สิ้นสุดการเดินทาง

   “หอมดีนี่ ใช้ยาสระผมอะไร” หญิงสาวตกใจสุดขีด พลางเงยหน้าขึ้นจากอกกว้างขวางทันที ส่งผลให้ใบหน้าอันหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่ม อยู่ใกล้กันเสียจนจมูกโด่งสวยชนเข้ากับพวงแก้มขาวใสของหล่อน ตาต่อตาประสานกันนิ่งไปชั่วขณะ น้ำรินอายจนหน้าแดง สงสัยแดงไปจนถึงใบหูแล้วแน่ ๆ เลย ฝ่ายชายหนุ่มคล้ายอึ้งตะลึงไปชั่วขณะเช่นกัน พลางกระแอมเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปอย่างเก้อ ๆ หญิงสาวก็เหมือนเพิ่งจะรู้ตัว จึงพูดอ้อมแอ้มออกกับอกหนา

 

“ อ่ะ..คุณ ฉันจะกลับเข้าที่นั่งแล้ว ปะ..ปล่อยมือด้วยค่ะ”

 

“จะยากอะไรล่ะ” ที่ว่าจะยากอะไรของเขา ก็คืออีกฝ่ายจัดการรวบเอวทั้งสองข้างของหล่อนไว้แน่น ออกแรงเพียงนิด หล่อนก็ได้กลับมาอยู่บนเก้าอี้ตัวในได้อย่างนิ่มนวล แต่..ขาหล่อนยังพาดอยู่ที่ตักเขาอยู่เลย น้ำรินงงอยู่กับเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงไม่รู้จะจัดการยังไงกับร่างกายตัวเองดี พลางมองไปที่ขาทั้งสองข้างที่ยังวางอยู่แถว ๆ หน้าขาของเขา อย่างช่วยอะไรไม่ได้

 

“จะเอาไว้ที่นี่ก่อนก็ได้นะ.. ไม่หนักเท่าไหร่หรอก” ดูเหมือนว่าอีกฝ่าย พอจะเดาออกจากทางสายตาหล่อน จึงแกล้งหันมาพูดแกมเย้าแหย่ส่งยิ้มที่มุมปากแบบเจ้าเล่ห์มาให้ ทำตาเจ้าชู้กรุ้มกริ้มส่งมาให้อีก โอย..ช่างเป็นยิ้มที่กระชากใจได้อะไรอย่างนี้หนอ เขาจะรู้ไหมนะว่า กิริยาท่าทางต่าง ๆ ของเขา มันทำให้หล่อนแทบหัวใจวายไปเสียทุกครั้ง คนอะไรทำอะไรก็ดูดีไปหมด หญิงสาวสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปชั่วขณะ กว่าจะตั้งสติและนึกขึ้นได้ได้ ก่อนที่จะกระถดขาลงจากหน้าตักของเขาอย่างเอียงอาย หน้าก็ให้แดงแล้วแดงอีก น่าแปลกนัก ทำไมนะบริเวณที่ชายหนุ่มสัมผัสถูกมันถึงได้ร้อนอย่างกับถูกไฟลวกทุกทีไป น่าอายจริง ๆ เลย แค่คำพูดกับสายตากรุ้มกริ่มที่ส่งมา และสัมผัสโดนตัวนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ออกอาการวูบ ๆ วาบ ๆ ราวกับโดนไฟฟ้าช๊อตอย่างนั้น ทำอย่างกับสาวแรกรุ่นไปได้ เฮ้อ! ….

 

 

      ในที่สุด การเดินทางก็สิ้นสุดลง น้ำรินเข้าเช็คอินในโรงแรมหรูใจกลางเมืองภูเก็ตเรียบร้อยแล้ว หล่อนได้พักบนชั้นสิบ ห้อง 1001 เมื่อเข้ามาถึงห้องพักได้ ก็ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกหนานุ่ม สวยหรูของทางโรงแรมอย่างสบายอกสบายใจ สมกับเป็นโรงแรมใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดของที่นี่เลยจริง ๆ

 

‘ราชาอัญมณีแห่งญี่ปุ่นเดินทางมาประเทศไทย! เพื่อมาแสดงคอลเลคชั่นเพชรระดับโลก’ พาดหัวข่าวตัวใหญ่หนา คู่กับภาพชายหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม แต่สีผิวกลับขาวจัด ซึ่งในภาพ ชายหนุ่มถูกรายล้อมด้วยฝูงนักข่าว อยู่บริเวณล็อบบี้สนามบิน ข้าง ๆ ตัวเขามีเหล่าบอดี้การ์ดลำตัวใหญ่ยักษ์ คอยกันบรรดานักข่าวไว้ให้ห่างตัวเจ้านายอย่างเข้มงวด

 

“คัทซึฮิโกะ ฮิโรยูกิ มาเมืองไทยหรือ แถมยังจะมาพักที่โรงแรมของเราด้วย ตายแล้วหัวใจจะวาย คนอะไรช่างหล่อบาดตาบาดใจอะไรอย่างนี้ เสียงฟรอนต์สาวนางหนึ่ง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ หลังจากที่อ่านพาดหัวข่าวของเช้าวันนี้ พลางเอนกายไปทางเพื่อนสาวข้างกาย ซึ่งอีกฝ่ายก็มีอาการไม่แพ้กัน

 

