เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 960
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 961
ข่าวลือเรื่องความบาดหมางระหว่างตนเองกับไทเฮาก็จะกลายเป็นความจริง! “ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!” ฮองเฮาหลินส่ายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “หากเจ้าติดตั้งเครื่องทำความร้อนในตำหนักฉางเล่อจริง ๆ แล้วทางไทเฮาเล่าจะให้ข้าอธิบายเช่นไร?” หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างมีเหตุผล “ข้าติดตั้งเครื่องทำความร้อนให้มารดาของต้น นี่ถือเป็นความกตัญญู เกี่ยวอันใดกับผู้อื่นเล่า? ต้าเซี่ยปกครองแผ่นดินด้วยความกตัญญู ข้าไม่เชื่อว่าจะมีผู้ใดกล้าเอ่ยคำว่าไม่!” ฮองเฮาหลินถึงกับพูดไม่ออก นางไม่มีคำโต้แย้งใด สิ่งที่เรียกว่าความจงรักภักดีและความกตัญญู ในสายตาของคนโบราณนั้นเป็นสิ่งเดียวกัน กตัญญูคือจงรัก จงรักคือความกตัญญู เมื่อลองคิดดู คนที่ไม่กตัญญูต่อบิดามารดาของตน จะจงรักภักดีต่อบ้านเมือง ต่อราชสำนัก ต่อฝ่าบาทได้อย่างไร? ฝ่าบาททรงเป็นประดุจพระราชาผู้เป็นบิดา ดังนั้น การกตัญญูต่อบิดาจึงเท่ากับการจงรักภักดีต่อฝ่าบาท ความกตัญญูเป็นรากฐานการปกครองของราชวงศ์ศักดินา คำว่ากตัญญูเพียงคำเดียว ยิ่งใหญ่เหนือฟ้า ฮองเฮาหลินอ้ำอึ้งอยู่นาน ในที่สุดก็เอ่ยว่า “แล้วเงินเล่า? การสร้างเครื่องทำความร้อนต้องใช้เงินไม่น้อย หากสร้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 962
เมื่อได้ฟังคำพูดของหลี่หลงหลิน ฮองเฮาหลินก็ชะงักเล็กน้อย ในคืนวันส่งท้ายปีเก่า ฮองเฮาจัดงานเลี้ยง เชิญขุนนางทั้งบุ๋นบู๊ เชื้อพระวงศ์ มาร่วมเฉลิมฉลองเทศกาล ถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของราชสำนัก นางเพิ่งดำรงตำแหน่งฮองเฮา งานเลี้ยงนี้จึงต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่ มิให้ผู้คนดูแคลนได้ เพียงแต่ ชื่องานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผานี้ ฟังดูแล้วขัดหูอยู่บ้าง ฮองเฮาหลินขมวดคิ้ว พลางมองไปทางหลี่หลงหลิน “ลูกรัก ฤดูหนาวหิมะโปรยปราย จะมีดอกไม้ที่ไหนกัน? งานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่านี้ จะเรียกว่างานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “ท่านแม่ งานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาคือความปรารถนาอันดีงาม! ใครเล่าไม่หวังว่า จากนี้ไปต้าเซี่ยจะสงบสุข ประชาชนร่มเย็น ดุจหิมะในฤดูหนาวที่หลอมละลาย บุปผานานาพันธุ์ผลิบาน ดอกไม้งามดุจแพรไหม ไฟแรงดุจน้ำมันเดือด?” “ยิ่งไปกว่านั้น หากมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เกิดบุปผานานาพันธุ์ผลิบานเล่า?” ฮองเฮาหลินมีจิตใจงดงาม ชอบดอกไม้ใบหญ้า นางยกมือขึ้นปิดริมฝีปาก เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเด็กคนนี้ ยิ่งพูดก็ยิ่งเหลวไหล! หรือว่าเจ้าจะมีวิชาเซียนที่สามารถพลิกผันฤดูกาล สี่ฤดู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 963
