Share
บทที่ 42
Related chapter
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 43
เห็นได้ชัดว่านักฆ่าเหล่านี้ซุ่มโจมตีเย่เฟยหลีหลังจากที่เขาออกจากจวนเพื่อมาตามหานาง เป้าหมายของพวกเขาจึงเป็นเย่เฟยหลีไม่ใช่นาง การเดินทางของนางเป็นความลับ ทำไมเย่ฉงเฉิงถึงเห็นนางได้?กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีบางคนใครเห็นนาง แล้วแอบบอกเย่ฉงเฉิง จากนั้นจึงกระจายข่าวไปถึงหูของเย่เฟยหลีด้วยนิสัยชอบสร้างปัญหาของเขา?ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้วแน่น เย่เฟยหลีรู้เพียงว่านางไปที่สถานเริงรมย์ แต่ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วนางไปโรงพนันพนัน หรือก็คือ คนที่เห็นนางนั้นอยู่ที่สถานเริงรมย์ ไม่ใช่ที่โรงพนันจุดประสงค์ของผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังคือการลอบสังหารเย่เฟยหลี และนางก็เป็นเพียงเหยื่อล่อเพื่อล่อให้เย่เฟยหลีออกจากจวน“เจ้ารู้วิธีใช้มีดตั้งแต่เมื่อไหร่?”เย่เฟยหลีไม่กล้าวางใจ ก่อนที่เหลียงหยวนจะเรียกหน่วยองครักษ์ทมิฬเข้ามา เขาก็วางมือไว้บนดาบไว้ที่เอวของตัวเองเช่นกันฉู่เนี่ยนซีมีบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ จึงตอบแบบปัด ๆ "ข้าใช้เป็นตั้งนานแล้ว ท่านไม่รู้เอง"เย่เฟยหลีเลิกคิ้ว "ดูเหมือนว่าข้าจะไม่รู้อะไรเยอะทีเดียว"ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดอะไรและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เย่เฟยหลีก็ไม่ได้พูดต่อ แต่ดวงตาของเขายังคงจ้องมอ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 44
ฉู่เนี่ยนซีตกอยู่ในภวังค์องค์ชายแห่งวังหลวง องค์ชายผู้สูงศักดิ์ที่ยามปกติมักจะดูถูกสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ในตอนนี้กลับทำให้รู้สึกหวั่นไหวได้... ฉู่เนี่ยนซีส่ายหน้าอย่างรุนแรง และปฏิเสธด้วยรอยยิ้มสุภาพ "ถ้าข้าไปนอนบนเตียง ไม่ใช่ว่าท่านต้องนอนบนพื้นหรือ?”ขณะที่พูดนางก็หลับตาอย่างเหนื่อยล้าอีกครั้ง แต่ในใจก็ยังคิดนั่นคิดนี่ไม่หยุดตั้งแต่เหตุการณ์ที่เย่เฟยหลีถูกวางยา การจัดงานเลี้ยงในวัง ไปจนถึงบ่อนพนัน และจากนั้นก็การลอบสังหารเมื่อครู่นี้…ก่อนที่นางจะได้คิดอะไรต่อ ก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเบาขึ้น เมื่อลืมตา พบว่านางอยู่ในอ้อมแขนของเขา นางสะดุ้ง และขัดขืนอย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัวแม้ว่าเย่เฟยหลีจะเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ แต่แขนที่อุ้มนางไว้ก็ไม่ปล่อยง่าย ๆเมื่อดิ้นมาก ๆ เข้า ก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่ ทำให้เขาต้องรีบวางนางลงจนนางกลิ้นหลุน ๆ อยู่บนเตียงจู่ ๆ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศดูแปลก ๆ เมื่อนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่นางทำในชีวิตก่อนอย่างกล้าหาญและไม่ได้คำนึงถึงผลที่ตามมา ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกอึดอัดอย่างห้ามไม่ได้แต่เย่เฟยหลีแค่ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม "นอนเสีย!"เพียงสองคำระงับ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 45
