เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 472
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 473
ตำหนักเย็น คุกใต้ดินกลิ่นเลือดที่นี่ฉุนมาก แถมยุงก็ยังเยอะมากด้วยหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงใช้เสื้อผ้าคลุมศีรษะ เหลือเพียงดวงตาที่โผล่ออกมา ยกโคมไฟในมือ แล้วเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังบนพื้นมีทรงกลมจำนวนหนึ่งคล้ายกับโคมไฟที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นซูเฟิ่งหลิงประหลาดใจมาก “นี่คืออะไร?”ใบหน้าของหลี่หลงหลินน่าเกลียดมากขึ้น “น่าจะเป็นกรงยุง! มีคนเลี้ยงยุงไว้ที่นี่ เอาไว้แพร่เชื้อมาลาเรีย!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจยิ่งนักจนหนังศีรษะชาไปหมดถ้านางไม่ได้เห็นด้วยตาของนางเอง นางก็คงยากที่จะเชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ชั่วร้ายขนาดนี้ด้วย!นั่นเป็นโรคมาลาเรียเลยนะ!ตราบใดที่มันแพร่กระจายประชาชนหลายพันคนจะติดเชื้อและเสียชีวิตทั่วใต้หล้าจะโศกเศร้า อดอยาก เกิดสงคราม แผ่นดินจะไร้เสียงของสิ่งมีชีวิต นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริง!สิ่งที่ซูเฟิ่งหลิงไม่อาจเข้าใจได้เลยก็คือคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ ทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ทำลายชีวิตผู้คนมากมายเช่นนี้ เพียงเพราะความอิจฉาริษยาในวังหลังเท่านั้นหรือ?ไม่อาจเข้าใจได้เลย!หลี่หลงหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อมีกรงยุง ก็ต้องมีบ่อเลือด...”กรงยุง เป็นเพ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 474
หลี่หลงหลินจ้องมองฉินกุ้ยเฟยพร้อมกับเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “นี่เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ สินะ! แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นเพราะว่าเจ้ากลัว!”ฉินกุ้ยเฟยลนลานเล็กน้อย “กลัวหรือ? ความกลัวคืออะไรข้ายังไม่รู้เลย! คนที่กลัวน่าจะเป็นเจ้ามากกว่านะ!”หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “หากไม่ใช่เพราะเจ้ากลัว เจ้าคงไม่ร้อนรนใจ รีบมาที่วังหลังในชั่วข้ามคืน เพราะอยากจะจัดการกับหลักฐานความผิดเช่นนี้! แต่ว่าเจ้ามาช้าไปหนึ่งก้าว!”“ตอนนี้ข้าเจอบ่อเลือดและกรงยุงแล้ว!”“เจ้าคงหนีความผิดไม่ได้!”“ไม่เพียงแต่เจ้าเท่านั้น พี่สี่ก็จะถูกโยงเข้ามาเกี่ยวด้วย!”สีหน้าของฉินกุ้ยเฟยเปลี่ยนไปอย่างมากนางมีลูกชายเพียงสองคน เจ้าหกตายไปแล้ว และเพียงเจ้าสี่เท่านั้น!อย่างที่หลี่หลงหลินพูด หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ฮ่องเต้ทรงทราบว่าตนฆ่าคนเพื่อสร้างบ่อเลือด เลี้ยงฝูงยุง แพร่โรคระบาด เขาไม่มีทางปล่อยตนไปแน่!ฉินกุ้ยเฟยยิ้มชั่วร้าย “เจ้าเก้า เจ้าฉลาดมากจริงๆ! แต่เจ้าคงไม่คิดว่าจะสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้สินะ! ฆ่าพวกมัน แล้วดูดเลือดพวกมัน เอาไปเลี้ยงยุง!”หลังจากออกคำสั่งแล้ว ขันทีหลายสิบคนที่มีสีหน้าดุร้ายก็เข้าไปปิดล้อมหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 475
