บทที่ 48

ฉู่เนี่ยนซีที่ยืนอยู่บนชายคา หมุนข้อมือเล็กน้อย หว่างนิ้วของมือทั้งสองข้างหนีบมีดบินไว้ฝั่งละสามเล่ม นางสูดลมหายใจลึก ก่อนจะปามีดทั้งหมดออกไป เสียงดัง “ซึบ ซึบ ซึบ”ดังแหวกผ่านอากาศ มีดที่พุ่งมาราวแสงกับเงาได้ไปปักตรงขาแกะที่ปรุงสุกครึ่งหนึ่งซึ่งกำลังย่างอยู่บนเตาอย่างแม่นยำ

เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังขึ้นมาในทันที

เย่เฟยหลีหยุดชะงัก จากนั้นจึงเดินไปซ่อนหลังต้นไม้ เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันเหมือนกับงานปักลายมังกรที่อยู่บนเสื้อคลุมของจักรพรรดิ

อวี๋หนานที่ดูจะก่อเรื่องมากที่สุด กำลังแทะน่องไก่ที่เพิ่งย่างเสร็จ ปากก็พูดไปด้วยแม้จะพูดไม่ค่อยชัดเพราะกินอยู่ก็ตาม “เสี่ยวเถา ข้าอยากกินขนมพู่อีก หมดรึยัง?”

เสี่ยวเถาที่ยุ่งอยู่กับการรินสุราให้อวี๋ซีที่กำลังย่างแกะตอบ “ขนมพู่ทั้งหมดของวันนี้เอาไปให้ที่เรือนของแม่นางซ่างกวานป่านนี้คงอยู่ในท้องของท่านอ๋องเราหมดแล้วล่ะ”

เย่เฟยหลีคิ้วขมวดเมื่อได้ยินเช่นนั้น นั่นไม่ใช่ขนมพู่ที่ซ่างกวานเยียนทำให้เขาหรอกหรือ?

อวี๋หนานพูดด้วยความโมโห “ไม่รู้ว่าที่ห้ององค์ชายยังมีเหลืออยู่ไหม ข้าล่ะอยากจะไปขโมยมาสักสองสามชิ้นแก้อยา