สิ้นเสียงเจียเหยา สีหน้าของทั้งสามก็เปลี่ยนไปในบัดดลหยุนเจิงรู้ตัวทันทีว่าเขาลืมตระหนักถึงเรื่องนี้ไปจริงๆมารดามันเถอะ!ชายแดนกู้นั่นเป็นป้อมยุทธนาการเชียวนะ!ทุกอย่างของชายแดนกู้ล้วนทำเพื่อยุทธนาการทั้งนั้น!ข้างในนั้นแม้แต่ต้นไม้ก็มีอยู่ไม่กี่ต้น!ถึงแม้จะทุบบ้านเรือนมาให้หมดมาเป็นฟืน เกรงว่าก็คงเผาได้ไม่กี่วันเท่านั้น!ฆ่าม้าศึกไป ก็ต้องทำให้สุกก่อนกินอยู่แล้ว!คงจะกินดิบจริงๆ ไม่ได้หรอกกระมัง?ชาติก่อนเขาเคยฝึกซ้อมมาสามารถกินเนื้อดิบได้บ้างแต่ทว่าแม่ทัพและทหารในกองคงมีไม่กี่คนเท่านั้นที่กินได้กินเข้าไปก็อาเจียนออกมาแน่นอน!นี่ไม่ใช่เรื่องของการหิวตาย แต่เป็นเรื่องของปฏิกิริยาของร่างกาย!ทว่าปัญหาคือ ม้าศึกของพวกเขาเหลืออาหารอีกไม่กี่วันแล้ว!หากถูกล้อมอยู่อย่างนี้ระยะยาว ม้าศึกเหล่านี้จะตายเพราะความหิวแน่นอน!เมื่อถึงครานั้น ไม่อยากฆ่าม้าศึกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว!คราวนี้ ดูเหมือนจะยากแล้ว!“เป็นอย่างไร ตอนนี้รู้สถานการณ์ของพวกเจ้าแล้วสินะ?”รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียเหยายิ่งสดใส “หากเจ้าไม่สามารถให้คำตอบข้าในตอนนี้ ข้าสามารถให้เวลาเจ้าอีกสามวัน! หลังจากสามวัน หากพว
ขณะที่หยุนเจิงคิดว่าเจียเหยาคิดจะลอบโจมตีนั้น เจียเหยาก็เสียบจดหมายนั่นไว้บนศรธนู แล้วยิงออกไปแต่ทว่า เพราะห่างกันไกลเกินไป ศรธนูนั่นจึงไม่ได้ตกอยู่ข้างกายหยุนเจิงพวกเขา“นี่ถือว่าเป็นแผนการรบของเจ้าหรือไม่?”หยุนเจิงมองเจียเหยาด้วยสีหน้าเย็นชา ไร้รอยยิ้ม“ใช่!”เจียเหยาแค่นเสียงเย็นชา “จดหมายฉบับนี้ ถึงแม้ข้าจะมอบให้เจ้า แต่เจ้าก็ไม่มีโอกาสได้ใช้มันหรอก! เจ้าหนีไม่พ้นหรอก!”กล่าวจบ เจียเหยาก็ควบม้าจากไปอย่างสบายๆฉินชีหู่สติหลุดไปเล็กน้อย จากนั้นควบม้าไปยังศรธนูที่ปักอยู่บนพื้นหิมะ แล้วห้อยตัวลงจากม้าดึงศรธนูนั่นขึ้นมา“ไปกันเถอะ! เราต้องกลับไปเจรจาแผนการรับมือจริงๆ จังๆ แล้ว!”หยุนเจิงมองทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วรีบขี่ม้าไปยังชายแดนกู้ทันทีสถานการณ์ตอนนี้คือจะบุกออกไปก็ไม่ง่าย จะอยู่ต่อก็ไม่ใช่เว่ยเหวินจงไอ้สุนัข ทำให้พวกเขาลำบากจริงๆ!เมื่อกลับถึงชายแดนกู้ ตู๋กูเช่อไม่แม้แต่กินข้าว ก็รีบสั่งให้แม่ทัพทุกคนเข้าประชุมทันทีตู๋กูเช่ออ่านเนื้อหาในจดหมายผ่านๆ แล้วส่งให้กับฝูงชนเนื้อหาในจดหมายเป็นวิธีการรับมือกับพวกเขาทั้งตำแหน่งการจัดวางคนและเวลาขนย้ายเสบียงล้วนเขี
