“แม่นางเหลียนจือ ไม่ทราบว่าที่ใดมีของกินบ้าง?”นี่เป็นครั้งแรกที่เหลียนจือเห็นว่าเจ้านายและผู้ใต้บังคับบัญชามีความเท่าเทียมกันเช่นนี้ ในความคิดของนาง ระหว่างเจ้านายและคนรับใช้เปรียบเสมือนสวรรค์และพื้นดิน ผู้เป็นนายและบ่าวไม่เคยพูดคุยกันด้วยท่าทางสบาย ๆ เช่นนี้ได้ และเจ้านายเมื่อยิ่งอยู่เหนือกว่า ก็ไม่มีวันใจดีกับคนรับใช้ได้ขนาดนี้สิ่งนี้ทำให้เหลียนจืออดไม่ได้ที่จะปรับมุมมองของตัวเองใหม่ และนางก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งนางได้ยินคำพูดของฉู่เนี่ยนซีจึงกลับมามีสติอีกครั้ง!“ในสวนไม่มีเพคะ เดี๋ยวบ่าวจะรีบไปเอาจากในครัวมาให้เพคะ”“ไม่ต้องลำบากเจ้าหรอก แม่นางเหลียนจือเป็นผู้นำทางให้เราก็พอแล้วล่ะ!”“ไม่ลำบากเลยเพคะ! ที่นี่มีดอกไม้และสมุนไพรหายากมากมาย คุณหนูลองเดินชมไปก่อนนะเพคะ บ่าวจะรีบกลับมา” เหลียนจือพูดพร้อมโค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วหันหลังเดินจากไปฉู่เนี่ยนซีมองนางที่เดินจากไปและหันกลับมามองอวี๋หนานด้วยสายตาที่ทำอะไรไม่ถูก“เดินดูรอบ ๆ รอนางกลับมาก็แล้วกัน”ฉู่เนี่ยนซีเดินไปที่สวนสมุนไพรใกล้ ๆ นางไม่ได้สนใจดอกไม้ ตลอดทางที่มาที่นี่นางสนใจแต่สมุนไพรเท่านั้น"พวกเจ้าเป
บรรยากาศตึงเครียดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลงมือ อวี๋หนานก็ก้าวไปข้างหน้าฉู่เนี่ยนซี และสกัดกั้นการโจมตีของอีกฝ่ายไว้ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงบุรุษดังมาจากด้านหลัง "ผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณหนูคนนี้ช่างมีวรยุทธที่น่าทึ่งจริง ๆ!"เป่ยถูเดินไปหาฉู่เนี่ยซีช้า ๆ อวี๋หนานดูระมัดระวังเมื่อเห็นสิ่งนี้ฉู่เนี่ยนซีตบไหล่อวี๋หนาน "ไม่เป็นไร!"อวี๋หนานลังเล แต่ยังคงเชื่อฟังคำสั่งของนายหญิงก่อนจะถอยออกไปด้านข้าง“นายท่าน! เมื่อครู่สองคนนี้จะขโมยสมุนไพรเจ้าคะ! แถมยังทุบตีพวกเราด้วยเจ้าคะ!” เมื่อฉ่ายเตี๋ยเห็นเป่ยถู นางก็มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบก้าวข้างหน้าก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขาเป่ยถูหรี่ตาและมองไปที่นางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยอันตราย ก่อนจะได้ยินเสียงดัง ‘ปัง’ ฉ่ายเตี๋ยก็ถูกกระแทกออกไปด้วยแรงบางอย่างและลอยไปไกลหลายเมตร“พวกเจ้ากล้าดียังไงมาดูถูกแขกที่ข้าเชิญมาเช่นนี้?!”น้ำเสียงที่เย็นชาและคุกคามของเป่ยถูทำให้ทุกคนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ก่อนที่พวกเขาจะคุกเข่าลงทีละคน!“นายท่านได้โปรดยกโทษให้บ่าวด้วย!”“บ่าวไม่รู้ ได้โปรดยกโทษให้บ่าวด้วยนะเจ้าคะ!”......ตอนนี้กลุ่มคนที่หยิ่ง
