ตอนที่ 10

"โอ๊ย!!" แล้วหญิงสาวก็ร้องออกมาอย่างตกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจงใจกัดที่ริมฝีปากล่างอย่างแรง ทำให้เธอได้สติรีบผลักเขาออกห่าง

ผู้ชายจิตใจคับแคบ!! นี่กำลังคิดจะเอาคืนใช่ไหม แต่ฉันไม่ได้กัดนายรุนแรงแบบนี้นี่!!

หญิงสาวตวัดสายตาคมกริบมองเขม็งอย่างโมโห สีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด เม้มริมฝีปากล่างที่กำลังเจ็บ แล้วไล้ลิ้นเลียด้านในเบาๆ 

“เจ็บไหม? ถือซะว่า..หายกัน!” เขาถามคล้ายไม่สำนึก เธอเลยกำหมัดทุบไปที่อกและไหล่ของเขาเสียหลายที แต่เขากลับเอาแต่หัวเราะ แล้วจับข้อมือเธอไว้

ชายหนุ่มมองใบหน้าหวาน ที่ถึงแม้จะโกรธแต่ก็ยังคงดูน่ารัก กำลังส่งประกายตาคมกริบราวกับมีดมองเขม็งมาที่เขา เพียงแค่มองก็ทำให้รู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงไปแล้วเป็นร้อยๆ แผล เขายกยิ้มมุมปากข้างหนึ่งอย่างอารมณ์ดี นัยน์ตาพราวระยับเต็มไปด้วยรอยหัวเราะ เห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสียอย่างนั้น

พริมโรสรู้สึกว่า เธอประเมินระดับความชั่วร้ายของเขาต่ำเกินไปเสียแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะสบถความในใจออกมา ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเสียก่อน

ก๊อกๆ!!  ก๊อกๆ!!

“คุณพริมโรสคะ! คุณพริม!” หญิงสาวสะดุ้ง หันขวับไปยังทิศทางของเสียง

ชายหนุ่มมองใบหน้าระเรื่อสีกุหลาบ ที่แดงซ่านไปทั้งหน้านวลเนียน เรื่อยไปจนถึงตลอดช่วงบนลำตัวเหนือผิวน้ำ ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความโกรธหรือว่าอายกันแน่อย่างอาลัยอาวรณ์ โชคดีว่าเขาได้ยินเสียงคนคุยกันที่หน้าห้องเสียก่อน ไม่อย่างนั้นอาจจะระงับใจตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วก็ได้

“คุณพริมโรสคะ! คุณพริม! หลับในห้องน้ำหรือเปล่าคะ?” 

หญิงสาวกำลังลังเลว่าจะตอบดีหรือไม่ ทันใดนั้นก็เห็นเขาลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอว ถอดเสื้อกับกางเกงที่เปียกชุ่มออก แล้วหันไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาวางไว้ข้างอ่างอาบน้ำ 

แล้วหญิงสาวตกใจจนลืมอาย ลุกพรวดขึ้นจากน้ำทันทีเมื่อเห็นเขาเดินออกไปด้านนอก เธอกลัวว่าเขาจะไปเปิดประตูด้านหน้า จึงรีบเอาผ้าขนหนูพันตัวไว้ลวกๆ แล้ววิ่งตามออกมา แต่เขาก็หายไปเสียแล้ว ภายในห้องว่างเปล่าราวกับว่าเขาหายตัวไปในอากาศได้อย่างนั้น

“คุณพริมโรสคะ! คุณพริม!”

“ได้ยินแล้วค่ะ!” หญิงสาวรีบมาเปิดประตู “ขอโทษค่ะ ฉันเผลอหลับไปน่ะ”

“ตายจริง! อันตรายนะคะคุณ คราวหน้าให้ดิฉันอยู่เป็นเพื่อนดีไหม คุณจะได้ไม่เผลอหลับไปอีก!”

“ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันคงไม่ได้แช่น้ำในอ่างบ่อยๆ วันนี้เผลอไปจริงๆ คงจะเพลียมาก”

“งั้นเดี๋ยวดิฉันไปอุ่นนมมาให้นะคะ ร่างกายจะได้อบอุ่นก่อนนอน”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ เอ่อ..ถามหน่อยค่ะ เมื่อสักครู่ฮาน่าเห็นใครเข้าออกห้องฉันหรือเปล่าคะ?”

“หืม? ไม่มีนี่คะ แล้วก็ยืนยันด้วยว่าสิ่งลี้ลับอะไรก็ไม่มีทั้งนั้น สบายใจได้ค่ะ คุณอาจจะตกใจเสียงเรียกของดิฉันตอนเคลิ้มหลับหรือเปล่าคะ?” ฮาน่ายิ้มอย่างปลอบใจ คิดว่าคงเพราะกำลังเคลิ้มมากกว่า “แต่ถ้าคุณยังกลัว ดิฉันจะให้เด็กมานอนเป็นเพื่อนนะคะ?”

“โอ๊ะ! ไม่ต้องค่ะ! ไม่ต้อง! ฉันคงเพ้อไป!” หญิงสาวยกฝ่ามือตบหน้าผากตัวเอง แล้วยิ้มให้ฮาน่าอย่างจืดเจื่อน “เหลวไหลจริงๆ เลย! แหะๆ”  

ฮาน่ายิ้มขันหันหลังเดินไป เธอจึงรีบปิดประตู แล้วเดินสำรวจไปทั่วทุกมุมในห้อง หาซอกหลืบของห้องลับที่อาจจะถุกพรางตาไว้ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ

พริมโรสไปค้นประเป๋าเดินทาง หยิบเครื่องมือตรวจจับสัญญาณออกมา แล้วปิดไฟในห้อง มองผ่านเลนส์สำรวจไปรอบๆ ค้นหากล้องวงจรปิดแต่ก็ไม่เจออะไร จึงเปิดไฟแล้วเดินมานั่งที่เตียงด้วยความสงสัย หมายมั่นในใจว่าต้องจับคาหนังคาเขาให้ได้

…………………….

เมื่อความมืดคลายตัวเพื่อเริ่มเข้าสู่เช้าวันใหม่ รอบข้างยังคงเงียบสงัด ภาพเขียนแนวตั้งขนาดผืนผ้าที่ติดอยู่ที่ผนังด้านหนึ่งในห้องนอนของหญิงสาวแง้มเปิดออกมาช้าๆ เงาสูงใหญ่ก้าวออกมาจากช่องมืดทึบ แล้วปิดไว้ให้แนบสนิทดังเดิม

เงานั้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าเปียก และหนวดเคราที่พื้นขึ้นมากำไว้ในมือ เดินตรงมาที่ภาพเขียนที่ผนัง แต่แล้วก็ชะงักยืนนิ่งคล้ายกับลังเลอยู่ชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็เดินตรงไปแง้มภาพเขียนออก แล้วเดินหายเข้าไปในนั้นตามความตั้งใจเดิม

…………………….

“เชิญครับมิส” บอดี้การ์ดร่างกายกำยำเปิดประตูรถด้านหลังให้ทันทีเมื่อเห็นพริมโรสเดินเข้ามาใกล้

หญิงสาวก้าวเข้าไปนั่งอย่างเรียบร้อย เปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ส่งข้อความหาเตวิชทันที เพราะตอนเธอออกจากบ้านมาเหลียวซ้ายแลขวาแล้ว ก็มองไม่เห็นใครที่พอจะสั่งฝากข้อความไว้ได้เลยสักคน 

“วันนี้ขอแว่บไปทำธุระให้พ่อก่อน จะกลับมาช่วงบ่ายหรืออาจจะถึงเย็น ไม่ต้องเป็นห่วง ..พริม” 