งดงาม แต่ก็นองเลือดมากเช่นกัน!คนบ้าในตำหนักเย็นเหล่านี้ ไม่รู้ว่าความตายคืออะไร พวกเขาพุ่งเข้ามาหาทั้งสองทั้งหน้าและหลังไม่หยุดเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ!ดูเหมือนว่านอกจากความตายแล้ว ก็มีวิธีเดียวที่จะหลบหนีจากขุมนรกที่ไร้ที่สิ้นสุดนี้ไปได้!เพียงระยะทางสั้นๆ ในสิบจั้ง ก็มีศพที่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่แม้แต่ซูเฟิ่งหลิงก็ฆ่าจนข้อมือของนางชา ผิวบริเวณปากเสือก็ปริแตก!โชคดีที่วิหคมังกรแห่งต้าเซี่ยเป็นอาวุธที่แหลมคม!หากเป็นดาบธรรมดา เกรงว่ามันคงไม่สามารถแบกรับได้ จนดาบพังทลายลง!ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงประตูหน้าตำหนักเย็นซูเฟิ่งหลิงคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หายใจหอบอย่างรุนแรง“ข้าแบกเจ้าเอง!”หลี่หลงหลินแบกซูเฟิ่งหลิงไว้บนหลังโดยไม่ปริปากสักคำ แล้วสุดท้ายก็พุ่งออกไป“หยุดพวกเขาเอาไว้!”เสียงคำรามของฉินกุ้ยเฟยดังก้องไปทั่วตำหนักเย็นที่หน้าประตูตำหนักเย็น ฉินกุ้ยเฟยยังอยู่ ขันทีหลายคนที่เฝ้าอยู่ก็มีประโยชน์มากพวกเขาชักดาบออกมาทันที ปิดกั้นเส้นทางของหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง บนใบหน้าเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา“ซวยแล้ว!”สีหน้าของหลี่หลงหลินเปลี่ยนไปอย่างมากเส้นทางเอาชีวิตรอดอยู่ตร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 476
เมื่อเหล่าองครักษ์เสื้อแพรเห็นไฟลุกไหม้ในตำหนักเย็น เขาต่างก็มองหน้ากันฮองเฮาหลู่ก็ตกใจเช่นเดียวกัน อยากจะเข้าใกล้ เพื่อดูให้ชัดเจนเว่ยซวินรีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุดฮองเฮาหลู่ “ฮองเฮา ที่นี่อันตรายมากพ่ะย่ะค่ะ!”ฮองเฮาหลู่ได้สติกลับมา ถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วเงยหน้าขึ้นมองเปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้นไปสู่ท้องฟ้า “เจ้าเก้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลี่หลงหลินตอบว่า “ฉินกุ้ยเฟยทำเรื่องที่ไม่อาจบอกใครได้ในตำหนักเย็น! นางสั่งให้คนเทน้ำมันลงบนนั้นตั้งแต่แรก คิดที่จะเผาสถานที่แห่งนี้เพื่อทำลายหลักฐาน!”“แต่สุดท้ายก็ถูกข้าและซูเฟิ่งหลิงพบเข้า เลยอยากจะฆ่าคนเพื่อปิดปากไปด้วย!”“สุดท้าย...เสด็จแม่ท่านก็เสด็จมาถึงพ่ะย่ะค่ะ”“ฉินกุ้ยเฟยรู้ว่าตนคงไม่รอด จึงจุดไฟ ฆ่าตัวตายในทะเลเพลิง…”ฮองเฮาหลู่ขมวดคิ้ว “นางทำกรรมชั่วอะไรกันแน่? ต้องมีจุดจบขนาดนี้เลยหรือ?”หลี่หลงหลินไม่ตอบกรรมชั่วของฉินกุ้ยเฟยนั้นร้ายแรงเกินไปจริงๆประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!และเพราะนางเข้าใจความจริงนี้ดี นางจึงเลือกที่จะจุดไฟ!อย่างน้อยการที่ทำเช่นนี้ มันก็ยังสามารถปกป้ององค์ชายสี่ได้แม้ว่าฉินกุ้ยเฟยจะเป็นสตรีร้ายกาจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 477
เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ไม่มีทางปิดบังฮ่องเต้หวู่ได้ดังนั้นหลี่หลงหลินจึงไม่ออกจากวัง รอจนกระทั่งฮ่องเต้หวู่ทรงตื่นบรรทมขึ้นมาในตอนเช้า คิดที่จะอธิบายด้วยตัวเองฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “ให้เขาเข้ามา!”ทันทีที่หลี่หลงหลินเดินเข้ามาในตำหนักหยั่งซิน ก็ทักทายฮ่องเต้หวู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างหน้าพักหนึ่งเห็นองค์ชายสี่หลี่จือ และเสนาบดีตู้เหวินยวนรวมถึงขุนนางฝ่ายบุ๋นกลุ่มหนึ่งที่รีบเร่งเข้ามา!หลี่จือสวมเสื้อผ้าสีขาวไว้ทุกข์ เขารู้ดีถึงสาเหตุการตายของฉินกุ้ยเฟย ต้องการสร้างปัญหากับ หลี่หลงหลิน!ตุบ!ไม่รอให้หลี่หลงหลินเอ่ยปาก หลี่จือก็เป็นฝ่ายคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้หวู่ น้ำตาไหลอาบหน้า “เสด็จพ่อ! ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะ! เจ้าเก้าสารเลวผู้นี้ฆ่าเสด็จแม่!”“เสด็จแม่ของข้าตายอย่างอนาถ!”ฮ่องเต้หวู่ตกใจมาก “ฉินกุ้ยเฟยตายในกองเพลิงที่ตำหนักเย็นอย่างนั้นหรือ? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเจ้าเก้า?”หลี่จือกัดฟันพูด “ท่านพ่อ ขณะที่ไฟไหม้อยู่! เจ้าเก้าก็อยู่ในตำหนักเย็น! เรื่องนี้อย่างไรก็เกี่ยวกับเขาพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดเสด็จแม่ถึงต้องไปปรากฏตัวอยู่ที่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 478
ฮ่องเต้หวู่รีบก้าวไปข้างหน้า ช่วยพยุงฮองเฮาหลู่นั่งลงบนเก้าอี้ และพูดด้วยความประหลาดใจ “ฮองเฮา เจ้าบอกข้าว่าอย่าไปสืบ”ฮองเฮาหลู่ส่ายหัว “หม่อมฉันมาเปลี่ยนใจทีหลังเพคะ! แต่นั่นไม่ได้สำคัญ! สิ่งสำคัญคือ...เจ้าเก้าได้พบอะไรในตำหนักเย็น! ถึงได้ทำให้ฉินกุ้ยเฟยตื่นตระหนก จนถึงขั้นวางเพลิงฆ่าตัวตายเช่นนี้!”ทุกคนต่างอยากรู้ แม้แต่ฮองเฮาหลู่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นแต่เมื่อวานนี้นางเห็นการตายของฉินกุ้ยเฟย ชั่วขณะนั้นนางตื่นตระหนกจนไม่ได้ถามเนื่องจากองค์ชายสี่และตู้เหวินยวนต้องการสืบต่อ จึงให้หลี่หลงหลินพูดความจริงต่อหน้าทุกคนจะดีกว่าฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดว่า “เจ้าเก้า พูดมา!”หลี่หลงหลินพยักหน้า แล้วเล่าสิ่งที่ตนค้นพบเมื่อวานนี้ออกมาอย่างละเอียดยิ่งฮองเฮาหลู่ฟังมากเท่าไรก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินว่ามีบ่อเลือดอยู่ในคุกใต้ดินตำหนักเย็น ใบหน้าก็ซีดเผือดอย่างอดไม่ได้จริงๆ แล้วนางเองก็เตรียมใจเอาไว้แล้วแต่ไม่คิดเลยว่าฉินกุ้ยเฟยจะเสียใจจนเป็นบ้าได้ถึงขั้นนี้!ฮ่องเต้หวู่ก็ตกใจเช่นกันฉินกุ้ยเฟยใช้เลือดมนุษย์เป็นอาหารยุงและแพร่ระบาดโรคมาลาเรียอยู่ในตำหนักเย็น?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 479
โทษเบาหน่อยก็ถูกกักบริเวณ หากโทษหนักก็ถูกประหารชีวิตฮองเฮาหลู่ส่ายหัวเบาๆ “ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมเพคะ!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “ทำไม?”ฮองเฮาหลู่เอ่ยว่า “เรื่องนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์เท่านั้น แต่มันยังเกี่ยวข้องกับโรคระบาดด้วย วันข้างหน้า ถ้าโรคมาลาเรียแพร่กระจายออกไป ราษฎรจะคิดว่านี่เป็นความผิดของฉินกุ้ยเฟยอย่างแน่นอน!”