บทที่ 44

ฉู่เนี่ยนซีตกอยู่ในภวังค์

องค์ชายแห่งวังหลวง องค์ชายผู้สูงศักดิ์ที่ยามปกติมักจะดูถูกสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ในตอนนี้กลับทำให้รู้สึกหวั่นไหวได้... ฉู่เนี่ยนซีส่ายหน้าอย่างรุนแรง และปฏิเสธด้วยรอยยิ้มสุภาพ "ถ้าข้าไปนอนบนเตียง ไม่ใช่ว่าท่านต้องนอนบนพื้นหรือ?”

ขณะที่พูดนางก็หลับตาอย่างเหนื่อยล้าอีกครั้ง แต่ในใจก็ยังคิดนั่นคิดนี่ไม่หยุด

ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เย่เฟยหลีถูกวางยา การจัดงานเลี้ยงในวัง ไปจนถึงบ่อนพนัน และจากนั้นก็การลอบสังหารเมื่อครู่นี้…

ก่อนที่นางจะได้คิดอะไรต่อ ก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเบาขึ้น เมื่อลืมตา พบว่านางอยู่ในอ้อมแขนของเขา นางสะดุ้ง และขัดขืนอย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าเย่เฟยหลีจะเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ แต่แขนที่อุ้มนางไว้ก็ไม่ปล่อยง่าย ๆ

เมื่อดิ้นมาก ๆ เข้า ก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่ ทำให้เขาต้องรีบวางนางลงจนนางกลิ้นหลุน ๆ อยู่บนเตียง

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศดูแปลก ๆ เมื่อนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่นางทำในชีวิตก่อนอย่างกล้าหาญและไม่ได้คำนึงถึงผลที่ตามมา ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกอึดอัดอย่างห้ามไม่ได้

แต่เย่เฟยหลีแค่ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม "นอนเสีย!"

เพียงสองคำระงับ