เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1083
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1084
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรอเขาพูดอยู่ นั่งตัวตรงขึ้นทันที ทำท่าเหมือนล้างหูรอไว้แล้ว"เจ้าอารามบอกว่า คุณชายซือถูก็ไม่แน่ว่าจะไม่ใช่บุพเพสันนิวาศที่ดี"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตะลึงงันไปเล็กน้อยอิ๋นสั่วกับเสิ่นเซียงเองก็สบตากันผาดหนึ่ง ทั้งสองคนรู้สึกตกตะลึงไปบ้างก่อนหน้านี้เจ้าอารามบอกว่าองค์หญิงใหญ่กับอ๋องเจวี้ยนมีชะตาชีวิตเกี่ยวข้องกันมาชัดๆ ดังนั้นองค์หญิงใหญ่จึงรู้สึกว่าคนที่เหมาะแต่งงานกับนางมากที่สุดก็คืออ๋องเจวี้ยนมาโดยตลอดอ๋องเจวี้ยนอยู่ที่ยอดเขาโยวจิง บางครั้งที่ท่านหูแวะมา ก็เล่าสถานการณ์ของอ๋องเจวี้ยนในยอดเขาโยวชิงให้นางฟัง ดังนั้นนางจึงไม่รีบร้อนอะไรจนกระทั่งปีที่แล้วอ๋องเจวี้ยนแต่งงาน นางยังส่งคนมาหาข่าวที่แคว้นเจา หลังจากรู้ว่าการแต่งงานนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร องค์หญิงใหญ่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากอ๋องเจวี้ยนถึงอย่างไรก็เป็นท่านอ๋องที่กุมอำนาจแคว้นเจา เป็นน้องชายองค์จักรพรรดิ ข้างกายไม่มีทางที่จะไม่มีหญิงสาวอยู่ต่อให้จะแต่งงานแล้ว มีพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้ว นั่นก็อาจจะเป็นแค่ลูกระนาดลูกหนึ่งบนเส้นทางของชีวิตคนถ้าหากดวงชะตาของเขาเกี่ยวข้องกับองค์หญิงใหญ่ จะอย่างไร สุดท้ายก็จะก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1085
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคิดถึงภาพของคุณชายคนนั้นที่มาปกป้องตนเองในตอนนั้น แล้วยังคิดถึงภาพที่เขาทั้งๆ ที่สวมหน้ากากอยู่ห้ามปลดลงมา กินข้าวก็ไม่ได้ แต่ก็ยังอยู่กินกับนางโดยไม่บ่นสักคำ รอยยิ้มบนใบหน้าก็เด่นชัดขึ้นมาไปพักหนึ่ง"ถ้าหากเป็นเขาจริง ข้าก็ไม่สนใจเรื่องใบหน้าเสียๆ ของเขาแล้วล่ะ""องค์หญิงใหญ่..." อิ๋นสั่วกับเสิ่นเซียงล้วนตกตะลึงไปบ้างไม่ใส่ใจจริงหรือ?ฟังข่าวที่ลือมา อ๋องเจวี้ยนที่ใบหน้าพังไปแล้ว จะพังยับไปจนหมดแล้วจริงหรือ พูดกันเสียน่ากลัว"แต่ต้องยืนยันก่อนว่าใช่เขาหรือไม่ ถ้าหากเป็นเขาจริง เขาอยู่ในต้าชื่อก็มีอันตรายอยู่ และถ้าเป็นเพราะข้าที่ทำให้เขาถูกนักฆ่าจากเมืองหมานเหล่านั้นจับตาดูแล้วจะทำอย่างไรกัน?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเริ่มกังวลอ๋องเจวี้ยนขึ้นมาแล้ว"ฝ่าบาทต้องส่งคนไปตรวจสอบที่มาของเขาแน่" อิ๋นสั่วเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวข้าเองก็จะไปตรวจสอบด้วย ว่าเขาพักอยู่ที่ไหน""อิ๋นสั่ว ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ หลังจากตรวจสอบแล้วก็ส่งคนไปคุ้มครองเขาด้วย อย่าให้เขาเจออันตรายเด็ดขาด""องค์หญิงใหญ่ ท่านนี่ใจดีจริงๆ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังได้ยินข่าวที่อ๋องเจวี้ยนใบหน้าพังไปแล้ว คนอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1086
