ตอนที่ 18

ในชั่วขณะที่ไม่มีใครมองเห็น คามิลล่ากวาดสายตามองผ่านไปหยุดนิ่งอยู่ที่ชายหนุ่มตรงหน้า มุมปากสีแดงเข้มได้ยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่งอย่างรู้สึกพึงพอใจ แล้วเลือนหายไป 

เธอรู้สึกถูกตาต้องใจ ชายหนุ่มเจ้าของคหฤหาสน์หรูผู้นี้ไม่น้อย รูปลักษณ์เขาดูสง่างาม คล้ายจะมีรัศมีความสูงศักดิ์ และหยิ่งทะนงปกคลุมอยู่ทั่วเรือนร่าง 

ร่างกายกำยำล่ำสันไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย คาดว่าคงจะออกกำลังกายเป็นประจำ ผิวของเขาดูคล้ำ ออกไปทางผิวสองสีหรือผิวสีน้ำผึ้ง ซึ่งค่อนข้างดูเป็นธรรมชาติ และเซ็กซี่ในแบบชายชาตรี นัยน์ตาคมกริบสีดำสนิท เวลายิ้มมีประกายหวานนิดๆ ดูดีมีเสน่ห์เป็นที่สุด หากโกนหนวดเคราที่รกรุงรังพวกนั้นทิ้งไปให้หมด คงจะดูหล่อเหลาคมคายมากกว่าที่เห็นตอนนี้เป็นแน่

นอกจากรูปร่างหน้าตาเป็นที่น่าพึงพอใจแล้ว อาชีพการงาน สถานะทางการเงิน ล้วนอยู่ในเกณฑ์ที่น่าสนใจ ไม่เสียแรงเสียเวลาในการสืบสานความสัมพันธ์ที่ดีต่อไปในอนาคต ไม่ว่าด้านไหนก็สมบูรณ์แบบไปหมด เสียอย่างเดียวตรงที่มีคู่หมั้นแล้ว 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเธอ ไม่ว่าบุรุษใดจะใจแข็งสักแค่ไหน ก็ไม่เคยมีใครต้านทานเสน่ห์ที่เย้ายวนของเธอได้เลยสักคน

ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะดูสวย แต่ก็เหมาะที่จะถูกมองอย่างชื่นชม ดังเช่นภาพวาดที่แขวนไว้บนผนังเสียมากกว่า เป็นความงดงามที่ดูเยือกเย็น ขาดชีวิตชีวา ไร้ซึ่งความเย้ายวนเร่าร้อนที่สามารถดึงดูดเพศตรงข้ามให้หลงไหลจนอยากชิดใกล้ ไม่ต้องรอให้ใครมาโหวตก็เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเธอมีดีกว่าหญิงผู้นั้นทุกทาง 

คามิลล่ามั่นอกมั่นใจในความคิดของตัวเอง ซึ่งเป็นวิถีการปฏิบัติของชาวตะวันตกเป็นส่วนใหญ่ ย่อมมีความแตกต่างกับชาวตะวันออกที่เติบโตในกรอบของประเพณีและวัฒนธรรมอย่างสิ้นเชิง ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีอิทธิพลต่อความคิดและการกระทำของผู้คนเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเพศใดก็ตาม

“คุณไปสั่งงานฮาน่าเพื่ออำนวยความสะดวกให้แขกก่อนดีไหมคะ ฉันขอคุยกับคุณคามิลล่าสักครู่” ผู้พันอิฟราอิมพยักหน้าอย่างเข้าใจกัน แล้วลุกเดินออกไป

ผู้มาใหม่นี้สถานะไม่ชัดเจน จำเป็นต้องจัดห้องพักแยกออกจากทุกคน เพื่อง่ายต่อการสังเกตการณ์ และต้องกำชับให้คนทำงานในบ้านทุกคนเพิ่มความระมัดระวังในทุกๆ เรื่อง มิให้ความลับใดๆ รั่วไหลออกไปได้

“ฉันเป็นคนอยากรู้อยากเห็น เลยอดสงสัยไม่ได้ คุณมาปฏิบัติภารกิจ แต่กลับไม่อยู่ในสถานที่ที่หน่วยงานจัดเตรียมไว้ให้ แต่ย้ายมาอยู่กับคู่หมั้นที่นี่โดยพลการ ไม่กลัวว่าเรื่องงานจะพัวพันกับเรื่องส่วนตัวหรือคะ?”

“ฉันไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัว ส่วนใหญ่จะทุ่มไปกับงาน ในเมื่อถูกมอบหมายให้มาปฏิบัติภารกิจที่นี่ ไม่สู้อยู่ใกล้แฟนเสียเลย ไม่เสียเวลาไปเปล่าๆ อีกทั้งยังได้รับความสะดวกสบายมากกว่าอยู่คนเดียวเสียอีก แต่ถ้าคุณรู้สึกว่ามันผิดระเบียบวินัยไม่สะดวกใจที่จะอยู่ที่นี่ จะย้ายกลับไปพักที่เดิมฉันก็ไม่ห้ามนะคะ”

“เขารู้ไหมว่ากำลังถูกคุณหลอกใช้?” พริมโรสชะงัก ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติ คำถามประโยคนี้ทำให้เธอเริ่มพิจารณาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

“ผลลัพธ์ยังไม่สรุปชัดเจนว่าใครหลอกใคร แต่ดูเหมือนเขาจะเต็มใจให้ฉันหลอกเสียมากกว่า .. หัวหน้าของฉันบอกว่าคุณเป็นคนที่เอ็นเอสเอส่งมาสืบเรื่องเงินโอนของบริษัทวิจัยยาอาร์เอดี?” พริมโรสเบนประเด็นออกจากเรื่องส่วนตัวทันทีที่ได้โอกาส

“ใช่ค่ะ คุณสืบเรื่องนี้ไปถึงไหนแล้ว ฉันขอทราบผลการดำเนินงานคร่าวๆ ในส่วนของคุณ เพื่อที่จะได้รายงานความคืบหน้าให้เบื้องบนได้ทราบ”

“คุณคามิลล่าคะ ฉันมีเรื่องที่ต้องแจ้งให้คุณได้ทราบเอาไว้ก่อนที่จะมาพักอยู่กับเราที่นี่ อย่างแรกคือฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณ ไม่ควรออกคำสั่งกับฉัน ประการที่สองภารกิจการสืบสวนนี้เป็นงานของคุณโดยตรง และไม่เกี่ยวกับงานของฉัน จึงไม่จำเป็นต้องเปิดเผยรายละเอียดใดๆ ให้คุณทราบ คุณควรจะออกแรงทำงานด้วยตัวเอง อย่ามากินแรงคนอื่น ประการที่สามฉันอนุญาตให้คุณพักอยู่ที่นี่ได้ แต่อย่ามาวุ่นวายกับงานของฉัน และไม่ควรทำให้ฉันได้รับความลำบากไม่ว่าทางใดก็ตาม ไม่อย่างนั้นฉันจะรายงานเบื้องบนทันทีที่พบพฤติกรรมที่ไม่น่าไว้วางใจของคุณ จึงอยากให้เราทำความเข้าใจให้ตรงกัน!” 

พริมโรสพูดจบก็ยิ้มหวาน เธอคิดว่าตัวเองวางสีหน้าสงบเยือกเย็นเช่นนี้แล้ว อีกฝ่ายก็สมควรวางตนสงบเสงี่ยมรู้จักความควรไม่ควรเสียบ้าง แต่ใครจะรู้ว่านอกจากหญิงผู้นี้จะไม่มีกาลเทศะแล้ว ยังไม่คิดที่จะรักษาน้ำใจของใครอีกด้วย

รายละเอียดความคืบหน้า ในการติดตามค้นหาตัวประกันเป็นงานในส่วนความรับผิดชอบของเธอโดยตรง ถ้าอีกฝ่ายต้องการทราบก็สามารถเปิดเผยได้ แต่ต้องไม่ใช่วิธีวางตนเองอยู่เหนือคนอื่นแบบนี้

เธออุตส่าห์แสดงน้ำใจในฐานะคนต่างถิ่นเหมือนกัน ด้วยการขออนุญาตท่านเจ้าของบ้านให้สามารถมาพักด้วยกันที่นี่ เพื่อจะได้มีความความสะดวกและคล่องตัวในการทำงาน แต่ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะไม่ซึ้งในน้ำใจแล้ว ยังมองว่าเป็นเหตุผลสมควรที่ให้เธอต้องคอยบริการรับใช้ตามหน้าที่ ราวกับมีคำสั่งให้เดินทางมาเป็นหัวหน้าเธอเสียอย่างนั้น 

คามิลล่าสะอึกไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าผู้หญิงท่าทางเรียบร้อย หัวอ่อนว่าง่าย จะพูดอะไรที่ตรงและทิ่มแทงคนอื่นออกมาได้ง่ายๆ แบบนี้ ลักษณะนิสัยช่างขัดกับหน้าตาเสียเหลือเกิน เธออยากจะรู้นักว่า เคยแสดงด้านมืดที่น่ารังเกียจนี้ให้บรรดาคนรักได้เห็นบ้างหรือเปล่า

