LOGINShare
บทที่ 1304
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1305
ฮูหยินเจิ้งเองก็ถอนใจยาว "ข้าเองก็เหมือนดีขึ้นแล้ว"เมื่อครู่ยังเจ็บจนพวกเขาอยากจะตายอยู่เลย แค่ชั่วสองประโยค ความเจ็บปวดนั้นก็เหมือนเป็นหายไปราวกับเป็นความหลงผิดอย่างไรอย่างนั้นถ้าไม่ใช่พวกเขายังเหงื่อออกเต็มหัว สองมือยังปวดจนเย็นเยียบ พวกเขาอาจจะคิดว่าความเจ็บปวดเมื่อครู่เป็นความรู้สึกหลงผิดจริงๆนายท่านเจิ้งเองก็ไม่อยากเชื่อ "ไม่ปวดแล้วจริงหรือ?""ไม่ปวดแล้วจริง"ฮูหยินเจิ้งผ่อนคลายลงมา สายตาที่มองฟู่จาวหนิงเรียกได้ว่ารักและเอ็นดูขึ้นมาแล้ว"ยานี้ของแม่นางฟู่ยอดเยี่ยมจริงๆ ซื้อมาจากที่ไหนหรือ? หรือว่าอาจารย์ของท่านเป็นคนสกัด?"ชายน้อยเจิ้งเอ่ยขึ้นทันที "ยังมีอีกไหม? ข้าขอซื้อจากท่านสักสองขวด"มียาแก้ปวดแบบนี้ด้วยหรือนี่!ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะซื้อ หลังจากนี้ถ้าตอนฝึกยุทธ์แล้วบาดเจ็บ หรือว่าไปเจออะไรข้างนอกเข้า กระทั่งคนในบ้านเจอกับอาการปวดัวอะไรเข้า กัดไปหนึ่งเม็ดก็ดีขึ้นแล้วเมื่อครู่แม้จะรู้สึกว่าขมด้วยเหม็นด้วย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีอยู่ หอมๆ หวานๆ"ข้าทางนี้เหลือแค่ขวดเดียวแล้ว แล้วเมื่อครู่ก็เปิดให้พวกท่านไปคนละหนึ่งเม็ด""เช่นนั้นข้าก็จะซื้อ""เอาเถอะ ในเมื่อนายน้อย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1306
"นึกของที่พวกเจ้ากินในช่วงนี้ออกมาอย่างละเอียด เขียนออกมาให้ข้าดูหน่อย"ฮูหยินเจิ้งกับนายน้อยเจิ้งพวกเขาน่าจะกินอาหารที่มีพิษเข้าไป ในกระเพาะสะสมพิษเอาไว้ค่อนข้างมาก เป็นไปได้มากว่าจะกินเข้าไปวันละนิดๆเพียงแต่ของที่กินเข้าไปเป็นประจำ พวกเราก็สามารถนึกออกมาได้"อันที่จริงครั้งนี้อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ พิษเห็ดแดงนี้ที่พวกท่านกินเข้าไปนั้นกระตุ้นให้เกิดอาการไวขึ้น" ฟู่จาวหนิงคิดๆ "ไม่เช่นนั้นถ้าพวกท่านยังสะสมพิษลงไปอีกระยะหนึ่ง ถึงตอนนั้นอาจจะใช้ยารักษาไม่ได้แล้ว""ไม่ใช่บอกว่าเห็ดแดงนี้ทำให้พิษรวมกันเป็นพิษใหม่หรอกหรือ? ครั้งนี้เห็ดแดงน่าจะเป็นตัวหลักกระมัง?" นายท่านเจิ้งงุนงง"น่าจะไม่ใช่ เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้"เพราะนางเพิ่มถามไป คนที่ชอบกินเห็ดมากที่สุดคือนายท่านเจิ้ง ฮูหยินเจิ้งกับนายน้อยเจิ้งแค่มากินด้วยกันเล็กน้อยเท่านั้น ปริมาณไม่มากนักถ้าหากคิดจะใช้เห็ดแดงมาสังหารพวกเขา อีกฝ่ายน่าจะให้พวกเขากินมากกว่านี้หน่อยจึงจะถูก"ข้าจะให้พ่อครัวกับคนใช้เอาของที่กินไปช่วงนี้เขียนออกมา ถึงตอนนั้นก็ขอเชิญแม่นางฟูมาตรวจสอบให้ด้วย" นายท่านเจิ้งตอนนี้ไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1307
ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองนายท่านเจิ้งผาดหนึ่ง คิดออกถึงปัญหานี้เช่นกันแต่ท่าทางการตรวจสอบของนางไม่ได้หยุดลง กดนิ้วอยู่บนหน้าอกเขาครู่หนึ่ง ผู้บัญชาการหนุ่มเจ้าก็เจ็บปวดจนร้องขึ้นมาทันทีเสียงร้องนี้ทำเอานายท่านเจิ้งได้สติกลับมา"ผู้บัญชาการหนุ่มเจ้า ลูกสาวของข้าเกิดเรื่องขึ้นใช่ไหม? นางเป็นอย่างไรบ้าง?"พอได้ยินคำนี้ ฟู่จาวหนิงก็รู้ว่านายท่านเจิ้งเองก็เป็นคนดี อย่างน้อยก็พ่อที่เป็นห่วงลูกสาว เขาเห็นอยู่แท้ๆ ว่าที่ผู้บัญชาการหนุ่มเจ้ามาปรากฏตัวที่นี่นั้นมีปัญหา แต่สิ่งแรกที่นึกถึงก็คือการเป็นห่วงเป็นใยลูกสาว"ฮูหยินรอง ไม่ ไม่เป็นไร..." ผู้บัญชาการหนุ่มเจ้าพูดไม่กี่คำนี้ออกมาอย่างยากลำบากแต่นายท่านเจิ้งฟังแล้วก็โล่งใจ"บนตัวเขามีแผล" ฟู่จาวหนิงเห็นเสื้อผ้าตรงหน้าอกมีรูอยู่รูหนึ่ง ทะลุขาดทะลุ น่าจะเป็นของมีคมอะไรบางอย่างแทงเข้าไป แต่เลือดไหลไม่เยอะ "น่าจะเป็นอาวุธลับ อาวุธลับที่มีพิษ"พิษอีกแล้วหรือ...นายท่านเจิ้งมองฟู่จาวหนิง "เช่นนั้นแม่นางฟู่ ยาลูกกลอนพิษเมื่อครู่นั่นกินได้ไหม?""กินได้ แต่เขาต้องจัดการบาดแผลด้วย"ฟู่จาวหนิงตรวจสอบขาของผู้บัญชาการหนุ่มเจ้า "ขาของเขากระดูกหัก"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1308
ฟู่จาวหนิงลองมองดูก่อน ขณะที่กำลังจะเตรียมไปดูอาการผู้ป่วยคนหนึ่งที่มีหมออยู่เพียงสองคน ก็มีชายกลางคนในชุดคลุมสีดำโพกผ้าคลุมดำสองคน เดินเข้ามาขวางนางไว้พวกเขาพิจารณาตัวฟู่จาวหนิง ขมวดคิ้ว แต่คำพูดจาก็ยังค่อนข้างเกรงใจ"แม่นางที่นี่คือโถงวินิจฉัยของสมาคมหมอใหญ่ คนทั่วไปเข้ามาไม่ได้ ท่านมีป้ายอนุญาตหมอไหม?"ฟู่จาวหนิงหยิบป้ายสีม่วงออกมาพวกเขาพอเห็นป้ายสีม่วงก็ตกตะลึงทันที"แม่นางสกุลฟู่หรือ?""ใช่ ข้าชื่อว่าฟู่จาวหนิง""เป็นแม่นางฟู่จริงๆ ด้วย ชื่อของท่านพวกเราเคยได้ยินมาก่อน แม่นางฟู่วิชาแพทย์เก่งกาจเกินใคร ประธานของพวกเรายังกำชับไว้ว่า หากแม่นางฟู่มาแล้ว ขอเชิญท่านเข้าไปพบเสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงถึงแม้จะรู้เรื่องสมาคมหมอใหญ่มาตลอด แต่นางเองก็ยังไม่รู้ว่าสมาคมหมอใหญ่ก็ยังมีประธานอยู่ด้วย และยังไม่รู้ว่าประธานคนนี้เป็นใครก่อนหน้านี้ตอนที่เห็นท่าทางซุนฉงหมิงจากแคว้นหมิ่นกำเริบเสิบสานเสียขนาดนั้น เขาคงจะไม่ใช่ประธานหรอกกระมัง?ถ้าเป็นเขาจริง เช่นนั้นก็คงจะลำบากหน่อยแล้ว เพราะนางไม่ชอบซุนฉงหมิงเอาเสียเลย"ประธานอยู่ที่ไหนหรือ?" ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆนางไม่ได้พูดชื่อซุนฉงหมิงออกมา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1309
ผู้ดูแลหลินกับผู้ดูแลไช่ประสานมือให้นาง จากนั้นจึงเดินออกไป พวกเขายังต้องไปดูหมอคนอื่นอีกฟุ่จาวหนิงบอกว่าจะขอดูก่อน นั่นก็คือดูจริงๆนางเดินวนไปรอบหนึ่ง สืออีก็กลับมาแล้วพอสืออีปรากฏตัว ฟู่จาวหนิงจึงออกไป พาพวกเขาลงไปชั้นล่าง หามุมเงียบๆ มุมหนึ่ง แล้วฟังข้อมูลที่เขาได้ยินมา"พระชายา ค่ายทหารที่เมืองชายแดนทางเหนือแคว้นเจาวุ่นวายขึ้นมาแล้ว"สีหน้าสืออีเคร่งขรึมมากฟู่จาวหนิงได้ยินข่าวนี้แล้วตกตะลึง"เกิดอะไรขึ้น?""