มาถึงข้างนอก หยุนเจิงพลันหาสถานที่เงียบสงบแล้วใช้หิมะบนพื้นทำเป็นโต๊ะทรายอย่างง่ายขึ้นมาอย่างรวดเร็วบุกออกไปจากประตูใต้ กองทหารใหญ่เป่ยหวนที่อยู่ทางประตูเหนือจะเข้ามาเสริมทัพแน่นอนบุกออกไปจากประตูเหนือ ถึงแม้พวกเขาจะออกไปได้แล้ว แต่เกรงว่าคนสี่หมื่นนายนี้คงต้องสูญเสียไปมากกว่าหกส่วนที่สำคัญ พวกเขาส่วนใหญ่ยังเป็นทหารราบด้วยทหารม้าออกไปยังสามารถวิ่งได้แต่ทหารราบถึงแม้จะออกไปได้ ก็ไม่อาจหนีรอดจากการถูกทหารม้าเหล็กเป่ยหวนตามสังหารอยู่ดี!ตอนนี้จะวิ่งก็ไม่ได้ จะสู้ก็ไม่ใช่หากเฝ้าอยู่อย่างนี้ ขอแค่รถขนหินของเป่ยหวนลงสนาม ลำพังแค่ใช้รถขนหินนั่นก็สามารถฆ่าคนของพวdเขาได้ไม่น้อยแล้ว!อีกอย่าง พวกเขาจะเจอกับสถานการณ์มีอาหารแต่ไม่มีไฟได้ในไม่นาน!หากอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีแม้แต่ไฟหุงข้าวนั้น จิตใจทหารของพวกเขาจะไม่แน่วแน่ และไร้ขวัญกำลังใจทันที!ถึงครานั้น เป่ยหวนแค่โจมตีเมือง โอกาสที่พวกเขาจะเฝ้าป้อมได้คงเป็นศูนย์!ดังนั้น หากจะให้เฝ้าอยู่ต่อไป และยื้อเวลากับเป่ยหวนต่อไป ก็ไม่ใช่หนทางที่ดีนัก!หากคิดจะออกไป อย่างไรก็ต้องสู้กับเป่ยหวนเสียก่อน!อีกอย่างต้องลงมือภายในสามวันดีที่สุ
เสิ่นลั่วเยี่ยนถามอย่างไม่เข้าใจหยุนเจิงเหยียดยิ้ม ทว่าในใจกลับเผยรังสีเยือกเย็นออกมา “วิธีน่ะยังไม่มี ตาเราสามารถกัดเนื้อจากคนเป่ยหวนก่อนได้!”หืม?เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่เข้าใจเขาหมายความว่าอย่างไร?กัดเนื้อจากศัตรู?กัดอย่างไร?หากกัดไม่ดีขึ้นมา เกรงว่าฟันของตนคงจะร่วงกระมัง?เสิ่นลั่วเยี่ยนสงสัย แล้วส่งสายตาถามให้กับอวี๋ซื่อจงอวี๋ซื่อจงส่ายหน้าเบาๆ บ่งบอกว่าตนเองก็ไม่รู้เช่นกันความคิดของหยุนเจิงไม่อาจคาดเดาได้แต่ไหนแต่ไร เขาจะรู้ความคิดของหยุนเจิงได้อย่างไร!ขณะที่หยุนเจิงพาทั้งสองไปที่ห้องประชุมอีกครั้ง ฝูงชนก็ยังคงเจรจากันอยู่เพียงแต่ เมื่อเห็นท่าทีทอดถอนใจของพวกเขาแล้ว ก็รู้ทันทีว่าไม่มีวิธีรับมือที่เหมาะสมตอนนี้ นอกจากบุกออกไป ดูเหมือนจะไม่มีวิธีที่ดีเท่าไรนักเมื่อเห็นหยุนเจิงกลับมา ฝูงชนทำได้เพียงมองเขาแวบหนึ่ง แล้วครุ่นคิดเหมือนเดิมหยุนเจิงเดินไปตรงหน้าตู๋กูเช่อโดยตรง “แม่ทัพตู๋กู เจ้าลุกขึ้นได้แล้ว!”ลุกขึ้นได้แล้ว?ตู๋กูเช่อขมวดคิ้วมองหยุนเจิงเขาให้ตนลุกขึ้น หมายความว่าอย่างไรกัน?หรือว่าเขาอยากนั่งที่ของตนนั้นหรือ?“ท่านอ๋อง ท่านคงไม่ได้คิดจะยึดอำนา