“อย่างไรนางก็เป็นสนมของฝ่าบาท!”“เกรงว่าราษฎรจะเอาความโกรธแค้นนี้มาระบายกับฝ่าบาทและราชวงศ์เพคะ!”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่โกรธเคืองความกังวลของฮองเฮาหลู่ กลับเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เพราะมันจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน“แล้วจะทำอย่างไรล่ะ?”ฮ่องเต้หวู่เดินไปกลับไปกลับมา ครุ่นคิดอย่างหนัก “หรือจะบอกว่าฉินกุ้ยเฟยตายเพราะอุบัติเหตุ ทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก?”หลี่จือและตู้เหวินยวนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแย้มในทันที “ฝ่าบาททรงพระปรีชา...”“ฝันไปเถอะ!”สีหน้าของฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไปทันที ตำหนิอย่างโกรธเคือง “พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิด! ฉินกุ้ยเฟยทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ หากว่าข้าไม่ลงโทษนาง สวรรค์คงไม่อาจทนได้! แล้วก็เจ้าเจ้าสี่ อย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 480
ฮ่องเต้หวู่โบกมือ ให้เว่ยซวินถอยออกไปในห้องโถงหยั่งซินขนาดใหญ่ เหลือเพียงฮ่องเต้หวู่และหลี่หลงหลินเท่านั้นฮ่องเต้หวู่ก้าวเท้าไปหาหลี่หลงหลิน ตบไหล่ของเขา “เจ้าเก้า ลำบากเจ้าแล้ว! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าให้เจ้าอยู่ทำไม?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เสด็จพ่อไม่วางพระทัย!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “ใช่! ตอนนี้ข้าไม่ไว้ใจใครเลย! รวมถึงฮองเฮาด้วย! มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าเชื่อได้! ให้ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นรัชทายาทดีหรือไม่...”ครั้งนี้ ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้หยั่งเชิงหลี่หลงหลิน แต่ตั้งใจที่จะแต่งตั้งเขาเป็นรัชทายาทจริงๆต้าเซี่ยมีปัญหาทั้งภายในและภายนอก และความขัดแย้งก็เกิดขึ้นไม่หยุดฮ่องเต้หวู่รู้สึกว่าภาระที่เขาแบกรับนี้หนักเกินไป!เขาต้องการใครสักคนมาแบ่งปันความกดดันของตนอย่างเร่งด่วนหลี่หลงหลินคือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังกตัญญูอีกด้วยถ้าหลี่หลงหลินได้ดูแลแคว้นในฐานะรัชทายาทฮ่องเต้หวู่ก็คงได้ผ่อนคลายลงบ้างหลี่หลงหลินส่ายหัว เอ่ยขัดจังหวะ “เสด็จพ่อ ไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วตรัสด้วยความไม่พอใจ “อะไรนะ? เจ้าไม่อยากจะแบ่งเบ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1046
เขาประจิมจดหมายนิรนามหลั่งไหลเข้ามาดั่งหิมะหนิงชิงโหวและเหล่าบัณฑิตหยิ่งยโสกำลังจัดการกับจดหมายเหล่านี้ จนแทบไม่มีเวลาพักแต่จดหมายมีมากเกินไปจริงๆถึงจะพยายามแล้ว พวกเขาก็ยังจัดการไม่ทันจนสุดท้าย หนิงชิงโหวต้องขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่ได้มา มีแต่ซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ และหลิ่วหรูเยียนที่เดินทางมายังเขาประจิม“รัชทายาทล่ะขอรับ?”