LOGINShare
บทที่ 365
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 366
หลังจากออกจากสวนไผ่ ซูเฟิ่งหลิงอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “องค์ชายเก้า ทำไมท่านถึงเสนอให้พี่สะใภ้รองไปเป็นขุนนางที่กรมโยธา? และทำไมนางถึงตกลง?” หลี่หลงหลินยิ้ม: “เพราะข้าดูออกว่า พี่สะใภ้รองเป็นคนหลงใหลในอำนาจ” ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนหน้าแดง: “ท่านพูดเหลวไหล! พี่สะใภ้รองเป็นคนไม่สนใจลาภยศ ไม่เห็นจะอยากเป็นขุนนาง มุ่งมั่นแต่การประดิษฐ์คิดค้น! ฮึ่ม ต้องมีเหตุผลอื่นแน่!” หลี่หลงหลินยิ้ม แต่ไม่ตอบอะไร เหตุผลนั้นง่ายมาก กงซูหว่านทุ่มเทให้กับการประดิษฐ์คิดค้นจริง ๆ แต่ต้องการทรัพยากรจำนวนมาก ไม่สามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว กรมโยธา สำหรับกงซูหว่านแล้ว เป็นก้าวสำคัญที่ดีที่สุด ที่นั่น กงซูหว่านสามารถทำตามความฝันของนางได้ ทำให้ความปรารถนาของตระกูลกงซูเป็นจริง! ซูเฟิ่งหลิงถามอีก: “ท่านทำให้นางเข้ารับราชการได้จริง ๆ หรือ?” หลี่หลงหลินพยักหน้า: “มีโอกาสแปดในสิบส่วน! ที่จริงแล้ว ข้าก็กำลังเดิมพัน!” ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ: “เดิมพันอะไร?” หลี่หลงหลินดวงตาเป็นประกาย: “เดิมพันว่าขันทีเว่ยซวินจะโลภมากพอ!” วันรุ่งขึ้น ก็มีข่าวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง การรับสมัครหน่วยองครักษ์เสื้อแพรเริ่มต้นขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 367
ตู้เหวินยวนก้าวออกมาจากฝูงชน กล่าวด้วยความชอบธรรม: “ฝ่าบาท! ข้าน้อยขอฟ้องร้องเว่ยซวินและหลี่หลงหลิน ที่ใช้องครักษ์เสื้อแพรเป็นข้ออ้าง รีดไถเงิน คดโกง หลอกลวงชนชั้น!” เหล่าข้าราชการคนอื่น ๆ ก็ออกมาพูดสนับสนุน: “ฝ่าบาท ครั้งนี้มีหลักฐานชัดเจน ต้องลงโทษเว่ยซวินและหลี่หลงหลินอย่างหนัก! คืนความยุติธรรมให้กับราชสำนัก!” ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วมุ่น เพิ่งจะสงบไปได้ไม่กี่วัน? ตู้เหวินยวนและข้าราชการกลุ่มนี้ ก็เริ่มก่อเรื่องโจมตีเจ้าเก้าอีกแล้ว หน้าของพวกเขาที่ถูกเจ้าเก้าตบยังบวมไม่พอหรือ? แผลหายแล้วก็ลืมเจ็บ! สิ่งที่แตกต่างคือ เป้าหมายการโจมตีของตู้เหวินยวนในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เป็นเจ้าเก้า แต่ยังรวมถึงเว่ยซวินด้วย! ฮ่องเต้หวู่เหลือบมองเว่ยซวิน เว่ยซวินมีพิรุธ เขารีบก้มหน้าไม่พูดอะไร ฮ่องเต้หวู่เข้าใจทันทีว่าต้องมีเบื้องหลังบางอย่าง! ฮ่องเต้หวู่ไม่แสดงอาการใด ๆ เพียงมองไปที่จางเฉวียน: “หรงกั๋วกง เจ้าได้ยินเรื่องนี้หรือไม่?” จางเฉวียนเป็นผู้นำของชนชั้นสูง จางอี้ลูกชายของเขา ก็เป็นรองผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพร เรื่องนี้ ฮ่องเต้หวู่ถามจางเฉวียน ถือว่าถามถูกคน แน่นอนว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 368