ผู้บัญชาการหนุ่มคนนั้นชื่อว่าเจ้าจือซาน เขาเป็นผู้บัญชาการหนุ่มที่ได้รับความเชื่อมั่นจากขุนพลหู่ เหมือนว่ามีความเกี่ยวข้องเป็นญาติกันกับขุนพลหู่ด้วย จากที่เขาบอก เมืองชายแดนทางเหนือหลายปีนี้ถือว่ามั่นคงปกติสุขดี แค่มีพวกโจรตัวเล็กตัวน้อยเข้ามาปล้นสะดมบ้างเป็นครั้งคราว คนเหล่านั้นก็แค่คิดจะขโมยพวกเสื้อผ้าอาหารเท่านั้น ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไร""แต่ช่วงครึ่งเดือนก่อน พวกโจรที่กระจายตัวอยู่ป่านอกด่านจู่ๆ ก็ถูกขัวอำนาจลึกลับรวบรวมเข้าด้วยกัน จนกลายเป็นกองทัพผสมสามพันคนกลุ่มหนึ่ง"ฟู่จาวหนิงฟังถึงจุดนี้ โบกไม้โบกมือ บอกกับสือซานว่า "ส่งสัญญาณหาท่านอ๋องพวกเจ้าให้เขามาที่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1310
"ฮูหยินใหญ่ของเจ้าหู่อยู่ที่เมืองหลวง ไม่ได้ออกไปไหนเลย แต่บ้านฝ่ายหญิงเองก็ไม่ค่อยจะมีคน แค่ใช้ตัวตนฐานะฮูหยินใหญ่เจ้าเท่านั้น จึงยอมให้เจ้าหู่มีภรรยาผู้น้อย แต่ภรรยาผู้น้อยเหล่านั้นไปที่เมืองชายแดนทางเหนือก็อยู่ได้ไม่นานนัก แต่ได้ยินว่าฮูหยินรองคนนี้อยู่ที่นั่นได้สงบสุขดี แล้วยังมีลูกชายสองคนกับลูกสาวอีกหนึ่งคนให้กับเจ้าหู่อีกด้วย ดังนั้นเจ้าหู่จึงดีกับนางมาก"เซียวหลันยวนพอพูดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงจึงไม่มีอะไรจะพูดอีกการยอมให้สามีรับภรรยาผู้น้อยขึ้นเป็นบ้านหลัก แม้ว่านางจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ภายใต้พื้นหลังของยุคสมัยนี้ ก็ยังพอยอมรับได้ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่นางนี่นะตอนนี้คำหนึ่งที่นางกลั่นกรองออกมาได้ก็คือ : จ้าวหู่ดีกับฮูหยินรองที่เป็นลูกสาวของตระกูลเจิ้งคนนี้มากอยู่"สืออี แล้วฮูหยินรองเจ้าคนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น?""พวกเขาเพิ่งเข้าต้าชื่อได้ไม่เท่าไรก็เกิดเรื่องขึ้นที่สถานที่ที่ชื่อว่าเขาหนึ่งเส้น ฮูหยินรองถูกจัีบตัวไป ทหารกลุ่มเล็กที่คุ้มกันนางมาตายหมดแล้ว เหลือแค่เจ้าจือซานที่หนีออกมาได้ อดทนจนมาส่งข่าวที่เมืองจี้ได้""ทำไมเขาไม่กลับไปที่เมืองชายแดนทางเหนือแคว้นเจาเพื่อส่งจดหมายก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1311
"ไม่ถูกสิ!"ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็คิดถึงจุดนี้ "นี่มันบังเอิญเกินไปแล้ว! ข้าเพิ่งจะไปที่บ้านตระกูลเจิ้ง ลูกสาวที่แต่งงานกับขุนพลแคว้นเจาของตระกุลเจิ้งทางนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น!"ในที่สุดนางก็รู้ถึงจุดแปลกๆ ในความคิดว่าเป็นอะไรแล้วบังเอิญเกินไปนาง ตระกูลเจิ้ง คุณหนูตระกุลเจิ้ง ขุนพลบัญชาการเมืองชายแดนแคว้นเจา เซียวหลันยวนจุดสำคัญพวกนี้หากเชื่อมเข้าด้วยกัน อาจจะกลายเป็นแผนร้ายขนาดใหญ่แผนหนึ่งได้"แต่ใครล่ะที่จะคำนวนให้ข้าไปทำการรักษาที่ตระกูลเจิ้งได้?"