หลี่หลงหลินหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดก็รู้จุดอ่อนของแม่เสือโคร่งตัวนี้แล้ว! คราวหน้า หากนางกล้าไล่ตีตนอีก ตนก็จะไล่เล่าเรื่องผีให้นางฟัง เอาสิ! ทำร้ายมาทำร้ายกลับ! “องค์รัชทายาท ไม่ต้องก่อกวนแล้ว!” กงซูหว่านเดินเข้ามา “สายมากแล้ว พวกเรายังต้องทำงานอีก!” หลี่หลงหลินตบหน้าผากตนเอง “จริงด้วย เกือบลืมไปแล้ว! พวกเรามาตำหนักองค์รัชทายาท เพื่อหาสถานที่สร้างเตาต้มน้ำ” จะเผาพื้นให้อุ่น แน่นอนว่าต้องสร้างเตาต้มน้ำก่อน มิเช่นนั้น น้ำร้อนจะมาจากไหน? จริงๆ แล้ว พระราชวังต้องห้ามใหญ่โตเช่นนี้ มีพื้นที่ว่างมากมาย หลายแห่งก็สามารถสร้างเตาต้มน้ำได้ เพียงแต่ว่า การเผาเตาต้มน้ำ ย่อมหลีกเลี่ยงการปล่อยควันจากถ่านหิน และกลิ่นเหม็นฉุนได้ยาก ตำหนักองค์รัชทายาทเป็นซากปรักหักพัง การสร้างเตาต้มน้ำที่นี่ จะไม่ส่งผลกระทบต่อภายในวังหลัง เหมาะสมที่สุดแล้ว แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด ตำหนักองค์รัชทายาทเป็นอาณาเขตของรัชทายาท หลี่หลงหลินมีสิทธิ์ขาด! จะได้ไม่ต้องมีใครมาพูดจาไร้สาระ หลี่หลงหลินเลือกมุมตะวันออกเฉียงเหนือของตำหนักองค์รัชทายาท เพื่อสร้างเตาต้มน้ำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 964
“กบฏ?” หลี่หลงหลินมีแต่ความสับสน สำหรับประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ เขารู้น้อยมาก กงซูหว่านกลับไม่แปลกใจ แม้ว่าสำหรับบัณฑิตแล้ว นี่จะเป็นความรู้ทั่วไปที่ทุกคนรู้ แต่ใครใช้ให้หลี่หลงหลินเป็นองค์ชายที่ไร้ความสามารถ ไม่เอาไหนกันเล่า? ดวงตาของกงซูหว่านเปล่งประกายเจิดจ้า “ลัทธิโม่เดิมทีเป็นศาสตร์ที่โด่งดัง เทียบเคียงได้กับลัทธิขงจื๊อ! บัณฑิตทั่วหล้า ถ้าไม่เป็นขงจื๊อก็เป็นโม่! นั่นคือยุคที่ลัทธินับร้อยโต้แย้งกัน มีความน่าตื่นตาตื่นใจ!” หลี่หลงหลินพยักหน้า “แล้วหลังจากนั้นเล่า?” ต่อให้เขาจะไม่รู้อะไรเลย แต่ก็รู้เรื่องลัทธินับร้อยโต้แย้งกัน กงซูหว่านยิ้มอย่างขมขื่น “หลังจากนั้น ฮ่องเต้องค์หนึ่งก็ทรงยกเลิกร้อยลัทธิ เชิดชูขงจื๊อเพียงหนึ่งเดียว! สำนักโม่ก็เหมือนกับลัทธิอื่นๆ ทั้งร้อย กลายเป็นกบฏ! ภายใต้การกดขี่ของสำนักขงจื๊อ ลัทธิทั้งหนึ่งร้อยก็ล่มสลาย!” “สถานการณ์ของสำนักโม่ก็เลวร้ายอย่างยิ่ง จากศาสตร์ที่โด่งดัง กลายเป็นไม่ค่อยมีผู้รู้จัก ท้ายที่สุดก็กลายเป็นสำนักโม่ เร้นกายเข้าสู่ยุทธภพ!” คำว่า “ลัทธิ” กับ “สำนัก” ใหญ่เล็กต่างกันเพียงใด คิดดูก็รู้แล้ว ลัทธิโม่ที่เป็นศาสตร์โ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 965
