เหตุเกิดที่งานแสดง

          ฮิโรยูกิ กระตุกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคมกริบจ้องนิ่งไปยังดวงหน้าขาวใส ใบหน้าที่ปราศจาก สิ่งแต่งแต้มใด ๆ มีแต่เครื่องหน้าที่เป็นธรรมชาติ ตั้งแต่คิ้วบาง ดวงตาที่ดูเศร้า จมูกเล็กรั้นอย่างคนดื้อดึงอยู่ในที ริมฝีปากบาง ใบหูเล็กนั่นที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ กับผมสีน้ำตาลที่ถูกรวบเป็นหางม้า ไว้ด้านหลังเผยให้เห็นใบหน้ากระจ่างใสได้ชัดเจน

 

      หึ..ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยจริง ๆ หวังว่าหล่อนคงไม่ใช่หญิงไทยที่ท่านปู่ให้ตามหาหรอกนะ เพราะเท่าที่ฟังมา ผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีอายุสักแปดสิบปีได้แล้ว ถ้าอย่างนั้น..หล่อนเกี่ยวข้องอะไรกับแหวนวงนี้ล่ะ? ไม่แน่เขาอาจจะได้ข้อมูลมากมายจากหล่อน หญิงสาวผู้นี้ต้องเกี่ยวข้องอย่างใดอย่างหนึ่ง กับหญิงไทยที่ท่านปู่ให้ตามหาอย่างแน่นอน เห็นทีว่าเขาจะต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว ขืนปล่อยให้หล่อนลอยนวลอยู่อย่างนี้ ไม่ได้การแล้ว ดีไม่ดีหล่อนอาจไหวตัว หนีไปจะทำยังไง ชายหนุ่มลดกล้องส่องทางไกลที่มีศักยภาพสูง ราคาแพงลง พลางหันไปสั่งบอดี้การ์ดคู่กาย และยังเป็นบุคคลที่รู้จักเขามากที่สุดคนหนึ่ง

   

 “ ทานากะ ช่วยสืบหาข้อมูลโดยละเอียด ของผู้หญิงไทยคนนี้ให้ที” พลางส่งกล้องให้บอดี้การ์ดหนุ่ม

   “ เอาให้ละเอียดยิบเลยนะ ห้ามขาดตกแม้แต่นิดเดียว” ไม่มีคำตอบใด ๆ กลับมาจากร่างสูงใหญ่บึกบึน ของการ์ดหนุ่ม เพียงแต่พยักหน้ารับแค่พอเข้าใจเท่านั้น 

           กลับจากกิจกรรมในช่วงเช้า น้ำรินออกมาเดินเล่นริมชายหาด พกเอาหนังสืออ่านเล่นติดมือมาด้วย หล่อนเช่าเตียงผ้าใบมานอน ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ริมชายหาด อากาศเย็นสบายทำให้เผลอหลับยาวไปนาน มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็บ่ายคล้อยแล้ว หญิงสาวจึงเดินกลับห้องพักเพื่อหาอะไรลงท้องเสียหน่อย น้ำรินกลับเข้ามาในตัวโรงแรมหรู ในช่วงที่กำลังรอลิฟท์ รู้สึกเหมือนมีคนคอยจับจ้องอยู่ แต่พอหันไปมอง กลับไม่เห็นมีใคร ก่อนจะส่ายหัวไปมากับอาการคล้ายจะเป็นโรคแพนิคเข้าไปทุกที เมื่อมาถึงห้องพัก กลับรู้สึกหนักหัวเหมือนจะไม่สบาย    จึงตัดความคิดที่ว่าลงไปหาอะไรอร่อย ๆ ทาน ก็เปลี่ยนเป็นสั่งขึ้นมาที่ห้องแทน ตามด้วยยาลดไข้เพื่อกันไว้ก่อน สักพักก็ผล็อยหลับไป

         เกือบทุ่มแล้วนี่นา มือบางควานหาโทรศัพท์มือถือ เช็คเวลาให้แน่ใจอีกที อาการปวดหัวในตอนแรกค่อยทุเลาเบาบางลงแล้ว จึงตัดสินใจลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย เผื่อจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็พาตัวเอง ออกมาจนกระทั่งถึงบริเวณชั้นลอยของโรงแรม จากนั้นก็เดินลงบันไดมายังชั้นหนึ่ง

อันที่จริง ร้านอาหารสุดหรูอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม แต่สถานที่ ที่น้ำรินมุ่งไปก็คือ ร้านอาหารใกล้ ๆ กับคอฟฟี่ช็อปที่หล่อนมานั่งทานกาแฟเมื่อเช้าต่างหาก หญิงสาวเดินมาเรื่อย ๆ ไปยังร้านที่หมายตาไว้ตั้งแต่แรก พลางทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหนานุ่ม ก่อนจะสั่งอาหารง่าย ๆ สำหรับคนเดียวมาทาน อาหารที่นี่นับว่าใช้ได้อยู่ ไม่จำเป็นต้องไปกินร้านแพง ๆ ที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมก็ได้ อีกอย่าง เสียดายตังค์เปล่า ๆ 

