บทที่ 336

“หากนางต้องการทำร้ายเจ้าจริง ๆ นางก็มีหลายร้อยวิธีในการกำจัดเด็กในท้องของเจ้าโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่จำเป็นต้องใช้มีดพกเลยด้วยซ้ำ”

เย่เฟยหลีไม่แม้แต่จะมองไปที่ซ่างกวานเยียน เขานั่งอยู่ฝั่งหนึ่งพลางจ้องมองตรงไปยังหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องเข้ามา คิดเพียงว่านี่เป็นเวลาเช้า แต่กลับรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปเป็นวันแล้ว

ซ่างกวานเยียนที่กำลังใช้แขนชันตัวขึ้นมาก็เกิดอาการแข็งทื่อในทันที แต่นางยังคงไม่ยอมแพ้และยังอยากจะพูดปกป้องตัวเองอีกสักหน่อย

“ซ่างกวานเยียน ข้ารับปากว่าจะไว้หน้าเจ้า ข้าจะให้สองทางเลือกแก่เจ้าและรับปากว่าจะไม่บอกความจริงกับใคร นี่คือจุดสิ้นสุดของความเมตตาระหว่างเจ้ากับข้า และหากเจ้ายังเที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่วอีก ถึงตอนนั้นก็อย่ามาหาว่าข้าไม่ไว้หน้าเจ้าแล้วกัน…”

“ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย ดูแลตัวเองด้วย”

เย่เฟยหลีหยุดคำพูดของนาง มอบคำเตือนให้แล้วจึงเดินจากไป

ซ่างกวานเยียนคิดว่าตัวเองจะร้องไห้อีกครั้งด้วยความเจ็บปวด แต่หลังจากรออยู่เป็นเวลานาน ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว นางได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

นางเอนตัวลงบนเตียงอีกครั้งและมองดูลวดลายอันวิจิ