แต่ตอนที่ฟู่จาวหนิงใช้มีดขูดบนหน้าเขา เขายังสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวที่อุปกรณ์มีคมกำลังลอกแผลเป็นแข็งของตนอยู่รู้สึกแปลกประหลาดมากเซียวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าเข็มยาชาของนางนั้นทำออกมาได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เคยเจอยาระงับความรู้สึกที่ใช้แบบนี้มาก่อนเลย ปกติจะต้องต้มแล้วดื่ม จากนั้นก็จะสลบไปแต่ว่าบนหน้าเขาก็ชาดิกไปแล้ว สติสัมปชัญญะยังตื่นตัวอยู่ มือเท้าเองก็ยังขยับได้ นี่มันร้ายกาจจริงๆก่อนหน้านี้เขากลัวฟู่จาวหนิงมาเห็นใบหน้าผีร้ายของตนมาก แต่ตอนนี้นางไม่ใช่แค่อยู่ใกล้ๆ เท่านั้น แต่ยังลงมือจัดการฝานเนื้อเน่าทิ้งให้ด้วยการกระตุ้นทางสายตาต่อเลือดเนื้อที่เหวอะหวะแบบนี้ ตัวเขาพอคิดก็ยังรู้สึกว่าทนไม่ไหวฟู่จาวหนิงไม่ได้รังเกียจและไม่ได้เอ่ยอะไรคับแค้นใจเลย นางก่อนหน้านี้ทำอะไรมากันนะเซียวหลันยวนในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกนี้ มีคำพูดมากมายที่อยากพูดกับนาง แต่ก็พูดไม่ได้"ถ้าหากพวกเราหาเอ็นมังกรหยกเจอ พอเอาพิษของท่านออกไปจนหมด การรักษาแผลเป็นบนหน้าก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพ ข้าช่วงนี้ก็ออกหาเอ็นมังกรหยกอยู่ตลอด อาจารย์วันนี้ก็ออกไปหาเพื่อเก่า ช่วยพวกเราหาด้วย"ฟู่จาวหนิงกลัลว่าเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1087
"วันนี้ข้างนอกล้วนพูดกันถึงแต่เรื่องใบหน้าอ๋องเจวี้ยน" เสิ่นเสวียนบอกกับฟู่จาวหนิง"พูดเรื่องหน้าของเขา?""ใช่ เรื่องนี้น่าจะมีคนจากแคว้นเจาทางนั้นจงใจปล่อยข่าวเข้ามา"เสิ่นเสวียนเอาเรื่องที่สองวันนี้ตรวจสอบเจอเล่าให้ฟู่จาวหนิงฟังจนหมด ฟู่จาวหนิวถึงเข้าใจว่าเซียวหลันยวนทำไมจึงต้องคอยปกป้ององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ให้ตายนางก่อนหน้านี้แม้จะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อตัวเจ้าอารามยอดเขาโยวชิง แต่ก็ไม่ได้เอาความสนใจไปไว้บนตัวอีกฝ่ายนัก แต่ตอนนี้นางจู่ๆ ก็พบว่า เจ้าอารามยอดเขาโยวชิงมีความสำคัญอย่างมากในใจเซียวหลันยวนดังนั้น ทุกคำพูดที่เขาพูด เซียวหลันยวนจึงให้ความสำคัญและเชื่ออย่างมากเพราะเจ้าอารามบอกเขาว่าดวงชะตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกับเขาสอดคล้องกันมากที่สุด ดังนั้นเซียวหลันยวนสองวันนี้จึงเข้าไปปกป้ององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นด้วยตนเองแม้เขาจะเคยบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลยแม้แต่น้อย แค่มองนางตายไปไม่ได้เท่านั้น แต่เขาถ้าหากเชื่อคำพูดของเจ้าอารามจริง การไม่แต่งงานกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น เขาจะไม่รู้สึกเสียดายหรือ?"ข้าสงสัย ว่าแคว้นเจาทางนั้นมีคนรู้ผลคำทำนายของเจ้าอารามยอดเขาโยว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1088
