บทที่13 การดูควันธูป

หลังจากที่ดูควันธูปให้คุณนายสี่คนติดต่อกัน หย่งฟางที่เพิ่งตื่นจากการนอนก็รู้สึกง่วงอีกครั้ง ตั้งแต่จำความได้เมื่อสิบปีก่อนก็มีคนมาน้อยมาก หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย ปกติเธอกับลุงก็มักจะจุดธูปเองและตีความควันกันเอง ไม่เคยลองดูให้คนเยอะขนาดนี้มาก่อน เลยเพิ่งรู้ว่าคำพูดของอาจารย์ใหญ่เป็นสูตรตายตัว

ใช่แล้ว ที่ว่า “คุณเป็นแขกคนที่…ในรอบสิบปี เทพเจ้าจำคุณได้ จะคอยปกป้องคุ้มครองคุณ” นั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แต่งเรื่องเพื่อให้คนรู้สึกสบายใจ หย่งฟางรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายบริการลูกค้าของเว็บขายของออนไลน์ เน้นพูดตามแพทเทิร์นก็ซื้อใจลูกค้าได้!

การพูดแบบนี้น่าจะดึงดูดใจลูกค้าได้มั้ง? หย่งฟางยังคงสงสัย เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก และไม่รู้ว่าในอนาคตจะทำให้เธอมีชื่อเสียงจากการทำนายจนคาดไม่ถึง

สุดท้ายคุณนายคนที่ห้าก็เข้ามาในห้อง

หย่งฟางพิจารณาควันธูป และพบว่ามีสองก้านที่ขาดจากกัน จึงกวาดตาไปที่ควันธูปของคุณนายสี่คนก่อนหน้านี้ และถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี “คุณซ่งเสี่ยวฮุ่ย คุณขอพรอะไรไว้?”

คุณนายซ่งที่มักไปไหว้พระที่วัดชื่อดังหลายแห่ง ก็พอจะเข้าใจเรื่องนี้บ้าง รู้ว่าควันธูปขาดหมายถึงเรื่องไม่ดี ใบหน้าเริ่มซีดเผือด “ฉันขอให้ลูกชายของฉันปลอดภัย…”

หย่งฟางมองควันธูปที่ขาดและดับลง แล้วถามต่อ “ช่วงนี้ลูกชายคุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า”

“มี!” ซ่งเสี่ยวฮุ่ยตอบอย่างตื่นเต้น “แฟนของเขาเพิ่งเสียไปเมื่อเดือนที่แล้ว…”

“เสียชีวิต?”

ซ่งเสี่ยวฮุ่ยพยักหน้า “หมอชันสูตรบอกว่าเธอกินเหล้าก่อนกินยาเซฟาโลสปอริน เลยทำให้เสียชีวิต” เมื่อเห็นหย่งฟาง นั่งเงียบไม่พูดอะไร คุณนายซ่งก็อดไม่ได้ที่จะพูดต่อ “ตั้งแต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ลูกชายของฉันกลับมาบ้านหลังจากเลิกงานเสมอ เขากลับมาดื่มที่บ้านทุกวัน ไม่พูดไม่จา สองทุ่มในทุกวันก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน ฉันคิดว่าเขาคงเศร้ามาก มันน่าแปลกจริงๆ”

หย่งฟางถามสิ่งที่สงสัย “ทำไมถึงคิดว่าเขาแปลก? การที่มีคนรอบตัว…โดยเฉพาะแฟนเกิดเหตุแบบนี้ การที่เขาเศร้าในช่วงเวลาหนึ่ง มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

ซ่งเสี่ยวฮุ่ยหน้าเสียอ้อมแอ้มก่อนตอบ “เขามีแฟนมาแล้วแปดคน…” แม้ว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก ในการเปิดเผยเรื่องคนในครอบครัว แต่ก็เป็นความจริง…ไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองเสียใจกับการเลิกราครั้งไหนทั้งสิ้น แม้ว่าครั้งนี้แฟนสาวจะเสียชีวิตแต่ก็ไม่คิดว่าลูกชายจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

หย่งฟางถึงกับพูดไม่ออก “...”

