บทที่ 469

สถานที่พรรค์นี้ นางมิอาจอยู่ต่อไปได้แล้ว!

หากมิใช่เพราะกลัวหลี่หลงหลินจะหัวเราะเยาะตนเอง ซูเฟิ่งหลิงคงหมุนตัวหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว!

หลี่หลงหลินเองก็คิดว่าภายในโรงทึมอึมครึมเกินไป รู้สึกไม่สบายตัว ถอนหายใจพลางเอ่ย “เสร็จแล้ว! พวกเราไปเถอะ!”

ซูเฟิ่งหลิงถอนหายใจโล่งอก จับชายเสื้อหลี่หลงหลิน กลับออกไปอย่างระมัดระวัง

สำหรับผลลัพธ์นี้ หลี่หลงหลินผิดหวังมาก

หากไม่มีความสามารถ อย่าได้เข้าไปข้องเกี่ยว

ชันสูตรพลิกศพงานพรรค์นี้ ไม่ใช่ใครก็สามารถทำได้ดังคาด

ต่อให้เป็นคนสองโลกหลี่หลงหลิน ความอดทนอยู่เหนือคนธรรมดามาก แต่ก็ไม่สามารถทำได้

หลี่หลงหลินเพิ่งออกจากประตูใหญ่โรงทึม ก็ได้ยินขันทีเฒ่าบ่นงึมงำ “ก็ไม่รู้ถูกวิญญาณร้ายอันใดครอบงำ หรือเป็นโรคติดต่อ! ศพถูกส่งมาในระยะนี้ ล้วนมีสภาพเช่นนี้ ข้าอยู่ที่โรงทึมมาหลายสิบปีแล้ว ยังไม่เคยพบเห็นมาก่อน”

หลี่หลงหลินชะงักฝีเท้า หันมองขันทีเฒ่า เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “เจ้าว่าอะไรนะ?”

ขันทีเฒ่าตกตะลึงใจสั่น รีบคุกเข่าลง “องค์ชาย กระหม่อมพูดเลื่อนเปื้อน...”

หลี่หลงหลินส่ายหน้า มาหยุดต่อหน้าขันทีเฒ่า เค้นถามว่า “เจ้าพูดว่าศพอื่น ก็เป็นเช่นนี้? อยู่ที่ใด?”

ขันที