“เดี๋ยว!”ฉู่เนี่ยนซีตะโกนอย่างรีบร้อน ห้ามอวี๋เป่ย แล้วหันไปมองเย่เฟยหลี “ใจเย็น ๆ นี่ข้าเอง”เหงื่อเย็นของเย่เฟยหลีไหลลงมาที่หน้าผาก เสื้อสีขาวด้านในของเขาก็เปียกโชกไปหมด ดวงตาของเขาค้างอยู่เป็นเวลานานก่อนที่เขาจะกลับมีสติ และค่อย ๆ เอามีดออกจากลำคอของฉู่เนี่ยนซีฉู่เนี่ยนซีมองไปที่อวี๋เป่ย อวี๋เป่ยจึงออกไปอย่างเงียบ ๆ และปิดประตู“หากท่านฝันร้ายก็พักผ่อนก่อนเถอะ ยังไม่ต้องรีบกลับหรอก”ฉู่เนี่ยนซีพูดอย่างใจเย็นในขณะที่ขยับตัวผ่านเขาไปและลงจากเตียง นางมองในกระจกคิดว่าต้องขอบคุณที่ตัวเองนอนไปทั้งที่ ๆ ใส่ชุดเดียวกันกับเมื่อคืนนี้ จึงช่วยให้นางรอดพ้นจากความลำบากใจต่อการเปลี่ยนเสื้อผ้าในเช้านี้เย่เฟยหลี่หลับตาและไม่พูดอะไร เพียงหอบเล็กน้อย ฉู่เนี่ยนซีสามารถมองเห็นการขยับขึ้นลงของแผ่นหลังที่ไม่มั่นคงของเขาผ่านกระจกได้อย่างชัดเจนผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนสวมผ้าคลุมอีกครั้งและเข้าไปในรถม้าที่เหลียงหยวนนำมาให้ใหม่เย่เฟยหลีกลับมาเป็นองค์ชายหลีผู้เย็นชาคนเดิมแล้วฉู่เนี่ยนซีรู้ว่านางเพิ่งได้เห็นด้านที่ค่อนข้างเปราะบางของเขาเป็นครั้งแรกในประวัติศาตร์ นางเข้าใจเป็นอย่างดีและไม่ได้พูดถึงเ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 46
ซ่างกวานเยียนมองเขา และคิดว่ารู้สึกคุ้มค่าที่ตนยอมยุ่งหัวหมุนตลอดช่วงเช้าเพื่อเตรียมอาหาร“สุขภาพเจ้าไม่ดีนัก จากนี้ก็สั่งให้คนรับใช้ทำแทนเสีย”เย่เฟยหลีคีบอาหารด้วยตะเกียบ แม้น้ำเสียงที่เขาพูดจะเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ซ่างกวานเยียนที่ได้ยินดังนั้นก็ปลาบปลื้มใจ“พระองค์เองก็เพิ่งฟื้นตัวจากอาการป่วย หากงานราชการยังไม่เสร็จก็ทรงพักผ่อนก่อนเถิดเพคะ”ซ่างกวานเยียนช่วยรินสุราให้เขาอย่างเบามือ ขณะนั้นก็เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ สุดท้ายจึงได้ถามออกไป “เห็นพระองค์รีบออกไปจากจวนตั้งแต่คืนวาน กว่าจะกลับมาก็เช้าแล้ว มีเรื่องอะไรหรือเพคะ?”คิ้วของเย่เฟยหลีกระตุกอย่างไม่ตั้งใจเมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่ฉู่เนี่ยนซีพาผู้ใต้บังคับบัญชาออกไปดื่มเหล้าสังสรรค์อย่างไม่เกรงใจใคร“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องกังวล ข้าแก้ไขเรียบร้อยแล้ว”ซ่างกวานเยียนรู้สึกเสียใจที่ได้ยินดังนั้น “เมื่อก่อนท่านอ๋องหลีมีเรื่องอะไรก็ทรงบอกหม่อมฉันตลอด ไม่รู้เหตุใดเดี๋ยวนี้ถึงรู้สึก...รู้สึกว่าหม่อมฉันช่วยอะไรพระองค์ไม่ได้เลย”ขณะที่พูด ขอบตาของนางค่อย ๆ แดงขึ้น และหันหน้าหนีด้วยความเศร้าใจเย่เฟยหลีละสายตามามองหน้าของซ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 47