"เจ้าค่ะนายท่าน!"หลังจากที่เหลียนจือได้ยินคำสั่ง นางก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าฉู่เนี่ยนซียังคงดูสงบ เป่ยถูจึงพูดขึ้นว่า“นอกจากนี้ เมื่อทั้งสองกลับไป ข้าจะมอบของขวัญอันล้ำค่าให้เพื่อเป็นการปลอบใจ! คุณหนูคิดเห็นอย่างไร?”“เอาล่ะ...ในเมื่อใต้เท้ามีความจริงใจมากขนาดนี้ ข้าก็คงต้องทำตามคำสั่งด้วยความเคารพ!” ฉู่เนี่ยนซีมีรอยยิ้มแห่งความสำเร็จในดวงตา แต่มันถูกปกคลุมไว้ด้วยหมวกไม้ไผ่สานจนมองไม่เห็น จากนั้นนางก็ชี้ไปที่ด้านข้าง "สำหรับของขวัญ ใต้เท้าไม่จำเป็นต้องคิดให้ยุ่งยาก ข้าแค่อยากได้สมุนไพรนิดหน่อยเท่านั้น!"เป่ยถูมองตามมือของนาง และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเมื่อครู่ที่พวกเขาเห็นนายท่านสนใจสตรีสวมหมวกไม้ไผ่สานผู้นี้พวกเขาก็ประหลาดใจมากแล้ว ตอนนี้นางกำลังขอสมุนไพรในสวน ไม่รู้ว่านายท่านจะเห็นด้วยหรือไม่!ขณะที่ทุกคนกำลังอยากรู้คำตอบเป่ยถูก็พูดขึ้นว่า "คุณหนูขอของขวัญอย่างอื่นเถิด!"ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะตกใจ ดูเหมือนว่าสวนแห่งนี้จะเป็นสมบัติของเขาจริง ๆ เขาปฏิเสธคำพูดของนางเช่นนี้ ไม่กลัวว่านางจะโกรธและไม่ยอมรักษาเพื่อนของเขาเล
ระหว่างทางอุณหภูมิก็ลดลงเรื่อย ๆ เมื่อเข้าไปด้านใน นางคิดว่าส่วนในสุดเป็นสาเหตุที่ทำให้อุณหภูมิเย็นลงเป่ยถูดูเหมือนจะเดาความคิดของนางได้ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ยิ่งเฉินเกอเข้าใกล้เวลากลางคืน อุณหภูมิร่างกายของเขาก็จะยิ่งร้อนขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่กระหม่อมพาเขามาที่นี่ เพราะยิ่งไกลออกไปจากความมืดมากเท่าไหร่ อุณหภูมิในห้องก็จะยิ่งต่ำลง มีธารน้ำแข็งอยู่รอบ ๆ และมีเตียงน้ำแข็งอยู่ด้านใน กระหม่อมก็เลยจัดเฉินเกอไว้ในนั้นโดยใช้เตียงน้ำแข็งเพื่อคลายความร้อนในร่างกายของเขาพะย่ะค่ะ”“ดังนั้น...ท่านหมายความว่า...ความร้อนที่ปล่อยออกมาจากร่างกายของเขาสามารถบรรเทาความหนาวเย็นในถ้ำแห่งนี้ได้อย่างนั้นหรือ?” ฉู่เนี่ยนซีอดถามไม่ได้เป่ยถูพยักหน้า "ถูกต้อง!"หลังจากได้รับคำตอบยืนยันจากเป่ยถูแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วนางไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอุณหภูมิของร่างกายมนุษย์จะสามารถบรรเทาความหนาวเย็นภายในห้องได้จริง ๆ!หากเป็นเช่นนั้น อุณหภูมิของคน ๆ นั้นคงจะสูงจนน่ากลัวยิ่งไปกว่านั้น ตอนกลางคืนเขามีอาการเช่นนี้ แต่ตอนกลางวันกลับเหมือนคนธรรมดาทั่วไป นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าอุณหภูมินี้ไม่ได้ส่งผลกระ
