บทที่ 530

“ตอนที่เจ้าแต่งงานกับท่านอ๋องหลีโดยไม่ลังเลใจ แม่ก็กังวลว่าเจ้าจะรับมือไม่ไหว ต่อมาเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องหลีต่อเจ้าดีเพียงใด ข้าก็ไม่วิตกเท่าไหร่แล้ว ซีเอ๋อร์ บางครั้งเจ้าก็ต้องเรียนรู้ที่จะแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง เก็บไว้ในใจอยู่ตลอดเช่นนี้ ท่านอ๋องหลีไม่เข้าใจทั้งหมดหรอก พอเวลาผ่านไปก็จะเกิดความขุ่นเคืองใจกันขึ้นได้”

“แต่แม่ก็ไม่ได้อยากให้เจ้าโอนอ่อนจนตัวเองต้องลำบาก ข้านับเจ้าเป็นเหมือนลูกสาวแสนล้ำค่า ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อโมโหใส่เจ้า คนสองคนต้องเรียนรู้ที่จะจัดการชีวิตของตนเอง ไม่ใช้เพียงคนคนหนึ่งรักอีกคนเพียงฝ่ายเดียว จะต้องมีความรู้สึกร่วมกันด้วย อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าคนที่ทุ่มเทรู้สึกเหนื่อย และคนที่เป็นฝ่ายรับได้แต่นึกเสียใจ จนทุกสิ่งทุกอย่างย้อนกลับไปไม่ได้นะลูก”

ฮูหยินฉู่สอนอย่างอดทน เมื่อมองท่าทางครุ่นคิดของฉู่เนี่ยนซี นางก็เอ่ยถามเสียงเบา “เช่นนั้นเจ้าจะทำอย่างไรกับแม่นางซุน?”

“ตราบใดที่นางไม่ได้ทำอะไรเกินเลยข้าก็จะปล่อยนางไป หากครั้งนี้ท่านอ๋องหลีไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ต่อไปเขาก็จะไม่สามารถควบคุมมันได้เช่นกันเจ้าค่ะ”

ฉู่เนี่ยนซียังคิดอีกว่าเหลือเวลาเพียงไม่กี่เดือนก็จะค