เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 464
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 465
กลับคิดไม่ถึงฉินกุ้ยเฟยรับปากอย่างมีความสุขเพียงนี้เชียวรึ?นางวางท่ากลบเกลื่อน? หรือไม่กริ่งเกรงจริงกันแน่?เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลี่หลงหลินไม่คิดมาก เอ่ยปากสำทับซูเฟิ่งหลิง “เจ้าข้าแยกย้ายกันค้นหา!”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า เข้าตำหนักหลักของตำหนักจิ่นซิ่วหลี่หลงหลินกลับไปยังตำหนักด้านข้างหลี่จือพาเหล่าองครักษ์ ยืนกอดอกมองอยู่ไกลๆ ใบหน้าประดับยิ้มเย็น ถึงขั้นไม่ขัดขวางจริงการกระทำเช่นนี้ ทำให้หัวใจหลี่หลงหลินหนักอึ้งเขาเกิดลางสังหรณ์บางอย่าง น่ากลัวว่าตำหนักจิ่นซิ่วนี้หาไม่พบอะไร!ความจริง ก็เป็นเช่นนี้หลี่หลงหลินค้นหาหนึ่งชั่วยามแล้ว ค้นหาทุกซอกมุมของตำหนักจิ่นซิ่ว กลับไม่ได้รับอะไรหน้าประตูตำหนัก ซูเฟิ่งหลิงมารวมตัวกับหลี่หลงหลิน สีหน้าไม่สบอารมณ์เฉกเดียวกัน “หาทั่วแล้ว! ไม่พบสถานที่น่าสงสัยอะไร!”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “ข้าเองก็ไม่พบอะไร!”ซูเฟิ่งหลิงถอนหายใจอย่างเสียดาย “รู้ตั้งแต่แรก เรียกคนมาเพิ่มสองสามคน ตรวจค้นตำหนักจิ่นซิ่วทุกสามฉื่อ ก็ไม่เชื่อว่าจะหาอะไรไม่พบ?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าตำหนักจิ่นซิ่วไม่เหมือนแห่งอื่นนี่คือตำหนักของสนมคนโปรดของฝ่าบาทแมวสุนัขอะไร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 466
“ตายแล้ว?”ทันใดนั้นหลี่หลงหลิน คิดว่าฉินกุ้ยเฟยกำลังหลอกแต่หลี่หลงหลินมองจากท่าทางของฉินกุ้ยเฟยแล้ว มองออกอย่างว่องไวเสี่ยวเติ้งจื่อและเสี่ยวเต๋อจื่อขันทีสองคนนี้ เป็นไปได้เจ็ดถึงแปดในสิบส่วนว่าตายไปแล้วจริงๆ!ฆ่าคนปิดปาก!สอดรับกับจิตใจอำมหิตของฉินกุ้ยเฟยมาก!หลี่หลงหลินหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ถามไล่เรียง “ตายตั้งแต่ยามใด?”ฉินกุ้ยเฟยเอ่ยตอบ “เมื่อคืน!”หลี่หลงหลินสั่นสะท้านภายในใจเมื่อคืน?นั่นก็หมายความว่าฉินกุ้ยเฟยหลุดปากพูดที่ตำหนักชิงหนิง รู้ว่าตนเองเผยพิรุธ ดังนั้นกลับมาแล้ว ก็ฆ่าขันทีทั้งสองปิดปาก!ตนเองช้าไปหนึ่งก้าว!ไม่!ไม่ใช่ตนเองช้าไป！แต่ฉินกุ้ยเฟยระแวงหนักเกินไป ลงมือว่องไวเกินไป!สตรีคนนี้ รับมือยากยิ่งนัก!จิตใจล้ำลึก ไม่เป็นรองฮองเฮา!มิน่าเล่า มังกรหลับหงส์ดรุณ สามารถต่อสู้กันมานานหลายปีเพียงนี้ ไม่มีใครยอมใคร!หลี่หลงหลินถามต่อ “ตายเยี่ยงไร?”ฉินกุ้ยเฟยเอ่ยตอบ “โรคมาลาเรีย”หลี่หลงหลินตกตะลึงภายในใจ “เป็นไปไม่ได้! ทั้งสองคนเป็นโรคมาลาเรียพร้อมกัน ตายไปภายในคืนเดียว? บังเอิญเกินไปแล้วกระมัง?”ฉินกุ้ยเฟยยิ้มเย็น “เช่นนั้นเสด็จแม่เจ้าและไทเฮา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 467