สิ่งนี้ทำให้เป่ยถูดูกังวลมากขึ้น และเขาก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีทันที "เป็นอย่างไรบ้าง? ตรวจพบอะไรหรือไม่!"ฉู่เนี่ยนซีส่ายหัว "ไม่เลย ร่างกายของเขาร้อนเกินไป ข้าไม่สามารถสัมผัสและตรวจอาการของเขาได้เลย!"“แล้วจะทำอย่างไร ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ หรือ?”ฉู่เนี่ยนซีไม่ตอบคำถามของเขา นางมองไปที่เฉินเกอตาไม่กระพริบทันใดนั้นก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของนางก็ส่องประกายขึ้นวาบหนึ่ง!"ข้ามีวิธีแล้ว"ขณะที่กำลังพูด จู่ ๆ นางก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างอยู่ในข้อมือ ฉู่เนี่ยนซีหยิบของชิ้นนั้นออกมาพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากคำพูดของนางทำให้ความหวังอันริบหรี่แวบขึ้นมาในดวงตาของเป่ยถู เมื่อเขาเห็นของในมือของนาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง "นี่คือ..."“สิ่งนี้เรียกว่าถุงมือ! เมื่อสวมลงบนมือมันจะบางมาก!” ฉู่เนี่ยนซีอธิบายต่อขณะวางสิ่งนั้นไว้บนมือของเขา “เมื่อครู่ข้าเพิ่งสังเกตเห็นว่า แม้ร่างกายของเขาจะร้อน แต่เสื้อผ้าบนตัวเขากลับไม่ร้อนไปด้วย นั่นหมายความว่าความร้อนบนร่างกายของเขาจะเผาไหม้เฉพาะร่างกายของสิ่งมีชีวิตเท่านั้น หากไม่เชื่อท่านสามารถซ่อนมือไว้ในแขนเสื้อแล้วลองสัมผัสเขา
การกระทำของฉู่เนี่ยนซีทำให้ปากของเป่ยถูกระตุก และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย การที่เด็กผู้จ้องมองร่างของผู้ชายเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แต่เจ้าตัวกลับดูไม่รู้สึกอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงต้องสงบสติอารมณ์ของตัวเอง"เป็นเช่นนี้จริง ๆ ด้วย!"ทันใดนั้นฉู่เนี่ยนซีก็ตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้นเป่ยถูรีบมองตามสายตาของนางไป เขาเห็นส่วนที่นูนขึ้นมาบนร่างกายของเฉินเกอ ซึ่งจากนั้นมันก็หายไป ก่อนจะนูนขึ้นมาอีกครั้งบนจุดอื่น เมื่อเวลาผ่านไป ส่วนนูนก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ และสีหน้าของคนบนเตียงก็ดูดุร้ายมากขึ้น“อ่า..เจ็บ...”อุณหภูมิในห้องเพิ่มขึ้นสองสามองศาตามการเปลี่ยนแปลงของเฉินเกอในเวลานี้ ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกราวกับว่ากำลังยืนอยู่ข้างเตาขนาดใหญ่ ซึ่งทำให้ใบหน้าของนางแดงก่ำ และเหงื่อบนหน้าผากก็หยดลงมาที่แก้มของนางนางใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อ และริมฝีปากของนางก็เริ่มซีด ดูอ่อนแรงเล็กน้อยเป่ยถูเหลือบมองฉู่เนี่ยนซี จากนั้นก็ปรับเปลี่ยนกำลังภายในของเขาและค่อย ๆ เอาฝ่ามือเข้าไปใกล้แผ่นหลังของนางการกระทำของเป่ยถูทำให้ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกหนาวไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกอับชื้นบรรเทาลงเล็กน้อยและผิวของนา
