ตอนที่ 8 ดาบที่ไร้ผู้ครอบครอง

ภายในห้องประชุมของวัง บรรยากาศอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ฝนที่สาดกระหน่ำนอกหน้าต่างส่งเสียงเคาะกระจกเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ คล้ายกำลังนับถอยหลังสู่บางสิ่งที่ไม่มีใครอยากเผชิญ

กษัตริย์นั่งอยู่บนบัลลังก์ที่ตั้งอยู่สูงจากพื้น เบื้องหน้าคือเหล่าขุนนาง ขุนพล และรัชทายาททั้งสามคนที่ยืนเรียงแถว แววตาของกษัตริย์นั้นเย็นชาและเฉียบคม มองตรงไปโดยไม่พูดอะไร แต่ทุกคนรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจที่แผ่ปกคลุมไปทั้งห้อง

ทันใดนั้น ประตูเปิดออก ข้าหลวงคนหนึ่งรีบเข้ามา คุกเข่าทันที ก่อนจะรายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ... เรายังหาตัวท่าน เซลวิน ไม่เจอขอรับ”

คำพูดนั้นเหมือนเสียงระเบิดในห้องเงียบๆ ทุกสายตาหันมามอง เสนาบดีบางคนเบิกตากว้าง รัชทายาทคนโตกับคนรองขมวดคิ้ว แต่มีเพียงองค์ชายคนเล็กที่แอบยิ้มมุมปาก ราวกับกำลังพอใจกับข่าวนี้

เสียงทรงอำนาจดังขึ้น มันเปี่ยมไปด้วยพลังจนไม่มีใครกล้าขัด

“เขาอยู่กับตระกูลวาเรนไฮม์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงหายตัวไปได้? ไม่ใช่ว่าพวกเขารักกันดีงั้นรึ?”

ข้าหลวงกลืนน้ำลายก่อนตอบ

“ตอนนี้คุณหนูแคทลีน วาเรนไฮม์กำลังรีบกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อตรวจสอบด้วยตัวเองอยู่พ่ะย่ะค่ะ... ไม่มีใครรู้ว่าท่านเเซลวินหายไปตั้งแต่เมื่อไร แต่คนในคฤหาสน์ยืนยันว่าไม่กี่วันก่อนก็ยังเห็นตัวอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

มือของกษัตริย์กำบัลลังก์แน่นจนได้ยินเสียงไม้ลั่นเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ส่งคนไปที่คฤหาสน์วาเรนไฮม์เดี๋ยวนี้ ให้ขุนพลโรเซนเตรียมคนออกเดินทางทันที สั่งหน่วยข่าวกรองตรวจสอบทุกเส้นทางเข้าออกเมืองในช่วงเจ็ดวันที่ผ่านมาด้วย”

ขณะที่ขุนพลรีบออกไปเตรียมการตามรับสั่ง ประตูห้องประชุมก็เปิดขึ้นอีกครั้ง ข้าหลวงอีกคนก้าวเข้ามา คุกเข่าลงด้วยท่าทีรีบร้อน ใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะเอ่ยรายงาน

“ขอพระราชทานกราบทูล ขณะเมืองทั้ง 3  ได้ส่งฑูตมาทูลถามเรื่องเสบียงพ่ะย่ะค่ะ อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะเข้าสู่ฤดูหนาว พระองค์จะทรงมีพระบัญชาอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

บรรยากาศภายในห้องเหมือนหยุดนิ่ง ทุกคนรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่เริ่มก่อตัวขึ้น

กษัตริย์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“ให้ตอบกลับไปว่า เพราะการปรากฏตัวของ ลิเวียธาร ขณะนี้เรากำลังจัดสรรใหม่... อย่าเพิ่งเร่งรัด”

ขุนนางฝ่ายเสบียงสบตากันเล็กน้อย ก่อนเสนาบดีผู้อาวุโสจะเอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ... แต่พระองค์ก็ทรงทราบดี เราถ่วงเวลาเช่นนี้มาแล้วหลายครั้ง ขณะนี้ทั้ง 3 เมืองเริ่มส่งสายลับเข้ามาใกล้ชายแดนแล้ว หากพวกเขาต้องการชิงเสบียงล่ะก็...”