อ๊า!ซูเฟิ่งหลิงกรีดร้องออกมา มือสองข้างกุมศีรษะย่อตัวลงไป ปิดหูแน่นๆ ตกใจจนดวงหน้างดงามดุจบุปผาถอดสี“ฮ่าๆ!”“ที่แท้เจ้ากลัวผี!”หลี่หลงหลินชี้ซูเฟิ่งหลิง หัวเราะดังลั่นซูเฟิ่งหลิงนี่ถึงดึงสติกลับมาได้ เป็นหลี่หลงหลินแกล้ง กำหมัดแน่น ปากยังแข็งดังเดิม “ตัวข้าฟ้าไม่กลัว ดินไม่กลัว! ผีมีอะไรน่ากลัว?”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “เช่นนั้นเจ้าไปชันสูตรพลิกศพกับข้า! หาไม่แล้วก็คือกลัวผี!”ซูเฟิ่งหลิงสบถเสียงเย็น “ไปก็ไป! ใครกลัวใคร!”ณ ตำหนักด้านข้างพระที่นั่งหย่างซินเว่ยซวินกำลังพักผ่อนระยะนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ภัยพิบัติคนก่อหายนะไม่หยุดหย่อน บัดนี้ยังเกิดความชุลมุนเรื่องโรคมาลาเรียอีกด้วยไม่เพียงแค่ฮ่องเต้เว่ยซวินเองก็ว้าวุ่นใจ “หรือต้าเซี่ยใกล้มาถึงจุดจบแล้วจริงๆ? หาไม่แล้ว เหตุใดเกิดเภทภัยมากเพียงนี้เล่า? เฮ้อ ก็ไม่รู้ครั้งนี้สามารถผ่านพ้นไปได้หรือไม่!”ต่อให้เป็นเว่ยซวินขันทีคนนี้ ก็หวังว่าจะสามารถผ่านพ้นไปได้อย่างราบรื่น แคว้นรุ่งเรืองปวงประชาสงบสุขสาเหตุไม่ใช่อื่นใดมีเพียงใต้หล้าสงบสุข เขาถึงจะสามารถหาเงินได้มากมาย เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งร่ำรวยบัดนี้ชุลมุนวุ่นวาย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 468
ราตรีมาเยือนภายในโรงทึม ผ้าขาวพัดตามแรงลม สายลมหนาวเหน็บดังหวีดหวิว ดุจวิญญาณกำลังร่ำไห้ต่อให้เป็นวังหลวง ที่พักศพแห่งนี้ก็เรียบง่ายเกินไปแล้วกระมังศพสิบกว่าร่างนอนบนกระดานไม้ บนตัวคลุมผ้าขาวคนรับผิดชอบดูแลโรงทึม คือขันทีเฒ่าตาบอดหนึ่งข้างคนหนึ่งในมือเขาถือน้ำเต้าสุรา กรอกสุราเข้าปาก กำลังสะลึมสะลือใกล้หลับเต็มที จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากไกลๆเงยหน้ามองแวบหนึ่งมองเห็นขันทีสวมชุดปักลายหม่าง มือถือโคมไฟข้างหลังยังมีหนึ่งชายหนึ่งหญิงตามมาฝ่ายหญิงสวมชุดเกราะ รูปโฉมงดงามเพริศพริ้งฝ่ายชายสวมชุดปักลายกิเลน รัศมีสูงสง่า เห็นได้ชัดว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ท่านหนึ่งแน่นอนว่าทำให้ขันทีเฒ่าตกตะลึงพรึงเพริด ยังเป็นขันทีสวมชุดปักลายหม่างข้างหน้าเขารีบคุกเข่าลง เสียงสั่นๆ “พระเก้าพันปี...”ฝันไปก็คาดไม่ถึงพระเก้าพันปีผู้ยิ่งใหญ่ บุคคลสูงสง่าเพียงนั้น ถึงขั้นมาที่โรงทึมสถานที่เช่นนี้!เว่ยซวินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ปิดปากจมูกไว้ พูดเสียงแหบ “เมื่อคืนมีสองศพถูกส่งมาจากตำหนักจิ่นซิ่ว อยู่ที่ใด?”หากมิใช่หลี่หลงหลินยืนกรานจะชันสูตรพลิกศพ ชาตินี้เว่ยซวิน ก็ไม่คิดมาเยือนสถานที่เช่นน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 469