"แล้วตอนนี้คนอยู่ไหน?""คุณชายซือถูตอนนั้นมองออกว่านางไม่ค่อยปกติ ดังนั้นจึงพานางไปหาหมอเจี่ย คนของพวกเราเองก็ตามไปด้วย จึงพบกับเรือนเล็กหลังนั้นเข้า""พาข้าไปหน่อย""ข้าตามเจ้าไปด้วย" เสิ่นเสวียนพูดขึ้นฟู่จาวหนิงให้สืออีไปหิ้วกล่องยาของนางมาทันที และบอกกับชิงอีหลานหรงว่า "พวกเจ้าคอยดูท่านอ๋องพวกเจ้าไว้ ตอนนี้หน้าของเขาข้าพันผ้าไว้แล้ว ใส่ยาไว้แล้ว ภายในสามวันห้ามถอดออก ให้เขาพักผ่อนอยู่ในบ้าน ที่ไหนก็ห้ามไปทั้งนั้น""ขอรับ"ฟู่จาวหนิงกับเสิ่นเสวียนรีบออกไปทันทีตอนที่รถม้าของพวกเขาผ่านถนนหลัก ฟู่จาวหนิงก็ได้ยินเสียงร้องอุทานดังขึ้นนางเลิกผ้าม่านมองออกไป ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันฟังผู้เฒ่าคนหนึ่งพูดจนน้ำลายแตกฟอง"จริงแท้อย่างที่สุด! ตอนนั้นที่หน้ากากของอ๋องเจวี้ยนถูกคนซัดจนร่วง ใบหน้าหนึ่งก็เผยออกมา ตอนที่สะท้อนเข้าไปในสายตาคนทั้งหมด แผลเป็นบนใบหน้านั้น น่าตกะใจจนประชาชนร้องไห้กันจ้าละหวั่น..."ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสีก่อนหน้านี้ได้ยินที่เสิ่นเสวียนเล่า นางยังไม่รู้สึกสัมผัสได้โดยตรงสักเท่าไร ตอนนี้พอมาเห็นกับตาได้ยินกับหู นางถึงเข้าใจว่าคนเหล่าลือเรื่องเซียวหลันยวนใบหน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1089
"ต้องการคุณสมบัติที่สามารถไปในงานประชุมหมอใหญ่แล้วเชิญหมอเลื่องชื่อทั้งหมดมารักษาภรรยาข้า"คำพูดของหมอเจี่ย ทำเอาซือถูไป๋ตะลึงงันคิดไม่ถึงว่าหมอเจี่ยต้องการเงื่อนไขนี้"เข้าร่วมงานประชุมหมอใหญ่ไม่ใช่เรื่องยาก ข้าพาพวกท่านไปได้" ซือถูไป๋คิดๆ "แต่ว่า หมอเลื่องชื่อที่รวมกันในสมาคมหมอใหญ่ ส่วนใหญ่ล้วนหยิ่งในศักดิ์ศรี ที่ไม่หยิ่งก็จะวุ่นกันตัวเป็นเกลียว ถ้ามีคนได้รับการตรวจแล้ว หมอเลื่องชื่อคนอื่นก็จะพยายามหลีกเลี่ยงสอดมือเข้าไป สำหรับพวกเขาแล้วถือเป็นเรื่องต้องห้าม""ข้ารู้ ไม่เช่นนั้นจะนำออกมาแลกเปลี่ยนหรือ? หมอเลื่องชื่อสองคนในงานประชุมหมอใหญ่ ข้าเคยพามาดูแล้ว พวกเขายังต้องยกมือยอมแพ้"หมอเจี่ยสีหน้าสงบ "ดังนั้นสิ่งที่ตอนนี้ข้าต้องการ คือหมอเลื่องชื่อทั้งหมดที่เข้าร่วมงานประชุมหมอใหญ่ ให้มาร่วมกันรักษาภรรยาข้า"คนหนึ่งรักษาไม่ได้ สองคนรักษาไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นทั้งหมดเข้ามารักษา ก็คงต้องรักษาได้ขึ้นมาบ้างสิ?ถ้ารวมจุดแข็งของทุกคนเข้ามา บางทีอาจจะตรวจสอบพบสาเหตุก็ได้"ฮูหยินของท่านป่วยเป็นอะไรหรือ?" ซือถูไป๋มองออกว่าฮูหยินเจี่ยดูไม่ค่อยปกติ แต่ว่าครั้งที่แล้วตอนที่อยู่ในโรงหมอก็เห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1090