“ก็จะเคลื่อนทัพก่อนหิมะแรกตก” ขุนพลโรเซนเอ่ยเสริม น้ำเสียงเคร่งเครียด

“กองทัพที่เรามีอยู่ ไม่มีทางต้านกองกำลังทั้งสามเมืองพร้อมกันได้แน่”อีกคนกล่าวเสียงต่ำ 

“...แล้วลีเวียธานล่ะ?” กษัตริย์เอ่ยถามในที่สุด “มันยังขวางเส้นทางเดินเรืออยู่อีกหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ มันยังไม่ยอมถอยห่างจากเส้นทางเดินเรือเลยพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีฝ่ายพาณิชย์ตอบ

“สิบสามวันแล้วที่น่านน้ำถูกปิดสนิท”

เสียงฟ้าร้องดังลั่นแทรกเข้ามาในห้องประชุม ราวกับท้องฟ้าเองก็สะท้อนแรงตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นในห้องนี้ กษัตริย์ทรงหลับตาแน่น สีหน้าแสดงความเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใด

ขณะที่ความเงียบเริ่มแผ่คลุมอีกครั้ง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกลางห้อง

“ข้าจะเป็นผู้ใช้ดาบนั้นเอง”

องค์รัชทายาทองค์ที่สามก้าวออกมาจากแถว แววตาเต็มไปด้วยความมั่นใจที่เกือบจะกลายเป็นความท้าทาย เสียงของเขาชัดเจน หนักแน่น เสียงพึมพำเริ่มดังขึ้นในหมู่ขุนนางบางส่วน บ้างเบือนหน้าหนี บ้างสบตากันด้วยแววไม่เห็นด้วย แต่องค์ชายที่สามก็ยังคงแสยะยิ้ม

“หากไอ้ขยะมันสามารถใช้ดาบได้ เช่นนั้นข้าที่มีสายเลือดของกษัตริย์ ทำไมถึงจะใช้ไม่ได้?”

ขุนนางฝ่ายหนึ่งขมวดคิ้วทันที กล่าวโต้ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ด้วยความเคารพพะย่ะค่ะ แต่มิอาจเปรียบได้ ดาบผู้พิทักษ์มีประวัติกล่าวไว้ชัดเจนว่า—”

“ประวัติ หรือ ตำนานลวง?” องค์ชายสวนกลับทันควัน แววตาเป็นประกายด้วยความย่ามใจ

“นั่นอาจเป็นเรื่องที่พวกมันแต่งขึ้นเพื่อรักษาอำนาจของตระกูลมันก็เป็นได้”

ขุนนางอีกคนเริ่มลุกขึ้นเพื่อโต้แย้ง แต่ยังไม่ทันเอ่ยคำใด เสียงของพระราชาดังขึ้นกลางความตึงเครียด

“พอ”

เสียงนั้นหนักแน่น ดับทุกถ้อยคำคัดค้านในห้องลงในทันที

“หากเรายังไม่อาจหาตัวเขากลับมาได้จริงๆ... ข้าจะสั่งให้ตระกูลวาเรนไฮม์นำดาบผู้พิทักษ์มา เพื่อตรวจสอบหาผู้ที่เหมาะสมคนใหม่”

ความเงียบงันแปรเปลี่ยนเป็นแรงสั่นสะเทือนบางอย่างในอกของทุกคน ราวกับทุกลมหายใจถูกแขวนไว้กลางอากาศ

ขุนนางบางส่วนถึงกับหน้าถอดสี เสนาบดีผู้สูงวัยที่สุดนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มศีรษะต่ำรับพระบัญชา แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความลังเล

องค์ชายคนเล็กยังคงยืนอยู่ตรงกลางห้อง ยิ้มของเขาค่อยๆจางลง แววตานิ่งสงบราวกับเฝ้ารออะไรบางอย่าง

ก่อนที่ใครจะเอ่ยสิ่งใด ประตูห้องประชุมก็เปิดออกอีกครั้ง

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังเร่งร้อน ร่างของข้าหลวงผู้หนึ่งปรากฏขึ้นกลางสายฝนที่สาดเข้ามาพร้อมลมพัดแรง เขาคุกเข่าลงทันที ใบหน้าเปียกชุ่มแต่เต็มไปด้วยความวิตก

“ขอพระราชทานกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ...” เขาเว้นช่วงหอบหายใจ

“มีคนพบเห็นชายคนหนึ่งที่มีรูปลักษณ์คล้ายท่านเซลวิน... กำลังมุ่งหน้าไปยังชายแดนทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงฮือเบาๆ ดังขึ้นจากเหล่าขุนนางที่ได้ยินคำรายงาน

ข้าหลวงเม้มปากแน่น ก่อนเอ่ยประโยคที่แทบจะทำให้บรรยากาศในห้องขาดอากาศหายใจ

“...เป็นไปได้ว่า ท่านเซลวินกำลังจะไปเข้าร่วมกับฝ่ายศัตรูพ่ะย่ะค่ะ”

กษัตริย์นิ่งค้าง ดวงเนตรคมกริบจับจ้องไปข้างหน้าโดยไม่กล่าวคำใด

เสนาบดีหลายคนเริ่มกระซิบกระซาบ องค์ชายองค์โตขมวดคิ้วแน่น องค์ชายคนรองส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

