคเพศสัมพันธ์ทั่วไป"ชินอ๋องเซียวพูดถึงจุดนี้ ตนเองก็เงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาความรู้สึกนี้มันแย่เอามากๆ ทำไมเขาต้องมาพูดเรื่องโรคเพศสัมพันธ์กับองค์จักรพรรดิด้วยนะ?แต่เรื่องนี้ไม่พูดไม่ได้องค์จักรพร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1452
องค์จักรพรรดิเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "เมืองหลวงของพวกเรายังมีหมอเทวดาอีกคนหนึ่งหรือ? ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่รายงานข้าเลย?"หรือจะบอกว่าหมอเทวดาคนนี้ ชินอ๋องเซียวคิดจะเก็บไว้ใช้ประโยชน์?"องค์จักรพรรดิ กระหม่อมเพิ่งจะได้ยินข่าวมา ยิ่งไปกว่านั้นหมอคนนั้นก็นิสัยปลีกวิเวก มีคนเคยบอกว่าวิชาแพทย์ของเขาไม่ได้แย่กว่าหมอเทวดาหลี่ เรียกเขาว่าหมอเทวดาได้ ผลคืตัวเขาเองกลับด่ากราดออกมาเสียรอบหนึ่ง""ทำไมกัน?""เขาบอกว่าวิชาแพทย์ดีกว่าหมอเทวดาหลี่แล้วมีอะไรน่าภูมิใจ? เดิมทีหมอเทวดาหลี่ก็เป็นพวกอวดอ้างความสามารถอยู่แล้ว ด้วยวิชาแพทย์ก็ยังมีคุณสมบัติไม่พอที่จะเข้าสมาคมหมอใหญ่ด้วย บอกว่าวิชาแพทย์ตัวเขาเองยังไม่ได้ถึงขั้นที่จะเรียกว่าหมอเทวดา ดังนั้นจึงไม่ให้คนเรียกเขาเช่นนั้น""อย่างนั้นหรือ?"องค์จักรพรรดิขมวดคิ้ว "ถึงตอนนั้นค่อยบอกเรื่องหมอคนนี้กับข้า ตอนนี้กลับไปที่ชายคนนั้นก่อน เจ้าเคยพบเขาไหม? เคยสัมผัสกับเขาไหม?"พอถามถึงตรงนี้ จู่ๆ เขาก็ถอยหนีออกมาอย่างหวาดหวั่น ถลึงตามองชินอ๋องเซียว"เจ้าคงไม่ได้ติดโรคมาหรอกใช่ไหม?"ชินอ๋องเซียวหน้าดำทมึน ปวดใจขึ้นมาทันทีองค์จักรพรรดิพูดอะไรน่ะ หมายความว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1453
"ท่านอ๋อง"เงาดำร่างหนึ่งเข้ามาห้องขังราวกับภูตผี คารวะกับเซียวหลันยวนเซียวหลันยวนลุกขึ้นนั่ง "เป็นอย่างไรบ้าง?""อิ่งอีได้ยินบทสนทนาของชินอ๋องเซียวกับองค์จักรพรรดิในห้องหนังสือหลวงมาขอรับ""ว่ามา"เงาดำเล่าบทสนทนาในห้องหนังสือหลวงออกมารอบหนึ่ง จากนั้นจึงมองไปทางห้องขังฝั่งตรงข้าม ชายคนนั้นตายไปแล้วเรียบร้อย ดูเหมือนจะแข็งทื่อไปแล้วด้วยแต่ว่าชายคนนั้นติดโรคสกปรกเช่นนั้นมา แล้วยังอยู่ใกล้ท่านอ๋องเสียขนาดนี้ ทำเอาคนกังวลขึ้นมาเลยเซียวหลันยวนหลังจากได้ยินคำพูดของเขาสายตาก็ควบแน่นราวน้ำค้างแข็งวิธีการที่องค์จักรพรรดิรับมือกับเขาตอนนี้สกปรกมาก ขนาดวิธีแบบนี้ก็ยังคิดออกมาได้ไม่ได้คิดถึงความผูกพันเลยสักนิด"เหอะๆ"เซียวหลันยวนรู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน"เอาล่ะ เรื่องที่ลอบเข้าไปในห้องหนังสือหลวงมันอันตรายเกินไป ไม่ต้องไปแล้ว หลังจากนี้พวกเจ้าถอนตัวกันออกมาเถอะ""ขอรับ"ลูกน้องเซียวหลันยวนมีหกคน ฝึวิชาตัวเบากับวิชาพรางตัวเป็นหลัก และยังมีวิชาหดกระดูก เวลาคับขัน หรือเวลาที่จำเป็นจึงใช้งานพวกเขาห้องหนังสือหลวงขององค์จักรพรรดิคุ้มกันแน่นหนาเป็นพิเศษ เขาเองก็คงวางองครักษ์ลับที่ยอด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1454
ชินอ๋องเซียวคิดจะรับมือกับเขาเช่นนี้ อยากเห็นเขาตายแบบนี้ เขาจะไม่เอาคืนบ้างได้อย่างไรฟู่จาวหนิงเมื่อคืนก็คุยกับฟู่จิ้นเชินอยู่นานเลยจริงๆแม้ว่านางจะไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งนักกับพ่อแท้ๆ คนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินก็ยังทิ้งนางกับท่านปู่ไปสิบกว่าปี ไม่ได้ทำหน้าที่ของลูกชายและพ่อที่ดี จะมากน้อยก็ทำให้นางขัดเคืองใจอยู่บ้างแต่ว่าเขาเองก็ลำบากอยู่บ้าง นางเองก็ปฏิเสธท่านปู่กับเสี่ยวเฟยไม่ได้ แล้วท่านปู่กับเสี่ยวเฟยก็อยากจะให้ครอบครัวพร้อมหน้ากันขนาดนั้น นางเองก็ยิ่งทำมันพังไม่ได้ในเมื่อต้องเป็นครอบครัวกันแล้ว เช่นนั้นครอบครัวก็ต้องร่วมกันเผชิญหน้ากับปัญหาหลังจากคุยกับฟู่จิ้นเชินอย่างยาวนาน นางเองก็พบว่า ฟู่จิ้นเชินที่หลังจากได้ความทรงจำคืนและรักษาอาการป่วยแล้ว เป็นคนที่ฉลาดมาก กระทั่งยังดูร้ายกาจในใจอยู่ด้วยหน่อยๆยิ่งไปกว่าเขายังวางแผนขั้นต้นไว้แล้ว สำหรับเรื่องราวต่อจากนี้ที่เขาคิดจะคุยกับนาง คือหวังว่านางสามารถนำการจัดวางและวิธีการของพวกเขาภายใต้เงื่อนไขที่ว่าจะไม่ทำร้ายอ๋องเจวี้ยนและตัวนางบอกกับตัวเขาได้ เช่นนี้หลังจากนี้เขาจึงสามารถร่วมมือกับพวกนางได้ในเวลาที่
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