ฟู่จาวหนิงยังรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้อง นางอาจจะแค่คิดมากไปกระมัง?เซียวหลันยวนถอนหายใจ ดึงนางเข้ามากอด ตบลงไปเบาๆ ที่แผ่นหลังนาง ถือเป็นการปลอบประโลม ให้นางไม่ต้องขบคิดขนาดนี้"ข้าจะไปตรวจสอบ เจ้าไม่ต้องคิดมากแล้ว"ฟู่จาวหนิงพยักหน้าในอ้อมกอดเขา"เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวหน่อย""เจ้าจะกลับเลย หรือว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ?" เซียวหลันยวนถาม"ข้าจะเดินทีนี่อีกหน่อย"จะอย่างไรนางก็ต้องยืนยันก่อนว่าเรื่องที่ช่วยนายท่านเจิ้งไว้เมื่อครู่เป็นเรื่องบังเอิญ ไม่ใช่ถูกใครจัดวางเข้ามาอย่างไร้ร่องรอย"ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ระวังตัวหน่อย"เซียวหลันยวนผละออก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1312
เซียวหลันยวนสีหน้าขรึมไปสิ่งที่เขาคิดตอนนี้คือ ก่อนหน้าที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับไปยังเมืองหลวงจักรพรรดิ จักรพรรดิต้าชื่อน่าจะพิจารณาเรื่องนี้ไว้แล้ว จดหมายถ้าจะส่งไปถึงมือจักรพรรดิแคว้นเจาต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง ดังนั้นน่าจะส่งออกไปล่วงหน้าเช่นนั้น จักรพรรดิต้าชื่อก็วางแผนที่จะขัดขวางการแต่งงานขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอาไว้ล่วงหน้านานแล้ว ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น น่าจะยังมีคนอื่นที่เหมาะสมอยู่อีกและไม่รู้ว่าเรื่องนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้หรือไม่แต่ว่านี่ไม่ใช่ขอบเขตที่เขาต้องกังวล"ท่านอ๋อง ตอนนี้ดูแล้ว องค์จักรพรรดิคงจะลงมือมาทางท่านแน่ ถ้าหากกลับไปแคว้นเจา สิ่งที่รอท่านอยู่อาจจะเป็นลมพายุฝนลูกใหญ่"ก่อนหน้านี้องค์จักรพรรดิเองก็คอยแอบถ่วงแข้งถ่วงขา ลอบสังหาร วางยาพิษอะไรแบบนี้นานาสารพัด แต่ถึงอย่างไรก็ยังคอยใส่ใจชื่อเสียงอยู่ ยังต้องรักษาภาพลักษณ์ของพี่ชายคนโตที่แสนดีเอาไว้ตอนนี้ก็ไม่แน่แล้วพอเห็นว่าสุขภาพของท่านอ๋องดีขึ้นมา องค์จักรพรรดิก็ยิ่งนั่งไม่ติดขึ้นทุกทีชิงอีเองก็อดกังวลไม่ได้ "ท่านอ๋อง กลับไปเมืองหลวง องค์จักรพรรดิจะหาเรื่องกักบริเวณท่านไหม?"ก่อนหน้านี้เดิมทีก็ยอมใ
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1788
ชายแก่คนนี้แม้จะสลบไปแล้ว แต่มือของเขากลับยังคงกำฟู่จาวหนิงไว้แน่น ราวกับกลัวว่านางจะหนีไปอย่างไรอย่างนั้นฟู่จาวหนิงลองดึงมือออกมา แต่ชายแก่ก็กำไว้แน่นมาก ถ้าหากฝืนออกแรงดึง นางกลัวว่าถุงมือตนเองจะถูกดึงออกมาหลักๆ คือนางรู้สึกประหลาดใจหน่อยๆนางไม่รู้เลย ว่าตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพาเฉินเซียงกับองครักษ์ หาบ้านชายชราในฝันเจอแล้วอย่างยากลำบาก"องค์หญิงใหญ่ หาพบแล้วจริงๆ!"