ทำลายกำแพงเมืองจีนด้วยตนเอง?ฝูงชนมองหยุนเจิงด้วยสีหน้ามึนงงถึงแม้พวกเขาจะไม่เข้าใจว่าอะไรคือกำแพงเมืองจีน แต่ทว่าก็พอเข้าใจความหมายโดยรวมได้หรือว่า หยุนเจิงคิดจะฆ่าตัวตายแล้วค่อยฟื้นคืนชีพ?”ตู๋กูเช่อขมวดคิ้ว ‘ท่านอ๋องพูดให้ละเอียดกว่านี้ได้หรือไม่?”“ได้อยู่แล้ว!”หยุนเจิวพยักหน้า แล้วเพิ่มระดับเสียง “ก่อนที่ข้าจะพูดละเอียดกว่านี้ ข้าต้องทำข้อตกลงสามข้อกับทุกคนก่อน!”ข้อตกลงสามข้อ?ฝูงชนต่าวขมวดคิ้วคิ้วของฉินชีหู่ยิ่งขมวดเข้าติดกันอย่างรวดเร็วหยุนเจิงตรงหน้านี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักเลย“ลองว่ามา!”ตู๋กูเช่อเงยหน้ามองหยุนเจิงหยุนเจิงเองก็ไม่รอช้า ปริปากพูดทันที “ข้อหนึ่ง สถานการณ์ของเราตอนนี้คับขัน ไม่ว่าพวกเจ้าจะมีความคิดอย่างไรกับข้า ก็เก็บเอาไว้ก่อน! สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือบุกออกไปจากการถูกล้อมให้ได้!”หยุนเจิงเผยประโยคนี้ออกไป ผู้คนไม่น้อยต่างก็เริ่มครุ่นคิดในใจขึ้นมาหยุนเจิงคาดเดาได้แล้วว่าผู้คนจะคิดอย่างไรกับเขาในเมื่อเขาคาดเดาได้แล้ว เช่นนั้นก็เท่ากับว่าในใจของเขาย่อมต้องมีความคิดที่ไม่ดีเท่าไรนักอยู่แล้วไม่มากก็น้อยดูท่าแล้ว พวกเขาทุกคนล้วนประเมินท่
“ถูกเผง!”หยุนเจิงมองอวี๋ซื่อจงด้วยสายตาชื่นชม แล้วตอบ “หากเป่ยหวนไม่แบ่งกองกำลังไปที่ทิศตะวันออกและทิศตะวันตก เช่นนั้นเราก็ส่งคนจำนวนน้อยออกไปโจมตีศัตรูทางทิศใต้ปลอมๆ ในตอนดึก แล้วทำท่าทีเหมือนต้องการจะจัดการเส้นทางโขดเป่ยหยวนนี้ออกมา!”“ใช่!”อวี๋ซื่อจงกล่าวอย่างตื่นเต้น “ถึงตอนนั้น กองทหารเป่ยหวนต้องส่งกำลังคนไปสนับสนุนที่ประตูทิศเหนืออยู่แล้ว เช่นนั้นพวกเราก็จะสามารถฆ่าออกไปจากทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก ทำให้ศัตรูประหลาดใจ หลังจากที่กำจัดกองกำลังของศัตรูไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว ก็รีบถอยทัพกลับเมือง!”อวี๋ซื่อจงอยู่กับหยุนเจิงหลายวันไม่เสียเปล่า เข้าใจแผนการของหยุนเจิงในบัดดลเมื่อได้ยินคำพูดของอวี๋ซื่อจงแล้ว แววตาของฝูงชนต่างก็เป็นประกายนี่ไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดีหากศัตรูติดกับ พวกเขาอาจไม่สามารถกำจัดกองกำลังได้มาก แต่ทว่าแม้จะกำจัดได้กี่ร้อยคน ก็เป็นเรื่องดีเช่นกัน!ตอนนี้พวกเขาถูกล้อม จำเป็นต้องนำชัยชนะมาปลุกขวัญกำลังใจทหาร!“ถ้าหากศัตรูที่ประตูเหนือไม่ไปสนับสนุนล่ะ?”ฉินชีหู่ขมวดคิ้วถาม“เช่นนั้นก็โจมตีทหารศัตรูทางประตูใต้ครั้งใหญ่!”ตู๋กูเช่อตาเป็นประกาย รีบเสนอแผนการทันท
