LOGINShare
บทที่ 962
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 963
หลี่หลงหลินหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดก็รู้จุดอ่อนของแม่เสือโคร่งตัวนี้แล้ว! คราวหน้า หากนางกล้าไล่ตีตนอีก ตนก็จะไล่เล่าเรื่องผีให้นางฟัง เอาสิ! ทำร้ายมาทำร้ายกลับ! “องค์รัชทายาท ไม่ต้องก่อกวนแล้ว!” กงซูหว่านเดินเข้ามา “สายมากแล้ว พวกเรายังต้องทำงานอีก!” หลี่หลงหลินตบหน้าผากตนเอง “จริงด้วย เกือบลืมไปแล้ว! พวกเรามาตำหนักองค์รัชทายาท เพื่อหาสถานที่สร้างเตาต้มน้ำ” จะเผาพื้นให้อุ่น แน่นอนว่าต้องสร้างเตาต้มน้ำก่อน มิเช่นนั้น น้ำร้อนจะมาจากไหน? จริงๆ แล้ว พระราชวังต้องห้ามใหญ่โตเช่นนี้ มีพื้นที่ว่างมากมาย หลายแห่งก็สามารถสร้างเตาต้มน้ำได้ เพียงแต่ว่า การเผาเตาต้มน้ำ ย่อมหลีกเลี่ยงการปล่อยควันจากถ่านหิน และกลิ่นเหม็นฉุนได้ยาก ตำหนักองค์รัชทายาทเป็นซากปรักหักพัง การสร้างเตาต้มน้ำที่นี่ จะไม่ส่งผลกระทบต่อภายในวังหลัง เหมาะสมที่สุดแล้ว แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด ตำหนักองค์รัชทายาทเป็นอาณาเขตของรัชทายาท หลี่หลงหลินมีสิทธิ์ขาด! จะได้ไม่ต้องมีใครมาพูดจาไร้สาระ หลี่หลงหลินเลือกมุมตะวันออกเฉียงเหนือของตำหนักองค์รัชทายาท เพื่อสร้างเตาต้มน้ำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 964
“กบฏ?” หลี่หลงหลินมีแต่ความสับสน สำหรับประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ เขารู้น้อยมาก กงซูหว่านกลับไม่แปลกใจ แม้ว่าสำหรับบัณฑิตแล้ว นี่จะเป็นความรู้ทั่วไปที่ทุกคนรู้ แต่ใครใช้ให้หลี่หลงหลินเป็นองค์ชายที่ไร้ความสามารถ ไม่เอาไหนกันเล่า? ดวงตาของกงซูหว่านเปล่งประกายเจิดจ้า “ลัทธิโม่เดิมทีเป็นศาสตร์ที่โด่งดัง เทียบเคียงได้กับลัทธิขงจื๊อ! บัณฑิตทั่วหล้า ถ้าไม่เป็นขงจื๊อก็เป็นโม่! นั่นคือยุคที่ลัทธินับร้อยโต้แย้งกัน มีความน่าตื่นตาตื่นใจ!” หลี่หลงหลินพยักหน้า “แล้วหลังจากนั้นเล่า?” ต่อให้เขาจะไม่รู้อะไรเลย แต่ก็รู้เรื่องลัทธินับร้อยโต้แย้งกัน กงซูหว่านยิ้มอย่างขมขื่น “หลังจากนั้น ฮ่องเต้องค์หนึ่งก็ทรงยกเลิกร้อยลัทธิ เชิดชูขงจื๊อเพียงหนึ่งเดียว! สำนักโม่ก็เหมือนกับลัทธิอื่นๆ ทั้งร้อย กลายเป็นกบฏ! ภายใต้การกดขี่ของสำนักขงจื๊อ ลัทธิทั้งหนึ่งร้อยก็ล่มสลาย!” “สถานการณ์ของสำนักโม่ก็เลวร้ายอย่างยิ่ง จากศาสตร์ที่โด่งดัง กลายเป็นไม่ค่อยมีผู้รู้จัก ท้ายที่สุดก็กลายเป็นสำนักโม่ เร้นกายเข้าสู่ยุทธภพ!” คำว่า “ลัทธิ” กับ “สำนัก” ใหญ่เล็กต่างกันเพียงใด คิดดูก็รู้แล้ว ลัทธิโม่ที่เป็นศาสตร์โ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 965