พ่อโทรมาหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน ให้รีบไปที่พิพิธภัณฑ์ของชนเผ่าอารเบียในวันรุ่งขึ้น เพราะนักสะสมของเก่าระดับเอลิสต์ของเมืองเปเรซ ได้ยินยอมปล่อยเครื่องลายครามและวัตถุโบราณล้ำค่าจากไพรเวทคอลเลกชั่นที่นำออกมาจัดแสดงให้กับพ่อแล้ว ซึ่งพ่อเล่าว่า ได้เคยติดต่อสอบถามกันมานานเกือบปี และก็ถูกปฏิเสธมาโดยตลอด จนยอมปล่อยในที่สุดครั้งนี้

เธอเพียงแต่ไปรับของมา แล้วไปฝากไว้ที่สถานทูตทีแลนด์ ทางเจ้าหน้าที่จะดำเนินการส่งต่อให้เอง

ซึ่งคนที่จะมารับได้โทรติดต่อเข้ามานัดหมายเวลาในตอนเช้าตรู่นี้ เธอจึงให้พวกเขาจอดรถรอที่ริมถนน ใกล้ๆ ป้ายรถประจำทาง ซึ่งบ้านของผู้พันมีอาณาเขตกว้างขวางมากๆ ทำให้กว่าจะเดินไปถึงจุดนัดหมายก็เกือบกิโล เธอจำเป็นต้องเดินออกมาเอง เพราะตำแหน่งที่ตั้งคฤหาสน์ทางฝั่งทิศตะวันตกนี้เป็นความลับ ไม่สามารถเปิดเผยได้ 

“ทำไมเราต้องออกเดินทางแต่เช้าคะ?” เธอรู้สึกสงสัยจึงถามคนที่มารับ ซึ่งแม้จะดูสูงใหญ่ทั้งคู่ แต่คนที่นั่งข้างคนขับน่าจะเป็นคนเอเชีย เพียงแต่ดูไม่ออกว่าเชื้อชาติใดกันแน่ เพราะเขาสวมแว่นตาดำและใส่แมสปิดบังใบหน้าไว้ตลอด

“ในตรอกแอนทีคที่เรากำลังจะไป จะเปลี่ยนเป็นถนนคนเดินในเวลาสิบเอ็ดนาฬิกาและห้ามรถวิ่งผ่าน กว่าเราจะไปถึงก็คงประมาณสิบนาฬิกาครับ”

“อ๋อ เข้าใจล่ะ” เธอพยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็หยิบกล้องโกโปรพร้อมไม้นิ่มออกมา เพื่อจะถ่ายเก็บบรรยากาศขณะเดินทาง สำหรับใช้เป็นอินเสิร์ท-ช็อตสอดแทรกในวีดีโอ

พอพูดถึงไม้นิ่ม เธอก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ เพราะไม้นิ่มตัวนี้ที่จริงแล้วมันก็คือ..กิมบอล ที่ช่วยป้องกันการสั่นของกล้องในขณะที่ถ่ายวิดีโอ ที่มักจะเรียกกันติดปากว่า..ไม้นิ่ม เป็นอุปกรณ์ที่จะช่วยทำให้การถือกล้องนิ่งขึ้นและสมูทมากขึ้น ถึงแม้จะมีการเคลื่อนไหวนั่นเอง

หญิงสาวใส่เสียงพูดสอดแทรกเข้าไปในวีดีโอ อธิบายถึงสถานที่ที่กำลังจะไป พูดถึงที่มาและความสำคัญ คนที่นั่งด้านหน้าทางขวาหันมามองว่าเธอกำลังพูดอยู่กับใคร ส่วนคนขับรถทางด้านซ้ายก็เหลือบมองจากกระจกมองหลัง 

และก่อนที่พวกเขาจะหันกลับไป เธอก็ฉีกยิ้มหวานแจกให้พวกเขาไปรอบหนึ่ง แล้วก็ทำทีพูดกับกล้องแนะนำถึงบรรยากาศทั้งสองข้างทาง และแอบแพนกล้องผ่านคนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ทำเนียนย้ายกล้องมาเก็บบรรยากาศอีกฝั่งหนึ่งของฟากถนน