หนึ่งชั่วโมงต่อมา องครักษ์หน้าท้องพระโรงเข้ามารายงาน: “ฝ่าบาท! องค์ชายเก้าพาพระชายาเข้าวัง แต่ถูกขัดขวางไว้!” ฮ่องเต้หวู่ตะลึง และเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว: “เราเรียกเขาเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า พวกเจ้าขวางเขาทำไม?” องครักษ์เอ่ยอย่างรู้สึกน้อยใจ: “กราบทูลฝ่าบาท องค์ชายเก้าไม่มีปัญหาอะไร แต่พระชายาของพระองค์กลับพกดาบมาด้วย ไม่ยอมส่งมอบ และยังพูดอีกว่าเป็นไปตามพระบัญชาของฝ่าบาท!” เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในท้องพระโรง พกดาบเข้ามาในท้องพระโรงหรือ? ช่างใจกล้าจริงๆ! แม้แต่ องค์ชายเก้ายังไม่มีสิทธิพิเศษในการพกดาบเข้ามาในท้องพระโรง แล้วซูเฟิ่งหลิง พระชายาที่ยังไม่ได้แต่งงาน จะมีสิทธิ์อะไร? ฮ่องเต้หวู่สีหน้าดูแย่มาก ก่อนหน้านี้ก็มีเจ้าหกคิดกบฏ ตอนนี้ถึงตาของเจ้าเก้าแล้ว! ลูกๆ ของเรา ไม่มีใครทำให้เราเบาใจได้เลย! ตู้เหวินยวน เห็นสีหน้าไม่พอใจของฮ่องเต้หวู่ ก็รู้สึกยินดีในใจ องค์ชายเก้า เจ้ากำลังรนหาที่ตาย เจ้าจงใจส่งดาบมาที่มือของข้าเอง เจ้าจะโทษใครไม่ได้นะ! ฮึ่ม ฮึ่ม ฮึ่ม... ดูนะว่าข้าจะเล่นงานเจ้าอย่างไร! ตู้เหวินยวนเอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาท นี่ไม่ใช่ความผิดขององค์ชายเก้า! เพียงแต่เข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 369
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเห็นใจตู้เหวินยวน เจ้าเก้าพูดจาคมคายเช่นนี้ พวกเจ้ายังโต้เถียงกับเขาทุกวัน ไม่แปลกใจเลยที่โดนตบหน้าทุกวัน! ฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนเรื่อง “เรื่องนี้ช่างมันก่อน! เว่ยซวินบอกว่าเจ้าเป็นคนตั้งราคาชุดมัจฉาบินและดาบปักลายเอง ใช่หรือไม่?” หลี่หลงหลินถาม “ไม่ทราบว่าเว่ยกงกงตั้งราคาเท่าไหร่?” ฮ่องเต้หวู่เอ่ย “ชุดมัจฉาบินแปดชุดสองร้อยตำลึง ดาบปักลายหนึ่งเล่มก็สองร้อยตำลึง!” เว่ยซวินขยิบตาส่งสัญญาณให้หลี่หลงหลินอย่างบ้าคลั่ง ตราบใดที่ทั้งสองคนให้การตรงกัน ยืนยันว่าชุดมัจฉาบินและดาบปักลายมีต้นทุนสูงขนาดนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็ทำอะไรไม่ได้ หลี่หลงหลินเมินเฉยต่อเว่ยซวินโดยสิ้นเชิง “เสด็จพ่อ! ลูกคิดว่าการตั้งราคาของเว่ยกงกงมีปัญหาใหญ่!” ฮ่องเต้หวู่โกรธจัด แล้วตวาดว่า “เว่ยซวิน! เจ้าทุจริตเองก็พอแล้ว! ยังกล้าใส่ร้ายเจ้าเก้าอีก เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ?” เว่ยซวินคุกเข่าด้วยตัวสั่นเทา “บ่าวถูกใส่ร้าย... ถูกใส่ร้าย...” ฮ่องเต้หวู่ทำสีหน้าเย็นชา “ให้คนเข้ามา ลากมันไปโบยยี่สิบไม้!” เมื่อเว่ยซวินได้ยิน ก็เกือบจะฉี่ราด! ตัวเองแก่แล้ว แขนขาไม่แข็งแรง ไม่อาจเทียบกับองค์ชายสี่ที่แข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 370