“ในใจข้า มีเพียงการแก้แค้น!” เมื่อเอ่ยถึงคำว่าแก้แค้น ดวงตาอันเย็นชาของกงซูหว่านก็ฉายแววแห่งความเคียดแค้นอย่างแท้จริง ราวกับเปลวเพลิงที่เผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างในโลก! “แก้แค้น?” “แก้แค้นใคร?” หลี่หลงหลินชะงัก เขาไม่คิดว่ากงซูหว่านจะมีความเคียดแค้นซ่อนเร้นอยู่ลึกๆ ในใจเช่นเดียวกับหลิ่วหรูเยียน ไม่สิ! ความเคียดแค้นในใจของกงซูหว่านนั้นลึกซึ้งกว่าหลิ่วหรูเยียน หลิ่วหรูเยียนแบกรับเพียงคนเดียว ตระกูลเดียวกัน หาไม่เจอแล้ว กงซูหว่านแบกรับความเคียดแค้นของบรรพบุรุษสำนักโม่มาหลายร้อยปี รุ่นแล้วรุ่นเล่า! ไม่น่าแปลกใจเลยที่กงซูหว่านดูเหมือนคนเย็นชาที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้! นางไม่ได้เป็นแค่นี้ นางเป็นมาแต่กำเนิด แต่ใช้วิธีนี้เพื่อปกปิดความรู้สึกของตนเอง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่กงซูหว่านจะสามารถรักษาความมีเหตุผลไว้ได้ โดยไม่ถูกความเคียดแค้นดั่งภูผามหาสมุทรกลืนกินจนคลุ้มคลั่ง กงซูหว่านเงียบไปนาน ถึงค่อยเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง “ทำลายล้างขงจื๊อ!” สำนักขงจื๊อที่อยู่สูงส่ง ถูกยกย่องให้เป็นปรมาจารย์ ควบคุมการสอบขุนนาง ควบคุมราชสำนัก! แม้แต่ฮ่องเต้ ในสายตาของสำนักขงจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 966
คราวนี้กลับเป็นหลี่หลงหลินที่ประหลาดใจ เดิมทีเขาคิดว่า กงซูหว่านเป็นดั่งน้ำแข็งพันปี ยากที่จะทำลาย หากอยากจะเอาชนะใจนาง ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ผลลัพธ์คือ กลับง่ายดายเช่นนี้ เพียงแค่ทำลายล้างสำนักขงจื๊อก็พอ? ต้องรู้ไว้ว่า แม้ว่ากงซูหว่านจะไม่พูด หลี่หลงหลินก็วางแผนที่จะจัดการกับสำนักขงจื๊ออยู่แล้ว ต้าเซี่ยจะรุ่งเรือง ร่ำรวย ต้องใช้เงิน หากไม่มีเงิน ไม่ว่าหลี่หลงหลินจะปฏิรูปสิ่งใด ก็เปรียบเสมือนน้ำที่ไม่มีต้นน้ำ ไม้ที่ไม่มีราก ไม่ว่าจะประดิษฐ์วิทยาการใดๆ ก็ไม่สามารถนำไปใช้ และเผยแพร่สู่ประชาชนได้ แต่เงินอยู่ที่ไหน? ล้วนเข้าไปอยู่ในกระเป๋าของขุนนางกังฉิน! แน่นอนว่าหลี่หลงหลินสามารถยกมีดขึ้นเขียง สังหารพวกขุนนางกังฉินให้หัวกลิ้ง เลือดนองเป็นแม่น้ำ คืนความสดใสและยุติธรรมให้โลกใบนี้ได้ ผลลัพธ์คืออะไร? ราชสำนักถูกชำระล้าง ว่างเปล่า ใครจะมาเป็นขุนนาง ใครจะมาปกครองแคว้น? ทำได้เพียงจัดสอบขุนนางใหม่ คัดเลือกขุนนาง อย่างไรก็ตาม ขุนนางที่เข้ามาใหม่ จะไม่โลภหรือ? มีแต่จะโลภมากขึ้น! อย่างน้อย ขุนนางที่ไร้ความสามารถในราชสำนักเหล่านี้ ก็โลภจนอิ่มหนำแล้ว! ส่วนขุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 967