"ข้าให้เจ้ากลับไปที่บ้านซือถู แล้วเจ้าจะมาตามคุณชายอย่างข้าทำไมกัน?" ซือถูไป๋ไม่สนใจคำพูดเขา สนแต่จะหนีอย่างเดียว"คุณชายรอข้าก่อน..." อาเพียนรีบตามขึ้นมาพวกเขาเพิ่งจะออกมา เสิ่นเสวียนกับฟู่จาวหนิงก็มาถึงพอดีไป๋รื่อฉากตัวออกมาจากที่มืดทันที"นายท่าน คุณหนู คุณชายซือถูเองก็เข้ามา เพิ่งออกไปเมื่อครู่"เมื่อครู่เขาซ่อนตัวอยู่ตลอด ไม่ยอมให้ซือถูไป๋พบ ตอนนี้จึงนำสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่ได้ยินบอกกับฟู่จาวหนิงรอบหนึ่ง"วัตถุดิบยา? แลกเปลี่ยน?"ฟู่จาวหนิงกับเสิ่นเสวียนสบตากันผาดหนึ่ง"เข้าไปดูหน่อย วัตถุดิบยาอะไรที่ทำให้ซือถูไป๋อยากได้นัก" ฟู่จาวหนิงเองก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเสียแล้วประตูเรือนยังไม่ปิด พวกเขาจึงเดินเข้ามาในเรือนเลยพอเห็นความทรุดโทรมของเรือนเล็ก ก็จินตนาการได้ว่าชีวิตของพวกหมอเจี่ยนั้นลำบากเพียงใด เสิ่นเสวียนกับฟู่จาวหนิงทั้งสองคนในใจก็คาดหวังขึ้นมา รู้สึกว่าสองคนนี้จะเป็นคนที่พวกเขาตามหามาตลอด ดังนั้นพอเห็นพวกนางมีชีวิตเช่นนี้ ในใจจึงอึดอัดขึ้นมา"ใครกัน?"ในบ้านมีเสียงผู้ชายลอดออกมาเสิ่นเสวียนได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ชาวบ้านจนๆ ธรรมดาแล้วเขามองไป
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1091
หลังจากเข้ามาพวกของฟู่จาวหนิงจึงพบว่า ในห้องนี้เย็นเอามากๆ และไม่มีเตาเสียด้วย เตียงก็แข็ง ผ้าห่มก็บาง ตอนกลางคืนคงไม่อบอุ่นแน่นอนในห้องไม่มีของอะไรเลย เครื่องเรื่อนไม่กี่ชิ้นก็เก่าเสียเหลือเกินได้ยินว่าที่นี่นั้นเช่ามา น่าจะเป็นสิ่งของของเจ้าห้องทั้งหมด ของส่วนตัวของพวกเขาเองนั้นแทบไม่มีเลยหมอเจี่ยนอนอยู่บนเตียง ทั้งตัวแข็งทื่อ สลบไสลไม่ได้สติ"คุณ คุณ!"ฮูหยินเจี่ยอยู่ข้างเตียง สีหน้าลาลานพรั่นพรึง"ข้าขอจับชีพจรให้เขาหน่อย เขาก่อนหน้ามีโรคอะไรหรือไม่?" ฟู่จาวหนิงถามและตอนที่นิ้วของเขาทาบลงไปบนจุดชีพจรหมอเจี่ย ฮูหยินเจี่ยจูๆ ก็ลืมตาโพลง จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้นมาการเคลื่อนไหวกะทันหันนี้ของนางทำเอาฟู่จาวหนิงงงงัน เงยหน้ามองไปทางนางสายตาของฮูหยินเจี่ยเปลี่ยนแปลงขึ้นมาในตอนนี้ เมื่อครู่สายตานางเต็มไปด้วยความร้อนรน ตอนนี้สายตากลับดูทื่อลงมา หมุนตัวเดินออกไป"เฟยเอ๋อร์ ข้าจะไปหาเฟยเอ๋อร์!""ขวางนางไว้!"ฟู่จาวหนิงสัมผัสได้ว่าไม่ปกติ สั่งพวกหลิวหั่วทันทีเสิ่นเสวียนไวกว่าพวกเขาก้าวหนึ่ง ยื่นมือไปขวางฮูหยินเจี่ยไว้แล้วเขามองฮูหยินเจี่ย จู่ๆ ก้ยื่นมือไปทางหน้าของนาง"อ๊า! อ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1808
นางอยากจะให้เซียวหลันยวนไม่พอใจตัวฟู่จาวหนิงเสียเหลือเกินแต่พอสิ้นเสียงนาง เซียวหลันยวนก็หันมามองนาง แม้จะสวมหน้ากากอยู่ แต่เฉินเซียงจู่ๆ ก็สัมผัสได้ว่านางถูกสายตาที่เย็นเยียบแหลมคนฆ่าตายไปแล้วนางใจสั่นวาบ จู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดเมื่อครู่ที่พูดไป แต่ก็สายไปแล้วนางได้ยินคำพูดเย็นชาของเซียวหลันยวนว่า"องค์หญิงใหญ่ถ้าหากมีเรื่องจะคุยกับข้า ก็ให้ทาสของเจ้าไปคุกเข่าอยู่ตรงนั้นก่อน"เซียวหลันยวนชี้ไปที่กลางสวนคุกเข่าที่นั่น คนป่วยทั้งหมดในห้องข้างฝั่งตะวันตกจะมองเห็นเฉินเซียงถลึงตาโตใส่อย่างไม่อยากเชื่อ"อ๋องเจวี้ยน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกตะลึงไป "เฉินเซียงก็แค่ปกป้องข้ามากเกินไปเท่านั้น นางไม่ได้มีความคิดไม่ดี...""