“ อื้อ..ได้ยินมาว่า เขาร่ำรวยมากเลยนะ ทั้ง ๆ ที่อายุยังไม่น่าจะถึงสามสิบเลยด้วยซ้ำ คนอะไรมีรถราคาเป็นล้านตั้งหลายคัน คฤหาสน์อย่างกับฮาเร็ม ฉันเคยอ่านในนิตยสารซุบซิบรายสัปดาห์ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เขาเป็นทายาทรุ่นล่าสุด ได้ยินว่าเป็นลูกผสมระหว่างญี่ปุ่นกับเกาหลี ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ ร่ำรวยมหาศาลมาแต่ไหนแต่ไร ข่าวว่าต้นตระกูลเป็นขุนนางในวังด้วยนะ อายุเขาตอนนี้น่าจะราว ๆ สามสิบต้น ๆ เท่านั้น แล้วที่สำคัญยังโสดจ่ะ ว่ากันว่าเขามักเก็บตัวอยู่ในคฤหาสน์ ชอบสะสมอัญมณีล้ำค่า เพชรพลอยจากทั่วโลก แค่นี้ก็บ่งบอกว่า เขามีทรัพย์สินมากมายล้นฟ้าแค่ไหน” 

    ประชาสัมพันธ์สาวเจ้าของเสียงที่พร่ำพรรณนาถึงคุณสมบัติของเจ้าของเรื่อง วางหนังสือพิมพ์ลงบนเคาน์เตอร์ พลางเชิดหน้าขึ้นอย่างแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนมีข้อมูลของคนในข่าว ราวกับเป็นแฟนพันธุ์แท้ก็ไม่ปาน

 

“ ยังมีอีกนะ ได้ยินมาว่า เพชรของเขามีมูลค่า   มากมายมหาศาลจนไม่อาจประเมินราคาได้ อืมห์.. คนอะไรเพอร์เฟกต์สุด ๆ ถ้าหากมีแฟนแบบนี้ คงสบายไปร้อยชาติพันชาติเลยล่ะ” หญิงสาวพึมพำพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาประกบกัน หลับตาลง ทำท่าเหมือนขอพรอะไรสักอย่าง

 

“ นี่เธอ พอแล้ว ๆ ลูกค้ายืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว เลิกฝันเฟื่องเดี๋ยวนี้เลย”

 

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะลืมตัวไปหน่อยมีอะไรให้รับใช้ไหมคะ”สองประชาสัมพันธ์สาว ปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที เมื่อรู้ว่ามีลูกค้ามารอติดต่ออยู่ ก่อนจะฉีกยิ้มหวานหยดส่งมาให้อย่างรวดเร็ว จนน้ำรินเอง แทบจะตั้งตัวไม่ทันไปเหมือนกัน จึงยิ้มตอบกลับไป เพื่อแสดงให้รู้ว่าไม่ถือสาอะไร

 

  “ อยากจะขออ่านหนังสือพิมพ์เช้านี้บ้าง ได้ไหมคะ?”

 

“ อ้อ! ได้ค่ะได้ นี่ค่ะ”

 

“ ขอบคุณค่ะ” หลังจากที่ได้รับหนังสือพิมพ์จากฟรอนต์สาวสองนางนั้น ซึ่งน้ำรินเองได้ยินการตีข่าวเช้านี้จากเจ้าหล่อนทั้งสอง ราวกับว่าได้นั่งร่วมวงสนทนากับอีกฝ่ายไปแล้วด้วยซ้ำ มันทำให้เธอสนใจขึ้นมาบ้างเหมือนกัน กอปรกับในหน้าหนังสือพิมพ์มีรูปผู้ชายเจ้าของเรื่อง แวบ ๆ ดูคุ้น ๆ ยังไงอยู่

 

    เมื่อหาที่นั่งเหมาะ ๆ ในคอฟฟี่ช็อปชั้นล่างได้ น้ำรินก็แทบทนรอไม่ไหวที่จะเปิดอ่านพาดหัวข่าววันนี้อย่างใคร่รู้ ไม่ต่างจากสองสาวนั้นเลย ใช่ว่าสนใจเขาหรอกนะ เพียงแต่อยากรู้ว่าเป็นคน ๆ เดียวกับที่หล่อนนึกสงสัยอยู่ในใจหรือเปล่า ก็เท่านั้น… 

 

“ เป็นเขาจริง ๆ ด้วย” น้ำรินอุทานออกมาเบา ๆ ด้วยอาการตกตะลึงไปชั่วขณะ นึกไม่ถึงว่าผู้ชายในรูปพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งเช้านี้ กับคนที่อยู่บนเครื่องบินจะเป็นคน ๆ เดียวกัน นายคัทซึฮิโกะ ฮิโรยูกิ เป็นคนเดียวกันจริง ๆด้วย ผู้ชายที่อยู่บนเครื่องคนนั้น โดยสารมาพร้อมกับหล่อนเมื่อวานนี้ แถมยังนั่งติดกันอีกต่างหาก แต่..ทำไมตอนที่อยู่บนเครื่อง ถึงไม่เห็นบอดี้การ์ดตัวใหญ่ล่ำบึกนั่นเลยสักคน แล้วทำไมคนระดับเขาถึงได้มานั่งชั้นธรรมดาได้นะ ทั้ง ๆ ที่เขาน่าจะสามารถเหมาเครื่องบินทั้งลำ เพื่อเดินทางมาที่นี่ แบบส่วนตัวสบาย ๆ ได้เลยด้วยซ้ำ