เฉินเซียงตื่นเต้นมากพวกเขาหาบ้านหลังนี้เจอจริงๆ ตามเบาะแสในฝันขององค์หญิงใหญ่ บ้านหลังนี้เหมือนกับในฝันขององค์หญิงใหญ่ไม่ผิดเพี้ยน อธิบายว่าฝันครั้งนี้ก็ยังเป็นเรื่องจริงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตื่นเต้นมากเพราะนี่แสดงว่านางจะได้เจอกับชายชราคนนั้นแล้ว สามารถนำกล่องใบนั้นจากเขาได้ เช่นนี้นางก็สามารถเอาของไปพบอ๋องเจวี้ยนได้แล้วยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยก็ให้อ๋องเจวี้ยนพานางกลับเมืองหลวง เรื่องที่จะให้นางเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยนก็น่าจะคุยกันได้กระมังนางเองก็รู้ ถ้าหากจะรีบให้อ๋องเจวี้ยนแต่งงานกับนาง แล้วปกป้องนางแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้แล้วถ้าจะต่อต้านกับฝ่าบาทต้าชื่อ นางเองก็ต้องมีอะไรมากกว่านี้แต่สามารถ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1787
"ท่านลุงคนนั้น ท่านเข้ามาก่อนเลย" ฟู่จาวหนิงชี้นิ้ว อาเหอก็ไปประคองลุงที่เป็นไข้จนหน้าแดงก่ำคนนั้นเข้ามาคนป่วยคนอื่นพอเห็นอาเหอกล้าประคองพวกเขา ส่วนฟู่จาวหนิงก็จับชีพจรให้คนไข้โดยตรง ไม่ได้มองพวกเขาเป็นเหมือนตัวโรคระบาด จึงทำให้พวกเขาผ่อนคลายลงมาได้หลังจากฟู่จาวหนิงจับชีพจรแล้วก็รีบให้หมอหลินหยิบยา แล้วให้อาเหอไปช่วยต้มยาในห้อง"หมอหลินเองก็ดูสิ ชีพจรแบบนี้ของเขา..."ฟู่จาวหนิงเองก็คุยกับหมอหลินขึ้นมา บอกถึงความแตกต่างของไข้หวัดใหญ่กับไข้หวัดทั่วไป แล้วให้หมอหลินดูที่ตากับลิ้นของคนป่วย"ปกติแล้วโรคแบบนี้ จะมีความร้อนสูงตามมา อุณหภูมิในร่างกายจะสูงมาก ต้องระวังให้ดี หลังจากนี้หลายคนจะมีอาการไอ และไม่หยุดง่ายๆ ดังนั้นเวลาจ่ายยาต้องระวังจุดนี้เป็นพิเศษ...""การพูดกับการหายใจของพวกเขามีโอกาสที่จะระบาดได้ทั้งหมด แล้วก็การสัมผัสบริเวณมือ หลังจากสัมผัสกับเชื้อโรคแล้วไปขยี้ตาหรือหยิบจับของมากิน ก็อาจจะเพิ่มความเสี่ยงในการระบาด ดังนั้นจะต้องระมัดระวังเรื่องสุขอนามัยเป็นพิเศษ...""สำหรับคนป่วยที่ไออย่างรุนแรงไปแล้ว ตอนที่จับชีพจรก็ยังต้องคอยระวังว่าที่ปอดมีการระบาดหรือไม่ สามารถฟังจากเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1786
ฟู่จาวหนิงให้ข้าราชการที่คุ้มกันอยุ่เปิดประตู"หมอฟุ่ พวกเราคุ้มกันอยู่ด้านนอกน่าจะไม่ถูกระบาดใส่สินะ?" มีข้าราชการถามนางขึ้นมาฟู่จาวหนิงมองออกถึงความกลัวของเขา"ไม่เข้าไปสัมผัสใกล้ๆ ก็จะไม่ติด พวกเจ้าปิดปากปิดจมูกไว้แล้วกัน จำไว้ว่าตอนกลับไปเปลี่ยนกะก็ดื่มยาน้ำป้องกันไว้หน่อย แล้กว็ อย่าไปตากลมเย็นล่ะ"ตอนนี้ก็ทำได้แค่พยายามทำเรื่องเหล่านี้ให้ได้มากที่สุด ถ้าหากกลัวติดโรคระบาดแล้วไม่สนใจคนป่วยเหล่านี้ ผลที่ตามมาจะยิ่งหนักหนาแน่นอนข้าราชการอีกคนเอ่ยว่า "กลัวอะไรล่ะ หมอฟู่ยังเข้าไปรักษาพวกเขา นางยังไม่กลัวเลย"พวกเขาเป็นชายทั้งแท่งยังสู้หมอฟู่ไม่ได้หรือ?ฟู่จาวหนิงมองไปทางหมอหลิน เขาเองก็สวมหน้ากากปิดปากกับชุดคลุมไว้แล้ว แบกกล่องยาของเขาอยุ่"หมอหลินกลัวไหม?""