ตอนที่ 3 ความต้องการที่ลุ่มหลง

ย่านกลางเมืองหลวงในคฤหาสน์ขุนนางของตระกูลวาเลนไฮน์

แสงแดดอ่อนยามสายส่องผ่านม่านหน้าต่างหรูหราในห้องรับรองส่วนตัว หญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนจดหมาย ใบหน้าของเธอเรียบเฉย แต่ในแววตากลับมีประกายแห่งความกังวลซ่อนเร้น เธอเพิ่งเปิดจดหมายฉบับล่าสุดจากหัวหน้าคนรับใช้ที่ติดตามคู่หมั้นของเธอ ข่าวลือในจดหมายชวนให้หัวใจหนักอึ้ง—เขายังคงใช้ชีวิตขาดความรับผิดชอบ ไม่ยอมฝึกฝน หรือทำงานใดๆ อย่างที่ควรจะเป็น

เธอวางจดหมายลง ถอนหายใจยาว ความผิดหวังแทรกซึมในใจลึกยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ภาพความทรงจำในอดีตยังแจ่มชัด เธอเคยเห็นเขาเป็นอัศวินผู้เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรี ฝีมือดาบที่เฉียบคมและสายตาที่มุ่งมั่น วันนี้ทุกอย่างนั้นกลายเป็นเงาจางๆ คนที่เธอเคยศรัทธาดูเหมือนจะหลงทาง ไม่มีแววตาแห่งการต่อสู้เหลืออยู่เลย

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะ องค์รัชทายาทลำดับที่สามก้าวเข้ามา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่งแต้มบนใบหน้า ดวงตาของเขามีประกายแห่งความเหนือกว่า

“ท่านหญิง” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่เจือด้วยความมั่นใจที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าอยู่ที่นี่ เลยตั้งใจมาเยี่ยม” เขากล่าว พลางกวาดสายตามองรอบห้องก่อนจะหยุดที่จดหมายในมือของเธอ

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงเลื่อนมือปิดจดหมายไว้ราวกับป้องกัน แต่ก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่เคยสนใจกฎเกณฑ์ใดๆ

องค์ชายยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนให้เย็นเยียบ “เจ้าจะซ่อนอะไรจากข้าหรือ? ถ้าไม่อยากบอกเอง ข้าก็จะดูเอง” ไม่รอคำอนุญาต เขาคว้าจดหมายไปจากมือของเธออย่างไร้มารยาท

เธอเงียบ เพียงเฝ้ามองเขาอ่านจดหมายโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่ลึกๆแล้วใจเธอเต้นแรง เขาอ่านจบในเวลาไม่นาน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ และยกยิ้มเหยียดหยาม

“นี้เจ้ายังเก็บหมาขี้เรื้อนตัวนั้นไว้อีกหรือ?” คำพูดแรกของเขาราวกับมีดคมกริบที่แทงเข้าไปในใจเธอ “ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเจ้าทนกับคนไร้ค่าแบบนั้นไปได้อย่างไร”

เธอยังนิ่ง ไม่โต้ตอบ แต่อยู่ลึกๆแววตาแสดงถึงความไม่พอใจเล็กน้อย องค์ชายดูจะสนุกกับการได้พูดต่อ

“ดูเหมือนมันจะเละเทะกว่าเดิมเสียอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เจ้ารู้ไหม ตระกูลของมันไม่มีทางกลับมามีอำนาจได้อีกแล้ว คู่หมั้นของเจ้ามันก็แค่ของที่ถูกลืมไปนานแล้ว เจ้าควรปล่อยมือจากสิ่งที่ไร้ค่าพวกนั้น แล้วมองหาสิ่งที่ดีกว่า...เช่นข้า”

เขาโน้มตัวเข้าใกล้ มือหนึ่งยกขึ้นแตะคางเธออย่างถือสิทธิ์ สัมผัสที่เยือกเย็นทำให้เธอต้องกลั้นหายใจ แต่เธอยังคงมองเขาด้วยสายตาที่มั่นคง

“ท่านหญิง” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลราวกับกำลังล่อลวง “ข้าสามารถให้เจ้าทุกอย่าง ทั้งเกียรติยศและอำนาจ เจ้าแค่ต้องเดินไปข้างหน้ากับข้า”

เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตอบเสียงนุ่มแต่หนักแน่น “กระหม่อมขอบพระทัยในความเมตตาของท่าน แต่กระหม่อมได้ตัดสินใจแล้ว และหวังว่าท่านจะโปรดเคารพการตัดสินใจนั้น”

คำพูดของเธอราวกับตบหน้าเขา ดวงตาขององค์ชายเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “เจ้ามั่นใจหรือ? เจ้าจะเสียใจที่ปฏิเสธข้า” เขาประกาศเสียงกร้าว ปาจดหมายลงกับพื้น ก่อนจะหมุนตัวจากไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่คนเดียวในห้อง เธอกำมือแน่น ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง ทว่าในใจของเธอกลับรู้สึกสั่นครอน

