บทที่ 462

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีเปิดมันออก นางก็เห็นกำไลหยกคุณภาพดีอยู่ข้างใน นางหยิบมันขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง และได้ยินเสี่ยวเถาพูดต่อว่า “ฮูหยินเหยียนบอกว่านี่เป็นสินสอดของแม่นางในตอนนั้น และส่งต่อให้นางใช้เป็นสินสอด เดิมทีมันเป็นคู่ อีกอันอยู่ที่คุณหนูเหยียนเพคะ”

“เอาเก็บไว้ดี ๆ”

ฉู่เนี่ยนซีวางกำไลหยกกลับคืนแล้วมอบให้เสี่ยวเถา

นางรู้ว่ากำไลหยกเส้นนี้เป็นตัวแทนของความหวังที่ผู้เป็นแม่มีต่อบุตรสาว และฮูหยินเหยียนก็แสดงความจริงใจต่อนางแล้ว

รถม้าที่จอดอยู่ที่ทางเข้าจวนอ๋องเหลียนได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา และสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็แสดงความเคารพจนมากเกินไปเล็กน้อย ราวกับว่ากลัวจะถูกดุหากนางทำหรือพูดอะไรผิดไป

เด็กสาวผู้สง่างามคนหนึ่งโผล่ออกมาจากรถม้า หน้าตาของนางสวยงามแต่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว นางลงจากรถม้าโดยมีสาวใช้คอยพยุงอยู่ข้าง ๆ และอุ้มกระโปรงก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปที่ประตูสีแดง

“ถวายบังคมองค์หญิงห้าพ่ะย่ะค่ะ” ยามที่อยู่ถัดจากประตูสีชาดทำความเคารพ

เย่เซวียนเล่อเดินตรงเข้าไปในประตูจวนอ๋องเหลียนราวกับว่าไม่เห็นพวกเขา

สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดลานบ้านก็คำนับต่อเย่เซวียนเล่อทันทีเมื่อเห็นนาง