ตอนที่ 21

หญิงสาวนึกย้อนเหตุการณ์ ในวันที่เกิดระเบิดที่ปากทางเข้าตรอกแอนทีค วันนั้นมีคนตะโกนเรียกชื่อพยางค์หลังของเธอออกมาด้วยความตกใจ ทีแรกยังนึกว่าหูแว่ว ต่อมาได้ยินผู้พันเป็นคนเรียกจึงคิดว่าเป็นเขาเลยไม่ติดใจอะไร แต่พอมานึกทบทวนตอนนี้ โทนเสียงต่างกันโดยสิ้นเชิง

แต่ทว่าสิ่งที่เธอกำลังสงสัย ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่มีวันได้ยินเสียงทุ้มอ่อนโยนแบบนั้นในชีวิตจริงได้อีกแล้ว

พริมโรสหลับตานึกถึงในอดีต ภาพเจ้าของเสียงทุ้มอ่อนโยนของคนคนหนึ่งที่มักจะเรียกชื่อเธอแตกต่างไปจากคนอื่นว่า..‘โรส’ แจ่มชัดขึ้นมาในความทรงจำ  

แผลเป็นที่คอของเขาเกิดจากมีดพับของเธอเอง เธอกับเขาได้รับภาระกิจที่ทำให้ต้องอยู่ร่วมทีมเดียวกันบ่อยๆ และเข้าขากันได้เป็นอย่างดี ซึ่งใครๆ ต่างก็ดูออกว่าในความเข้ากันได้ดีแบบนี้ มีความสนิทสนมเกินกว่าจะเป็นแค่ผู้ร่วมงานธรรมดาทั่วไป

วันนั้นเป็นวันที่ปฏิบัติภารกิจที่สุดแสนจะยากลำบาก แต่ก็สามารถสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ด้วยความโล่งใจผสมกับความดีใจเขาจึงคว้าเธอเข้าไปกอดโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เธอตกใจมาก แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านขัดขืน  เพราะเขาเคยพูดไว้ก่อนแล้วว่า ถ้าหากทำงานนี้สำเร็จ จะขอเธอแต่งงานทันที ซึ่งเธอก็ตอบตกลง

แต่ในวันนั้นเขาคงเห็นว่าไหนๆ ก็จะแต่งงานกันแล้ว เขาจึงอยากทำอะไรที่พิเศษกว่าการแค่ได้โอบกอด จึงพยายามจะปล้ำจูบ เธอจึงต้องป้องกันตัวเองจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยด้วยกันทั้งคู่ การต่อต้านของเธอ คงจะไปกระตุ้นเร้าสัญชาตญาณนักล่าของเขาให้ตื่นตัวขึ้น จึงฮึกเหิมพยายามจะทำเกินเลยไปมากกว่านั้น 

เมื่อเธอไม่ยินยอม การประมือกันจึงเกิดขึ้น จนถึงขั้นต้องเอามีดพกที่ติดตัวไว้อยู่เสมอขึ้นมาขู่ เขาคิดว่าเธอล้อเล่นจึงพยายามจะรุกเข้ามาอีก ขณะที่กำลังยื้อยุดกันอยู่ ปลายมีดจึงเฉียดผ่านคอเขาไป ถึงแม้ไม่ได้ลึกมากแต่ก็ทำให้ทิ้งรอยแผลเป็นนูนยาวไว้เตือนสติ เขาหยุดการกระทำที่อุกอาจ และรับปากว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ยินยอมอีก แต่ก็ยังแอบตัดพ้อว่า เป็นเพราะเธอไม่ได้รักเขาจริง จึงเกิดการต่อต้านรุนแรงขึ้นมาแบบนี้ 

ซึ่งเธอก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า ทำไมต้องมีข้ออ้างให้ตัวเองอยู่เสมอเวลาที่เขาพยายามจะชิดใกล้ ทั้งๆ ที่เธอก็ชอบเขาอยู่มาก เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เรียกว่ารักของเขานั้น เป็นความหมายเดียวกันกับของเธอหรือเปล่า

เธอเป็นเด็กกำพร้า จึงไม่มีตัวอย่างให้เห็นว่าความรัก ความอบอุ่นที่แท้จริงนั้น ควรจะรู้สึกอย่างไร ควรจะให้และรับอย่างไรจึงจะเหมาะสมสำหรับคนสองคน 

จนถึงวันที่เขาเสียชีวิต เธอจึงได้รู้ใจตัวเอง ความหมายของคำว่าความรัก ที่เธอมักจะค้นหาคำตอบจากเขาอยู่เสมอนั้น จริงๆ แล้วก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตคู่ในอนาคต เพียงแค่เธอพอใจที่มีเขาอยู่เคียงข้าง พอใจในความรักความอบอุ่นที่เขามอบให้ และมีความสุขให้ได้ในทุกๆ วันที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว จะเข้าใจในคำนั้นตรงกันหรือไม่ ไม่ใช่มูลเหตุสำคัญอีกต่อไป 

ถ้าเธอรู้อนาคตล่วงหน้า ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่กับเขา เธอคงจะตามใจเขาไปแล้ว และไม่ต้องกอดเก็บความเสียใจไว้ตลอดเวลาแบบนี้ ความกดดันที่ถูกกดทับอยู่ในอกมานานปี ทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“พี่สาว! ร้องไห้ทำไมคะ?”