ให้นางคุกเข่า ข้าถึงจะฟังเจ้าพูด ถ้านางไม่ทำ ข้าก็จะไปแล้ว" เซียวหลันยวนตัดบทนางเฉินเซียงบอกว่าฟู่จาวหนิงแอบมีชู้กับอันเหนียน เขาจดจำมาโดยตลอด"อ๋องเจวี้ยน เฉินเซียงนางเองก็ป่วย ถ้าไปตากลมหนาวบนพื้น นางจะ...""เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"เซียวหลันยวนพูดจบก็หมุนตัวกลับทันทีเฉินเซียงลนลานขึ้นมา "อ๋องเจวี้ยน ข้าจะไปคุกเข่าเดี๋ยวนี้! ท่านโปรดรอก่อน!""เฉินเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1807
สิ่งที่ทำให้ตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นขุ่นเคืองคือ ฟู่จาวหนิงคล้องแขนอ๋องเจวี้ยนเดินเข้ามา"พวกเขาทำไมถึงคล้องแขนกันเดินแบบนั้นล่ะ?"เฉินเซียงถลึงตาโตนางไม่เคยเห็นสามีภรรยาเดินกันแบบนี้เลย ปกติแล้ว ภรรยาจะเดินอยู่ด้านหลังสามีประมาณครึ่งก้าวนี่ หรืออย่างมากก็ไหล่ชนไหล่แต่พออยู่ภายนอกก็ต้องคอยระวังเรื่องมารยาท มีใครเขามาคล้องแขนเดินกันแบบนี้บ้าง?ยิ่งไปกว่านั้นตัวฟู่จาวหนิงเองก็ยังเอนมาเบียดแขนอ๋องเจวี้ยนด้วย"นางเดินแบบนี้มันดูสง่างามตรงไหน บิดๆ เบียดๆ เงอะงะงุ่มง่ามเหมือนอะไรล่ะนั่น?" เฉินเซียงกดเสียงต่ำ พูดแบบไม่พอใจกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น "นี่มันดูเป็นพระชายาตรงไหนกัน?"เหมือนพวกอนุภรรยาที่เอาแต่เบียดเสียดชายหนุ่มมากกว่าพระชายาตัวจริงต้องมีท่าทีสง่างาม มีคุณธรรม บุคลิกภาพโดดเด่นสิทำตัวออดอ้อนแบบนี้ มันเหมือนกับปีศาจสาวที่อยากจะสูบพลังหยางจากชายหนุ่มจนตัวสั่นอย่างไรอย่างนั้น เหมือนพวกอนุภรรยาที่ไร้เกียรติเฉินเซียงถึงอย่างไรก็ไม่ชินตาแต่ไม่รู้เพราะอะไร องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับรู้สึกอิจฉาจนควบคุมไม่อยู่ชายหนุ่มที่เย็นชาขนาดนั้นแบบอ๋องเจวี้ยน ก็ยังตามใจให้ฟู่จาวหนิง แล้วยังปร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1806
"ข้ารู้แล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะออกไป" เซียวหลันยวนพยักหน้าฟู่จิ้นเชินเงียบไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า "นางน่าจะมีเรื่องมาขอร้องท่าน แต่ว่า เรื่องที่นางจะขอร้องข้าเองก็พอจะนึกออก"เขาอยากบอกว่า เรื่องแบบนี้ ถ้าหากรับปากไป ไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์สามีภรรยากับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหรือไม่ แต่การที่พานางเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยน ถือเป็นการทรยศและทำร้ายจาวหนิงแต่ก็ไม่อยากพูดออกมาตอนนี้เขาอยากจะเห็นว่าเซียวหลันยวนจะเลือกอย่างไร ที่สำคัญที่สุดคือ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเงื่อนไขที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นงัดออกมาได้คืออะไร ถ้าเผื่อมันสำคัญอย่างมากกับเซียวหลันยวนจริงๆ ล่ะ?"