สถานที่พรรค์นี้ นางมิอาจอยู่ต่อไปได้แล้ว!หากมิใช่เพราะกลัวหลี่หลงหลินจะหัวเราะเยาะตนเอง ซูเฟิ่งหลิงคงหมุนตัวหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว! หลี่หลงหลินเองก็คิดว่าภายในโรงทึมอึมครึมเกินไป รู้สึกไม่สบายตัว ถอนหายใจพลางเอ่ย “เสร็จแล้ว! พวกเราไปเถอะ!”ซูเฟิ่งหลิงถอนหายใจโล่งอก จับชายเสื้อหลี่หลงหลิน กลับออกไปอย่างระมัดระวังสำหรับผลลัพธ์นี้ หลี่หลงหลินผิดหวังมากหากไม่มีความสามารถ อย่าได้เข้าไปข้องเกี่ยวชันสูตรพลิกศพงานพรรค์นี้ ไม่ใช่ใครก็สามารถทำได้ดังคาดต่อให้เป็นคนสองโลกหลี่หลงหลิน ความอดทนอยู่เหนือคนธรรมดามาก แต่ก็ไม่สามารถทำได้หลี่หลงหลินเพิ่งออกจากประตูใหญ่โรงทึม ก็ได้ยินขันทีเฒ่าบ่นงึมงำ “ก็ไม่รู้ถูกวิญญาณร้ายอันใดครอบงำ หรือเป็นโรคติดต่อ! ศพถูกส่งมาในระยะนี้ ล้วนมีสภาพเช่นนี้ ข้าอยู่ที่โรงทึมมาหลายสิบปีแล้ว ยังไม่เคยพบเห็นมาก่อน”หลี่หลงหลินชะงักฝีเท้า หันมองขันทีเฒ่า เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “เจ้าว่าอะไรนะ?”ขันทีเฒ่าตกตะลึงใจสั่น รีบคุกเข่าลง “องค์ชาย กระหม่อมพูดเลื่อนเปื้อน...”หลี่หลงหลินส่ายหน้า มาหยุดต่อหน้าขันทีเฒ่า เค้นถามว่า “เจ้าพูดว่าศพอื่น ก็เป็นเช่นนี้? อยู่ที่ใด?”ขันที
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 470
หลี่หลงหลินหยิบก้อนเงินออกมา โยนให้ขันทีเฒ่า “ตกรางวัลเจ้า!”สำหรับบ่าวรับใช้ แต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยตระหนี่ สมควรตกรางวัลก็ตกรางวัลยิ่งไปกว่านั้น ขันทีเฒ่าคนนี้ก็ทำความดีความชอบครั้งใหญ่จริงหลี่หลงหลินหาเบาะแสพบแล้ว“ขอบพระทัยองค์ชาย! ขอบพระทัยองค์ชาย!”ขันทีเฒ่าประคองก้อนเงินในมือ โค้งคำนับขอบคุณ รอจนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิงออกจากโรงทึมแล้วมีเพียงเว่ยซวินยังอยู่หน้าประตู สีหน้าบึ้งตึง ออกคำสั่ง “เรื่องคืนนี้ ห้ามมิให้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด! หาไม่แล้ว ระวังหัวเจ้าจะหลุดจากบ่า!”ขันทีเฒ่ารีบคุกเข่า ร่างกายสั่นเทา “พระเก้าพันปี ผู้น้อยเข้าใจแล้ว!”เว่ยซวินหมุนตัวออกจากโรงทึม รีบวิ่งเหยาะๆ ไล่ตามหลี่หลงหลินไป “องค์ชาย เรื่องโรคมาลาเรีย ท่านสืบความกระจ่างแล้วหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้า สายตาคมกริบ “เรียบร้อยแล้ว! หากข้าเดาไม่ผิด! คำตอบก็อยู่ในตำหนักเย็น! เว่ยกงกง รบกวนท่านนำทาง พวกเราไปตำหนักเย็นสักเที่ยว”เว่ยซวินตัวสั่น สีหน้าเผือดซีดดุจกระดาษ เสียงสั่นเครือ “องค์ชายตำหนักเย็นนี้ไปไม่ได้!”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “เพราะเหตุใด?”เว่ยซวินงึมงำอยู่น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 471
เว่ยซวินส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น “พระชายา เมื่อเจ้าเข้ามาก็รู้แล้ว! สรุปก็คือ... ระวังตัวเอาไว้เป็นหลัก!”เอี๊ยด...เว่ยซวินเปิดประตูใหญ่ตำหนักเย็น แล้วซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ไม่กล้าเข้าไปกลับกัน หลี่หลงหลินกลับไม่เผยความหวาดกลัวออกมา แต่เดินเข้าไปพร้อมกับตะเกียงในมือเมื่อเขาเห็นซูเฟิ่งหลิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม “อะไร? เจ้ากลัวหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงหน้าแดงก่ำ กำด้ามดาบเอาไว้แน่น พูดอย่างปากแข็ง “ใครกลัว! มันก็แค่ตำหนักเย็นไม่ใช่หรือ? มีอะไรให้กลัว!”