บทนำ

เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ในสนามบินดังขึ้นรอบทิศทาง ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเดินสวนกันไปมาในสนามบินแห่งนี้ สองขายาวก้าวเดินไปตามทางเมื่อเจอเข้ากับคนที่มายืนรอรับ เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่มารอรับ ‘คีรัน’ ทักทายเพื่อนด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานหลายปี

“เป็นไงบ้างมึงกว่าจะกลับมาให้กูเจอหน้า” ‘ศิลา’ เพื่อนของคีรันเอ่ยทักขึ้นเมื่อคีรันเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“สบายดีมึงละ”

“ก็โอเคดี”

“อืม งั้นกลับกันเถอะกูง่วงมากตอนนี้”

สองเพื่อนรักเดินคู่กันไป ก่อนสายตาของคีรันจะหันไปสบเข้ากับร่างของใครสักคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แม้เวลาจะผ่านมานานแต่เขาก็ยังจำคนคนนั้นได้ ผู้ชายในชุดสูทสีน้ำเงินที่กำลังยืนมองซ้ายมองขวาเหมือนรอใครสักคนอยู่ตรงนั้น

“มึงเดี๋ยวยืนรอกูอยู่นี่นะ”

“มึงจะไปไหน”

“ทักทายคนรู้จัก” คีรันปล่อยให้ศิลายืนเคว้งอยู่ตรงนั้นก่อนจะเดินไปหาใครบางคน

“อ๊ะ!!”

“sorry!คุณเจ็บตรงไหนมั้ยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยกันคนตัวเล็กที่ตัวเองเดินชนเข้าเมื่อสักครู่

‘อลินตา’ ที่กำลังยืนรอคนมารับจู่ๆ ก็โดนใครที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชนไหล่เขาจนตัวของลินเซไปด้านหลังเล็กน้อยเพราะมัวแต่มองหาเพื่อนโดยไม่ได้สังเกตว่ามึงคนเดินมาทางด้านหลัง

“ไม่เป็นไรมากครับ”

“ขอโทษอีกรอบนะครับ” อีกฝ่ายก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป 

อลินตาที่ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรก็เลิกสนใจและหันไปมองหาคนที่จะมารับเขาต่อ พลางดวงตาเล็กก็ก้มมองมองเวลาบนข้อมือตัวเองไปด้วย

นี่มันจะดึกแล้วนะทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย

“ลิน! ลินกูมาแล้วมาแล้ววว” ร่างใครบางคนวิ่งเข้ามาปะทะกับตัวของอลินตาจนเกือบจะเสียหลักล้มลงไปนอนกับพื้นทั้งคู่ โชคดีที่เขาทรงตัวรับเพื่อนได้ทันไม่งั้นละก็ได้ลงไปนอนที่พื้นด้วยกันทั้งคู่แน่ๆ

“เบาๆ ไอ้สกาย”

“ก็กูคิดถึงมึงนี่นา ไปเรียนต่อที่เมืองนอกตั้งนานกว่าจะกลับมาหาเพื่อนได้” สกายพูดพร้อมทำปากยื่นใส่เพื่อนพร้อมกอดอลินตาไม่ปล่อยเพราะไม่ได้เจอกันนาน

“ก็กลับมาแล้วนี่ไง คราวนี้จะอยู่ให้มึงเบื่อหน้ากูไปเลย”

“ฮ่าๆ ดีเลยกูจะได้ไม่เหงา”

“ทำอย่างกับตัวเองอยู่ตัวคนเดียวอย่างนั้นแหละ แล้วนี่แฟนมึงไปไหนไม่ใช่ว่าหนีไปอยู่กับสาวที่ไหนนะ” ลินพูดเย้าเพื่อนก่อนที่มันจะทำหน้างอนใส่ลิน

“นั่นปากหรืออะไร พูดแบบนี้กูให้เดินกลับบ้านเองแล้วนะ”

“เอ๊ยย! กูล้อเล่นมึงก็นะ งอนเป็นเด็กๆ ไปได้”