ซ่างกวานเยียนที่กำลังหลับตารอการประทับจูบจากชายตรงหน้าอย่างว่าง่าย…แต่กระนั้น ริมฝีปากของคนทั้งคู่ที่อยู่ห่างกันไม่กี่นิ้วกลับหยุดชะงักลงเย่เฟยหลีเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใด เมื่อได้มองใบหน้างดงามไร้ที่ติของซ่างกวานเยียน พลันบังเอิญนึกถึงเหตุการณ์ในคืนหนึ่งไม่นานมานี้ที่เขาถูกวางยาคืนนั้น ฉากหลังที่มีแสงเทียนและตั่งลักษณะนี้ หญิงสาวผู้นั้นบีบคางเขาอย่างรุนแรง รอยแดงเป็นปื้น ๆ ที่ผุดขึ้นตามผิวหนังเริ่มลุกลามและกระจายไปทั่วร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วคืนนี้ก็เช่นกัน เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักได้ว่า ตลอดสามเดือนที่แต่งงานกันมา นั่นคือครั้งแรกที่เขาได้มีโอกาสมองตานางใกล้ ๆ เช่นนี้แม้จะมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนใบหน้า แต่ดวงตาของนางช่างงดงามเหลือเกินเวลาผ่านไป ไม่มีแม้แต่ความเคลื่อนไหวใดใด ซ่างกวานเยียนจึงลืมตาขึ้นมอง พบว่าแม้นางกับเย่เฟยหลีจะชิดใกล้จนลมหายใจรดกันเช่นนี้ แต่ดวงตาของอีกฝ่ายกลับเหม่อเสมือนว่าใจได้ล่องลอยไปที่อื่นเสียแล้ว“ท่านพี่ลี่...?”เย่เฟยหลีที่ได้สติจึงหันกลับมาสนใจซ่างกวานเยียนที่อยู่ตรงหน้า สักพักก็ทรุดลงข้างตั่งอย่างอ่อนแรง พลางขมวดคิ้วขึ้นและกุมบาดแผลที่หัวไหล่ของตนไ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 48
ฉู่เนี่ยนซีที่ยืนอยู่บนชายคา หมุนข้อมือเล็กน้อย หว่างนิ้วของมือทั้งสองข้างหนีบมีดบินไว้ฝั่งละสามเล่ม นางสูดลมหายใจลึก ก่อนจะปามีดทั้งหมดออกไป เสียงดัง “ซึบ ซึบ ซึบ”ดังแหวกผ่านอากาศ มีดที่พุ่งมาราวแสงกับเงาได้ไปปักตรงขาแกะที่ปรุงสุกครึ่งหนึ่งซึ่งกำลังย่างอยู่บนเตาอย่างแม่นยำเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังขึ้นมาในทันทีเย่เฟยหลีหยุดชะงัก จากนั้นจึงเดินไปซ่อนหลังต้นไม้ เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันเหมือนกับงานปักลายมังกรที่อยู่บนเสื้อคลุมของจักรพรรดิอวี๋หนานที่ดูจะก่อเรื่องมากที่สุด กำลังแทะน่องไก่ที่เพิ่งย่างเสร็จ ปากก็พูดไปด้วยแม้จะพูดไม่ค่อยชัดเพราะกินอยู่ก็ตาม “เสี่ยวเถา ข้าอยากกินขนมพู่อีก หมดรึยัง?”เสี่ยวเถาที่ยุ่งอยู่กับการรินสุราให้อวี๋ซีที่กำลังย่างแกะตอบ “ขนมพู่ทั้งหมดของวันนี้เอาไปให้ที่เรือนของแม่นางซ่างกวานป่านนี้คงอยู่ในท้องของท่านอ๋องเราหมดแล้วล่ะ”เย่เฟยหลีคิ้วขมวดเมื่อได้ยินเช่นนั้น นั่นไม่ใช่ขนมพู่ที่ซ่างกวานเยียนทำให้เขาหรอกหรือ?อวี๋หนานพูดด้วยความโมโห “ไม่รู้ว่าที่ห้ององค์ชายยังมีเหลืออยู่ไหม ข้าล่ะอยากจะไปขโมยมาสักสองสามชิ้นแก้อยา
