ตอนที่29.ข้ารักเจ้าเหลือ

“ข้าต้องการเจ้าเหลือเกิน...ฟูเหริน” ท่านอ๋องก้มลงดูดดื่มปลายยอดสีระเรื่อทั้งสองข้างสลับไปสลับมาอย่างเร่าร้อน “ข้าจะทะนุถนอมเจ้าที่สุดนะ”

“ข้าก็ปรารถนาท่าน” จ้าวชิงเฟิงบอกเสียงหวาน ยิ่งทำให้เขาแทบจะระเบิดความร้อนออกมาในตอนนี้

“งั้นเจ้าออกมาจากอ่างก่อน” ชินอ๋องพูดพลางประคองร่างบอบบางออกจากอ่าง แล้วจัดท่าให้อีกฝ่ายยืนโก้งโค้ง ส่วนตัวของเขานั่งคุกเข่า มือทั้งสองประคองบั้นท้ายงาม ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนลามเลียไปทั่วผิวเรียบเนียนโดยเฉพาะซอกสวาทของพระชายา

จ้าวชิงเฟิงตัวเกร็งด้วยความซ่านสยิวและครางออกมาเบาๆ แค่นั้นก็ทำให้ท่านอ๋องแทบควบคุมความต้องการของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เขาต้องหักห้ามใจไม่ผลีผลามอยู่นาน เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดเหมือนคราแรก

ชินอ๋องใช้ขี้ผึ้งชนิดพิเศษที่เตรียมมาทาที่นิ้วมือ ก่อนจะสอดเข้าไปในซอกสวาทที่แน่นกระชับเพื่อการหล่อลื่นที่ดีขึ้น เขาขยับเข้าออกอยู่สักพักจนมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่เจ็บ ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สอดใส่ความเป็นชายเข้าไปช้าๆ จนมิดและขยับเข้าออกอย่างระมัดระวัง

“เป็นอย่างไรบ้างฟูเหริน เจ็บมากหรือไม่?”

พระชายาส่ายหัวเล็กน้อยแทนคำตอบ ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่มากเท่ามีความสุขและความต้องการให้อีกฝ่ายเติมเต็มอย่างเร่าร้อน

“ข้ารักเจ้าเหลือเกินฟูเหริน สัมผัสของเจ้าที่กำลังโอบรัดข้า มันทำให้ข้าจวนจะบ้าแล้ว”

“ข้าก็เหมือนกัน...ท่านอ๋อง” จ้าวชิงเฟิงจับขอบอ่างไว้แน่นและแอ่นสะโพกรับกับจังหวะของเขา

ชินอ๋องโอบเอวบางไว้ และใช้ลิ้นร้อนลามเลียไปที่ผ่านหลังขาวเนียนจนร่างบางสั่นสะท้าน เขาจึงเบียดตัวเข้าหาพระชายามากขึ้น และบดสะโพกรัวเร็วทำเอาจ้าวชิงเฟิงครางออกมาเสียงหวาน

“เราสองคนมีความสุขไปพร้อมๆ กันนะ” ครางออกมาไม่เป็นศัพท์

“ท่านอ๋อง...ข้า...ไม่ไหวแล้ว”

ความเสียวที่แผ่ซ่านไปทั่วอณูเนื้อทำให้พระชายาใช้มืออีกข้างจับไปที่แท่งเนื้อของตัวเอง ที่ตอนนี้จวนเจียนจะปลดปล่อยความปรารถนาออกมาเต็มทนแล้ว และเร่งจังหวะ พร้อมๆกับชินอ๋องก็เร่งจังหวะและเพิ่มความหนักหน่วงจนกายกำยำบีบเกร็งไปทั้งร่าง และในโค้งสุดท้ายก่อนจะถึงจุดหมายปลายทาง เขาก็บดขยี้สะโพกแกร่งเข้าหาสะโพกกลมหนักๆ พรวดเดียว ธารน้ำสีขาวขุ่นก็ฉีดลึกเข้าไปในซอกสวาทมากมาย ชินอ๋องสวมกอดร่างบอบบางไว้ชั่วครู่ ก่อนจะยอมถอนความเป็นชายออกมาอย่างช้าๆ

“วันนี้เจ้าช่างอ่อนหวานเหลือเกินฟูเหริน” พูดพลางประคองร่างบอบบางกลับเข้าไปในอ่างน้ำอุ่น

“ท่านอ๋องก็ทำได้ดีขอรับ” จ้าวชิงเฟิงหน้าแดง บอกอย่างเขินๆ

“ถ้าอย่างนั้น หลังอาบน้ำเสร็จ เราไปต่อกันที่ห้องนอนอีกครั้ง” ท่านอ๋องพูดด้วยดวงตาพราวประกาย

“ข้าเกรงว่า ข้าจะเหนื่อยเกินไป” จ้าวชิงเฟิงพูดไปอย่างนั้น จริงๆ แล้วเขาก็อยากร่วมรักกับท่านอ๋องอีก ไม่รู้เป็นอย่างไร ทำไมถึงรู้สึกร้อนเร่าในกาย เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มสักที

“งั้นข้าจะให้เจ้าพักก็ได้ แม้ว่าข้ายังต้องการอีกก็ตาม”

“ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจท่านอ๋องเถิด” ในที่สุดก็เผยความปรารถนาของตัวเองออกมาอย่างเอียงอาย

“เอาเป็นว่า ข้าจะทำอย่างนิ่มนวลที่สุด เพื่อให้เจ้าหลับสบายแล้วกัน”