เธอหยิบถังเซี่ยมซีออกมาและยื่นให้ “คิดถึงเรื่องลูกชายของคุณ แล้วเขย่าถังเซี่ยมซีจนกว่าไม้จะหล่นออกมา”

ซ่งเสี่ยวฮุ่ยทำตาม หลังจากครึ่งนาทีไม้เซี่ยมซีหล่นลงมา ไม้ที่เจ็ดสิบสาม นับว่าเป็นไม้ที่ต่ำที่สุด ซึ่งคุณนายซ่งเข้าใจได้ทันที ทำให้ใบหน้าของเธอซีดเผือด 

หย่งฟางหลับตาและท่องคำทำนายในใจ ตัวอักษรแนวตั้งสี่บรรทัดที่มีสีดำลอยขึ้นมาในหัว

“หวนรำลึกถึงเมื่อก่อนเคยมีความสุข แต่บัดนี้กลับได้ยินข่าวร้าย หญิงที่มีใจมั่นคงเจอชายใจร้าย ในที่สุดคนก็รู้ว่าเรื่องนั้นไม่สมหวัง”

หญิงที่มีใจรักมั่นคง เจอชายใจร้าย…

หย่งฟางหยิบยันต์ป้องกันตัวออกมาจากใต้กระถางธูป คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบยันต์ป้องกันภัยอีกแผ่น พับเป็นสามเหลี่ยมแล้วยื่นให้คุณนายซ่ง

“ให้ลูกชายคุณพกติดตัวไว้ตลอดเวลา ยกเว้นตอนอาบน้ำ แม้กระทั่งตอนนอนก็ต้องพกไว้ ถ้ายันต์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำให้ติดต่อฉันทันที”

ซ่งเสี่ยวฮุ่ยพยักหน้าและรับไว้ด้วยความขอบคุณ

อาหารเช้าจากร้านเซวี่ยถูกส่งมาที่วัด คุณนายทั้งห้าใช้เวลามาพอสมควรแล้วถึงเวลากลับเสียที แต่เมื่อพวกหล่อนเห็นหย่งฟางกำลังกินอาหารเช้า จึงคิดว่าควรอยู่ต่ออีกสักพัก

หย่งฟางกัดคำหนึ่งในกำลังถูกชม “เซียนน้อยของเรากินเก่งจริงๆ ไม่เสียทีที่เคยเป็นดารา!”

“เซียนน้อยหย่งกินข้าวแล้วมีโชคลาภจริงๆ!”

หย่งฟางฉีกซาลาเปาที่มีน้ำมันอยู่ข้างใน แล้วก็ถูกชมอีก “ช่างฉลาดจริงๆ!”

เธอหยุดกินและพูด “ยังมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ คุณนายทั้งห้า?”

เหล่าคุณนายยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเลย แค่อยากถามว่าอาจารย์สามารถมีครอบครัวได้ไหม พวกเราน่ะ…”

ทันใดนั้นคุณนายฉู่ก็รีบพากลุ่มสหายออกไปทันที ก่อนจะไปเธอก็พูดกับหย่งฟาง “เซียนน้อยหย่อง วันที่เริ่มซ่อมแซมวัด ฉันจะมาอีกครั้งนะ!”

หย่งฟางพยักหน้าเล็กน้อย

ในระหว่างทางลงจากภูเขา คุณนายทั้งหลายก็พูดด้วยความดีใจ

 “ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมหยูถังถึงมาภูเขาหลงหย่าอยู่บ่อยๆ เป็นฉันก็คงอยากมาบ่อยๆ เหมือนกัน ฉันชอบอาจารย์หย่งน้อยจริงๆ!”

มาแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ใจรู้สึกอบอุ่น

“ใช่ ใช่!” คุณนายคนอื่นๆ เห็นด้วย

อาจารย์ก็ช่างใจดีขออะไรก็ให้ได้ และยังปลอบใจพวกหล่อนด้วยคำพูดทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เหมือนกับว่าถูกปลอบโยนและเอาอกเอาใจ

“หยูถัง เธอนี่ใช่ไม่ได้เลย น่าจะพาเรามาตั้งนานแล้ว”

คุณนายฉู่ได้ยินดังนั้นก็เลียนแบบน้ำเสียงพวกหล่อน เอาสิ่งที่พวกนั้นเคยพูดมาเปรียบเทียบ “ใครกันที่เคยบอกว่า สถานที่ที่ยังไม่พัฒนาอาจจะอันตราย?”