ฮ่องเต้หวู่ผ่านศึกมานาน ฝีมือไม่เป็นรองขุนศึกคนใดในราชสำนัก มั่นใจว่าสมัยหนุ่มๆ สามารถประลองกับซูเฟิ่งหลิงได้อย่างสูสี! ในฐานะแม่ทัพที่นำทัพออกรบ อาวุธที่ฮ่องเต้หวู่โปรดปรานที่สุดไม่ใช่กระบี่ แต่เป็นดาบ! “ดาบดี!” ฮ่องเต้หวู่ถือดาบปักลายไว้แน่น ยกขึ้นชั่งน้ำหนักเบาๆ ก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษของดาบนี้ เบามาก! มีเพียงเหล็กกล้าที่ผ่านการตีหลายร้อยครั้งเท่านั้น ที่จะเบาขนาดนี้! ฮ่องเต้หวู่สนใจขึ้นมา แล้วก็เริ่มร่ายรำกระบี่ในท้องพระโรง ฟิ้วๆๆ... ภาพแห่งความรุ่งโรจน์ในสมัยสงครามเมื่อครั้งยังหนุ่มผุดขึ้นมาในหัวของฮ่องเต้หวู่ ดาบปักลายในมือก็ยิ่งร่ายรำเร็วขึ้น! ภายในท้องพระโรง พลังดาบแผ่ซ่านออกไป! ขุนนางหลายคนรู้สึกเหมือนมีคมดาบกรีดผ่านหน้าอก ต่างหวาดกลัวสุดขีด ตู้เหวินยวนคุกเข่าลงด้วยสีหน้าซีดเผือด ร้องขออย่างน่าเวทนา “ฝ่าบาท ฝ่าบาท ขอทรงเก็บดาบเถิด!” ฮ่องเต้หวู่ที่กำลังคึก ไม่เพียงไม่ฟัง ยังโบกมือเรียกทหารองครักษ์คนหนึ่ง “เจ้า ชักดาบออกมา!” ทันทีที่ทหารองครักษ์ชักดาบออกมา ฮ่องเต้หวู่ก็ฟันเข้าใส่ ทหารองครักษ์ตกใจสุดขีด รีบยกดาบขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ ดาบทั้งสองปะทะก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 371
ตู้เหวินยวนเยาะหยัน “องค์ชายเก้า ท่านกำลังล้อเล่นอะไร? ทุกเล่มล้วนทำจากเหล็กกล้าตีร้อยครั้ง? ท่านรู้ว่าราคาเหล็กกล้าตีร้อยครั้งในตลาดแพงมากเพียงใดหรือไม่? อย่างน้อยก็ต้องจ่ายห้าถึงหกตำลึง!”“หนึ่งเล่ม ท่านและเว่ยซวินต้องขาดทุนสี่ถึงห้าตำลึง!”“ท่านมีเงินมากน้อยเพียงใดให้ขาดทุนกันเล่า?”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า ตรัสว่า “เจ้าเก้า วาจานี้ของเจ้าเกินจริงไปแล้ว! ต่อให้เป็นคลังอาวุธของเรา ดาบล้ำค่าทำจากเหล็กกล้าตีร้อยครั้งก็มีเพียงไม่กี่เล่ม!”“เดิมทีเหล็กกล้าตีร้อยครั้งก็ราคาแพง แม้พบพานก็ใช่ว่าจะได้มา ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้!”หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ พูดเสียงเรียบ “เสด็จพ่อ หากลูกพูดว่าสามารถผลิตเหล็กกล้าตีร้อยครั้งได้เล่า?”ทั้งราชสำนักล้วนตกตะลึง!สายตาเหลือจะเชื่อนับไม่ถ้วนล้วนรวมอยู่บนตัวหลี่หลงหลินผลิตเหล็กกล้าตีร้อยครั้งได้?หากองค์ชายเก้ามีฝีมือเช่นนี้จริงเช่นนั้นก็มิใช่เพียงวันเดียวก็สามารถหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำธรรมดาเพียงนี้แล้ว!ก็คือต้นไม้เขย่าเงินอย่างแท้จริง!สายตาฮ่องเต้หวู่ร้อนผะผ่าว “เจ้าเก้า เจ้าพูดจริงหรือ?”หากหลี่หลงหลินสามารถผลิตเหล็กกล้าตีร้อยครั้งได้นั่นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 372
หรงกั๋วกงจางเฉวียนเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง “ฝ่าบาท องค์ชายเก้าถวายเหล็กกล้าตีร้อยครั้งก็เพื่อบ้านเมืองพ่ะย่ะค่ะ!”เว่ยซวินรีบพูด “ใช่แล้ว ฝ่าบาท! ขอเพียงพระองค์ออกคำสั่งให้กรมโยธาผลิตเหล็กกล้าตีร้อยครั้งจำนวนมากออกมา ช่วงเวลาจะได้บดขยี้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็อยู่อีกไม่ไกลแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เหล่าขุนนางบู๊เร่งไล่ตามหลัง ต่างพากันพูด “พวกกระหม่อมขอขอบพระทัยองค์ชายเก้าแทนทหารของต้าเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ!”