จากนั้นชินอ๋องก็ประคองร่างบอบบางออกมาจากอ่างน้ำอุ่น เช็ดตัวให้จ้าวชิงเฟิงจนแห้งและสวมเสื้อคลุมให้อีกฝ่าย ก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนของเขาและเริ่มเพลงรักบทใหม่ใต้เสียงเทียนกันอีกครั้ง

แม้ความสุขจะผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ทำให้คนทั้งสองรู้สึกอิ่มเอมกับรสสวาทที่ผลัดกันปรนเปรอให้แก่กันได้ กระทั่งฤทธิ์ยากำหนัดเริ่มจางลง จ้าวชิงเฟิงจึงค่อยๆ ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย โดยมีร่างกำยำนอนโอบกอดเอาไว้ตลอดทั้งคืน

        จ้าวชิงเฟิงลืมตาตื่นขึ้นในยามเช้าของวันใหม่ ก็พบว่าตนเองนอนซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของชินอ๋อง และเขาก็กำลังลืมตามองดูตนอยู่

        “ตื่นแล้วหรือฟูเหริน?”

        จ้าวชิงเฟิงไม่ได้ตอบ เพียงกะพริบตาปริบๆ รู้สึกมึนงงไม่หาย

        “ยังเช้าอยู่เลย นอนพักผ่อนต่ออีกสักนิดดีหรือไม่?”

        ชินอ๋องเอ่ยเบาๆ พลางใช้มือลูบหลังปลอบโยนร่างบอบบางในอ้อมกอด

        จ้าวชิงเฟิงปรือตาลงเพราะยังง่วงงุนอยู่ แต่แล้วก็ต้องรีบเบิ่งตากว้าง เพราะนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืนออก แม้จะเลือนรางอยู่บ้าง แต่เขาจำทุกสิ่งทุกอย่างได้โดยตลอด จำได้ว่าชินอ๋องอ่อนโยนกับเขามาก ไม่ได้ดุดันเกรี้ยวกราดเหมือนครั้งแรก

        ชินอ๋องยิ้ม “เมื่อคืนมีความสุขหรือไม่?”

        “.....” จะให้ตอบอย่างไร อายจะตาย

        “เจ็บหรือไม่?”

        จ้าวชิงเฟิงยังคงนิ่งงัน

        “บอกข้ามาตามจริงเถิด พวกเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน เรื่องราวเช่นนี้ย่อมต้องเกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน หากเจ้าไม่บอกกล่าวความจริงออกมา สามีจะรู้ได้อย่างไรว่าควรจะทำเช่นไรบ้าง เราสองคนต่างจะได้มีความสุข”

        ดวงหน้างดงามอ่อนเยาว์พยักน้อยๆ

        “เจ็บมากหรือ?”

        ดวงตาสุกใสมองชินอ๋องก่อนจะพริ้มตาหลบ ตอบเบาๆ ว่า

        “ไม่...ไม่เจ็บมากเท่าคราแรก”

        “แล้วมีความสุขหรือไม่?” ชินอ๋องกระซิบถาม

        “อืม...”

        แล้วแก้มใสๆ ก็แดงระเรื่อย

        ชินอ๋องหัวเราะ แล้วระดมจูบดวงหน้าที่ขึ้นสีเพราะความเขินอาย        

        เป็นไปตามแผนการที่หยางป๋อคาดคิดเอาไว้...มหาเสนาบดีตอบจดหมายกลับแค่สั้นๆ ไม่กี่ตัวว่า

        ‘ให้ทำตามประเพณี’

        ราชครูตู้เสียงจึงรีบส่งแม่สื่อไปทาบทามคุณหนูมู่ตานที่จวนมหาเสนาบดีอย่างถูกต้องตามประเพณี

        ทางฝ่ายมหาเสนาบดีก็ให้วันเดือนปีเกิดของคุณหนูมู่ตานแก่แม่สื่อ เพื่อนำไปเทียบดวงกับคุณชายหยางป๋อ ว่าเข้ากันได้หรือไม่

        “ฮ่าๆๆ...” หยางป๋อหัวเราะเมื่อได้ข่าวจากราชครูตู้เสียง “ต้องเทียบดวงทำไมให้เสียเวลา รออีกเจ็ดวันก็ส่งเทียบแดงเขียนคำมงคลกลับไปยังจวนมหาเสนาบดี”

        “แล้วถ้าฝ่ายเขาไม่วางใจ ขอวันเดือนปีเกิดของเจ้าไปเทียบดวงดูบ้างล่ะ อย่าลืมนะว่า บุตรสาวคนโตของมหาเสนาบดีเป็นถึงซูเฟย(ตำแหน่งพระสนมเอก ต่ำกว่ากุ้ยเฟยขั้นเดียวเท่านั้น) ส่วนบุตรชายทั้งสองล้วนเป็นราชองครักษ์ที่มีอนาคตไกล”

        “เรื่องนี้...พวกเราก็ปลอมแปลงวันเดือนปีเกิดของข้าให้เข้ากับวันเดือนปีเกิดของคุณหนูมู่ตานก็ได้นี่นา” หยางป๋อเอ่ย

        แต่ราชครูยังคงไม่มั่นใจ

        “หากเขาไปสอบวันเดือนปีเกิดของเจ้ากับทะเบียนราษฎรล่ะ?”

        “ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลย ท่านมหาเสนาบดีคงไม่ทำถึงขนาดนั้นแน่ โปรดเชื่อลูกเถิด”

        ราชครูมองหน้าหยางป๋อเป็นครู่ ก่อนจะพยักหน้ารับ