ทุกคนเห็นมหาเสนาบดีฉู่หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากถุงที่อยู่ในแขนเสื้อ ก่อนที่พวกเขาจะเห็นว่ามันคืออะไร ขันทีเฉินก็หยิบมันไปมอบให้องค์จักรพรรดิทุกคนสงสัยว่าอะไรทำให้มหาเสนาบดีฉู่รู้สึกมั่นใจได้เช่นนั้น?เย่เฟยหลีมองเห็นเพียงพู่สีแดงเท่านั้น แต่ประสาทสัมผัสของฉู่เนี่ยนซีดีมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า ดังนั้นเมื่อหมาเสนาบดีฉู่มอบมันให้ขันทีเฉิน นางจึงมองเห็นสิ่งนั้นได้ชัดเจนมันคือจี้หยกที่เป็นสีเขียวทั้งหมดและแกะสลักด้วยลวดลายอันประณีต“ฝ่าบาท นี่คือจี้หยกที่พระองค์ประทานให้ด้วยพระองค์เองในตอนนั้น กระหม่อมคิดว่าพระองค์คงจะทรงจำได้”แม้ว่าเสียงของมหาเสนาบดีฉู่จะแน่วแน่ แต่หากตั้งใจฟังให้ดีจะได้ยินเสียงที่สั่นเทาอยู่ในนั้นองค์จักรพรรดิหยิบจี้หยกขึ้นมาและรู้สึกตกใจมากจนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง เขาพลิกมันซ้ำแล้วซ้ำอีก และมองดูอย่างตั้งใจหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่านี่คือสิ่งของในตอนนั้นสีหน้าของเขาเปลี่ยนจากตกใจเป็นเสียใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสงสาร และสุดท้ายเปลี่ยนเป็นโกรธอารมณ์ต่าง ๆ เหล่านี้ผสมปนเปกัน ทำให้ยากสำหรับเย่เฟยหลีที่จะบอกว่าเสด็จพ่อกำลังคิดอะไรอยู่“ที่แท้จี้หยกนี้ก็อยู่ที่เจ้าน
สายตาของทุกคนที่มองมาทำเอาฉู่เนี่ยนซีทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เนื่องจากนางอยู่ใกล้เย่เฟยหลีมากที่สุด นางจึงพูดเพียงเสียงที่ทั้งสองคนได้ยิน “ไว้มีโอกาสข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง”เมื่อนางเห็นคำเตือนในสายตาของมหาเสนาบดีฉู่ ฉู่เนี่ยนซีก็คุกเข่าลงในห้องโถงใหญ่ทันทีพลางพูดว่า “ในอดีตหม่อมฉันเผยใบหน้าปลอมให้คนอื่นเห็นและได้หลอกลวงเสด็จพ่อ โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ”องค์จักรพรรดิตกตะลึงอยู่บนเก้าอี้มังกร เมื่อได้ยินเสียงของฉู่เนี่ยนซีเขาก็ได้สติกลับมา เขาสั่งให้ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้าและพยายามมองไปยังทุกรายละเอียดบนใบหน้านางให้ชัดเจนยิ่งขึ้นอย่างไม่วางตามีเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าดังอยู่ในใจของเขา ระหว่างที่ใจลอยนั้นเหมือนเห็นภาพทับซ้อนของสตรีนางนั้นผุดขึ้นมา พลางพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีใครได้ยินชัดเจน“ความผิดฐานหลอกลวงองค์จักรพรรดิต้องได้รับโทษตามกฎหมาย เสด็จพ่อ ดูนาง...”“หุบปาก”เจี่ยงจาวอวิ๋นไม่พลาดโอกาสที่จะลงโทษฉู่เนี่ยนซี แต่ถูกกลับถูกองค์จักรพรรดิสั่งให้เงียบ นางจึงมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความโกรธ นางไม่คาดคิดว่าสตรีสารเลวผู้นี้จะรักษาตัวเองได้จริงและมีผิวพรรณที่ดีเช่นนี้ ซ