ท่านพ่อตาอยากพูดอะไรหรือ?" เซียวหลันยวนย้อนถามเขา"อ๋า?"ฟู่จิ้นเชินถูกคำเรียก 'ท่านพ่อตา' ที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำเอางงงันไปหมด ตั้งตัวกลับมาไม่ได้ชั่วขณะหนึ่งเซียวหลันยวนก็พูดต่อมาอีก "วางใจเถิด ข้าไม่ทำเรื่องที่ผิดกับหนิงหนิงแน่นอน"พูดจบเขาก็หมุนตัวเตรียมเข้าห้อง ""หากไม่มีเรื่องอะไร คนป่วยทางนั้นรบกวนท่านดูไว้หน่อย ให้หนิงหนิงได้กินข้าวเช้าก่อนพอเซียวหลันยวนเข้าห้องไป ประตูก็ปิดลงมา ฟู่จิ้นเชินมองไปทางชิงอีที่อยู่ข้างๆ ช้าๆชิงอีเองก็
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1805
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถูกคนเหล่านี้พูดจนตาแทบแดงก่ำนางไม่ยอมให้เป็นแบบนี้!นางเองก็มีเกียรตินะ นางเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ เดิมทีควรจะล้ำค่าสูงส่ง สามารถเลือกราชบุตรเขยดีดีได้แต่ตอนนี้นางมีทางเลือกอะไรล่ะ?ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีพระเชษฐาแบบนั้น นางคงไม่ต้องทำให้มาถึงจุดนี้หรอกนางแค่อยากจะช่วยตนเองเท่านั้น แล้วมันผิดตรงไหน? ถ้าหากทำได้ นางก็ไม่อยากไปทำร้ายใครทั้งนั้น นางเป็นคนที่มดแค่ตัวเดียวก็ยังทำใจเหยียบไม่ลงด้วยซ้ำ"รบกวนท่านลุงฟู่ด้วย ข้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคารวะให้ฟู่จิ้นเชินอีกครั้ง ถอยไปที่ประตูวงกลมทางนั้นเฉินเซียงถลึงตาใส่ห้องนั้น คารวะให้ฟู่จิ้นเชินอีกครั้ง "รบกวนท่านลุงฟู่ช่วยเหลือด้วย องค์หญิงใหญ่พวกรเาจะไปรออ๋องเจวี้ยนที่นั่น"พูดจบนางก็รีบเดินไปหาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นฟู่จิ้นเชินส่ายหัวเขาก็เหมือนรู้ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกอยู่ในสภาพไหน มาเจอกับฝ่าบาทต้าชื่อแบบนั้น นางเองอันที่จริงก็น่าสงสารแต่ว่า ท้ายสุดแล้วนางก็ยังไม่ฉลาดพอ เส้นทางที่เดินได้ นางกลับเดินอย่างสะเปะสะปะแต่พูดมาก็ถูก นางเติบโตมาที่สุสานจักรพรรดิ ไม่ค่อยได้พบเจอกับผู้คนสักเท่าไร และย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1804
ก่อนหน้านี้ทรมานหมอฟู่ไว้มาก สาวใช้นั่นยังบอกว่าหมอฟู่กับนายท่านเป็นอะไรอะไรกันอีก ป้าหนิวเห็นแล้วไม่สบอารมณ์องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ถูกนางเหลือบมองใส่แบบนี้จนอายไปเฉินเซียงกลับถลึงตามองแผ่นหลังป้าหนิวเจ้าคนชั้นต่ำ นังคนชั้นต่ำ กล้ามามององค์หญิงใหญ่พวกนางแบบนี้เรอะฟู่จิ้นเชินตอนนี้จึงหมุนตัวหันไปมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ถามขึ้นว่า "องค์หญิงใหญ่จะพบอ๋องเจวี้ยน เพราะอยากให้อ๋องเจวี้ยนพาท่านไปเมืองหลวงหรือ? ถ้าหากมีเป้าหมายนี้ เช่นนั้นข้าบอกท่านไว้ได้เลย ว่าท่านยังออกจากเมืองเจ้อไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกับอันเหนียนผู้บริหารท้องถิ่นโหยวสามฝ่ายตกลงกันแล้ว ตอนนี้ประตูเมืองปิดอยู่ ใครอยากจะออกจากเมือง ต้องยื่นจดหมายออกจากเมืองมา ถ้าบนต้องมีผู้บริหารท้องถิ่นโหยวใต้เท้าอันและหมอฟู่สามคนลงนาม ขาดไปสักคนก็ไม่ได้ถ้าหากไม่มีจดหมายออกจากเมืองที่มีนามทั้งสาม ใครก็ออกไปไม่ได้ทั้งนั้นแล้วอาการป่วยอย่างองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ฟู่จาวหนิงไม่มีทางปล่อยนางออกไปแน่ไหนจะเรื่องที่นางจะตามอ๋องเจวี้ยนไปอีกฟู่จิ้นเชินตอนนี้รู้สึกว่าสมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก แค่คิดก็รู้แล้ว ฟู่จาวหนิงจะยอมให้อ๋องเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1803
ฟู่จาวหนิงถูกจูบจนเคลิ้มหลับไปอีกรอบเซียวหลันยวนได้ยินเสียงหายใจลึกของนางแล้วก็จนใจเขาเลือดพุ่งขึ้นมาแล้ว แต่นางกลับหลับไป ดูท่าในเมืองเจ้อระยะนี้นางคงจะเหนื่อยมากจริงๆเขาเองก็ไม่ได้ทรมานนาง กอดนางแล้วหลับไปองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเดิมทีกำลังรอว่าจะฝันอีกครั้ง ดีที่สุดคือได้ฝันเห็นลุงหวังพูดอะไรกับอ๋องเจวี้ยนว่ากล่องใบนั้นเปิดอย่างไรแต่เมื่อคืนนี้นางก็ฝันจริงๆ น่าเสียดายที่ฝันร้าย ในฝันตนเองอยู่ในตำหนักเพียงคนเดียว จะอย่างไรก็ออกไปไม่ได้ และไม่มีใครด้วย ทุกแห่งมีแต่แสงทึม ในความมือเหมือนมีเสียงอะไรที่น่ากลัว ทำให้นางรู้สึกกลัวมากหลังจากสะดุ้งตื่น องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เหงื่อท่วมไปทั้งตัว"องค์หญิงใหญ่ ท่านฝันร้ายหรือ?" เฉินเซียงถูกนางทำสะดุ้งตื่นตาม รีบลุกขึ้นนั่งองค์หญิงใหญ่ไม่ค่อยฝันร้ายเท่าไร แต่บางครั้งก็จะฝันร้ายบ้างสักครั้ง แสดงว่าช่วงเวลานั้นจะผ่านไปได้ไม่ค่อยดีนักเฉินเซียงเครียดขึ้นมาแล้วพวกนางตอนนี้ผ่านความน่าเวทนามากมาแล้ว ไม่น่าแย่กว่านี้แล้ว ไม่เช่นนั้นนางคงทนรับไม่ไหวแล้วนางมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอย่างตึงเครียด หวังว่านางจะปฏิเสธแต่นางก็ยังผิดหวัง องค์หญิงใ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1802
"รุ่นหลังของตระกูลปันมีกี่คนหรือ?""รุ่นหลังของตระกูลปันก็มีอยู่ไม่น้อยเลย พวกเขามีช่างที่มีฝีมือ ในตอนนั้นหลบหนีจากภัยพิบัติได้ เหลือรุ่นหลังเอาไว้ ตอนนี้คนที่มีอำนาจในตระกูลปันชื่อว่าปันมู่ พวกเขาไหว้วานขบวนพ่อค้าให้ส่งจดหมายเข้ามา บอกว่าคนเองก็อยู่ระหว่างทางมาแคว้นเจาแล้ว"ปันมู่เซียวหลันยวนจำชื่อนี้ไว้"แล้วเจ้าเป็นรุ่นหลังจากตระกูลไหนกัน?""ใต้ฝ่าพระบาท ข้าคือรุ่นหลังจากตระกูลเหมิ่ง ตอนนั้นปู่ข้าได้รับมอบหมายงานกะทันหัน ทิ้งสิ่งของเพื่อส่งมอบให้กับจักรพรรดิรุ่นใหม่ องค์หญิงใหญ่จากไปแล้ว แต่ยังทิ้งลูกหลานไว้ ก็คือฝ่าพระบาทนั่นเอง ข้าระลึกเสมอว่าต้องนำสิ่งของส่งให้ถึงมือท่าน"แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่เขาหรือไม่ เขาได้รับสิ่งของที่จักรพรรดินีทิ้งไว้แล้วหรือยัง เขาส่งเครื่องพยากรณ์ออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้"เจ้าหมายถึงเครื่องพยากรณ์หรือเปล่า?""ใต้ฝ่าพระบาทรู้จริงๆ ด้วย ใช่แล้ว ของสิ่งนี้อยู่ในมือข้ามาหลายปีแล้ว ข้าปกป้องเอาไว้ไม่ค่อยปล่อยไปไหน ตอนนี้ก็ส่งให้กับมือใต้ฝ่าพระบาทได้เสียที ในที่สุดข้าก็ได้พักผ่อนเสียที..."ลุงหวังบอกถึงตำแหน่งที่ซ่อนเครื่องพยากรณ์เซียวหลันยวนฟังเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1801