แต่ในขณะที่ทุกคนสั่นคลอนกับความเป็นไปได้อันเลวร้าย

องค์ชายที่สามกลับถอยหลังหนึ่งก้าว ถอนหายใจเบาๆ และก้มหน้าลงพึมพำกับตนเองด้วยรอยยิ้มจางๆ บนมุมปาก

“หวังว่าเจ้าตัวปลอมนั่น... จะไม่น่าสงสัยจนเกินไปนะ”

ไม่มีใครได้ยินถ้อยคำนั้น

ไม่มีใครเห็นประกายรอยยิ้มที่แล่นผ่านใบหน้า

แต่ในวังวนแห่งความวุ่นวายนี้—มีใครบางคนที่วางหมากไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว.

ภายในห้องส่วนพระองค์ขององค์ชายคนโต แสงเทียนไหวระริกตามแรงลมที่เล็ดลอดผ่านหน้าต่างที่เปิดเพียงครึ่ง เสียงฝนกระหน่ำลงบนพื้นหินไม่หยุดหย่อน กลิ่นชื้นเย็นแทรกซึมสู่ผนังห้อง เงาสองร่างยืนเคียงกันหน้ากระจกกรองแสงฝ้า ต่างคนต่างเงียบ ราวกับต่างรอให้อีกฝ่ายเริ่มก่อน

เสียงแรกดังขึ้น ต่ำและมั่นคง ราวกับแบกรับบางสิ่งไว้

“ท่านก็รู้... ข้าไม่ใช่คนเดียวที่เห็นว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

องค์ชายคนรองเอ่ยในที่สุด

“ขุนนางส่วนใหญ่เริ่มเทใจให้เขาแล้ว”

องค์ชายคนโตยังไม่ตอบในทันที เขาแนบถ้วยชาไว้กับริมฝีปาก แต่กลับไม่ได้ดื่ม ดวงตาจับจ้องสายฝนภายนอก ยามพายุมาเยือน ฟ้าดินไม่เคยบอกล่วงหน้า

“หากปล่อยให้มันเดินหน้าไปเช่นนี้—ไม่ใช่แค่เมืองหลวง...” เขาพูดช้าๆ “ทั้งทวีปจะกลายเป็นสนามรบ”

“และเขา...ก็พร้อมจะเป็นคนจุดไฟนั้นด้วยตัวเอง”

เสียงวางถ้วยกระเบื้องเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน แต่แรงสะเทือนนั้นส่งตรงถึงใจผู้เป็นน้อง เขาหันมาสบตาพี่ชายทันที

“ข้าจะไม่รอให้ถึงวันนั้น”

“แล้วท่านจะทำอย่างไร?” องค์ชายคนรองถามกลับ เสียงเคร่งตึงแน่น “เรามีกำลังเพียงหยิบมือ ขุนนางที่ภักดีไม่ถึงยี่สิบ ที่เหลือรอแค่โอกาสเปลี่ยนข้าง—และข้าเริ่มไม่แน่ใจ... ว่าครั้งหน้าพวกเขาจะเลือกเราหรือเขา”

องค์ชายคนโตเงียบไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ แววตานั้นกลับมั่นคงกว่าทุกครั้ง

“เราต้องหาหมากตัวใหม่—ตัวที่เขาไม่ทันคิดถึง”

น้องชายเลิกคิ้วทันที

“ท่านหมายถึง…”

“ใช่” เขาพยักหน้าเบาๆ

“เธออยู่ชายแดน ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีเสียง ไม่มีใครในเมืองหลวงยืนข้าง... แต่เจ้าเองก็รู้ดี ถ้าเธอรู้ว่าเขาหายไป เธอจะไม่อยู่นิ่ง”

น้ำเสียงน้องชายเปลี่ยนต่ำลงทันที

“ท่านก็รู้ว่าเราเคยทรยศเธอมาก่อน... ท่านแน่ใจหรือว่าเธอจะกลับมาเพื่อพวกเรา?”

องค์ชายคนโตหันมามองน้องชายตรงๆ ช้าแต่หนักแน่น

“ข้าไม่แน่ใจ... แต่ข้ายังเชื่อในตัวเธอ”

เขาหยุดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงราวประกาศคำมั่น

“เพราะตอนนี้... เธอคือความหวังสุดท้ายของเรา”

ความเงียบแผ่คลุมห้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ ไม่มีความลังเลเจือปนในแววตาของทั้งสอง มีเพียงข้อตกลงที่ไร้ถ้อยคำ และการตัดสินใจที่ไม่อาจหวนกลับ