“ฉู่เนี่ยนซีไม่ใช่บุตรของเจ้า แต่เป็นบุตรของนาง?!”นอกจากจะไม่เชื่อแล้ว จักรพรรดิยังรู้สึกตกใจและมีอารมณ์หลายอย่างผสมปนเปกันองค์จักรพรรดิทรงขมวดคิ้วและพูดซ้ำในสิ่งที่มหาเสนาบดีฉู่พูด จากนั้นก็นึกถึงรูปลักษณ์ของฉู่เนี่ยนซีอย่างพิจารณา ไม่แปลกใจที่เด็กสาวคนนี้จะดูเหมือนนางมาก ทุกการเคลื่อนไหวที่ทำก่อนหน้านี้ก็ดูเหมือนจะเป็นนาง ที่แท้ก็คือบุตรสาวของนางนี่เองเขาอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขาวางศอกขวาไว้บนขาขวาเพื่อรองรับร่างกายส่วนบนทั้งหมด“พ่ะย่ะค่ะ หลังจากที่นางให้กำเนิดซีเอ๋อร์ นางก็ประสบกับภาวะเลือดไหลไม่หยุด ก่อนที่นางจะจากไป นางก็ฝากซีเอ๋อร์และจี้หยกไว้ให้กับกระหม่อม”ดวงตาของมหาเสนาบดีฉู่พร่ามัว ราวกับว่าเขากลับไปสู่วันนั้นอีกครั้ง“มารดาผู้ให้กำเนิดซีเอ๋อร์เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของกระหม่อม ตามหลักแล้วนางควรเรียกกระหม่อมว่าลุง”เขาบีบมือแน่นแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ ในใจนึกย้อนกลับไปถึงวันนั้นที่เขานั่งข้างเตียงพลางจับมือฉู่เคอ เขาทั้งกังวล กลัว เสียใจ และไม่กล้ายอมแพ้ แต่เพียงได้แค่เฝ้าดูชีวิตของนางค่อย ๆ จางหายไป ราวกับดอกไม้แห่งดวงตะวันที่ค่อย ๆ เหี่ยวเฉาและร่
ไม่มีใครรู้ว่ามีการพูดคุยกันเรื่องอะไรในตำหนัก ขันทีเฉินซึ่งเป็นผู้อาวุโศที่อยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิไม่อาจถามอะไรไม่ได้ ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูกนี้ช่างบีบหัวใจเสียจริงฉู่เนี่ยนซีกลอกตา นางค่อย ๆ จัดการความคิดของตัวเอง นอกจากนี้ นางยังเข้าใจอย่างคร่าว ๆ ว่าคงจะมีเหตุการณ์ในอดีตที่เกี่ยวข้องกับองค์จักรพรรดิ มหาเสนาบดีฉู่ และสตรีนางหนึ่งที่ดูคล้ายกับตัวนางมากแต่หากพวกเขาไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็จะไม่มีวันได้รู้มหาเสนาบดีฉู่คุกเข่าลงกับพื้น เขาไม่เสียใจที่องค์จักรพรรดิทรงกริ้วมาก หากมีโอกาสแม้แต่หนึ่งในหมื่นที่ฉู่เนี่ยนซีจะเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายและการนองเลือด มหาเสนาบดีฉู่ก็ยินดีที่จะปกป้องนางโดยไม่มีเงื่อนไข“ในตอนนั้นที่ฝ่าบาททรงประทานจี้หยกนี้ให้กับเคอเอ๋อร์ ทรงตรัสว่ามันจะเป็นเหมือนเหรียญทองที่ใช้หลีกเลี่ยงความตาย วันนี้กระหม่อมจะใช้เหรียญทองนี้เพื่อชดเชยความเจ็บปวดในอดีตพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากพูดจบ มหาเสนาบดีก็ก้มลงกับพื้นและไม่ลุกขึ้นยืนอยู่เป็นเวลานานองค์จักรพรรดิค่อย ๆ ทรงยิ้มเยาะ และในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมา พลางมองจี้หยกในมือแล้วลูบลายที่แกะสลักด้วยตัวเองจี้หยกนี้
เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินคำสาบานของเย่เฟยหลี ความอบอุ่นก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของนาง ตอนนี้นางและเขาไม่ใช่คู่รักกันจริง ๆ ด้วยซ้ำ แต่เขากลับยินดีเอาชีวิตตัวเองเป็นประกันเพียงเพื่อให้มั่นใจว่านางบริสุทธิ์“เหตุใดเจ้าถึงไม่รายงาน?! ฉู่เนี่ยนซีถูกสงสัยว่าเป็นศัตรูของแผ่นดิน แล้วเจ้าจะนั่งในตำแหน่งอ๋องได้นานแค่ไหน เจ้ารับรู้แต่ไม่รายงาน ช่างเป็นลูกชายที่แสนดีเสียจริง!”องค์จักรพรรดิในตอนนี้เป็นเหมือนเสือที่กำลังโกรธเกรี้ยว และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอาฆาตนี้ก็ปกคลุมไปทั่วจนทำให้ทุกคนหวาดกลัว“เรื่องของฉู่เนี่ยนซียังไม่คลี่คลาย ดังนั้นนางจะต้องถูกส่งเข้าคุกเพื่อรอพิจารณาคดี”องค์จักรพรรดิมองโอรสที่มีค่าที่สุดของเขาด้วยความผิดหวังที่ยังคงฉายแววอยู่ในดวงตาของเขา “และเนื่องจากเย่เฟยหลีไม่ได้รายงานสิ่งที่รู้ จึงต้องถูกลิดรอนสิทธิ์ทั้งหมดในกองทัพ จงกลับไปสำนึกผิดที่จวน ทบทวนความผิดของตัวเองเบื้องหลังประตูที่ปิดสนิทและปล่อยให้เรื่องทั้งหมดเป็นหน้าที่ของอ๋องเหลียน”เย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีมองหน้ากันและรู้ว่าองค์จักรพรรดิไม่ได้ทรงส่งเย่เฟยหลีเข้าคุกด้วยเพราะพระองค์คงยังไว้วางพระทัยในตัวเขาอยู่บ้าง ดัง
เขาบีบไหล่ของเย่ฉงเฉิงอย่างเคร่งขรึม และความจริงใจในดวงตาของเขาทำให้เย่ฉงเฉิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“น้องเจ็ด บางสิ่งข้าก็ตระหนักรู้เป็นอย่างดี หากยังไม่ชัดเจนพอ ข้าได้สาบานด้วยชีวิตของข้าที่ห้องโถงใหญ่เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางแล้ว และเจ้าต้องจำไว้ว่าในชีวิตนี้ คนที่จะเป็นพี่สะใภ้สามของเจ้ามีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้น!”“ขอทีเถอะ” เย่เฟยหลีดึงมือของเขาออกแล้วกลับไปเป็นอ๋องหลีที่เย็นชา เขาก้าวขึ้นไปนั่งบนหลังด้วยสายตาที่แน่วแน่อย่างไม่ต้องสงสัยทหารที่แต่งตัวแตกต่างจากทหารคนอื่น ๆ มาหาเย่ฉงเฉิงและแสดงท่าทางเชื้อเชิญ “องค์บุรุษเจ็ด อย่าทำให้พวกกระหม่อมต้องลำบากใจเลย พวกกระหม่อมยังต้องปฏิบัติตามรับสั่ง เชิญท่านกลับไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อบุรุษคนนั้นเชิญเย่ฉงเฉิงออกจากฝูงชน และรักษาระยะห่างจากพวกเขาเล็กน้อย เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบาที่มีเพียงทั้งสองคนได้ยิน “กระหม่อมคือรองหัวหน้าโจวเหยี่ยน หากองค์บุรุษเจ็ดทรงมีเรื่องอะไร ท่านสามารถเชื่อใจกระหม่อมได้พ่ะย่ะค่ะ”เย่ฉงเฉิงมองโจวเหยี่ยนกลับไปรวมกลุ่ม เมื่อรู้ว่ามีคนของเย่เฟยหลีอยู่ที่นี่ เขาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเขาขึ้นหลังม้าหันกลับไปและ