แม้จะพูดเช่นนี้ ซูเฟิ่งหลิงก็ยังตื่นตระหนกอยู่ดีซูเฟิ่งหลิงไม่กลัวการต่อสู้ในสนามรบ ซากศพที่พะเนินเป็นภูเขา หรือทะเลเลือดนางกลัวอย่างเดียวก็คือกลัวผี!ไม่ว่าจะเป็นสุสานหรือตำหนักเย็น สถานที่เช่นนี้ไม่รู้ว่า มีคนตายอย่างไม่ยุติธรรมไปเท่าไหร่แล้ว มันมืดมน สามารถให้กำเนิดวิญญาณชั่วร้ายได้ง่ายที่สุด!นางจับแขนของหลี่หลงหลินเอาไว้แน่น แล้วมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนกตำหนักเย็น ดูเสื่อมโทรมยิ่งนักในสวน มีวัชพืชเกิดขึ้นรกเต็มไปหมด มีพังพอนปรากฏตัวออกมาอีกทั้งยังมียุงเยอะมาก พวกมันส่งเสียงหึ่งๆ ราวกับเมฆหมอกสิ่งที่ทำให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 472
“ที่ตำหนักเย็นแห่งนี้ไม่ใช่ที่ให้คนอยู่จริงๆ!”หลี่หลงหลินสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นที่พุ่งเข้ามาบนหลังของเขา ลำคอของเขาแข็งอย่างที่ไม่เคยแข็งมาก่อนเขาค่อนข้างชื่นชมฉินกุ้ยเฟยหลังจากถูกจับขังอยู่ในตำหนักเย็นเป็นเวลานาน แต่ก็ยังรักษาสติเอาไว้ได้โดยที่ไม่เป็นบ้าไปเสียก่อนหลี่หลงหลินถามตัวเอง ต่อให้เป็นเขาก็ยังทำเช่นนั้นไม่ได้!ตอนนี้หลี่หลงหลินแค่อยากหนีออกจากสถานที่บ้าๆ แห่งนี้!แต่เขาออกไปไม่ได้ซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้างๆ ถ้าตนหนีไป นางคงจะหัวเราะเยาะเขาเป็นแน่ ต่อจากนี้ก็คงจะเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้อีกแต่ซูเฟิ่งหลิงก็คิดเช่นเดียวกันถ้านางไม่กลัวว่าจะขายหน้าต่อหน้าหลี่หลงหลิน นางคงจะหนีไปนานแล้ว!ทั้งสองจะไม่ยอมขายหน้าต่อหน้ากันและกัน ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ใจดีสู้เสือ ติดตามกลิ่นเลือด เดินไปข้างหน้าท่ามกลางความมืดมิด และไปถึงส่วนลึกของตำหนักเย็นโดยไม่รู้ตัว“ที่นี่...”ซูเฟิ่งหลิงปิดปากและจมูก ชี้ไปที่ประตูลับที่พาไปยังใต้ดินตรงหน้านาง “กลิ่นเลือดมาจากด้านล่าง! ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?”หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงต่ำ “บางทีมันอาจจะเป็นคุกใต้ดินก็ได้นะ!”เสียงของซูเฟิ่งหลิงสั่นเครือ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 600
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 599
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 598
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 597
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 596
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 595
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 594
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 593
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 592