ทันใดนั้นเสียงตบบั้นท้ายม้าประจบเอาใจก็ดังขึ้นระลอกหนึ่งสีหน้าตู้เหวินยวนไม่สบอารมณ์สุดขีดองค์ชายเก้าทำถึงขั้นนี้ มอบวิธีทำเหล็กกล้าตีร้อยครั้งออกมา!นั่นคือเหล็กกล้าตีร้อยครั้งเชียวนะ!ความดีความชอบยิ่งใหญ่เพียงนี้ ฝ่าบาทแต่งตั้งองค์ชายเก้าเป็นอ๋องโดยตรงก็เหลือเฟือ!เพียงเหล่าขุนนางบุ๋นกลุ่มหนึ่งก็คิดเขย่าตำแหน่งขององค์ชายเก้า?ยากเกินไป!“เฮ้อ การต่อสู้ครั้งนี้ พ่ายแพ้อีกแล้ว!”ตู้เหวินยวนทอดถอนใจภายในใจแตกต่างจากที่ผ่านมา ครั้งนี้ตู้เหวินยวนยอมรับความพ่ายแพ้อย่างแท้จริง“เห็นที ทำได้เพียงเปลี่ยนวิธีการ สังหารด้วยคำชมเสียแล้ว!”ดวงตาตู้เหวินยวนกลิ้งกลอก สมองปรากฏแผนโหดเหี้ยมอำมห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 373
สีพระพักตร์ฮ่องเต้หวู่ดีพระทัยมาก รีบตรัสถาม “เช่นนั้นเจ้าต้องการสิ่งใด? ขอเพียงเจ้าพูด เราก็จะประทานให้เจ้า!”ครั้งนี้ฮ่องเต้หวู่ดีใจอย่างแท้จริง อยากประทานรางวัลให้หลี่หลงหลินเว้นเสียแต่เงิน ก็คือตำแหน่งมิใช่หรือเหล็กกล้าตีร้อยครั้ง แลกกับตำแหน่งอ๋อง นี่เหลือเฟือมากนัก!สีหน้าหลี่หลงหลินลำบากใจอยู่มาก “ลูกมีคำขอไม่สมเหตุสมผลอย่างหนึ่ง! แต่ลูกกลัวเสด็จพ่อและเหล่าขุนนางไม่รับปากพ่ะย่ะค่ะ!”สายตาฮ่องเต้หวู่ตกลงบนตัวตู้เหวินยวน ตรัสว่า “คำขอของเจ้าเก้า เราต้องรับปากแน่! ขุนนางผู้ภักดี พวกเจ้าเล่า? คงไม่ห้ามเราประทานรางวัลให้เจ้าเก้าหรอกกระมัง?”ตู้เหวินยวนชะงักองค์ชายเก้าอันตรายยิ่งนัก!รู้อุบายผู้อื่นแล้วยังใช้อุบายนั้นโจมตีย้อนกลับได้ว่องไวเพียงนี้?แต่ถึงอย่างไรตู้เหวินยวนก็คือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ รีบคลี่ยิ้มเอื้อนเอ่ย “ฝ่าบาท ดูพระองค์รับสั่งเถิด! ประทานรางวัลแก่องค์ชายเก้า เป็นกระหม่อมเสนอเอง ไฉนเลยจะบิดพลิ้วได้เล่า!”“วันนี้กระหม่อมขอพูดตรงนี้เลย!”“หากคำขอขององค์ชายเก้า พรั่งพร้อมไปด้วยเหตุและผล ทำเพื่อราชสำนัก เพื่อต้าเซี่ย เพื่อฝ่าบาท!”“กระหม่อมก็ไม่มีเหตุผลให้ป
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1038
หลี่หลงหลินลูบจมูก สบมองหนิงชิงโหวอย่างพูดไม่ออก “สหายร่วมสำนักศึกษาของเจ้านี้คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เพียงแค่ตัวอักษรของจดหมายนิรนามก็สามารถหาตัวเขาได้แล้วกระนั้น?”หนิงชิงโหวยิ้มแห้ง “องค์ชาย ท่านยังไม่รู้ คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านฉลาดปราดเปรื่องเหนือกว่ามนุษย์ เป็นปีศาจ...”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่าตนเองให้เสด็จพ่อยกเว้นเก็บภาษีราษฎรสามปี พวกเขายังพูดว่าตนเป็นปีศาจอีกนะคนดี เป็นได้ยากยิ่ง!“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...”หลี่หลงหลินใคร่ครวญ พูดกับหนิงชิงโหว “เจ้าไปบอกให้ซูเฟิ่งหลิงเตรียมรถม้า ไปที่คุกใหญ่กับข้า”หนิงชิงโหวค้อมตัว “น้อมรับคำสั่ง”ครู่ต่อมารถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปสู่คุกใหญ่กรมอาญาบัดนี้คุกใหญ่กรมอาญามีคนเนืองแน่น ภายในถูกยัดไว้แน่นเอียด เสียงโอดครวญดังระงมผู้คุมเรือนจำต้องควบคุมนักโทษมากถึงเพียงนี้ ยุ่งแทบตายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เหนื่อยเสียจนพูดไม่ออกหากไม่ใช่เพราะจางอี้พาองครักษ์เสื้อแพรมาคุมเชิง พวกเขากล้าโมโหแต่ไม่กล้าพูดอันใด ป่านนี้คงหนีหายไม่ทำแล้วเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงลงจากรถม้า จางอี้รีบเข้าไปต้อนรับ โค้งคำนั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1037
มีนับล้านคน!ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าหลี่หลงหลินเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ สามารถใช้กำลังเพียงฝ่ายเดียวเป็นศัตรูกับสำนักปราชญ์ได้?น่าขันจริงเชียว!หลี่เทียนฉี่รีบหยิบหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยออกมา ถือไว้ด้วยสองมือ “นี่คือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับล่าสุด เชิญท่านผ่านตา!”สีหน้าเสิ่นชิงโจวเปลี่ยนไป รีบรับไปอ่านอย่างละเอียดของสิ่งอื่นเขาสามารถไม่ใส่ใจได้เว้นแต่เพียงหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเจ้าสิ่งใหม่นี้ ทำให้เสิ่นชิงโจวไม่มั่นใจ กระวนกระวายว้าวุ่น“นี่...ก็ไม่มีอันใดพิเศษนี่”เสิ่นชิงโจวอ่านหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยอย่างละเอียดหนึ่งรอบ สีหน้าแปลกใจเดิมทีคิดว่าหลี่หลงหลินจะเขียนเรื่องวันพิธีสักการะฟ้าดินออกมาเพื่อฉวยโอกาสปรักปรำสำนักปราชญ์สรุปว่าไม่เป็นเช่นนั้นหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับนี้ เทียบกันแล้วธรรมดามาก คล้ายรีบทำออกมา ไม่เขียนถึงพิธีสักการะฟ้าดินเลยแม้แต่น้อยหลี่เทียนฉี่รีบสืบเท้าขึ้นไป ชี้ตำแหน่งใจกลางหน้าหนังสือพิมพ์ “ท่านอาจารย์ ท่านดูที่นี่...”เสิ่นชิงโจวจ้องมอง ในที่สุดก็พบประกาศเกี่ยวกับจดหมายนิรนาม ทันใดนั้นสีหน้าแข็งทื่อดุจเหล็ก “รัชทายาท นี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1036
สิบห้าค่ำเดือนอ้าย ก่อนวันเทศกาลโคมไฟ หลี่หลงหลินจะต้องจัดการสำนักปราชญ์พูดให้ถูกก็คือเหลืออีกเพียงสิบสี่วันเวลานั้นสั้นนัก ไม่อาจพลาดไปได้แม้เสี้ยวนาทีรุ่งเช้าวันต่อมาหลี่หลงหลินและกงซูหว่านมายังภูเขาทิศประจิม ให้เหล่าช่างฝีมือพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่เริ่มงานวันที่สองเดือนอ้าย เหล่าช่างฝีมือย่อมไม่พอใจทว่าหลี่หลงหลินลงมืออย่างใจกว้าง รับปากเพิ่มค่าทำงานล่วงเวลาให้เหล่าช่างฝีมือเหล่าช่างฝีมือยิ้มกว้างอย่างดีใจ ไม่บ่นอีกสองวันต่อมาหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่ก็ออกมาเหล่าเด็กขายหนังสือพิมพ์บุกฝ่าหิมะ ขายตามตรอกเล็กซอยน้อย การค้าขายดีมากการขายหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกลายเป็นความคุ้นชินของราษฎรภายในเมืองหลวงแล้วยังมีคนฉลาดบางส่วน สบช่องทางการค้า ลอบรับซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยโดยเฉพาะฉบับแรกรวมถึงภาคผนวกฉบับใหม่ล่าสุด ไม่เพียงพิเศษ ยังผลิตเป็นจำนวนน้อย สามารถขายได้ในราคาสูงบนตลาดมืด“หา?”“นี่คืออันใด?”“รัชทายาทต้องการให้พวกเราเขียนจดหมายร้องเรียนนิรนามฟ้องร้องสำนักปราชญ์?”“นี่แปลกมาก!”เหล่าราษฎรเห็นโฆษณาบนหนังสือพิมพ์ ดวง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1035
“หลายปีมานี้สำนักปราชญ์ผูกขาดการสอบขุนนาง คนถูกสับเปลี่ยนข้อสอบเหมือนหนิงเซิงมีมากมายนับไม่ถ้วน”“เพียงน่าเสียดายสำนักปราชญ์ยิ่งใหญ่ ร่วมมือกับทางการทุจริต ต่อให้ภายในมือพวกเขามีหลักฐาน แต่ก็ไม่สามารถร้องขอความเป็นธรรมได้!”“สามารถใช้หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยประกาศออกไปได้ ให้คนเหล่านี้ล่วงรู้ว่าพวกเขาสามารถเขียนจดหมายถึงข้าโดยไม่เปิดเผยชื่อ เพื่อให้ข้าร้องทุกข์แทนพวกเขาได้!”กงซูหว่านชะงักไป ใบหน้าเผยแววดีใจยังสามารถทำเช่นนี้ได้?อานุภาพของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยมากกว่าที่ตนเองคิดไว้อย่างแท้จริง“แต่...”กงซูหว่านยังลังเลเล็กน้อย “องค์ชาย น่ากลัวว่าไม่ได้! วิธีที่ท่านพูด แม้ว่ามีเหตุผลที่แน่นอน แต่พลังอำนาจของสำนักปราชญ์กลับยิ่งใหญ่ ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้จะกล้าเขียนจดหมายร้องเรียนและมอบหลักฐานให้พวกเรา...”ลั่วอวี้จู๋คิดไปไกลยิ่งกว่านั้น “หากเปิดให้มีการร้องเรียน น่ากลัวว่าหายนะที่ตามมาจะไม่มีที่สิ้นสุด! หากมีคนตั้งใจก่อกวน สร้างหลักฐานเท็จ กล่าวหาคนดี นั่นจะทำเช่นไร?”ในยุคสมัยโบราณ เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ปรักปรำคนดี โทษการกล่าวหาเท็จรุนแรงมากนักหากมั่นใจแล้วว่ากล่าวหาเท็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1034
“แต่...”กงซูหว่านหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ทำใจให้สงบลง “ท่านวางแผนโจมตีสำนักปราชญ์ น่ากลัวว่าไม่ง่ายถึงเพียงนั้น! ประวัติศาสตร์นับพันปี ฮ่องเต้ผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ ขั้วอำนาจเปลี่ยนผัน ธงใหญ่บนกำแพงเมืองเปลี่ยนไปอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มีเพียงสำนักปราชญ์ไม่เคยล้มลง”“รากฐานของสำนักปราชญ์หยั่งลึกเกินกว่าที่ท่านคิดไว้มากนัก!”“ท่านฆ่าบัณฑิตทรงคุณวุฒินั้นง่าย ก็แค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น ขอเพียงยอมรับเสียงก่นด่าก็พอ!”“แต่ หากท่านต้องการตัดรากถอนโคนสำนักปราชญ์ นั่นยากมากเหลือเกิน”สำนักโม่ถูกสำนักปราชญ์ทำลายกงซูหว่านเป็นคนรุ่นหลังของสำนักโม่ โกรธแค้นสำนักปราชญ์ลึกถึงกระดูก ใคร่ครวญอยู่ทุกขณะจิต จะใช้วิธีการใดทำลายสำนักปราชญ์สรุปคือไม่ได้อะไรสำนักปราชญ์แข็งแกร่งเกินไปต่อให้เป็นสำนักโม่ ก็มีโอกาสเพียงน้อยนิดต่อให้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ต้องการใช้กำลังเพียงคนเดียวล้มสำนักปราชญ์ ตัดรากถอนโคนให้สิ้นซากนี่จะเป็นไปได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “พี่สะใภ้รอง ไม่ว่าเรื่องใดล้วนขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของคน ไม่ลองดู จะรู้ได้เยี่ยงไร? ยิ่งไปกว่านั้น หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยในมือข้ายั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1033
ตกลงข้ายังไม่ตื่น หรือท่านยังไม่ตื่นกันแน่?ซูเฟิ่งหลิงยังอยากถามอีกสองประโยค กลับถูกลั่วอวี้จู๋ห้ามไว้ “น้องหญิงเล็ก ในเมื่อองค์ชายรับปากฝ่าบาทไปแล้ว ต่อให้พูดต่อไป ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอันใดได้! พวกเราต้องร่วมมือร่วมใจกันคิดหาหนทางหาเงิน”“ความสามารถในการหาเงินขององค์ชาย ต่อให้กวนจื่อยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่สามารถเทียบได้”ซูเฟิ่งหลิงชมชอบรำกระบี่แทงทวน ใส่ใจเพียงการฝึกทหารทำสงคราม ไม่รู้ราคาข้าวของลั่วอวี้จู๋กลับต่างออกไป เชี่ยวชาญทำการค้า จัดการกิจการของสกุลซูและภูเขาทิศประจิมทอผ้า ทำน้ำตาลทรายขาว บ่มสุรา หลอมเหล็ก...ยังมีโรงเรียนทหารซีซานกิจการเหล่านี้ ทั้งหมดล้วนมีเงินเข้ามหาศาลดุจต้นไม้เขย่าเงินขอเพียงผ่านไปสักระยะหนึ่ง จัดการดีๆ ทำให้ชื่อเสียงของภูเขาทิศประจิมโด่งดัง หลี่หลงหลินลงแรงเพียงคนเดียว รับภาระค่าใช้จ่ายของราชสำนัก นี่กลับไม่ใช่ความฝันแน่นอน นี่ต้องใช้เวลาลั่วอวี้จู๋มองทางหลี่หลงหลิน พูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม “ฝ่าบาทให้เวลามากน้อยเพียงใด? หนึ่งปี? หรือสองปีเพคะ”หลี่หลงหลินเอ่ยปากเสียงเรียบ “ข้าต้องการเจ็ดวัน เสด็จพ่อกลับมอบให้สิบห้าวัน”สตรีทั้งหมดลืมตา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1032
เพียงเว่ยซวินได้ยินก็ตกตะลึงพรึงเพริดมิน่าเล่าฮ่องเต้หวู่จึงผิดแปลกไป ถึงขั้นรับปากหลี่หลงหลินยกเว้นเรียกเก็บภาษีราษฎรสามปีทำเช่นนี้ ย่อมสามารถปลอบโยนราษฎร ทำให้ราษฎรได้พักและใช้ชีวิตอย่างสงบได้ทว่า เส้นทางการเงินของราชสำนัก ชนิดที่ว่าเบี้ยหวัดของขุนนางล้วนไม่สามารถจ่ายได้ นี่จะดีได้อย่างไร?จนกระทั่งตอนนี้เว่ยซวินถึงเข้าใจหลี่หลงหลินและฮ่องเต้หวู่ทำการแลกเปลี่ยนกันอย่างลับๆ ใช้รากฐานมั่นคงที่สำนักปราชญ์สั่งสมมานานนับพันปีมาชดเชยคลังหลวงที่ว่างเปล่า!เงินของสำนักปราชญ์ไม่น้อยจริงๆทว่าเงินเหล่านี้ พวกเขากลืนเข้าไปนั้นง่าย จะให้คายออกมากลับพูดง่ายแต่ทำยากยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเวลาสั้นๆ เพียงครึ่งเดือนนี่ยากเกินไปแล้ว!ฮ่องเต้หวู่นวดหว่างคิ้ว “เราย่อมรู้ว่าเรื่องนี้ยากมาก! แต่เชื่อว่าเจ้าเก้าจะต้องมีวิธีแน่! สรุปว่าเจ้าให้องครักษ์เสื้อแพรคอยให้ความร่วมมือเจ้าเก้าเถอะ ไม่ว่าใช้วิธีการเช่นไร ก็ต้องง้างปากบัณฑิตชั่วเหล่านั้น ทำให้พวกเขาคายเงินออกมาให้ได้”เว่ยซวินโค้งคำนับ “กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”.....จวนสกุลซูเพียงหลี่หลงหลินกลับมาก็ถูกซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ หลิ่ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1031