ฟู่จาวหนิงเก็บเครื่องพยากรณ์กลับเข้าไปในมิติ แล้วก็ถูกเซียวหลันยวนกอดเข้าไปในผ้าห่มเขาคลุมผ้าห่มนางให้ดี จูบไปที่ปากนางเบาๆ เอ่ยขึ้นแผ่วเบาว่า "เจ้าก็นอนให้สบาย ข้าจะทำการอย่างระวัง""ได้"เซียวหลันยวนเป่าเปลวเทียน ออกประตูไปอย่างแผ่วเบา"ท่านอ๋อง?" ชิงอีออกมาจากมุมมืดรู้สึกเกินคาดหน่อยๆ ที่ท่านอ๋องจะออกไปตอนดึกขนาดนี้ คืนนี้ไม่ใช่ควรอยู่กับพระชายาหรอกหรือ?"ไป" เซียวหลันยวนกลับไม่อธิบายอะไรมากตอนมาถึงทางตาเฒ่าอู๋ ในคืนเงียบสงัดเช่นนี้ กลับได้ยินเสียงไอค่อกแค่กอยู่แค่กๆๆๆมีทั้งที่ดังขึ้นครั้งสองครั้ง และมีที่ดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุดมีทั้งที่ดังจนปอดแทบฉีก ทำเอาคนที่ไม่ไอฟังแล้วรู้สึกคันขึ้นมาที่คอเลย แทบจะไอตามไปด้วย"ท่านอ๋อง คนเหล่านี้ป่วยหนักมาก" ชิงอีเอ่ยขึ้นเสียงต่ำเขาเห็นว่าท่านอ๋องยังมาที่ตาเฒ่าอู๋ทางนี้ จึงรู้สึกกังวลขึ้นหน่อยๆ"อืม ดังนั้นหวังว่าจาวหนิงจะค้นคว้ายาที่สามารถสะกดอาการป่วยนี้ออกมาได้ ไม่ให้มันระบาดต่อไปอีก ไม่เช่นนั้นก็ไม่อยากจะคิด"เซียวหลันยวนถึงแม้จะปวดในที่ฟู่จาวหนิงอยู่ที่นี่ แต่เขาก็เข้าใจดี ตอนนี้เมืองเจ้อต้องการนางจริงๆไม่ใช่แค่เมืองเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1800
"ท่านเองก็ลองดูสิ" นางส่งคืนกลับให้เขาเขายังไม่ทันได้ดูเลยน กลับส่งให้นางดูก่อนเสียแล้วเซียวหลันยวนรับมา หยิบไปวางไว้ตรงหน้าในใจเขาเองก็สั่นสะเทือนเช่นกันนี่มันยอดเยี่ยมมาก"เครื่องพยากรณ์นี้ ในตงฉิงถือได้ว่าเป็นสมบัติเลยกระมัง?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"อืม" เซียวหลันยวนวางเครื่องพยากรณ์ลง พยักหน้า "ราชครูจะสืบทอดต่อให้เป็นรุ่นๆ ถ้าหากบนมือไม่มีเครื่องมือพยากรณ์ ราชครูก็จะไม่เป็นที่ยอมรับอย่างชอบธรรม ยิ่งไปกว่านั้น คนตงฉิงก็ยังเชื่อว่า ผลลัพธ์ที่ไม่ได้ออกมาจากการคาดการณ์ของเครื่องมือพยากรณ์ ล้วนไม่แม่นยำทั้งสิ้น""นั่นเท่ากับเป็นสิ่งที่เครื่องพยากรณ์สิบห้าปีใหม่คำนวณออกมาใช่ไหม? แล้วเก่ากว่านั้นล่ะ""ที่เก่ากว่านั้นจะถูกประทับตราเป็นของไม่ใช้งานแล้ว แล้วปิดผนึกไว้ในสุสานจักรพรรดิ"หรือก็คือ ขอแค่ไม่มีชิ้นใหม่ออกมา บนโลกนี้ก็จะมีแค่เครื่องพยากรณ์ที่กำลังใช้งานอยู่เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น"แล้วลุงหวังคนนั้น คงจะไม่ใช่รุ่นหลังของราชครูตงฉิงหรอกกระมัง?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นเซียวหลันยวนนิ่งงันไปพักหนึ่ง ตอบว่า "อันที่จริงก่อนหน้านี้ข้าก็คาดเดามาตลอด เจ้าอารามต่างหากที่น่าจะเป็น"ฟู่