“ในใจข้า มีเพียงการแก้แค้น!” เมื่อเอ่ยถึงคำว่าแก้แค้น ดวงตาอันเย็นชาของกงซูหว่านก็ฉายแววแห่งความเคียดแค้นอย่างแท้จริง ราวกับเปลวเพลิงที่เผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างในโลก! “แก้แค้น?” “แก้แค้นใคร?” หลี่หลงหลินชะงัก เขาไม่คิดว่ากงซูหว่านจะมีความเคียดแค้นซ่อนเร้นอยู่ลึกๆ ในใจเช่นเดียวกับหลิ่วหรูเยียน ไม่สิ! ความเคียดแค้นในใจของกงซูหว่านนั้นลึกซึ้งกว่าหลิ่วหรูเยียน หลิ่วหรูเยียนแบกรับเพียงคนเดียว ตระกูลเดียวกัน หาไม่เจอแล้ว กงซูหว่านแบกรับความเคียดแค้นของบรรพบุรุษสำนักโม่มาหลายร้อยปี รุ่นแล้วรุ่นเล่า! ไม่น่าแปลกใจเลยที่กงซูหว่านดูเหมือนคนเย็นชาที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้! นางไม่ได้เป็นแค่นี้ นางเป็นมาแต่กำเนิด แต่ใช้วิธีนี้เพื่อปกปิดความรู้สึกของตนเอง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่กงซูหว่านจะสามารถรักษาความมีเหตุผลไว้ได้ โดยไม่ถูกความเคียดแค้นดั่งภูผามหาสมุทรกลืนกินจนคลุ้มคลั่ง กงซูหว่านเงียบไปนาน ถึงค่อยเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “ทำลายล้างขงจื๊อ!” สำนักขงจื๊อที่อยู่สูงส่ง ถูกยกย่องให้เป็นปรมาจารย์ ควบคุมการสอบขุนนาง ควบคุมราชสำนัก! แม้แต่ฮ่องเต้ ในสายตาของสำนักขงจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 966
คราวนี้กลับเป็นหลี่หลงหลินที่ประหลาดใจ เดิมทีเขาคิดว่า กงซูหว่านเป็นดั่งน้ำแข็งพันปี ยากที่จะทำลาย หากอยากจะเอาชนะใจนาง ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ผลลัพธ์คือ กลับง่ายดายเช่นนี้ เพียงแค่ทำลายล้างสำนักขงจื๊อก็พอ? ต้องรู้ไว้ว่า แม้ว่ากงซูหว่านจะไม่พูด หลี่หลงหลินก็วางแผนที่จะจัดการกับสำนักขงจื๊ออยู่แล้ว ต้าเซี่ยจะรุ่งเรือง ร่ำรวย ต้องใช้เงิน หากไม่มีเงิน ไม่ว่าหลี่หลงหลินจะปฏิรูปสิ่งใด ก็เปรียบเสมือนน้ำที่ไม่มีต้นน้ำ ไม้ที่ไม่มีราก ไม่ว่าจะประดิษฐ์วิทยาการใดๆ ก็ไม่สามารถนำไปใช้ และเผยแพร่สู่ประชาชนได้ แต่เงินอยู่ที่ไหน? ล้วนเข้าไปอยู่ในกระเป๋าของขุนนางกังฉิน! แน่นอนว่าหลี่หลงหลินสามารถยกมีดขึ้นเขียง สังหารพวกขุนนางกังฉินให้หัวกลิ้ง เลือดนองเป็นแม่น้ำ คืนความสดใสและยุติธรรมให้โลกใบนี้ได้ ผลลัพธ์คืออะไร? ราชสำนักถูกชำระล้าง ว่างเปล่า ใครจะมาเป็นขุนนาง ใครจะมาปกครองแคว้น? ทำได้เพียงจัดสอบขุนนางใหม่ คัดเลือกขุนนาง อย่างไรก็ตาม ขุนนางที่เข้ามาใหม่ จะไม่โลภหรือ? มีแต่จะโลภมากขึ้น! อย่างน้อย ขุนนางที่ไร้ความสามารถในราชสำนักเหล่านี้ ก็โลภจนอิ่มหนำแล้ว! ส่วนขุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 967
