บทที่ 87

“เอาล่ะ ข้าจะวางสมุนไพรไว้ตรงนี้ ข้าหิวแล้ว จะออกไปหาอะไรกินหน่อย ตอนบ่ายจะมาขอคำตอบของพวกท่านนะ”

ฉู่เนี่ยนซีเอ่ยก่อนจะหันตัวกลับออกไป แต่ดูเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรออก จึงได้หันตัวกลับมาอีกครั้ง “อ้อ อีกอย่างนะ อย่าทำให้เสียหายล่ะ!”

เหล่าหมอที่สำนักหมอหลวงได้เห็นถึงความรู้ของนางและไม่ได้มองนางด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามอีกต่อไป ทุกคนต่างมองนางด้วยความเคารพและพยักหน้ารับรู้

ฉู่เนี่ยนซีเพิ่งออกจากสำนักหมอหลวง ก็ได้เจอกับขันทีตัวน้อยที่กำลังเดินมาพอดี เมื่อเขาเห็นฉู่เนี่ยนซีก็เดินไปด้านหน้าทำความเคารพทันที “พระชายาหลี องค์จักรพรรดิและฉู่กุ้ยเฟยได้ส่งคนมาพาท่านไปร่วมโต๊ะเสวยพะย่ะค่ะ!”

“ร่วมโต๊ะเสวย?” ‘เวลาแบบนี้นางอยากทำอะไรก็ทำไม่ได้งั้นหรือ?’ แม้ว่านางจะไม่อยากอยู่กับจักรพรรดิ แต่มีของให้กินก็ดีกว่าต้องไปตระเวนหากินเอง

“งั้นก็ไปกัน นำทางไปเลย!”

ฉู่เนี่ยนซีเดินตามขันทีน้อยผ่านทางโค้งไปสองสามทางโค้งก็มาถึงพระตำหนักหย่างซิน

ทันทีที่มาถึงตรงประตูทางเข้า ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาทันที ท้องของฉู่เนี่ยนซีจึงร้องออกมาสองครั้ง ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้นางยังไม่ได้ทานข้าวเลยสักคำและนางก็หิวมา