“ก็ถ้ากูพูดว่าแฟนมึงไปมีคนใหม่มึงจะ… อุ๊ปส์” สกายยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้เมื่อรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป

“กูอยากกลับบ้านแล้วไปกันเถอะ” ลินพูดตัดบทเพื่อนขึ้นก่อนจะลากกระเป๋าเดินนำเพื่อนออกไป

นั่งรถมาได้สักพักสายฝนก็กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับฟ้ากำลังร้องไห้ พลันอลินตาก็นึกไปถึงวันที่ทำให้ชีวิตของเขาถึงกับไม่อยากมีความรักอีกเลย

ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนตากฝนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหนราวกับหุ่นรูปปั้น มองผ่านหลังไปไม่ไกลก็เจอกับชายอีกคนที่กำลังยืนกอดกับผู้หญิงอยู่หน้าตึกพร้อมใบหน้าที่จุดแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

มือทั้งสองข้างกำแน่นจนคิดว่าเล็บจะฝังเข้าไปกับฝ่ามือ พร้อมดวงตาทั้งสองข้างที่กำลังร้องไห้ออกมาแข่งกับสายฝน เขายืนดูเหตุการณ์ทุกอย่างจนกระทั่งคนทั้งคู่เดินขึ้นรถไปด้วยกันและขับรถหายลับตาเขาไป

ลินไม่ชอบสายฝน เขาไม่ชอบเพราะมันทำให้เขาหมดศรัทธาในเรื่องของความรักความไว้ใจที่เขามอบให้กับคนคนนั้นไป และสายฝนก็พาเขาคนนั้นหายไปจากชีวิตของลินด้วยเช่นกัน

แม้เวลาจะผ่านมานานนับหลายปีแล้วแต่ชื่อของคนคนนั้นก็ยังติดอยู่ในความทรงจำของลินไม่จางหายไปไหน ผู้ชายที่ทำให้ลินยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับเขา ยอมแม้กระทั่งทะเลาะกับพ่อเพราะไม่อยากไปเรียนต่อที่อิตาลีเพื่อที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่กับผู้ชายที่อลินตารัก

แต่สุดท้ายเขาคนนั้นก็หายไปกับสายฝน ไม่มีแม้แต่คำบอกลาสักคำผู้ชายคนนั้นทิ้งไว้แค่เพียงความทรงจำที่ติดอยู่ในใจของลินไม่จางหายไปไหน

สกายขับรถเข้ามาจอดไว้ใต้คอนโดของลินก่อนจะมีชายในชุดสูทสีดำเดินมาเปิดประตูให้ลินกับเพื่อน

สกายมองชายหนุ่มหุ่นกำยำในชุดสูทสีดำอย่างไม่วางตาเพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนด้วยความกลัวเล็กน้อย

หรือที่ไอ้ลินบอกว่าเป็นลูกมาเฟียจะเป็นเรื่องจริงวะ

“เดี๋ยวพี่กันต์ช่วยยกกระเป๋าไปเก็บไว้ในห้องให้ลินด้วยนะครับ” ชายในชุดสูทสีดำก้มหัวให้เจ้านายตรงหน้าก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังรถเพื่อยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บ

“มึงหิวหรือเปล่า” สกายเอ่ยถามเพื่อน

“ไม่ล่ะตอนนี้กูอยากพักผ่อนมากกว่า”

“งั้นคืนนี้กูนอนที่นี่กับมึงด้วยแล้วกันนะ”

“อื้ม”

อลินตา พิชยพัฒน์ ลูกครึ่งไทย อิตาลี แต่อลินตาเลือกที่จะใช้นามสกุลแม่เพราะไม่อยากให้เพื่อนมองว่าเป็นฝรั่งจ๋าไป ลินเป็นลูกคนที่สองของครอบครัวและเป็นคนที่ถูกทุกคนในบ้านตามใจมากที่สุด แถมทุกคนยังยอมรับเรื่องที่ลินมีคนรักเป็นผู้ชายได้อีกต่างหาก และถึงจะโดนตามใจยังไงแด๊ดก็ยังเป็นคนเดียวที่กล้าขัดใจลินในเรื่องที่ลินขอเรียนต่ออยู่ที่ไทย จนทั้งแด๊ดและลินเกือบจะเข้าหากันไม่ติด