ต้องยอมรับว่า ช่างฝีมือจากภูเขาทิศประจิมมีประสิทธิภาพสูงมาก เพียงครึ่งวัน เตาต้มน้ำก็สร้างเสร็จ ปล่องไฟสูงตระหง่าน พ่นควันที่ร้อนระอุ ต่อไปก็คือการวางท่อ ช่างฝีมือได้หล่อท่อทองแดงไว้เพียงพอแล้ว เพียงแค่ขุดกระเบื้องปูพื้นออก ฝังท่อไว้ใต้ดินก็พอ อย่างไรก็ตาม นี่คือเขตพระราชวังชั้นใน ช่างฝีมือมาที่ตำหนักองค์รัชทายาทได้ แต่การเข้าไปในวังหลังนั้น ค่อนข้างจะเกินเลย ดังนั้น หลี่หลงหลินจึงเรียกเว่ยซวินมา บอกเล่าความจริง เว่ยซวินขมวดคิ้ว “พระองค์หมายความว่า ให้ข้าน้อยหาขันทีที่แข็งแรงในวังหลัง มาช่วยวางท่อทำความร้อนใต้พื้น?” หลี่หลงหลินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว รบกวนท่านเว่ยกงกงด้วย” เว่ยซวินสีหน้าลำบากใจ “องค์รัชทายาท ท่านพูดเกินไปแล้ว ให้ข้าน้อยหาคนมาทำงาน นี่เป็นเรื่องง่าย! แต่ การก่อสร้างในวังหลัง ข้าน้อยต้องไปทูลฝ่าบาทก่อน...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว เว่ยกงกง รีบไปรีบกลับ ทางนี้ข้ายังรอเริ่มงานอยู่” เว่ยซวินหันหลังกลับ เดินก้าวเล็กๆ มาถึงห้องทรงพระอักษร ช่วงนี้ อากาศหนาวเย็น อุณหภูมิต่ำมาก ฮ่องเต้หวู่ก็ทนไม่ไหว สวมเสื้อนวมจนตัวพอง กลมเหมือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 968
ฮ่องเต้หวู่อนุญาตโดยปริยาย เว่ยซวินไม่กล้าชักช้า เร่งระดมขันทีและองครักษ์เสื้อแพรไปหลายร้อยคน ฤดูหนาวหิมะโปรยปราย พระราชวังต้องห้ามอันวิจิตรตระการตา กลายเป็นสถานที่ก่อสร้างอันจอแจ งานดำเนินไปอย่างเร่งรีบ ความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่สร้างความตื่นตระหนกให้แก่นางสนมในวังหลัง แม้แต่ขุนนางในราชสำนักก็รับรู้ “องค์รัชทายาททรงก่อสร้างครั้งใหญ่ในวัง ติดตั้งท่อทำความร้อนใต้พื้น ท่อที่วางนั้นทำจากทองเหลือง!” “นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว!” “ช่างเป็นการใช้ของล้ำค่าอย่างไร้ประโยชน์!” “ฟุ่มเฟือย ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว!” “ราชสำนักลำบากเพียงนี้ เบี้ยหวัดก็แทบจะจ่ายไม่ไหว องค์รัชทายาทกลับฟุ่มเฟือยอย่างไร้ยางอาย นำทองเหลืองราคาแพงฝังไว้ใต้ดิน!” “ใช่แล้ว เหตุใดพระองค์ไม่ทรงมอบเงินเหล่านี้ให้แก่พวกเรา? ให้พวกเราช่วยเหลือประชาชนที่น่าสงสารเหล่านั้น?” เหล่าขุนนางข้าราชการต่างรวมตัวกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เหล่าขุนนางต่างโกรธแค้น! ฮ่องเต้หวู่ก็ใจแคบมากพอแล้ว ในคลังหลวงมีเงินนับสิบล้านตำลึง แต่กลับเก็บไว้แน่นหนา ไม่ยอมนำออกมาให้ตนเอง ไม่คิดว่า หลี่หลงหลินจะยิ่ง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 969
ครู่ต่อมา ในที่สุดหลี่เทียนฉี่ก็ถอนหายใจยาว ยืนขึ้น “เดิมทีข้าไม่เต็มใจ แต่ในเมื่อพวกเจ้าวิงวอน ข้าก็จะฝืนใจ เพื่อพวกเจ้า!” “แต่ว่า พวกเจ้าต้องฟังคำสั่งของข้า!” เหล่าขุนนางต่างยินดี “พวกข้าล้วนทำตามคำสั่งขององค์ชายใหญ่!” “องค์ชายใหญ่ เพียงแค่พระองค์เป็นผู้นำ พวกข้าก็จะเข้าวังเข้าเฝ้า ทูลฟ้องรัชทายาท!” “เรื่องนี้ไม่ควรชักช้า พวกเราเข้าวังกันเถอะ!” หลี่เทียนฉี่ส่ายหน้า เอ่ยอย่างเย้ยหยัน “พวกเจ้าเหล่าขุนนางทูลขอมาแล้วกี่ครั้ง? โค่นเจ้าเก้าได้หรือไม่?” เหล่าขุนนางต่างก้มหน้า