“แหม..มองไม่ออกเลยว่า คุณจะมีนิสัยตรงไปตรงมาแบบนี้ ฉันก็แค่ล้อเล่น คุณก็อย่าจริงจังนักสิคะ” คามิลล่าหัวเราะออกมาอย่างเห็นขัน ทำให้พริมโรสยิ้มหวานยิ่งขึ้นไปอีก

“อ้าว! ล้อเล่นหรอกหรือคะ ฮะๆๆ งั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ  ฉันเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ขันสักเท่าไหร่ เลยทำให้ตัวเองขายหน้าเสียแล้ว .. แต่อันที่จริงถ้าภารกิจของคุณคือเรื่องการสืบสวน ตามหลักแล้วคุณควรจะเริ่มหาข้อมูลที่ทีแลนด์ไม่ใช่หรือคะ? มาสืบที่นี่ดูไม่น่าจะได้ประโยชน์สักเท่าไร” พริมโรสแอบกัดด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูค่อนข้างไร้เดียงสา ที่ทำให้ผู้คนโกรธไม่ลง

“เอ่อ..พอดีว่าเบื้องบนระบุว่าให้ร่วมทีมกับคุณ แต่คุณก็เดินทางมาที่นี่เสียแล้ว ฉันก็เลยต้องบินตามมา เผื่อว่าคุณจะมีข้อมูลที่ฉันไม่มี จะได้ไม่ต้องเสียเวลามากนัก”

“ภารกิจที่ฉันได้รับมอบหมาย คนละอย่างกับของคุณ แน่นอนว่าข้อมูลเบื้องต้นที่คุณมี ย่อมไม่ได้แตกต่างไปจากที่ฉันได้รับ อีกอย่างทางหน่วยฯ ก็ไม่ได้แจ้งมาก่อนว่าจะมีคุณมาร่วมทีมด้วย แสดงว่ามีการเปลี่ยนแปลงการเดินทางกระทันหัน ฉันจะไม่ถามว่าภารกิจที่แท้จริงของคุณคืออะไร ขอเพียงไม่ขวางทางการทำงานของฉัน จะปิดหูปิดตาลงข้างหนึ่งก็ย่อมทำได้”

คามิลล่ากัดฟัน เธอจะยอมรับกับอีกฝ่ายได้อย่างไร ว่าเธอมาที่นี่ด้วยเหตุผลส่วนตัว จึงหัวเราะกลบเกลื่อน เธอแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ที่ทำให้คนผู้นั้นเทิดทูนนักหนา จากที่เห็นในภาพถ่าย ก็มีเพียงแค่หน้าตาที่สวยงามอย่างน่าตายไว้หว่านเสน่ห์ มีเรือนร่างอ้อนแอ้นบอบบางเพื่อเอาไว้หลอกล่อให้คนมีจิตคิดสงสารก็เท่านั้น

“คุณคิดมากไปอีกแล้ว ถึงอย่างไรเราก็มีเป้าหมายเดียวกัน จะเริ่มต้นตรงไหนก่อนจะสำคัญอะไร สิ่งที่เราทั้งคู่ต้องการก็คือผลลัพธ์ของภารกิจที่สำเร็จลุล่วง ไม่ใช่หรือคะ?”

“ค่ะ ก็ตามนั้น ถือว่าเราเข้าใจตรงกันแล้ว สิ่งใดที่นอกเหนือไปจากนี้ถือเป็นการก้าวก่าย ขอบคุณสำหรับความร่วมมือค่ะ” พริมโรสยิ้มหวานแล้วลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ! เดี๋ยวฉันจะให้เด็กๆ พาคุณไปที่ห้องพัก คุณคงอยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว  อ้าว! คุณมาพอดีเลย!”

ผู้พันอิฟราอิมเดินตรงเข้ามาในห้องพร้อมกับฮาน่าที่เดินตามหลังมาอย่างนอบน้อม แสดงว่าเขารอฟังอยู่แล้ว คามิลล่ามองเห็นหนทางทำความรู้จักเพื่อจะตีสนิท

“เอ่อ..จะเป็นการรบกวนไหมคะ ถ้าฉันจะขอให้ผู้พันพาชมการตกแต่งภายในรอบๆ คฤหาสน์สักหน่อย ดิฉันสนใจสถาปัตยกรรมของเปเรซมานาน และที่นี่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายของวัฒนธรรมโบราณอยู่ไม่น้อย ไม่ทราบว่าผู้พันจะให้เกียรติอธิบายข้อมูลต่างๆ ที่ดิฉันอยากทราบได้หรือไม่คะ?” คามิลล่าแสดงสีหน้าท่าทางเขินอายเล็กน้อย ท่าทีดูงดงามเย้ายวนจิตใจผู้คน ราวกับฝึกมานานเพื่อสิ่งนี้