             ในห้องจัดแสดง มีผู้มาร่วมงานค่อนข้างหนาตา คนที่มีชื่อสียงในแวดวงเศรษฐกิจ และแวดวงดาราก็เดินกันให้ขวักไขว่ วันนี้มีแค่แขกรับเชิญ ยังมีคนมาเยอะขนาดนี้ แล้วถ้าหากว่าเป็นวันที่เปิดให้บุคคลทั่วไป เข้าชมได้ในวันรุ่งขึ้น จะเป็นยังไง.. ทำให้ทานากะค่อนข้างปวดหัวไม่น้อย เมื่อตัวเขาและเหล่าบอดี้การ์ด รวมทั้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ทางโรงแรมจัดมาช่วยดูแล คงสอดส่องดูแขกไม่ได้ทั้งหมดแน่นอน เครื่องเพชรของ คัทซึฮิโกะ ฮิโรยูกิ ถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างแน่นหนา ในตู้โชว์ที่ทำจากกระจกกันกระสุน มันต้องปลอดภัยแน่นอน แต่ถึงกระนั้น 

      ทานากะรู้สึกสังหรณ์ในใจว่าวันนี้อาจเกิดเรื่องขึ้น แต่ลางบอกเหตุของคนเรานั้นบางทีก็เป็นเรื่องของการคิดหมกมุ่น วิตกกังวลสารพัดเสียมากกว่า และถ้าหากบังเอิญ เกิดมีเรื่องขึ้นก็เหมาเอาว่ามันเป็นจริง อย่างที่มีลางสังหรณ์ก่อนหน้าแน่นอน สักพักเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหนุ่มคนหนึ่ง เห็นทานากะ ก็รีบวิ่งปราดเข้ามาหน้าตาตื่น

 “คุณเปรมศักดิ์ รัฐมนตรีฯ กระทรวงวัฒนธรรมมาถึงแล้วครับ”

“อืมม์..ถ้าอย่างนั้นไปเรียกกำลังมาเพิ่มตรงทางเข้าให้มากที่สุด เพราะตอนนี้พวกช่างภาพ และนักข่าวคงแห่กันมาแล้วแน่ ๆ”

“ครับ” หลังจากเจ้าหน้าที่นายนั้นจากไป ทานากะก็หันมากวาดสายตาหาความผิดปกติ ที่อาจเกิดขึ้นเมื่อมีคนใหญ่คนโตเข้ามาในงาน ขณะเดียวกันนั้นก็พลันมีเสียงอื้ออึงบริเวณทางเข้าห้องจัดแสดง

 “ เกิดอะไรขึ้น..” ทานากะที่อยู่มุมในสุดของห้องจัดแสดง พยายามเขย่งปลายเท้ามองข้ามหัวผู้คนเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่บรรดานักข่าวจากหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ พากันกรูกันเข้ามาจากทางเข้าพอดี 

      ทางด้านน้ำริน เมื่อทานมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย เลยออกไปเดินย่อยรับลมเย็น ๆ ด้านนอกและอ้อยอิ่งกับธรรมชาติยามค่ำคืนได้สักพัก ก็เดินกลับเข้ามายังตัวตึก เพื่อกลับเข้าไปเตรียมตัวสำหรับโปรแกรมทัวร์ของทางโรงแรมในวันพรุ่งนี้ ซึ่งหล่อนได้รับข้อมูลและรายละเอียดต่าง ๆ มาเรียบร้อยแล้ว ขณะที่กำลังรอลิฟท์บริเวณชั้นลอย หญิงสาวได้ยินเสียงอึกทึก ดังมาจากทางเข้าห้องจัดแสดงอัญมณีเพชรพลอยของนาย ฮิโรยูกิ ซึ่งอยู่ถัดไปทางด้านขวามือ น้ำรินหันไปมองด้วยความสนใจใคร่รู้ และโดยไม่รู้ตัว ขาทั้งสองข้างก็พามาหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าห้องจัดแสดงอันโอ่อ่านั้นเสียแล้ว

“ มีอะไรกันนะ”  หญิงสาวยืนอยู่นอกห้องจัดแสดง พยายามเขย่งปลายเท้า เพื่อมองหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดไทยมุง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ถึงได้มีคนมามุงดูกันขนาดนี้ มีช่างภาพด้วย หรือว่า..หรือว่ามีคนมาขโมยอัญมณีของอีตานั่นไปแล้ว ในขณะที่เท้าก็เขย่งไป ตาก็สอดส่ายไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น เป็นเวลาเดียวกับบรรดาช่างภาพและนักข่าวพากันกรูเข้าไปภายในงาน ตัวน้ำรินเอง ก็ไม่ทันได้ตั้งตัว เลยโดนผลักดันให้หลงเข้าไปในงาน อย่างไม่ได้ตั้งใจ