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้นผ่านไปอลินตาก็ตัดสินใจดร็อปเรียนที่ไทยแล้วไปเริ่มต้นใหม่ที่อิตาลีตามที่แด๊ดบอก ลินเริ่มต้นทุกอย่างที่อิตาลีใหม่หมดและหาอะไรทำระหว่างที่เรียนอยู่ที่นั่นเพื่อไม่ให้ตัวเองมีเวลาว่างมานั่งร้องไห้คิดถึงใครคนนั้น

รุ่งเช้าอลินตาได้พักผ่อนเต็มที่หลังจากที่เหนื่อยจากการเดินทางนั่งเครื่องมาจากอิตาลีเพื่อกลับมาที่ไทย ตอนนี้อาการเหนื่อยล้าก็ได้รับการผ่อนคลายเป็นที่เรียบร้อย เมื่อตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาได้รับในทุกๆ วันนั่นก็คือกาแฟที่พี่กันต์บอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาเป็นคนจัดการชงมาให้ดื่มทุกเช้า

“ขอบคุณครับ” ลินพูดพร้อมเอื้อมมือไปรับกาแฟที่พี่กันต์ชงมาให้

“วันนี้ลินต้องทำอะไรบ้างครับพี่กันต์”

“วันนี้คุณหนูต้องเข้าไปที่บริษัทเพื่อเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นโรงแรมครับ” กันต์เอ่ยบอกกับลูกของเจ้านาย

“ครับ” ลินนั่งจิบกาแฟพร้อมกับอ่านข่าวในไอแพดไปได้สักพักสกายที่นอนอยู่ในห้องก็เดินออกมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับลินพร้อมกับสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการตื่นนอน

“มึงตื่นนานยังเนี่ย ห๊าววว~” สกายถามเพื่อนตรงหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง

“ก่อนมึงจะตื่น 20 นาที”

“ตื่นเช้าอะไรขนาดนั้นวะ ขอบคุณครับ” พี่กันต์เดินเอากาแฟมาให้สกายก่อนเพื่อนพูดมากของลินจะเอ่ยขอบคุณกลับไป

“ก็วันนี้ฉันมีประชุมที่บริษัท แล้วแกจะแยกกลับเลยมั้ย”

“โห่ อะไรอะเพิ่งกลับมาเองนะ จะเริ่มทำงานตั้งวันแรกเลยหรอ” สกายพูดเสียงอ่อยกับเพื่อน เขาเพิ่งจะได้เจอเพื่อนในรอบหลายปีที่ลินไปเรียนอยู่อิตาลีพอกลับมาที่ไทยก็เข้าไปทำงานเลยมันน่าน้อยใจนัก

“ก็แค่วันนี้วันเดียวเองแกจะบ่นทำไม” อลินตาพูดขึ้นหน้านิ่งๆ

“ก็ฉันว่าจะชวนแกไปเที่ยวทะเลสักหน่อยอะ”

“แล้วจะไปเที่ยวไหน ไปเกาะที่มีโรงแรมฉันมั้ยละ จะได้ให้พี่กันต์จัดการเรื่องโรงแรมให้”

“อื้มๆ ดีๆ อยากไปที่นั่นแหละ” สกายพยักหน้าจนหัวโยกเหมือนหมาโกเด้นดีใจเวลาเจ้าของพาไปเที่ยว

“แล้วสรุปมึงเป็นลูกมาเฟียจริงๆ หรอวะ”