ไม่เอ่ยอะไร การทูลขอของเหล่าขุนนาง เป็นกลวิธีที่พวกเขาใช้จนชำนาญ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่เพียงใด เพียงแค่เหล่าขุนนางคุกเข่าที่หน้าท้องพระโรง และให้ขุนนางชราไม่กี่คนแสดงละครแกล้งฆ่าตัวตาย ฮ่องเต้หวู่ก็ต้องยอม! แต่กลวิธีนี้กลับใช้ไม่ได้กับหลี่หลงหลิน พวกเขาเหล่าขุนนางทูลขอมาหลายครั้งแล้ว หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่ไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย กลับเลื่อนขั้นได้เป็นรัชทายาทอย่างรวดเร็ว? เจ้ากรมพิธีการขมวดคิ้ว “องค์ชายใหญ่ เช่นนั้นท่านว่าควรทำอย่างไร?” เหล่าขุนนางต่างพยักหน้า “องค์ชายใหญ่ ท่านโปรดชี้แนะพวกข้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 970
ในพระราชวังต้องห้ามมีการวางท่อทำความร้อนใต้พื้น ในช่วงเวลาหนึ่ง ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ไทเฮาทรงโปรดความเงียบสงบ เมื่อได้ยินเสียงขุดพื้นด้านนอกดังขึ้น ก็ไม่พอใจยิ่งนัก รับสั่งให้เกากงกงขันทีคนสนิทออกไปสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผลปรากฏว่า เกากงกงยังไม่ทันออกจากตำหนักฉือหนิง องค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่ก็มาถึง “ถวายบังคมเสด็จย่า!” หลี่เทียนฉี่สวมชุดปักลายหม่าง มาอยู่ต่อหน้าไทเฮา และโค้งคำนับ ไทเฮากระชับเสื้อนวมบนตัวแน่น เอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “องค์ชายใหญ่ เจ้ามาได้จังหวะพอดี! ไปถามให้ข้าทีว่า ในวังเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงได้เสียงดังเช่นนี้?” “เฮ้อ อากาศหนาวเย็นก็แย่แล้ว ยังจะเสียงดังอีก” “ยังจะให้คนอยู่อย่างสงบอีกหรือ!” หลี่เทียนฉี่แสร้งทำเป็นประหลาดใจ “เสด็จย่า พระองค์ยังไม่รู้หรือ? เป็นฝีมือของเจ้าเก้า! ให้คนมาขุดพื้นในวัง บอกว่าจะวางท่อทองแดง!” ไทเฮาตกใจมาก รีบเอ่ยว่า “เจ้าหมายถึงท่อทองแดงที่ใช้ดักฟังหรือ? ข้าได้พูดกับฮ่องเต้แล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงรับปากแล้ว เรื่องนี้ยุติแล้ว! เหตุใดเจ้าเก้าจึงยังไม่ยอมเลิกรา ยังจะลงมือก่อสร้างอีก?” “หรือว่า แม้แต่คำพูดของฮ่องเต้ เขาก็
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1267
เถี่ยจู้เริ่มเหนื่อยล้า อยากจะโยนไม้ท่อนสองอันในมือทิ้งลงทะเลเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลว่าจะมีโชคหล่นจากฟ้าอีกต่อไป แต่พอนึกถึงรสชาติอันโอชะของปลาหวงฮื้อใหญ่ ก็ทำให้เขายังคงยืนหยัดต่อไปได้ ตึง ตึง ตึง... สุ่ยเซิงพลันหรี่ตาลง ชี้ไปยังที่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า: “ทางนั้นดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว!” ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา มองไปยังทิศที่สุ่ยเซิงชี้ ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า: “มีคลื่นนี่ หรือว่าลมใหญ่กำลังจะมา?” ไร้ลมไหนเลยจะมีคลื่น เพียงแค่ทะเลมีคลื่นซัดสาดขึ้นมากะทันหัน ก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานลมใหญ่จะพัดมาถึง สุ่ยเซิงส่ายหน้า สีหน้าแน่วแน่ แล้วเอ่ยว่า: “ไม่...ไม่ใช่คลื่น แต่เป็นปลา!” “ฝูงปลา!” “ไม่! คือคลื่นปลา!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงตาค้าง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาแหวกว่ายถาโถมเข้ามาหาพวกเขาราวกับกระแสน้ำ นานๆ ครั้งก็จะมีปลาใหญ่กระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำ ดุจดังเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว สุ่ยเซิงตะโกน: “เร็วเข้า! ตักปลา!” เพียงชั่วพริบตา ฝูงปลาก็เข้ามาล้อมเรือประมงไว้แล้ว เหวี่ยงอวน สาวอวน ทุกคนไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย ต่างกลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ ออกเรี่ยวแรงทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1266
รุ่งเช้า ณ ท่าเทียบเรือตงไห่ อรุณรุ่งตะวันออกฉาย แสงทองสาดส่องนภา เหล่าชาวประมงต่างแย่งกันเข็นเรือประมงลงสู่ทะเล ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังต่ออนาคต “ท่านแม่ ไม่ต้องมาส่งแล้ว ข้าไปกับเถี่ยจู้ไม่เป็นอันใดหรอก วางใจเถิด” สุ่ยเซิงเอ่ยลามารดา วิ่งเหยาะๆ มายังท่าเทียบเรือ ขึ้นเรือประมงไปพร้อมกับเถี่ยจู้และชาวประมงเพื่อนบ้านอีกสองสามคน “สุ่ยเซิง เร็วเข้าสิ เหลือแค่เจ้าแล้ว!” สุ่ยเซิงยิ้มซื่อๆ พลางล้วงห่อกระดาษเคลือบน้ำมันสองห่อออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เถี่ยจู้ เถี่ยจู้สงสัยเล็กน้อย: “นี่คืออันใด?” สุ่ยเซิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ยัดเยียดให้ข้าตอนจะออกมา บอกว่าเป็นปลาทอดกรอบที่ทำจากปลาหวงฮื้อใหญ่เมื่อวานนี้ เก็บไว้หลายวันก็ไม่เสีย ให้พวกเราเอาไว้กินเป็นเสบียงแห้งในทะเล” เถี่ยจู้ทำหน้าอิจฉา: “สุ่ยเซิง ท่านแม่ของเจ้าช่างรอบคอบนัก ยังเตรียมเสบียงแห้งให้เจ้าด้วย แต่ว่าปลาที่องค์รัชทายาทแจกเมื่อวานหอมจริงๆ! เมื่อวานข้ากินไปตั้งสามตัว ทำเอาท้องที่หิวมาหลายวันของข้าอิ่มแปล้ไปเลย” คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างพูดคุยถึงวิธีการปรุงปลาหวงฮื้อใหญ่กันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างบอกเป็นเส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1265