ในสถานการณ์ขณะนี้เธอไม่สามารถไว้ใจใครได้ จำเป็นต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน ในกิมบอลจะทำหน้าที่สร้างทามไลน์บันทึกได้ว่าเธอกำลังจะไปที่ไหน ทำอะไร เผื่อเกิดเหตุที่เหนือความคาดหมายขึ้นมา อย่างน้อยคนที่ติดตามหาก็จะได้รู้ตำแหน่งปัจจุบันของเธอได้ 

…

 “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” พริมโรสเอ่ยปากถาม หลังจากหนุ่มเอเชียคนที่นั่งข้างคนขับออกไปสำรวจหาสาเหตุที่รถติด บริเวณทางเข้าตรอกแอนทีคนานแล้ว และเพิ่งจะกลับมา

“มีรถชนกันตรงปากทางเข้าครับ เราคงต้องเดินเท้าเข้าไป”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” หญิงสาวคว้ากระเป๋าผ้า แล้วเปิดประตูรถ

“คุณเดินตรงกลาง เราสองคนจะคอยระวังความปลอดภัยให้เอง”

“โอเค” ของที่จะมารับนี้คงจะมีมูลค่าสูงมาก ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่ระแวดระวังถึงเพียงนี้ 

พอเลี้ยวเข้ามาในตรอก ระหว่างทางที่เดินเข้าไปในกลุ่มคน ที่กำลังแออัดมุงดูเหตุการณ์จนเต็มพื้นที่ พอดีกับเสียงโทรศัพท์มือถือดัง เธอเลยล้วงมือเข้าไปหยิบในกระเป๋าขึ้นมา แล้วกดสไลด์เพื่อรับสาย

ตูม!! เพล้ง!!

อยู่ๆ ก็มีเสียงคล้ายระเบิดขนาดย่อมดังมาจากในรถคันหนึ่ง เสียงกระจกแตกกระจาย แสงไฟพวยพุ่ง พร้อมๆ กับกลุ่มควันดำทะมึนลอยขึ้นไปบนฟ้า แรงอัดของระเบิดปะทะเข้ากับฝูงชนจนกระจัดกระจาย

“ว้าย!!” พริมโรสร้องออกมาอย่างตกใจ สะดุ้งสุดตัว ยกสองมือปิดบังไว้ข้างศีรษะ ทำให้โทรศัพท์หลุดร่วงออกจากมือ

“โรส!!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งคว้าเอวเธอไว้ โอบรั้งเข้าหาตัวแล้วกดลงพื้น  ฝ่ามือใหญ่ประคองหลังศีรษะให้หน้าแนบไปกับอกแข็งแรง เอาตัวเองเป็นเกราะป้องกันเธอจากเหตุระเบิด 

เมื่อเสียงอึกทึกสงบลง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาก็เริ่มมองหาโทรศัพท์มือถือ และเห็นว่ากระเด็นไปไม่ไกล เลยจะลุกขึ้นไปเก็บ แต่บอดี้การ์ดยังโอบเอวเอาไว้ เธอเลยร้องบอกเขาและชี้มือไปที่พื้น บอดี้การ์ดอีกคนจึงพยายามฝ่าฝูงชนที่หนีตายกันอลหม่านเพื่อเข้าไปเก็บให้ แต่จู่ๆ โทรศัพท์ก็หายไปอย่างลึกลับต่อหน้าต่อตา บอดี้การ์ดสองคนมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย  แล้วพาเธอออกไปจากตรงนั้นทันที

“เอารถมารอที่ถนนใหญ่ตรงซอยถัดไป ด่วน!” บอดี้การ์ดหนุ่มชาวเอเชียกดโทรศัพท์ออกคำสั่ง แล้วรีบวาง หันมาคว้าแขนเธอแล้วดึงให้เดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

“เราไม่ไปที่พิพิธภัณฑ์ของชนเผ่าอารเบียแล้วหรือคะ?

“เกรงว่าจะไม่สะดวกแล้วครับ เราคิดว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

…………………….

เอลิสต์ - A-list - ผู้มีชื่อเสียงอีกประเภทหนึ่งที่เป็นเป้าสายตาของสาธารณชน จัดอยู่ในกลุ่มคนระดับเกรดเอ