ถ้าจะบอกว่าไม่กลัวก็เป็นไปไม่ได้ แต่ในฐานะหมอจะไม่สนใจคนป่วยพวกนี้ไม่ได้ ข้าจะติดตามพระชายาไปเอง" หมอหลินตอบวันนี้ตอนบ่ายเขายุ่งอยู่กับฟู่จิ้นเชินไปครึ่งวัน เจอกับคนป่วยพวกนั้นบ้างแล้วตอนแรกก็ยังกลัวจริงๆ แต่ว่ามีป้าหนิวอยู่ เขาเองก็มั่นใจในยาของฟู่จาวหนิงด้วยเช่นกันป้าหนิวทังครอบครัวป่วยตายไปห้าคน เหลือนางแค่คนเด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1785
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเทน้ำ พิจารณามองเขาผาดหนึ่ง "ใกล้ๆ บ้านของตาเฒ่าอู๋มีประชาชนติดโรคมาอีกหลายคน มาเชิญหมอฟู่เข้าไปดูน่ะ""มีคนติดอีกแล้วหรือ?" อันเหนียนชะงักไป"ใช่ ดูท่าครั้งนี้จะควบคุมได้ยากแล้วจริงๆ" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเองก็แรงกายแรงใจอ่อนล้าหน่อยๆ แล้วเช่นกัน"อ๋องเจวี้ยนนำวัตถุดิบยากับกำลังคนมาไม่น้อยเลย วัตถุดิบยาหลังจากนี้เขาจะคิดหาวิธี มีเขาอยู่ อย่างน้อยท่านก็วางใจมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว"อันเหนียนปลอบเขา เพราะถ้าอ๋องเจวี้ยนยินดีจะลงมือจริง พวกเขาก็ลดแรงกดดันไปได้ครึ่งหนึ่งเลยจริงๆ"ข้ารู้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ข้าก็คงไม่มีเวลามาคิดมาบอกกับเจ้าแบบนี้หรอก"เหออันเหนียนอยากจะขอบคุณเขา"ข้ามาเชิญพระชายาไปรักษาคนเหล่านั้น" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเล่าเรื่องการจัดการของตนเองขึ้นรอบหนึ่ง ถอนหายใจ "แต่ว่าอ๋องเจวี้ยนจะติดตามไปด้วย"อันเหนียนเองก็ตกตะลึง แต่พอคิดแล้วก็พอเข้าใจความคิดเซียวหลันยวนอยู่"เช่นนั้นตอนนี้ท่านจะเข้ามาบอกอะไรข้า?""เจ้ากับอ๋องเจวี้ยนไม่ใช่เพื่อนกันหรือ? เจ้าค่อนข้างเข้าใจตัวเขา ข้าแค่อยากจะถามว่า อ๋องเจวี้ยนไปด้วยแบบนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรขึ้นมา จะมาโทษที่ตัวข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1784
อ๋องเจวี้ยนมาหาพระชายาโดยเฉพาะแบบนี้ แต่คืนแรกที่มาถึง เขากลับมาเรียกพระชายาออกไป นี่มันผิดกับอ๋องเจวี้ยนมากเลยไม่ใช่หรือ?ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตอนนี้ไม่กล้ามองอ๋องเจวี้ยนแล้วโดยเฉพาะอ๋องเจวี้ยนที่เคลื่อนกำลังทหารหัวกะทิหกร้อยนายเข้ามา หัวกะทิหกร้อยนายยังไม่พอ ถ้าเขายังยืมตัวพระชายาไปอีก นี่มันหายนะชัดๆ"ไปเถอะ ข้าไปหยิบกล่องวัตถุดิบยาก่อน"ฟู่จาวหนิงคิดๆ "แล้วก็ ข้าจะพาหมอไปอีกสองคนคอยช่วยเหลือ""ลำบากหมอฟู่เสียแล้ว" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวสัมผัสได้ถึงสายตาที่ตกอยู่บนตัวตนเอง ทำเอาเขาแอบเหงื่อตกเลยทีเดียว"ทำไมอยู่ที่นี่เแต่เรียกหาหมอฟู่ล่ะ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบฟู่จาวหนิงมีปฏิกิริยาขึ้นมา ว่ายังไม่ได้บอกกับเขาเลย"ที่นี่ข้าคือหมอใหญ่น่ะ เรียกแบบนี้ข้าเองจะสะดวกกว่า อายวน คืนนี้ท่านนอนไวไวนะ ไม่ต้องรอข้า"เซียวหลันยวนลุกขึ้นมา"ข้าจะไปกับเจ้าด้วย""อ๋า?!" ตอนนี้ขนาดผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเองก็ยังสะดุ้งโหยงขึ้นมา "ท่านอ๋อง นี่น่าจะไม่เหมาะกระมัง!""