เจียเหยาคอยส่งคนให้ไปสอดส่องการเคลื่อนไหวของชายแดนกู้ตลอดเวลาขณะที่ทหารต้าเฉียนกำลังทำลายกำแพงเมืองทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก เจียเหยาก็ได้รับข่าวสาร“ทำลายกำแพงเมืองด้วยตนเอง?”ปานปู้แปลกใจมาก เห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าหยุนเจิงจะมาไม้นี้จะว่าไปก็แปลก เดิมทีปานปู้รู้สึกว่าตนจะตายแล้ว แต่หลังจากที่ได้รับข่าวว่าแผนการล้อมชายแดนกู้ของพวกเขาสำเร็จแล้ว ร่างกายของเขาก็ราวกับได้ชีวิตใหม่ ร่างกายที่อ่อนแอในตอนแรกกลับเต็มไปด้วยพลังอีกครั้งบัดนี้ เขานอกจากสีหน้าที่ยังดูแย่อยู่แล้ว ก็แทบจะหายเป็นปกติแล้ว“ดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของหยุนเจิง!”เจียเหยาหัวเราะ “มีแต่เขานั่นแหละที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้!”“อืม ก็จริง!”ปานปู้พยักหน้าเห็นด้วย “การกระทำของหยุนเจิงครั้งนี้ คือคิดจะออกไปพร้อมกันทั้งสี่ทิศนั้นหรือ?”ปานปู้ในฐานะที่เป็นราชครูของเป่ยหวนย่อมต้องมีฝีมือบ้างอยู่แล้ว รู้ทันทีว่าพวกเขาทำลายกำแพงเมืองนั้นต้องการจะทำอะไรเจียเหยาพยักหน้า “เป็นไปได้ แต่ข้าคิดว่าหยุนเจิงไม่น่าจะทำเช่นนั้น”“เพราะเหตุใดล่ะ?”ปานปู้ถามอย่างสงสัยเจียเหยาครุ่นคิด “หยุนเจิงชอบเอาเปรียบคนอื่น ถึงแม้เขาจะเอาเปรียบไ
อย่างไรตอนนี้ตนก็คาดเดาความคิดที่แท้จริงของเขาไม่ได้อยู่แล้ว เช่นนั้นก็เติมเชื้อไฟให้เขาหน่อยแล้วกัน!เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจียเหยาก็เรียกคนนอกกระโจมมาทันที “ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ขณะที่กองทหารใหญ่ตั้งค่าย ให้ตั้งค่ายใกล้กัน…”…หลังจากได้รับข่าวการเคลื่อนไหวของกองทหารใหญ่เป่ยหวนที่อยู่ทางประตูเหนือแล้ว หยุนเจิงก็ขึ้นป้อมเมืองประตูเหนือเพื่อดูการเคลื่อนไหวของกองทหารใหญ่เป่ยหวนทันทีขณะนี้ กองทหารใหญ่เป่ยหวนได้รุกเข้ามาแล้ว และกำลังตั้งค่ายอยู่มองจากตำแหน่งของพวกเขาแล้ว สามารถเห็นตำแหน่งของศัตรูได้อย่างชัดเจน“นี่กำลังจะตั้งค่ายเป็นครึ่งวงกลมหรือ? จะได้สามารถจัดการกับคนที่ออกจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตกได้ตลอดเวลานั้นหรือ?”หยุนเจิงวิเคราะห์ถึงจุดประสงค์การตั้งค่ายกลเช่นนี้ของเจียเหยาได้ทันที“น่าจะเป็นเช่นนั้น!”เสิ่นลั่วเยี่ยนพยักหน้า แล้วเอ่ยอย่างกังวลใจ “การกระทำของนางนี้ อยู่เหนือความคาดหมายของเจ้านะ!”“สตรีคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ”หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ ทว่ามุมปากกลับเผยรอยยิ้มออกมาจางๆ “แต่ทว่า นางลืมปัญหาที่คร่าชีวิตได้ไปข้อหนึ่ง!”“ปัญหาที่คร่าชีวิตได้?”ฉินชีหู่จึปาก แล้วเอียง