หนิงชิงโหวไม่เห็นหลี่หลงหลิน ก็รู้สึกแปลกใจซูเฟิ่งหลิงมุ้ยปาก “เจ้าสุนัขนั่น โรคขี้เกียจกำเริบอีกแล้ว! ซ่อนตัวอยู่ในห้องของ ไม่ยอมออกมา ให้พวกเรามาช่วยแทน!”ตอนนี้ภาพลักษณ์ของหลี่หลงหลินในสายตาชาวบ้านสูงส่งราวกับเทพเจ้าอาจจะมีแค่ซูเฟิ่งหลิงที่กล้าเรียกเขาแบบนั้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยา คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่หลิ่วหรูเยียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงแย้งว่า “น้องหญิง เจ้าเข้าใจองค์รัชทายาทผิดแล้ว! เขาไม่ได้ขี้เกียจ แต่กำลังทำสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งอยู่ต่างหาก”ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกหึงหวง “เรื่องสำคัญ? ข้าไม่เห็นรู้เลย? แล้วพี่สะใภ้สี่รู้ได้อย่างไร?”ใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียนแดงก่ำ รีบแก้ตัว “องค์รัชทายาทขังตัวเองอยู่ในห้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1045
เขาตกใจสะดุ้งโหยง รีบคว้ากระดานประตูขึ้นมาปิดร้านอย่างรวดเร็ว“ท่านแม่!”“ท่านพ่อหนีออกจากคุกมาแล้ว!”“พวกเราเก็บข้าวของ เงินทองของมีค่า แล้วหนีไปเถิด...”เจิ้งเทียนฉินยังเยาว์วัย ไม่เคยประสบเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษในชั่วพริบตามารดาของเขาก็ปาดน้ำตาไปพลางบ่นไปพลาง “ดูสิ! เรื่องวุ่นวายอะไรเช่นนี้? แต่เดิมพวกเราก็อยู่กันดีๆ เหตุใดจู่ๆ กลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”เจิ้งถูฮู่เกาศีรษะพลางเอ่ย “เจ้าลูกชาย เมียข้า เจ้าสองคนพูดอะไรกัน? ใครบอกว่าข้าหนีออกจากคุกมา? ข้าน่ะเดินออกจากคุกใหญ่กรมอาญาทางประตูใหญ่เชียวนะ!”เมื่อได้ยินดังนั้น สองแม่ลูกกลับยิ่งแตกตื่นมากกว่าเดิมเดินออกมาทางประตูใหญ่หรือ!?หรือว่าภายในคุกเกิดการจลาจล? เหล่านักโทษลุกฮือขึ้นสังหารผู้คุม ก่อนจะแหกคุกออกมากันหมด!?คุกใหญ่กรมอาญานั้นเคร่งครัดยิ่งนัก ไม่เพียงมีกองทหารคอยดูแล ยังมีองครักษ์เสื้อแพรประจำการอีกด้วย กล่าวได้ว่าปลอดภัยราวกำแพงเหล็ก!ทว่าได้ยินมาว่าครานี้ในคุกมีนักโทษอยู่แน่นขนัด ถูกกักขังไว้นับหมื่นคน เกินขีดจำกัดที่คุกสามารถรองรับได้ไปมากโข!เมื่อคนมากเกินควบคุม ข้อผิดพลาดก็ย่อมเก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1044
เจิ้งถูฮู่เพิ่งหลุดพ้นจากคุกของกรมอาญาได้ ก็รีบเร่งกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นลูกชายของเขา เจิ้งเทียนฉิน กำลังปรึกษากับมารดาอยู่ “ท่านแม่ ต่อให้เราต้องขายหม้อขายกระทะก็ต้องช่วยท่านพ่อออกมาจากคุกให้ได้! ที่นั่นข้าเคยไปมาแล้ว มันไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้เลย!”เจิ้งเทียนฉินมีท่าทางสุภาพเรียบร้อย ดูไม่เหมือนลูกชายของคนขายเนื้อ แต่กลับดูเหมือนบัณฑิตเสียมากกว่าความจริงแล้วเจิ้งเทียนฉินเคยเข้าศึกษาเล่าเรียน และมีพรสวรรค์ไม่เลว เขาขยันเรียนมาก จนสามารถสอบผ่านเป็นทงเซิงได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเจิ้งถูฮู่ดีใจมาก จัดงานเลี้ยงใหญ่ เชิญเพื่อนบ้านมาร่วมฉลองกินเลี้ยงหมูย่างติดต่อกันถึงสามวันความรักของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่เขาคิดว่าในที่สุดตระกูลเจิ้งของตนก็จะได้บัณฑิตสืบสกุล นำชื่อเสียงมาสู่วงศ์ตระกูลเสียทีแต่ใครจะคาดคิดว่านั่นกลับเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายเจิ้งเทียนฉินเรียนหนังสือเก่ง ไม่เพียงแต่เจิ้งถูฮู่เท่านั้น แม้แต่อาจารย์ของเขาก็ฝากความหวังไว้กับเขาอย่างมากทว่า...