เจ้าของบ้านมองหน้าคู่หมั้นแวบหนึ่ง แล้วหันมามองแขกผู้มาใหม่ แววตาไร้ความรังเกียจเดียดฉันท์ใดๆ แต่คำพูดกลับแฝงความขัดข้องออกมาอย่างชัดเจน

“ที่นี่เพิ่งจะรีโนเวทเสร็จไม่นานนี้เองครับ ทุกอย่างเป็นของใหม่ ไม่มีโบราณวัตถุสอดแทรกเข้ามาเลยสักชิ้น ถ้าคุณยังสนใจผมจะให้ฮาน่าพาไปเดินชมรอบๆ”  เขาพูดขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉย แล้วหันไปพยักหน้าให้ผู้ดูแลบ้าน

คามิลล่าอึ้งไปนาน ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกตัดบทออกมาแบบนี้ ไม่เปิดช่องทางการสนทนาให้เธอสามารถสานสัมพันธ์ต่อไปได้อีก

พริมโรสเข้าใจเจตนาของคามิลล่าชัดเจน มองพฤติกรรมที่ราวกับไม่ได้เจอผู้ชายมาหลายปีนี้อย่างขำๆ อาการน้ำลายแห้งจนลิ้นห้อยแบบนี้ควรได้รับการยุยงส่งเสริม หญิงสาวแอบกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ผู้ชายร้ายๆ ก็ต้องเจอมารยาร้ายๆ จึงจะเหมาะสมกัน

พริมโรสแตะต้นแขนเขาเบาๆ แล้วยิ้มหวานเต็มที่จนเห็นแก้มบุ๋มคล้ายลักยิ้ม เพิ่มความงามหยาดเยิ้มเสียจนชายหนุ่มนัยน์ตาพร่า จนลืมหายใจไปชั่วขณะ หัวใจเขาเต้นรัวแรง เมื่อเผชิญกับความอ่อนหวานเย้ายวนในระยะประชิด 

“ฮาบีบีที่รัก! คุณพาไปเองดีกว่าค่ะ ถ้าคุณคามิลล่าสอบถามรายละเอียดที่ลึกลงไป เกรงว่าฮาน่าคงจะตอบไม่ได้ทุกคำถามที่เธออยากรู้” นัยน์ตาเขาอ่อนแสงลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เมื่อได้ยินคำเรียกของหญิงสาว รู้สึกคันยุบยิบอยู่ในหัวใจ

“อย่างนั้นก็ได้ คุณไปกับผมนะ” เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยกระแสเสียงที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง ปลายเสียงฟังดูเว้าวอนนิดๆ  

“ฉันขอไปดูความคืบหน้าของนายเตวิชดีกว่านะคะ รู้สึกเป็นห่วงเขานิดหน่อย” ผู้พันอิฟราอิมผงกศีรษะอย่างจำยอม เผยรอยยิ้มออกมาด้วยความจนใจ น้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อหันไปพูดกับแขกอย่างสุภาพ

“เชิญมิสแอนเดอร์สันครับ”

“เรียกฉันว่าคามิลล่าดีกว่านะคะ จะได้ดูเป็นกันเองมากขึ้น เชิญผู้พันนำไปเลยค่ะ” คามิลล่าแย้มยิ้มอย่างพึงพอใจ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน รีบเข้ามาคล้องแขนชายหนุ่มด้วยท่าทีอ่อนช้อยนิ่มนวล เบียดความนุ่มหยุ่นขนาดคัพดีไปกับท่อนแขนแข็งแรงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งเขาก็ยกวงแขนขึ้นค้างไว้อย่างสุภาพบุรุษ

คามิลล่าเห็นเป็นโอกาสดี ที่จะเปรียบเทียบให้บุรุษที่เพียบพร้อมผู้นี้ได้เห็น ถึงเสน่ห์เย้ายวนใจที่น่าจับต้องสัมผัส และมีชีวิตชีวาของเธอ ซึ่งแตกต่างไปจากคู่หมั้นของเขา ที่แม้จะงดงามแต่ก็เยือกเย็นราวกับรูปปั้นที่ไม่มีชีวิตจิตใจ 

ผู้พันอิฟราอิมเดินไปถึงหน้าประตูก็หมุนตัวกลับมา ทำให้หญิงสาวที่คล้องแขนเขาอยู่ต้องหมุนตามไปด้วย

“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” 

“ได้ค่ะ” พริมโรสรับคำ แล้วเดินออกประตูไปในทิศตรงกันข้าม ไม่สบสายตาคมกริบที่กำลังมองมาอย่างตัดพ้ออยู่ด้านหลัง