ไม่เหมาะอย่างไร?" เซียวหลันยวนเหลือบมองเขา"ที่นั่นมีแต่คนป่วย แล้วโรคนี้มันระบาดได้ง่ายมาก ประชาชนที่นั่นก็ติดกันไปหล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1783
ฟู่จาวหนิงไม่มีคำจะมาทัดทานนางไม่ได้คิดถึงมุมนี้จริงๆ!เดิมทียังกังวลว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะเอาอะไรเข้ามาหาเขา ทำให้เขาลำบากใจ ผลคือคิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้เดินทางที่ถูกต้องเลยถูกเซียวหลันยวนพูดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็ไม่ถือทิฐิกับเรื่องนี้แล้วนางอยากจะให้เซียวหลันยวนออกจากเมืองเจ้อวันพรุ่งนี้ แต่เซ๊ยวหลันยวนไม่รับปาก""ข้าเคลื่อนกำลังพลทหารมา แน่นอนว่าเพื่อมาคุยจับตาดูที่นี่ วางใจเอะ แม้จะมีแค่หกร้อยนาย แต่พวกเขาก็ไม่ใช่พวกไก่กา เมืองเจ้อวุ่นวายขึ้นมาไม่ได้แน่""แล้วก็ เงินสำหรับบรรเทาภัยก็จะมีด้วย วัตถุดิบยาเองก็เช่นกัน"เซียวหลันยวนพูดคำนี้อย่างมีเรี่ยวมีแรงฟู่จาวหนิงได้ยินแล้วก็เชื่อว่าเขาพูดได้ทำได้แน่นอน"ที่เจ้าต้องทำก็คือสิ่งที่ตัวเองถนัด ค้นคว้าตำรับยาออกมา รักษาเจ้าโรคนี้ให้ได้ จากนั้นก็รีบกลับไป เจ้าคงไม่ได้อยู่ในเมืองเจ้อนี้ทั้งชีวิตหรอก"เขาเองก็จะไม่ให้นางอยู่ที่นี่ตลอดเหมือนกันปัญหาของเมืองเจ้อจะต้องถูกแก้ไขแน่นอน"แต่ข้าพูดเช่นนี้ เจ้าเองก็เลิกกดดันได้แล้ว วิชาแพทย์ของเจ้าดีมาก แต่โรคภัยบนโลกใบนี้ก็มีอยู่นับร้อยพัน เจ้าเป็นแค่คนคนเดียว ไม่ใช่เทพเซียน ต้องมีโร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1782
ฟู่จาวหนิงจับใบหน้าเซียวหลันยวนไว้ เอาหน้าผากแนบหน้าผากเขาไว้"อ๋องเจวี้ยนเห็นข้าสำคัญขนาดนี้เชียว?""ห้ามเย่อหยิ่ง" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา "แต่ทำอย่างไรได้? ข้าเองก็เย่อหยิ่งเอาเรื่องเสียด้วย"ด้านนอกเสี่ยวเยว่เคาะประตู"ท่านอ๋อง กับข้าส่งมาแล้ว" เสียงของชิงอีดังขึ้นมาจนตอนพวกเขาเอากับข้าวเข้ามา ฟู่จาวหนิงเหลือบมองไปบนโต๊ะ ตาก็เป็นประกายขึ้นทันทีนางไม่ได้กินผัดผักกับเนื้อปกติมาเกือบเดือนแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีขนมอบร้อนๆ มาด้วยแล้วยังมีรังนกพุทราแดงอีกหม้อหนึ่ง ดูเหมือนจะหวานละไมเลยทีเดียว"ทำไมถึงเอารังนกมาด้วยล่ะเนี่ย?"เซียวหลันยวนดึงนางลงนั่ง "รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่คงไม่มีอะไรดีดีกิน แน่นอนว่าต้องเอามามากหน่อย"เสี่ยวเยว่ไปจุดเทียน ในห้องสว่างขึ้นมา อาหารบนโต๊ะนั่นดูแล้วน่าอร่อยมากฟู่จาวหนิงเข้าใจถึงอาการอยากกินก่อนหน้านี้ของเสี่ยวเยว่ขึ้นมาเลย ขนาดนางที่บางครั้งมีนมมีคุ๊กกี้กิน พอเห็นอาหารพวกนี้ก็ยังอดน้ำลายสอไม่ได้"รีบกินเถอะ เอาแป้งสาลีกับข้าวมาหลายกระสอบ อย่าเสียดายที่จะกินเชียว"ถึงแม้เขาจะไม่สนว่าผู้ประสบภัยจะได้กินอะไร แต่ก็ยังต้องส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1781