คุณนายทั้งหลายหัวเราะเสียงดัง เสียงของพวกหล่อนก้องไปทั่ว ทำให้ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่เขียวชอุ่มสองข้างทางสั่นไหวไปตามลม

“ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้มาก่อนว่าภูมิทัศน์ของภูเขาหลงหย่าจะสวยงามขนาดนี้ แต่ไม่ช้าก็เร็ว สถานที่นี้จะได้รับการสนับสนุน จะมีคนมาเดินป่ามากขึ้น และอาจารย์หย่งก็จะมีแขกมาหามากมาย!” คุณนายฉู่พูดอย่างภูมิใจ

พวกหล่อนคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่มีเพียงซ่งเสี่ยวฮุ่ยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

กลุ่มคุณนายทั้งหลายสังเกตเห็นจึงปลอบใจ “ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์หย่งน้อยบอกแล้วใช่ไหมว่าพ่อของเธอไม่เป็นไร”

ซ่งเสี่ยวฮุ่ยพยายามฝืนยิ้ม และยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตกีฬา ลูบยันต์สองแผ่นนั้น ตอนนี้เธอกังวลเรื่องอื่นแล้วนั่นก็คือลูกชายของเธอ ไหนๆ พวกเพื่อนๆ ก็พูดแล้วเลยถามด้วยความอยากรู้ “อาจารย์หย่งให้ยันต์พวกเธอบ้างไหม?”

คุณนายลี่ตอบว “ให้ฉันหนึ่งแผ่น ให้สามีฉันพกไว้”

“อ๋อ…”

คำตอบที่ได้รับทำให้รู้ว่าลูกชายของเธอเท่านั้นที่ได้ยันต์สองแผ่น ซ่งเสี่ยวฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะกังวลเรื่องความร้ายแรงของสถานการณ์ 

สวี่อี้ฉินกล่าวคำอำลากับกลุ่มเพื่อนคุณนาย แล้วขับรถกลับบ้าน เมื่อมาถึงเธอมองดูบ้านที่ว่างเปล่า รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความเหงา เธอนั่งลงบนโซฟาด้วยความรู้สึกชาๆ ลูกสาวของเธอหลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จ ก็ไปเที่ยวต่างประเทศ ส่วนสามีก็ยังมีข้ออ้างเสมอในการเลี่ยงกลับบ้าน

ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อในตัวหย่งฟางและเทพเจ้า แต่เมื่อมองดูบ้านนี้แล้ว มันก็ทำให้รู้สึกเศร้าและคิดว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้ยังไง ความเหงาเย็นเยือกค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ สวี่อี้ฉินเช็ดน้ำตาเงียบๆ และไปหยิบไวน์แดงแก้วหนึ่ง

อย่างไรก็ตามไวน์ยังไม่ทันได้ที่จนพร้อมดื่ม ประตูหน้าบ้านก็ถูกเคาะดังสนั่น สวี่อี้ฉินไปเปิดประตูและเห็นว่าสามีของเธอนอนอยู่บนเปลหาม ใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำ ทั้งศีรษะและคางถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว แขนถูกใส่เฝือก ขาก็ถูกดามไว้

 “พี่สะใภ้! พี่หยวนถูกผู้หญิงคนนั้นเรียกคนมารุมทำร้าย!”

 “...” คุณนายสวี่ถึงกับพูดไม่ออก

“หมอบอกว่าขาหัก อย่างน้อยสามเดือนจะลงจากเตียงไม่ได้ พี่สะใภ้คงต้องดูแลพี่หยวนไปก่อน พวกเรามีธุระต้องไปทำต่อ” ชายหลายคนพูดจบก็ทิ้งเปลหามแล้วเดินจากไป

ดังนั้นหลังจากที่เธอกลับบ้านมาได้ไม่ถึงสิบนาที สามีของเธอก็ถูกผู้หญิงคนหนึ่งนอกบ้าน เรียกคนมารุมทำร้ายจนขาหัก อย่างน้อยสามเดือนก็จะลงจากเตียงไม่ได้ นั่นหมายความว่า…เขาจะออกจากบ้านไม่ได้

ใครเล่าจะแม่นเท่าแม่หมอหย่ง!! 

แม่นขนาดนี้หากถูกทักเรื่องไม่ดีมีหน้าซีดนะ