ครั้งแรกที่เขาเข้าสอบมณฑล ไม่เพียงแต่สอบตกหมดสภาพอย่างสิ้นเชิง แต่ยังถูกจับขังคุกอีกด้วยข้อหาคือทุจริตในการสอบ!เจิ้งถูฮู่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1043
หลี่หลงหลินมองใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงก่อนจะยิ้มแล้วกล่าวว่า “วีรบุรุษยิ่งใหญ่ ข้าเป็นไม่ได้หรอก งั้นเป็นพ่อของวีรบุรุษยิ่งใหญ่แทนดีไหม เจ้าคิดว่าอย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนถามด้วยความไม่เข้าใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “เสด็จพ่ออยากให้ข้าเป็นรัชทายาทสำเร็จราชการแทน ก็ชัดเจนว่าอยากพึ่งลูกกิน! แต่สิ่งที่เขาทำนี้ กลับทำให้ข้านึกอะไรบางอย่างออก!”“เสด็จพ่อพึ่งพาไม่ได้ พวกเราต้องรีบมีลูกให้เร็วที่สุด แล้วทุ่มเททุกอย่างเพื่อฝึกเขาให้เก่งกาจ จากนั้นส่งต่อบัลลังก์ให้เขา ให้เขากลายเป็นวีรบุรุษของชาติบ้านเมือง!”“ข้าจะได้เป็นพ่อของวีรบุรุษ!”“ฮ่าๆ บนพึ่งพาพ่อ ล่างพึ่งพาลูก ข้านี่มันอัจฉริยะจริง ๆ!”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง จ้องเขาด้วยความตกตะลึงถึงขีดสุดพึ่งพาพ่อก็ว่าน่าละอายแล้ว!หลี่หลงหลิน ไอ้เจ้าหมานี่ คิดจะพึ่งพาลูกตัวเองด้วยงั้นหรือ?ซูเฟิ่งหลิงก้มมองหน้าท้องแบนราบของตนเอง พลันรู้สึกเศร้าใจ “ลูกน้อยของแม่ เจ้าช่างโชคร้ายเสียจริง ยังไม่ทันได้เกิด ก็ต้องเจอพ่อแบบนี้เข้าเสียแล้ว...”เดี๋ยวก่อน!ซูเฟิ่งหลิงฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที ใบหน้างามแดงระเรื่อ น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1042
ในที่สุดจางอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงจับผิดสำนักปราชญ์ไม่ปล่อย จับบัณฑิตขังคุกทีละคนสำนักปราชญ์อาจมีอำนาจทางวาจา แต่กลับไร้ซึ่งกำลังทหารคนธรรมดาไร้ความผิด แต่หากมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าติดตัว ก็อาจนำภัยมาสู่ตนนี่ไม่ใช่เนื้อชิ้นโตแล้วจะเป็นอะไร?หลี่หลงหลินยิ้ม “เงินแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ไป! ตามข้าไปพบฉินฮั่นหยางกันอีกครั้ง!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินจึงพาซูเฟิ่งหลิงและจางอี้ไปยังห้องขังของฉินฮั่นหยางอีกครั้ง“รัชทายาท!”“ท่านช่างใจร้ายนัก!”ฉินฮั่นหยางจ้องหลี่หลงหลินเขม็ง ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟความเจ้าเล่ห์ขององค์รัชทายาทผู้นี้ ช่างน่ากลัวจนทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดหลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าขี้เกียจพูดมาก! ราคาเดียว หนึ่งล้านตำลึง ขาดแม้แต่ตำลึงเดียวก็ไม่ได้!”ฉินฮั่นหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”หลี่หลงหลินแสยะยิ้ม “ดี! ข้าชี้ทางสว่างให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมเดิน เลือกที่จะเดินบนสะพานไม้ซุง! อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน! ไป!”เมื่อสิ้นเสียงหลี่หลงหลินไม่รอให้ฉินฮั่นหยางได้ตอบโต้ใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป“???”ฉินฮั่นหยางมองตามหลังหลี่หลงหลินด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1041
“ขออภัยด้วย!”“ศิษย์ขอไปก่อน หากออกไปได้ ข้าจะหาทางช่วยอาจารย์ออกมาให้ได้ขอรับ!”เหล่าบัณฑิตรีบเขียนจดหมายให้คนทางบ้านส่งเงินมาให้ เมื่อจะจากไปยังไม่ลืมคำนับคารวะต่อหน้าบัณฑิตเช่นฉินฮั่นหยางฉินฮั่นหยางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธพวกเจ้าช่างทรยศนัก!ทิ้งข้าไว้เช่นนี้หรือ?พวกเจ้ารู้จักคำว่าเคารพครูบาอาจารย์หรือไม่? จิตใจของพวกเจ้าเหี่ยวเฉาเสียจนสิ้นดีแล้วหรือ?ตำราที่พวกเจ้าอ่านมา หรือว่าลงกระเพาะสุนัขไปแล้วงั้นรึ?สิ่งที่ฉินฮั่นหยางไม่อาจรับได้ยิ่งกว่าคือแม้แต่อาจารย์วัยชราหลายคนก็ทนไม่ไหว ต่างหยิบเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาแล้วออกจากคุกไป“ช่าง...”“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”“สำนักปราชญ์เลี้ยงคนเหล่านี้ไว้เสียข้าวสุกจริงๆ!”“ยามสุขร่วมเสพ ยามทุกข์ร่วมต้านทานไม่ได้!”เหล่าบัณฑิตโดยมีฉินฮั่นหยางเป็นผู้นำ มองไปยังบัณฑิตและอาจารย์ที่จากไปด้วยความอิจฉาความจริงแล้ว พวกเขาก็อยากจากไปเช่นกันคุกเป็นสถานที่เช่นไร ใครที่เคยอยู่ย่อมรู้ซึ้งมันไม่ใช่ที่ที่มนุษย์จะอาศัยอยู่ได้อีกอย่าง ฉินฮั่นหยางใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานาน ย่อมไม่อาจทนทุกข์เช่นนี้ได้ปัญหาคือเงินหนึ่งล้านตำลึงมันมากมายเกินไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1040
จางอี้มีสีหน้างุนงงเงินไถ่ชีวิตราษฎรเพียงหนึ่งอีแปะบัณฑิตต่ำที่สุดหนึ่งร้อยตำลึงสูงที่สุดหนึ่งล้านตำลึงความแตกต่างนี้ช่างราวกับฟ้าและเหวโดยแท้นี่เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินต้องการลงมือกับสำนักปราชญ์!ฉินฮั่นหยางโมโหตัวสั่น จับจ้องหลี่หลงหลิน “ผู้สูงศักดิ์ราคาแพง? คนจนราคาถูก? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น พูดเย้ยหยัน “เรายังอยากถามเจ้า เกิดและเติบโตโดยพ่อแม่เฉกเดียวกัน ถือสิทธิ์อะไรพวกเจ้าบัณฑิตสูงส่งกว่าหนึ่งขั้น? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”ฉินฮั่นหยางชะงักไป ไม่พูดอีกหลี่หลงหลินคร้านจะพูดไร้สาระ หันหน้าหาจางอี้ ออกคำสั่ง “ทำตามที่เราบอก!”จางอี้พยักหน้า มาที่ด้านหน้าคุก ถ่ายทอดคำพูดเมื่อครู่ของหลี่หลงหลินหนึ่งรอบเหล่าราษฎรฮือฮา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าเปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อหนึ่งอีแปะ ก็สามารถแลกกับอิสระได้แล้วหรือ?จริงหรือนี่?ทว่า เหล่าราษฎรกลับกังวลประการแรกคือตนเองออกมารับชมความครึกครื้น บนตัวไม่มีเงินแม้อีแปะเดียวประการที่สองคือรัชทายาทมิได้หลอกคนเพียงครั้งเดียวหากเขาหลอกตนจะทำเช่นไร?เจิ้งถูฮู่กลับดีใจมาก ยื่นเงินหนึ่งก้อนออกไป “นี่คือเงินหนึ่งตำลึง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1039