“เอ่อ..มะ..ไม่มีอะไรจ้ะ..แค่คิดถึงเพื่อนเก่า เขาก็มีแผลเป็นคล้ายๆ แบบนี้”

“แค่คิดถึง ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ? เขาเป็นคนสำคัญสำหรับพี่สาวหรือคะ?”

“อืม..สำคัญมาก”

“คงไม่ใช่..เอ่อ..สามีของพี่สาวใช่ไหม?” ยาร่าถึงแม้จะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ก็พอจะรู้กาลเทศะว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ควรละลาบละล้วงแต่เธอก็จำเป็นต้องถาม

“ไม่ใช่จ้ะ เป็นคู่หมั้นของพี่สาวเอง เขาเสียชีวิตหลังจากที่พี่สาวตอบรับว่าจะแต่งงานกับเขาเพียงไม่กี่วัน” หญิงสาวตอบ ก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลมาอีก 

“หนู..ขอโทษค่ะ..หนูเสียใจ..หนูไม่ควรถามเลย” พริมโรสเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา ส่ายหน้าเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่เป็นไร พร้อมกับโอบสาวน้อยเข้ามาในอ้อมกอด ยาร่าลูบหลังให้เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ

“ไม่เอา! ไม่เศร้า! พี่สาวไปสอนหนูทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่า” ยาร่าเอนตัวออก พลางเช็ดน้ำตาให้พริมโรส พร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

“จะให้พี่สาวสอนอะไร?”

“จะถึงวันเกิดคุณพ่อในอีกสองวันข้างหน้า แต่วันนั้นคุณพ่อมักจะไม่ว่าง ท่านจะมาฉลองกับหนูและน้องล่วงหน้าก่อนเสมอ หนูเลยอยากทำเค้กวันเกิดเซอร์ไพร์สคุณพ่อวันนี้ค่ะ”

“อ๋อ.. ได้สิ! งั้นจะรออะไร!”

…………………….

หลังจากคุยธุระเสร็จแล้ว องค์สุลต่านจึงเดินตามน้องชายเพื่อมาหาลูกสาว แต่พอไปถึงที่ห้องพักกลับไม่เจอตัว เด็กรับใช้บอกว่าอยู่ในห้องครัวและจะไปตามให้ แต่พระองค์ก็ทรงห้ามไว้ ตั้งใจจะทำให้สาวน้อยแปลกใจจึงเดินไปหาด้วยตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะถึงห้องครัว ก็ได้ยินเสียงหัวเราะกังวาลใสสองเสียงประสานกันอย่างสนุกสนาน ทั้งเขาและน้องชายยืนอยู่ตรงช่องประตู แต่สองสาวก็เพลิดเพลินเสียจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

สภาพที่เห็นในขณะนี้ คละคลุ้งเต็มไปด้วยฝุ่นแป้ง ในเตาอบกำลังทำงาน ขณะที่สาวคนโตกำลังนวดแป้ง สาวคนเล็กกลับซุกซนด้วยการป้ายฝุ่นแป้งที่นิ้วไปทั่วหน้านวลเนียน เพื่อเป็นการก่อกวน 

ผู้พันอิฟราอิมส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู พลันหันไปมองผู้เป็นพี่ แล้วก็ต้องชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเห็นสายตาที่ดูอบอุ่น อ่อนโยน แฝงความนัยลึกซึ้ง แย้มรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ

ชายหนุ่มยิ้มเศร้าอยู่ในใจ นึกถึงตัวเองที่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปแข่งขันกับผู้เป็นพี่ได้เลย เขาช่างเป็นบุรุษที่สมบูรณ์ในทุกๆ ด้าน เป็นชายในฝันของผู้หญิงทั้งประเทศ ที่สำคัญยังเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในบรรดาพี่น้องของเขาทั้งหมดอีกด้วย

ชายหนุ่มลอบถอนใจ เขาพยายามหาหนทางที่จะมัดใจหญิงสาวผู้นั้นโดยไม่เกี่ยงวิธีแล้ว แต่ก็ยังไม่สำเร็จ ถ้าพี่ชายของเขาออกตัวเดินหน้าสานสัมพันธ์เมื่อไหร่ เขาจะไม่เหลือแม้แต่ความหวังให้ใฝ่ฝันเลยไปในทันที คุณสมบัติที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ จะเอาอะไรไปสู้ไหว