ไทเฮาทรงประทับอยู่บนตั่งนุ่ม ๆ ซึ่งด้วยผ้าห่มขนสุนัขจิ้งจอกสีดำแวววาว หลังจากที่องค์จักรพรรดิทรงทักทายและกล่าวสวัสดีแล้ว พระองค์ก็นั่งอีกด้านหนึ่ง แม่กับลูกชายนั่งหันหลังให้บริวาร และกำลังหารือกันเรื่องอ๋องหลีและชายาของเขา“องค์จักรพรรดิ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอาณาจักร หากฉู่เนี่ยนซี สตรีนางนั้นมีความสัมพันธ์กับต่างแดนจริง ๆ ท่านจะต้องจัดการอย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้น”ไทเฮาทรงตรัสช้า ๆ พร้อมหลับตาพลางขมวดคิ้วเผยให้เห็นความรู้สึกไม่สบายใจ“เพียงแต่ว่าเราไม่พบหลักฐานชี้ชัดใดใดที่แสดงว่าฉู่เนี่ยนซีร่วมมือกับศัตรู ยิ่งไปกว่านั้น นางเป็นบุตรีของมหาเสนาบดี การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวอาจส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง เรื่องนี้เสด็จแม่และลูกต้องคิดอย่างรอบคอบ”ในขณะนี้นางกำนัลอาวุโสซิวเหลียงที่รออยู่ข้าง ๆ ไทเฮาก็รีบเข้ามา ลมเย็น ๆ ที่พัดเข้ามาทำให้ไทเฮาทรงลืมพระเนตร เมื่อเห็นว่านางดูไม่สุขุมก็รู้สึกไม่พอใจ “มีอะไร?!”“ทูลไทเฮา องค์หญิงฉางเล่อต้องการขอเข้าเฝ้าเพคะ”“หลิงเอ๋อร์?”ไทเฮาตกใจมากและรีบเชิญเย่หลิงเอ๋อร์เข้ามาในตำหนักอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกเป็นทุกข์มากเมื่อเห็นใบหน้าเล็
ไทเฮาดูเหมือนเหนื่อยล้า น้ำเสียงของนางฟังดูอ่อนแรงขึ้นมากเย่หลิงเอ๋อร์ไม่มีทางเลือกนอกจากโค้งคำนับและจากไปหลังจากออกจากประตูพระราชวัง เย่หลิงเอ๋อร์ก็เงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์อันเย็นเยียบตกลงมาในดวงตาของนาง ทำให้อารมณ์ของนางดูแปลกไปมากแต่ไม่นานหลังจากกลับมาถึงตำหนักฉางหลิง เย่หลิงเอ๋อร์ก็มีอาการหัวใจวายและเป็นลมล้มลงกับพื้น หลานชุ่ยตกใจมากรีบตะโกนเรียกหาหมอหลวงทันที!เมื่อจักรพรรดิ ไทเฮา และฮองเฮามาถึง หมอหลวงได้ตรวจชีพจรให้นางแล้ว และกำลังจะออกจากพระราชวังเพื่อเขียนใบสั่งยา“หลิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?” จักรพรรดิถามอย่างเป็นกังวล“ทูลฝ่าบาท องค์หญิงฉางเล่อตากลมหนาวจึงทำให้มีไข้และเนื่องจากความเครียดจึงหมดสติไปพะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปสั่งยาให้เดี๋ยวนี้ เพียงแต่ไม่สามารถรับประกันได้ว่าองค์หญิงจะตื่นขึ้นมาเมื่อใด” หมอหลวงทำความเคารพก่อนจะตอบจักรพรรดิ“เป็นเวลาหลายปีแล้ว พวกเจ้ายังรักษาโรคของนางไม่หายอีกรึ แล้วข้าจะมีพวกเจ้าไว้ทำไมกัน?! หากหลิงเอ๋อร์เป็นอะไรไป หัวพวกเจ้าได้หลุดออกจากบ่าแน่!”เมื่อเห็นจักรพรรดิโกรธ หมอหลวงก็ตอบสนองอย่างสั่นเทาและรีบไปจัดเตรียมยาทันที