เนื่องจากถูกบดบังจากหน้ากากชนิดพิเศษ แม้ฉู่เนี่ยนซีจะไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้ แต่นางก็รู้สึกได้ถึงความมั่นใจจากน้ำเสียงของเขา คนที่มีท่าทีลึกลับเช่นนี้ พลังของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน หากเขาส่งคนไปตรวจสอบ คงไม่ยากที่จะหาว่ามีพิษกู่ชนิดนี้ในมณฑลตะวันตกหรือไม่ ฉะนั้น ในเมื่อเขาดูมั่นใจขนาดนี้ ก็คงสันนิษฐานว่าได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง ฉู่เนี่ยนซีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองไปยังเฉินเกอที่กำลังมีสีหน้าทุกข์ทรมาน ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “แม้ตอนนี้ข้าจะยังไม่มีวิธีรักษา แต่คิดว่าน่าสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้ หลังจากกลับไป ข้าจะค้นหาวิธีรักษามาให้ ไม่แน่ว่าอาจจะเจอหนทาง” พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็หยิบสมุนไพรที่มีสำน้ำเงินออกมาจากแขนเสื้อของตนแล้วมอบให้เป่ยถู “นี่คือ...” “นี่คือหญ้าครามน้ำแข็ง ข้าเห็นว่าสวนสมุนไพรของท่านไม่มีสมุนไพรชนิดนี้ มันมีฤทธิ์เย็น บดก่อนแล้วแบ่งเป็นส่วนเท่า ๆ กัน ต้มในน้ำแล้วป้อนให้เขา มันพอจะช่วยบรรเทาให้ความร้อนในร่างกายลดลงได้ แต่จะช่วยได้ไม่นานนัก ทุกหนึ่งชั่วยามจึงจำต้องดื่มหนึ่งถ้วย อีกทั้งสมุนไพรชนิดนี้ก็อยู่ได้เพียงเจ็ดวัน!” ฉู่เนี่ยนซีอธิบายวิธีการใช้ส
“ถึงไหนแล้ว?” เสียงของฉู่เนี่ยนซีแหบแห้งเล็กน้อย นางมองออกไปนอกหน้าต่างและตกตะลึง “ถึงแล้ว?” “พะย่ะค่ะ!” “ตอนแรกข้านั่งเรือมานี่ ไฉนถึงมาอยู่บนรถม้าได้?” “ข้าน้อยอุ้มท่านขึ้นมาเพราะเห็นว่าท่านกำลังหลับสบาย” อวี๋หนานมองฉู่เนี่ยนซีราวกับว่าเขากำลังขอคำชม ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเขาเนือย ๆ จากนั้นก็กระโดดลงจากรถม้า “ขอบคุณที่มาส่ง!” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวกับคนขับรถม้า เขาแสดงความเคารพ แล้วฟาดแส้ควบม้าออกไป อวี๋หนานมองไปยังรถม้าที่กำลังออกไป และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย “นายหญิง ท่านบอกว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว เช่นนั้นท่านอ๋องจะสังเกตเห็นหรือไม่ว่าท่านไม่อยู่ในหอนอน?” “ถ้าเขาไม่มีเรื่องอะไรก็จะไม่มาหาข้าหรอก เขาคงไม่รู้ว่าข้าไม่อยู่” พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เดินไปที่ประตูข้าง “พวกเรารีบข้ามกำแพงกลับกันเถอะ” ทั้งสองรีบปีนข้ามกำแพงและเข้าไปในจวนอ๋อง หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีขอให้อวี๋หนานไปพักผ่อน นางก็ตรงกลับไปยังเรือนนอนของตัวเอง รอบทิศเต็มไปด้วยแสงระยิบระยับ ใบไม้ในลานส่งเสียงกรอบแกรบท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน เพิ่มความน่าขนลุกเล็กน้อยให้กับค่ำคืนที่มีอากาศเบาบาง หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั