บทที่ 89

ฉู่เนี่ยนซีหันไปมองตามต้นเสียง แล้วเงยหน้าขึ้นมอง บนต้นไม้ใหญ่ด้านหนึ่งของสำนักหมอหลวง มีสตรีคนหนึ่งสวมกระโปรงสีน้ำเงินเข้มปักลายดอกไม้สีขาวกำลังจ้องมองมาที่นาง

เมื่อเห็นว่านางมองอยู่ สตรีผู้นั้นก็บินลงจากต้นไม้ กิ่งก้านใบไม้ขยับตามการเคลื่อนไหวของนาง และใบไม้บางส่วนก็ปลิวตามลมร่วงลงมาที่พื้น ดูส่งเสริมกันอย่างงดงาม ดูแล้วราวกับเทพธิดาที่ลงมายังโลกมนุษย์

ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีกำลังคิดอยู่ สตรีผู้นั้นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้านาง เมื่อได้มองเห็นอีกฝ่ายในระยะใกล้จึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายมีผิวขาวละเอียดอ่อน ดวงตาได้รูปดูสดใส จมูกเล็กจิ้มลิ้ม ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ และสองลักยิ้มข้างแก้มให้ความรู้สึกน่ารักและขี้เล่น

“เจ้าคือพระชายาหลี?” เสียงของสตรีคนนั้นเบาและอ่อนหวาน

ฉู่เนี่ยนซีได้สติกลับคืนมา ก่อนจะยิ้มหวาน “ใช่แล้ว”

“ได้ยินชื่อเสียงมาเนิ่นนานแล้ว แต่…เจ้าดูไม่เหมือนกับในข่าวลือเลย” หญิงสาวจ้องมองหน้านาง ในแววตาคู่นั้นไม่มีความมุ่งร้ายอะไรเลยแม้แต่น้อย “แต่…ข้าไม่เคยเชื่อข่าวลือพวกนั้นเลยสักนิด เจ้าทั้งสวย ทั้งเก่งกาจ และฉลาดโดดเด่นกว่าใครในวังแห่งนี้เสียอีก!”

ฉู่เนี่ยนซีนึกไม่ถึงว่าวันนี้จะถูกคนวิ