หลู่จงหมิงไม่เคยเห็นปลามากมายเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป! เหล่าขุนนางที่อยู่รอบๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน พูดไม่ออก “องค์รัชทายาท แจกปลาเถิด!” “พวกเราต้องการกินปลา!” ชาวบ้านชูแขนโห่ร้อง แม้ว่าหลี่หลงหลินจะนำปลาทั้งหมดมากองไว้บนท่าเทียบเรือแล้ว แต่ก็ยังคงให้ทหารตระกูลซูเฝ้าไว้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะแจกจ่ายปลาให้แก่ชาวบ้าน หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าเคยพูดเมื่อใด ว่าจะแจกปลาเหล่านี้ให้เปล่าๆ?” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชาวบ้านมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าตกตะลึง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าหลี่หลงหลินรับปากเองหรอกหรือ ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? บัดนี้เหตุใดจึงกลับคำเล่า? “ทุกคนเห็นหรือไม่? นี่แหละองค์รัชทายาท ปากก็พร่ำบอกว่าจะให้ชาวบ้านได้กินเนื้อ แต่บัดนี้กลับตระบัดสัตย์!” หลู่จงหมิงเดินมาหน้าชาวบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน หลู่จงหมิงฉวยโอกาสทันที ไม่อาจปล่อยให้หลี่หลงหลินชนะใจประชาชนไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าพูดเมื่อใดว่าจะไม่ให้ชาวบ้านกินเนื้อ?” หลู่จงหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในน้ำเต้าของหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1264
ยามเย็น ณ ท่าเรือตงไห่ เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นเข้าสู่ท่าเรือ บนท่าเทียบเรือมีผู้คนเนืองแน่น ล้วนเป็นชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุก ทั้งยังมีขุนนางผู้มีอำนาจไม่น้อยที่มารอสมน้ำหน้าหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงได้ยินว่าวันนี้หลี่หลงหลินออกทะเลไปจับปลา จึงมารออยู่ที่ท่าเทียบเรือตลอดทั้งวัน เพื่อรอที่จะหยามเกียรติหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงมองเรือใหญ่ที่กำลังเทียบท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน: “ยังกล้าคุยโวโอ้อวด ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? ช่างเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ปลาที่จับได้ในทะเลตงไห่แค่นั้น ยังไม่พอให้ตดด้วยซ้ำ!” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยสมทบ: “พระเชษฐภาดา เดี๋ยวรอตอนที่เอาปลาออกมา พวกเราต้องหยามเกียรติเขาสักครา ต้องระบายความแค้นนี้ให้ได้!” พระเชษฐภาดาแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา: “ชาวบ้านมากมายขนาดนี้กำลังจ้องมองอยู่ที่ท่าเรือ ถึงเวลานั้นหากหลี่หลงหลินเอาปลาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร!” เรือใหญ่เทียบท่า ชาวบ้านกรูกันเข้ามา ล้อมเรือใหญ่ไว้แน่นขนัด “กลิ่นคาวปลาแรงมาก!” พอชาวบ้านเข้าใกล้เรือใหญ่ กลิ่นคาวปลาก็ปะทะเข้าหน้าทันที “กลิ่นคาวปลาขนาดนี้ ต้องจับปลามาได้มากเท่าใดกัน?”