องค์สุลต่านมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนลึกล้ำ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นลูกสาวหัวเราะอย่างเปิดเผย และเป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้ เด็กน้อยได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนตั้งแต่ไม่มีมารดาคอยดูแล ส่วนลูกชายที่เห็นมารดาเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา ก็กลายเป็นเด็กซึมเศร้า และไม่ยอมพูดกับใครอีกเลย แต่หญิงสาวผู้นี้ กำลังนำพาให้ปาฏิหารย์กลับมาในชีวิตของเขาอีกครั้ง

ตั้งแต่เจอเธอครั้งแรก เขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้างดงามราวกับภาพวาดนี้ได้เลย การที่ได้รู้ว่าเธอเป็นคู่หมั้นของน้องชาย ทำให้รู้สึกเจ็บอยู่ในอกลึกๆ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขาถอนใจออกมา เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับความรู้สึกที่แอบซ่อนไว้ในใจนี้ดี เขามีอำนาจอยู่ในมือ แต่ก็ไม่สามารถนำมาใช้หักหาญหัวใจของใครได้เลย

“ยาร่า!” ผู้พันอิฟราอิมเอ่ยปากเรียกหลานสาว

“ท่านพ่อ!” สาวน้อยหันมามองตามเสียงเรียก ลืมตัวอุทานออกมาด้วยความดีใจ แล้ววิ่งถลาตัวเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของบิดาในทันที ซึ่งเขาอ้าแขนรับไว้ กอดไว้แนบอกจนตัวลอยขึ้น “ท่านพ่อมาแล้ว ท่านมาดูนี่ พี่สาวกำลังสอนลูกทำเค้กวันเกิดให้ท่านอยู่พอดี”

ยาร่าจูงมือบิดาให้มาดูว่ากำลังทำอะไร

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวหันไปทักทายผู้มาใหม่ “ยาร่า! หนูเปิดเผยออกไปเสียแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้เซอร์ไพรส์แล้วสิ!”

“เฉลยได้ค่ะ เพราะคุณพ่อยังไม่เห็นหน้าตาของเค้ก ทั้งยังไม่รู้รสชาติ ยังไงก็มีเรื่องให้เซอร์ไพรส์ได้อยู่ดี คุณพ่อออกไปก่อนนะคะ เรื่องราวต่อจากนี้ไม่สามารถเปิดเผยได้ เจอกันตอนอาหารเย็นค่ะ คุณอาก็ออกไปด้วย หนูไม่อนุญาตให้เข้าใกล้พี่สาว!”

ผู้พันอิฟราอิมชะงักมือที่กำลังเช็ดแป้งที่ติดอยู่ที่แก้มและจมูกให้หญิงสาวคู่หมั้น ซึ่งกำลังทำหน้าย่นปากยู่อย่างน่ารักเวลาที่เขาแตะลงบนผิว เขาอดใจไม่ไหวจึงจุมพิตไปที่ปลายจมูกทีหนึ่ง หญิงสาวตกใจทำตาโตเบิกกว้าง จากนั้นก็ถลึงตาใส่เขา แก้มพองออกในลักษณะไม่สบอารมณ์

ผู้เป็นพี่ชายเห็นท่าทีสนิทสนมอย่างนั้น จึงเบือนหน้าหนี ออกปากเรียกน้องชายด้วยความรู้สึกขัดหูขัดตา

“มาเถอะ! ฉันมีเรื่องต้องปรึกษานายนิดหน่อย” เขาพูดแล้วหันหลังเดินออกไปทันที

ชายหนุ่มมองตามหลังพี่ชายแว่บหนึ่ง แล้วมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ทำปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า..น่ารัก พร้อมดีดสองนิ้วไปที่หน้าผากกลมมนเบาๆ ก่อนจะเดินตามพี่ชายออกไป

ยาร่ามองดูความสนิทสนมนี้เงียบๆ อย่างพิจารณา ความมั่นใจในความคิดของตัวเองในทีแรกเริ่มคลอนแคลน เธอรักบิดา และอยากเป็นส่วนหนึ่ง ในการทำให้สิ่งที่บิดาคาดหวังไว้นั่นสำเร็จลุล่วง แต่เธอก็รักและเคารพผู้เป็นอาด้วยเช่นกัน รวมถึงพี่สาวคนสวยผู้นี้ ไม่ว่าจะเข้ามาอยู่ในสถานะใด เธอก็พร้อมจะต้อนรับเข้าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวด้วยความยินดี

“เอาล่ะ! พวกเรามาลุยต่อกันเถอะ!” พริมโรสช่วยเรียกกำลังใจให้ฮึกเหิม

“อื้ม!”