จางอี้เตรียมการไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ทางหนึ่งสั่งผู้อยู่ใต้อาณัติ ใช้ปลอกดาบเคาะตีที่กรงเหล็ก ตะคอกนักโทษภายในคุก ทางหนึ่งคุ้มกันหลี่หลงหลิน ก้าวเท้าฉับไวเข้าไปยังส่วนลึกที่สุด ชี้ประตูห้องขังแห่งหนึ่ง “องค์ชาย ฉินฮั่นหยางอยู่ข้างในนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉินฮั่นหยางอยู่ห้องขังเดี่ยวไม่ใช่เพราะเขาเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิ มีสิทธิพิเศษอะไรแต่เพราะมีตัวอย่างของซ่งชิงหลวน หากฉินฮั่นหยางอยู่ที่คุกด้านนอก ตายไปอย่างคลุมเครือ จางอี้ก็ยากจะหาข้อแก้ตัว รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรนี้เขาก็ไม่ต้องทำแล้วเพราะเหตุนี้ฉินฮั่นหยางไม่เพียงขังอยู่ในห้องขังเดี่ยว ประตูยังมีองครักษ์เสื้อแพรเฝ้าอีกสองคน รับรองไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดหลี่หลงหลินผลักเปิดประตูเข้าห้องขัง ได้เห็นฉินฮั่นหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ“ฮึๆ รัชทายาท เจ้ามาหาข้าว่องไวถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”“อะไรกัน?”“เจ้ามาเชิญข้าออกไปหรือ?”“บอกเจ้า ข้าอยู่ที่นี่สบายมากนัก! เว้นเสียแต่เจ้าคุกเข่าบนพื้น โขกศีรษะสามครั้ง ขอร้องให้ข้าออกไป! หาไม่แล้ว ชาตินี้ข้าก็จะอยู่ที่นี่!”เสียงฉินฮั่นหยางแหบพร่า ใบหน้าประดับยิ้มเย็นหลายวันมานี้ เขาด่าอย่างหยาบคาย เสียงแห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1038
หลี่หลงหลินลูบจมูก สบมองหนิงชิงโหวอย่างพูดไม่ออก “สหายร่วมสำนักศึกษาของเจ้านี้คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เพียงแค่ตัวอักษรของจดหมายนิรนามก็สามารถหาตัวเขาได้แล้วกระนั้น?”หนิงชิงโหวยิ้มแห้ง “องค์ชาย ท่านยังไม่รู้ คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านฉลาดปราดเปรื่องเหนือกว่ามนุษย์ เป็นปีศาจ...”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่าตนเองให้เสด็จพ่อยกเว้นเก็บภาษีราษฎรสามปี พวกเขายังพูดว่าตนเป็นปีศาจอีกนะคนดี เป็นได้ยากยิ่ง!“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...”หลี่หลงหลินใคร่ครวญ พูดกับหนิงชิงโหว “เจ้าไปบอกให้ซูเฟิ่งหลิงเตรียมรถม้า ไปที่คุกใหญ่กับข้า”หนิงชิงโหวค้อมตัว “น้อมรับคำสั่ง”ครู่ต่อมารถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปสู่คุกใหญ่กรมอาญาบัดนี้คุกใหญ่กรมอาญามีคนเนืองแน่น ภายในถูกยัดไว้แน่นเอียด เสียงโอดครวญดังระงมผู้คุมเรือนจำต้องควบคุมนักโทษมากถึงเพียงนี้ ยุ่งแทบตายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เหนื่อยเสียจนพูดไม่ออกหากไม่ใช่เพราะจางอี้พาองครักษ์เสื้อแพรมาคุมเชิง พวกเขากล้าโมโหแต่ไม่กล้าพูดอันใด ป่านนี้คงหนีหายไม่ทำแล้วเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงลงจากรถม้า จางอี้รีบเข้าไปต้อนรับ โค้งคำนั