“ก็กูเคยบอกไปแล้วมึงจะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของมึง” ลินพูดพร้อมยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ความขมของกาแฟที่พี่กันต์ชงมาให้ ทำให้ลินตื่นเต็มตาหลังจากร่างกายได้รับหารพักผ่อน

“กูเชื่อมึงเพราะเห็นว่าพี่คนนั้นมาคอยดูแลมึงเนี่ยแหละ ดูจากหน้าตาแล้วใครเข้ามาใกล้มึงคงโดนจับหักกระดูกเป็นว่าเล่นแน่ๆ” สกายพูดพร้อมเหลือบไปมองบอดี้การ์ดของเพื่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงที่พวกเขานั่งเท่าไร

ทั้งสองคนนั่งดื่มกาแฟด้วยกันเสร็จสกายก็กลับบ้านไป ส่วนลินก็เตรียมตัวไปเข้าประชุมที่บริษัท

ขาเรียวยาวก้าวเดินเข้าไปในบริษัท พนักงานที่เดินผ่านไปมาถึงกับหยุดเดินพร้อมกับยกมือไหว้เจ้าของบริษัท อลินตาที่อยู่ในชุดสูทสีเขียวเข้มเดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับพี่กันต์บอดี้การ์ดส่วนตัว

เมื่อถึงเวลาประชุมผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ เริ่มทยอยเข้ามาในห้องประชุม แต่ก่อนที่จะได้เริ่มประชุมประตูห้องก็เปิดขึ้นเสียก่อนพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงที่ปรากฏตัวขึ้นหลังประตูห้อง

“ขอโทษที่สายนะครับ” ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำกล่าวเอ่ยขอโทษคนในห้องก่อนจะเดินไปนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไม่ไกลจากอลินตามากนัก

สองสายตาสอดประสานจ้องกันไปมาอย่างไม่ลดละ ใบหน้านิ่งไร้อารมณ์ของอลินตายากที่จะเดาได้ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งเริ่มประชุมลินจึงเป็นฝ่ายละสายตาออกไปก่อน พร้อมกับหันไปโฟกัสกับการประชุมตรงหน้าแม้จะรู้สึกตัวว่ากำลังมีคนจ้องตัวเองอยู่ก็ตาม

เมื่อการประชุมจบผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามาทักทายอลินตา เพราะรู้ดีว่าเขาคือลูกของเจ้าของบริษัทและเป็นประธานบริษัทคนใหม่ที่คนเป็นพ่อเพิ่งจะแต่งตั้งเขาขึ้นมาแทนพี่ชายของเขาที่บินไปรับตำแหน่งแทนเขาที่อิตาลี

แต่ก่อนที่จะได้เดินออกไปจากห้องประชุมคนที่นั่งอยู่ในห้องเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้ลุกออกจากห้องไป ก็ลุกขึ้นเดินมาหาลินร่างสูงดันตัวของอลินตาให้แผ่นหลังชิดไปกับผนังห้อง พร้อมกับใช้แขนแกร่งกักตัวของเขาเอาไว้ ดวงตาคมคล้ายเหยี่ยวของอีกฝ่ายจ้องมองลินอย่างไม่ละสายตาไปไหน

อลินตาจ้องมองใบหน้าที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบแปดปี มีแค่เพียงรอยสักบนต้นคอของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นมาเท่านั้นที่ดูแปลกตาไป

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ลินเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน พร้อมจ้องมองอีกคนด้วยใบหน้านิ่ง

“ไม่เจอกันตั้งนานยังจำกันได้อยู่หรือ”

“ผมจำคุณไม่ได้ขอโทษทีนะครับ”

“จริงหรอครับ” ใบหน้าหน้าคมโน้มลงมาใกล้จนจมูกของทั้งสองคนเกือบจะชนกัน

อลินตาเอ่ยบางอย่างขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะชะงักนิ่ง

“ผมลืมคุณไปตั้งนานแล้วไม่อยากจะจำด้วยว่าคุณเป็นใคร”

“หนูลืมป๊าแล้วจริงๆ หรอครับ”