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 49
การมาของเย่เฟยหลีทำลายบรรยากาศลงอย่างมากแต่อย่างไรก็ตาม ในเรือนนี้ฉู่เนี่ยนซีใหญ่ที่สุด ดังนั้นอวี๋ตงจึงเป่าขลุ่ยต่อ ส่วนอวี๋ซีก็หันไปย่างแกะ ด้านอวี๋หนานก็กลับมาวุ่นวายกับน่องไก่ในมือ และอวี๋เป่ยที่ยืนอยู่หลังฉู่เนี่ยนซีด้วยความกังวลเล็กน้อย เขาเกรงว่าหากเย่เฟยหลีระเบิดโมโหขึ้นมา คงได้ทะเลาะกับนายหญิงของเขาแน่ ๆมีเพียงเสี่ยวเถาเท่านั้นที่ยังคงยืนสงวนท่าทีทำความเคารพเย่เฟยหลีอยู่ด้านหลัง แม้จะตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็คอยสังเกตการแสดงออกของเย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีอย่างระมัดระวังเย่เฟยหลีกลอกตามองไปทางเสี่ยวเถาและเชิดหน้าขึ้น “บอกข้ามาซิ คนเฝ้ายามกับสาวใช้ที่เรือนนี้หายไปไหนหมด?”“ระ...เรียนองค์ชาย พระชายาตรัสว่าวันนี้อยากให้ทุกคนได้พักผ่อน จึงปล่อยพวกเขากลับบ้านไปเพคะ...”ฉู่เนียนซีคัดน่องไก่สวย ๆ น่องหนึ่งจากโต๊ะมายื่นให้กับเย่เฟยหลีก่อนที่เขาจะว่าอะไรนาง “เอาล่ะ เป็นความผิดข้าเองที่ไม่แบ่งอะไรให้ท่านกิน นี่น่องไก่ของท่าน ถือว่านั่นคือคำขอโทษจากข้า”พูดจบ นางก็หันไปตะโกนเสียงดังกับอวี๋ตง “เป่าต่อไป! อย่าหยุด!”อวี๋ตงพยักหน้า แม้แรงกดดันจากเย่เฟยหลีจะรุนแรงมาก แต่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 50
จากนั้นเหลียงหยวนจึงเดินโซซัดโซเซออกไปฉู่เนี่ยนซีที่อยู่ข้าง ๆ ก็ดื่มมาเยอะเช่นกัน นางก้าวเข้าห้องอย่างเชื่องช้า เท้าเซเล็กน้อยเย่เฟยหลี่วางถ้วยสุราลง เดินไปหานางเงียบ ๆ ในขณะที่นางกำลังจะล้มตรงหน้าประตูเขาก็โอบเอวของนางเอาไว้อวี๋ซีที่เหลือบมองมาทางพวกเขา ทะยานขึ้นไปบนชายคาด้วยความเงียบเชียบ ทำหน้าที่เฝ้าเรือนคนเดียวต่อไปแม้ฉู่เนี่ยนซีจะดื่มไปเยอะ แต่ก็ยังมีสติอยู่ นางขยับตัวหนีโดยสัญชาตญาณเพื่อหลีกเลี่ยงลมหายใจที่รดใบหูอยู่ “กลับไปนอนที่ห้องท่านเถอะ”“เจ้าใช้น่องแกะกับสาเกล่อข้าไว้ที่นี่ ตอนนี้กลับจะไล่ข้าไป?”“ออกไป! ข้าง่วงแล้ว จะนอน!”ขณะที่เขาพูด ฉู่เนี่ยนซีพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ก็เผลอทำให้เขาล้มลงบนเตียงไปด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจหลายวันมานี้ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกว่าชายคนนี้ทำตัวน่ารำคาญมาก ความง่วงในตอนนี้ทำให้อารมณ์ของนางขุ่นมัวกว่าเก่า จนอดไม่ได้ที่จะใช้เท้าเตะเขาเย่เฟยหลีเลิกคิ้วคว้าข้อเท้าของนางไว้ “เจ้าเป็นคนแรกที่กล้าเตะข้า”ฉู่เนี่ยนซีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หลังจากดึงข้อเท้าของตนออกจึงรีบเอาผ้าห่มมาม้วนตัวเองเอาไว้หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือนางจะไม่ยอมแบ่งผ
Latest chapter
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