เสียงฝีเท้าหนักหน่วง ขององค์ชายดังสะท้อนไปตามทางเดินหินอ่อน เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆ บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ปะทุราวกับเปลวไฟ ข้ารับใช้ที่ผ่านไปมาต่างรีบก้มหน้าก้มตาหลบหลีกราวกับไม่อยากมีตัวตนในสายตาองค์ชายในเวลานี้

เมื่อมาถึงมุมหนึ่งของทางเดิน พระองค์หยุดชะงัก สายตาคมปลาบจับจ้องไปยังร่างชายหนุ่มที่ยืนพิงเสาอยู่ไม่ไกล น้องชายของแคทลีนปรากฏตัวในท่าทางสบายๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แต่ดวงตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์ที่ยากจะปิดบัง

“คุยกับพี่สาวกระหม่อมแล้ว เป็นอย่างไรบ้างพะย่ะค่ะ?” เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงดูเหมือนจะใสซื่อ แต่กลับมีแววเย้ยหยันที่ทำให้ผู้ฟังรู้สึกเหมือนถูกล้อเลียน

องค์ชายหันขวับมามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ยังคุกรุ่น “เป็นยังไงหรือ? เธอทำตัวดื้อด้านเกินไป!” พระองค์ฟาดพระหัตถ์เข้ากับผนัง เสียงดังสนั่นจนทำให้ฝุ่นผงเล็กๆ ร่วงกราว “เธอกล้าพูดจาหักหน้าข้าต่อหน้า! คิดดูสิ!”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางส่ายหน้า “ก็พี่สาวกระหม่อมเป็นแบบนี้มาตลอด ท่านน่าจะรู้ดีนี่น่า” เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “นิสัยแบบนี้แหละที่ทำให้เธอโดดเด่น ไม่เหมือนใคร และข้าก็เข้าใจว่าท่านชอบคนที่ท้าทายไม่ใช่หรือ?”

“แต่ข้าไม่ชอบความดื้อด้านที่เกินไปแบบนี้!” องค์ชายแย้งเสียงดัง ก่อนจ้องเขาเขม็ง “แล้วเจ้าล่ะ? แผนการของเจ้าใช้ได้ผลจริงหรือไม่? หรือมันก็เป็นแค่ความคิดไร้สาระของเจ้า?”

ชายหนุ่มยังคงกอดอก มุมปากยกยิ้มมั่นใจ “ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนพะย่ะค่ะ” เขาตอบเรียบๆ น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างคนที่คุมเกมได้ “กระหม่อมได้เตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว คนรับใช้ในคฤหาสน์ของเรา กระหม่อมซื้อตัวพวกเขาไว้หมด ไม่มีอะไรจะหลุดรอดสายตาไปได้”

องค์ชายยังคงฟังด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่อีกฝ่ายเล่ารายละเอียดต่อไป ชายหนุ่มลูบคางเบาๆ เหมือนกำลังชมผลงานของตัวเอง “กระหม่อมให้คนกระจายข่าวลือไปเรียบร้อย เรื่องนั้นกำลังไปถึงหูของพี่สาวในไม่ช้า และเมื่อถึงตอนนั้น เธอจะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากตัดใจจากผู้ชายคนนั้น”

“และ...มันก็หลบหนีออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว ไม่มีทางที่มันจะกลับมาได้อีก”

คำพูดสุดท้ายทำให้องค์ชายคลี่ยิ้มบาง สีหน้าเปลี่ยนเป็นพึงพอใจ “ดีมาก... เจ้าทำได้ดี อย่าให้มีข้อผิดพลาดเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

ชายหนุ่มโค้งศีรษะเล็กน้อย ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม “ย่อมได้พะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่มีทางทำให้ท่านผิดหวัง”

องค์ชายหยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “และตามที่ข้าสัญญา หากแผนของเจ้าสำเร็จ และแคทลีนกลายเป็นของข้า เจ้าจะได้รับตำแหน่งดยุคอย่างสมเกียรติ”

ดวงตาของชายหนุ่มวาวโรจน์ แต่เขายังคงรักษาท่าทีสงบเสงี่ยม “ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน”

องค์ชายไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินจากไป ฝีเท้ายังคงหนักแน่น ทิ้งความเงียบงันไว้เบื้องหลัง ชายหนุ่มยังยืนพิงเสาอยู่ในตำแหน่งเดิม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยชัดบนใบหน้า ขณะที่แววตาฉายประกายความทะเยอทะยาน

“ตอนนี้ ก็แค่รอเวลาที่ท่านจะเดินตามแผนของข้าแล้ว พี่สาว” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปในเงามืดของทางเดิน ดั่งนักแสดงที่รอการปรากฏตัวในฉากถัดไป