บทที่ 522

เย่เฟยหลีจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วและกำลังจะไปหาฉู่เนี่ยนซี ซุนจื่อซีที่กำลังรออยู่นอกประตู เมื่อนางได้ยินเสียงเปิดประตู นางก็ก้าวไปข้างหน้าพลางกลั้นน้ำตาและตะโกนเรียกพี่สาม

เมื่อเห็นนางแสร้งทำเป็นสงบและเข้มแข็ง เย่เฟยหลีก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยอะไรออกมา เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “กลับไปพักผ่อนเถิด อย่าปล่อยให้ตัวเองป่วยอีก”

“พี่สาม ข้ารู้ รู้ว่าท่านไม่ชอบข้า ไม่รู้ว่าท่านยังจะนับข้าเป็นน้องสาวได้อยู่หรือไม่ ข้าไม่ได้เรียกท่านว่าพี่สามมานานแล้ว และท่านเองก็คงดูออกว่าข้าไม่ได้มองท่านเป็นพี่ชายเลยแม้แต่น้อย”

เย่เฟยหลีออกไปโดยไม่ได้เดินกลับมา เขาหันหลังให้ซุนจื่อซีแต่ไม่ได้พูดอะไรราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

ในที่สุดเขาก็หันกลับไปมองดวงตาใสที่เหมือนมีความผิดหวังเสียใจกระจายอยู่ในนั้นแต่ไม่กล้าเปิดเผยออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดออกมาโดยปราศจากท่าทีแข็งกระด้าง “มีหลายสิ่งที่ไม่อาจบังคับหรือร้องขอได้ มีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้นที่จะเป็นภรรยาของข้าตลอดไป…”

“ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาฟังท่านบอกว่ารักนางลึกซึ้งเพียงใด ข้าแค่อยากจะบอกว่าท่านได้ฝังรากลึกลงไปในใจของข้ามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แ