เว่ยซวินเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันไม่ยอมเลิกรา แยกไม่ออกว่าใครแพ้ใครชนะ จึงพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “เดิมทีกระหม่อมก็ไม่ควรสอดปาก! แต่ทะเลาะกันต่อไปเช่นนี้ก็ไม่ใช่ทางแก้! มิสู้ถอยกันคนละก้าว...”หลี่หลงหลินกลับมีความสุขมาก “เสด็จพ่อ ท่านเสนอเงื่อนไขเถอะ!”ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าขมปร่า “เรากลับอยากบริหารบ้านเมืองให้ดีขึ้น แต่เอือมระอาในมือไม่มีเงิน!”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดว่า “เจ็ดวัน! ลูกจะหาทางแก้เอง!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่ดีใจมาก ถูฝ่ามือพลางพูดยิ้มๆ “ได้! เจ้าเก้า ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาเพียงเจ็ดวัน! ขอเพียงเจ้าหาเงินออกมาได้ก่อนเทศกาลโคมไฟ ในวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนอ้ายก็พอ!”หลี่หลงหลินพยักหน้า พูดว่า “เสด็จพ่อ พวกเราตกลงกันตามนี้แล้ว! ฟ้ามืดแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ! ลูกขอทูลลา!”ฮ่องเต้หวู่เห็นหลี่หลงหลินกล่าวคำลา มุมปากปรากฏรอยยิ้ม “เจ้าเก้า ช่างเป็นเด็กดีโดยแท้!”เว่ยซวินขมวดคิ้ว เอ่ยปากอย่างกังวล “ฝ่าบาท หากยกเว้นภาษี ราชสำนักก็จะถูกตัดเส้นทางทางการเงินนะพ่ะย่ะค่ะ! ภายในระยะเวลาอันสั้นเพียงครึ่งเดือน องค์ชายจะมีวิธีเติมเต็มช่องโหว่มหาศาลนี้หรือ?”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า ก้าวเท้าเนิบๆ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1030
คำพูดครึ่งแรกของหลี่หลงหลิน ฮ่องเต้หวู่ฟังแล้วก็เบิกบานใจ สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย แม้พระองค์จะทรงมีอายุเกินห้าสิบแล้ว ร่างกายก็ร่วงโรยลงทุกวัน มีโอรสเพียงเก้าคน ไม่สามารถให้กำเนิดคนที่สิบได้ แต่ฮ่องเต้หวู่ก็ยังรู้สึกว่าตนเองยังหนุ่มแน่น! บุรุษจนวันตายก็ยังคงเป็นเด็กหนุ่ม ฮ่องเต้หวู่ก็เช่นกัน! จนถึงบัดนี้ ฮ่องเต้หวู่ยังคงฝันหวานอยู่บ่อยครั้งว่าตนเองนำทัพสามเหล่าทัพ ออกรบด้วยตนเอง โบกมือเพียงครั้งเดียว หมานอี๋ก็มลายหายไป อันที่จริง ฮ่องเต้หวู่ไม่คิดจะสละราชสมบัติเลย ใครเล่าไม่อยากเป็นจักรพรรดิ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งจักรพรรดิเช่นฮ่องเต้หวู่ ที่ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรมาหลายสิบปี แต่กลับต้องคอยประนีประนอม ถูกเหล่าขุนนางควบคุม บัดนี้ พระองค์ทรงกุมอำนาจไว้ในมือ ได้ลิ้มรสชาติของอำนาจแล้ว สละราชสมบัติ? ฮ่องเต้หวู่ไม่ยอม! จนกระทั่งฮ่องเต้หวู่ได้ยินสองคำสุดท้าย ก็ขมวดคิ้ว และถามด้วยความประหลาดใจ “นอนพัก หมายความว่าอย่างไร?” หลี่หลงหลินตกใจจนเหงื่อแตก โชคดีที่ฮ่องเต้หวู่เป็นคนโบราณ ไม่เข้าใจความหมายของคำว่านอนพัก มิฉะนั้น พระองค์คงจะจับเขาถลกหนังทั้งเป็นแน่ จักรพ