เขาเองก็คาดเดาไว้เช่นนี้ในจดหมายที่เขาเขียนให้ท่านอ๋องก่อนหน้านี้ เขียนสถานการณ์ของเมืองเจ้อและอารมณ์ของผู้ประสบภัยเอาไว้แล้ว เรื่องที่สำคัญที่สุด ก็คือมีคนบางกลุ่มที่จงใจยุยงให้ผู้ประสบภัยมีความแค้นเคืองต่อพระชายามีคนอยากทำร้ายพระชายา และยังมีโรคระบาดอีก ท่านอ๋องต้องกังวลอยู่แล้วแต่สืออีก็ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะจัดการเคลื่อนกำลังพลเข้ามาโดยตรงในใจฟู่จาวหนิงซับซ้อนขึ้นมา"พวกเจ้ากินกันไปก่อนเถอะ ข้าจะไปเรียกท่านอ๋องพวกเจ้าก่อน""พระชายา อีกเดี๋ยวพวกเราจะส่งอาหารไปที่ห้องพวกท่าน ท่านอ๋องก่อนหน้านี้กำชับไว้" สืออีรีบเอ่ยขึ้น"ดีเลย"เสี่ยวเยว่เผยสีหน้าอยากกินขึ้นมาหน่อยๆ ก่อนหน้านี้นางถือว่าเป็นคนสวยที่เย็นชาคนหนึ่ง แต่เพราะช่วงนี้กินแต่หมั่นโถวแข็งๆ กับข้าวต้มจืดชืดมาหลายวัน ทำเอานางอดใจไม่ค่อยไหวแล้ว"ท่าน๋องเอาของอร่อยมาไม่น้อยเลย"ฟู่จาวหนิงยิ้มๆ "ถ้างั้นคืนนี้ก็กินดีดีกันสักมื้อเถอะ"ตอนที่กลับไป ในห้องก็เงียบลงราวกับไม่มีใครอยู่แต่พอเดินมาข้างเดียว เซียวหลันยวนกำลังหลับลึกอยู่ ลมหายใจแผ่วเบามากฟู่จาวหนิงนั่งลงข้างเตียง ก้มหน้ามองใบหน้าเขาในช่วงแสงอาทิตย์อ่อนๆ ใบหน้าเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1780
ฟู่จาวหนิงวุ่นขึ้นมาแล้วจริงๆ มามัวสนใจเซียวหลันยวนไม่ได้เลยแต่ว่า ในใจนางก็ยังอิ่มเอมมากเพราะตอนนี้มีวัตถุดิบยาแล้ว ไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนทำได้อย่างไร ถึงได้รวบรวมวัตถุดิบยาที่นางต้องการมาได้มากขนาดนี้ยิ่งไปกว่านั้น หมอที่เข้ามา ก็มาช่วยเหลือปัญหาเฉพาะหน้าได้เป็นอย่างไร!ฟู่จาวหนิงรู้ว่าตนเองไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง กำลังของนางเองก็ไม่ได้มากขนาดนั้น ถ้าแค่ทนๆ เอาก็ยังพอไหว แต่ถ้ายังมีคนป่วยเข้ามาอีกหน่อย นางคงได้คลานแน่ๆแต่ว่าสถานการณ์เช่นนี้ของเมืองเจ้อ คนที่รู้เรื่องภายในต่างก็พยายามหลบเลี่ยง คนที่ไม่รู้เรื่องภายในก็ถอยหนีออกห่าง นางเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาคนจากที่ไหน ดังนั้นจะหาหมอเข้ามาก็ยากเหลือเกินตอนนี้เซียวหลันยวนส่งคนมาช่วยทีเดียวมากมายขนาดนี้ เหมือนยกภูเขาลูกใหญ่ออกไปจากอกนางจริงๆคนที่หมอเหล่านี้พามาก็ไม่น้อย นอกจากคนที่พาลูกศิษย์มาแล้วก็ยังมีคนที่พาคนติดตามมาด้วย กลัวว่าการใช้ชีวิตที่นี่จะไม่คุ้นชิน ไม่มีคนช่วย กระทั่งมีคนที่เอาคนใช้มาที่นี่เพื่อปกป้องตนเองด้วยซ้ำตอนนี้ก็พอดีเลย ทุกคนที่พวกเขาพามาก็ไม่มีเวลาได้ว่างกันเลย แค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้น ทุกคนก็ถูกจัดแจงงานไว้เร