ต้องยอมรับว่า ช่างฝีมือจากภูเขาทิศประจิมมีประสิทธิภาพสูงมาก เพียงครึ่งวัน เตาต้มน้ำก็สร้างเสร็จ ปล่องไฟสูงตระหง่าน พ่นควันที่ร้อนระอุ ต่อไปก็คือการวางท่อ ช่างฝีมือได้หล่อท่อทองแดงไว้เพียงพอแล้ว เพียงแค่ขุดกระเบื้องปูพื้นออก ฝังท่อไว้ใต้ดินก็พอ อย่างไรก็ตาม นี่คือเขตพระราชวังชั้นใน ช่างฝีมือมาที่ตำหนักองค์รัชทายาทได้ แต่การเข้าไปในวังหลังนั้น ค่อนข้างจะเกินเลย ดังนั้น หลี่หลงหลินจึงเรียกเว่ยซวินมา บอกเล่าความจริง เว่ยซวินขมวดคิ้ว “พระองค์หมายความว่า ให้ข้าน้อยหาขันทีที่แข็งแรงในวังหลัง มาช่วยวางท่อทำความร้อนใต้พื้น?” หลี่หลงหลินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว รบกวนท่านเว่ยกงกงด้วย” เว่ยซวินสีหน้าลำบากใจ “องค์รัชทายาท ท่านพูดเกินไปแล้ว ให้ข้าน้อยหาคนมาทำงาน นี่เป็นเรื่องง่าย! แต่ การก่อสร้างในวังหลัง ข้าน้อยต้องไปทูลฝ่าบาทก่อน...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว เว่ยกงกง รีบไปรีบกลับ ทางนี้ข้ายังรอเริ่มงานอยู่” เว่ยซวินหันหลังกลับ เดินก้าวเล็กๆ มาถึงห้องทรงพระอักษร ช่วงนี้ อากาศหนาวเย็น อุณหภูมิต่ำมาก ฮ่องเต้หวู่ก็ทนไม่ไหว สวมเสื้อนวมจนตัวพอง กลมเหมือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 968
ฮ่องเต้หวู่อนุญาตโดยปริยาย เว่ยซวินไม่กล้าชักช้า เร่งระดมขันทีและองครักษ์เสื้อแพรไปหลายร้อยคน ฤดูหนาวหิมะโปรยปราย พระราชวังต้องห้ามอันวิจิตรตระการตา กลายเป็นสถานที่ก่อสร้างอันจอแจ งานดำเนินไปอย่างเร่งรีบ ความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่สร้างความตื่นตระหนกให้แก่นางสนมในวังหลัง แม้แต่ขุนนางในราชสำนักก็รับรู้ “องค์รัชทายาททรงก่อสร้างครั้งใหญ่ในวัง ติดตั้งท่อทำความร้อนใต้พื้น ท่อที่วางนั้นทำจากทองเหลือง!” “นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว!” “ช่างเป็นการใช้ของล้ำค่าอย่างไร้ประโยชน์!” “ฟุ่มเฟือย ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว!” “ราชสำนักลำบากเพียงนี้ เบี้ยหวัดก็แทบจะจ่ายไม่ไหว องค์รัชทายาทกลับฟุ่มเฟือยอย่างไร้ยางอาย นำทองเหลืองราคาแพงฝังไว้ใต้ดิน!” “ใช่แล้ว เหตุใดพระองค์ไม่ทรงมอบเงินเหล่านี้ให้แก่พวกเรา? ให้พวกเราช่วยเหลือประชาชนที่น่าสงสารเหล่านั้น?” เหล่าขุนนางข้าราชการต่างรวมตัวกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เหล่าขุนนางต่างโกรธแค้น! ฮ่องเต้หวู่ก็ใจแคบมากพอแล้ว ในคลังหลวงมีเงินนับสิบล้านตำลึง แต่กลับเก็บไว้แน่นหนา ไม่ยอมนำออกมาให้ตนเอง ไม่คิดว่า หลี่หลงหลินจะยิ่ง
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
